Pressboki

Aktorzy

NICOLAS CAGE (John Koestler)

Laureat Oskara i Złotego Globu za występ w „Zostawić Las Vegas” (1995), cieszy się opinią jednego z najbardziej wszechstronnych aktorów, sprawdzających się zarówno repertuarze komediowym jak i dramatycznym. Poza nagrodą Amerykańskiej Akademii Filmowej uzyskał wyróżnienia Stowarzyszenia Krytyków z Nowego Jorku i Los Angeles, a podwójna rola bliźniaków Charliego i Donalda Kaufmana w „Adaptacji” (2002) Spike’a Jonze’a przyniosła mu kolejne nominacje do Oscara, Złotego Globu oraz BAFT-y. Wśród jego ostatnich, niezwykle popularnych filmów znajdziemy „Pana życia i śmierci” (2005), „Skarb narodów” (2004) i jego sequel (2007), „Next” (2007), „Naciągaczy” (2003), „Szyfry wojny” (2002), „Kapitana Corelliego”(2001) oraz „60 sekund” (2000). Ze szczególnym uznaniem krytyki spotkała się rola w „Ciemnej stronie miasta” (2000) Martina Scorsese, a nakręcone z udziałem Cage’a „8 milimetrów” zostało w 1999 roku pokazane na Festiwalu Filmowym w Berlinie. Rok wcześniej, gwiazdor odniósł sukces w dramacie „Miasto aniołów” z Meg Ryan i thrillerze Briana De Palmy „Oczy węża”. Cage specjalizuje się również w kinie akcji, czego dowodem są role w „Bez twarzy” (1997) z Johnem Travoltą, „Con Air-Locie skazańców”(1997) i „Twierdzy” (1996) u boku Seana Connery. Cage błysnął talentem komediowym w „Dwóch milionach dolarów napiwku” (1994), „Miesiącu miodowym w Las Vegas” (1992) i „Wpływie księżyca” (1987), za który otrzymał pierwszą nominację do Złotego Globu. Dwa spośród jego wcześniejszych filmów zyskały przychylność canneńskich jurorów – „Dzikość serca” zdobyła Złotą Palmę w 1990 roku, a „Ptasiek” (1984) Nagrodę Jury. Inne znaczące role w latach 80. to „Raising Arizona” (1987), „Peggy Sue wyszła za maż” (1986) i „Cotton Club” (1984). Debiutem kinowym aktora był „Rumble Fish” w 1983 roku. Pierwsze kroki w teatrze stawiał Cage już jako 15-latek w American Conservatory Theatre w San Francisco. W 2002 roku wyreżyserował swój pierwszy film – „Sonny” z Jamesem Franco, Meną Suavari, Brendą Blethyn i Hardym Deanem Stantonem.

ROSE BYRNE (Diana Wayland)

Jedna z najpopularniejszych australijskich aktorek, znana na całym świecie za sprawą serialu „Damages” z Glenn Close i Tedem Dansonem. Jej rolę w tej produkcji wyróżniono w 2008 roku nominacją do Złotego Globu. Inne cenione kreacje Byrne to „W stronę słońca” Danny’ego Boyle’a, „28 tygodni później” Juana Carlosa Fresnadillo, „Maria Antonina” Sofii Coppoli, „Gwiezdne wojny: Atak klonów” i thriller Paula McGuigana „Apartament”. Pierwsze kroki w wysokobudżetowych produkcjach stawiała na planie „Troi” Wolfganga Petersena i „Casanova” kanału BBC. Odniosła także sukcesy na deskach teatru, w inscenizacjach „La Dispute” i „Trzy siostry” Sydney Theatre Company.

CHANDLER CANTERBURY (Caleb Koestler)

Jego subtelna gra, niezwykła fantazja i zaskakująca wszechstronność uczyniły z Canterbury’ego jednego z najbardziej obiecujących dziecięcych aktorów Hollywood. Ostatnio podziwialiśmy go w „Ciekawym przypadku Benjamina Buttona” u boku Brada Pitta i Cate Blanchett, a wkrótce zobaczymy go w „Powder Blue” z udziałem Foresta Whitakera, Jessiki Biel i Raya Liotty. W 2008 roku uhonorowano go wyróżnieniem Young Artist Award za poruszającą rolę w serialu „Zabójcze umysły”.

LARA ROBINSON (Lucinda Embry, Abby Wayland)

W wieku 10 lat ma już w swoim dorobku szereg znaczących występów, ostatnio w remake’u klasycznego australijskiego thrillera „Long Weekend” z 1978 roku. Z sukcesem gra zarówno w produkcjach telewizyjnych jak i w teatrze, np. w Tivoli w Malvern gdzie wystąpiła w „Goldilocks and the Three Bears” oraz „The Old Woman Who Lived in a Shoe”. Przejawia także znaczne uzdolnienia muzyczne. Uczy się gry na fortepianie i klarnecie, a także stepowania i tańca baletowego.

Co gwiazdy "Zapowiedzi" umieściłyby w kapsule czasu?

Jak większość z nas, twórcy i gwiazdy „Zapowiedzi” nie mieli jeszcze styczności z kapsułą czasu, ale każdy z nich ma własny pomysł na to, co chciałby przekazać potomności.

Lara Robinson: Moje ulubione piosenki, trochę klasyki, jazzu, ale też muzyki współczesnej. Włożyłabym tam zdjęcia komputerów i najważniejszych miejsc w Australii, żeby sprawdzić, jak wiele się zmieniło.

Rose Byrne: Mój pamiętnik, coś dość pieprznego, pełnego sekretów, żeby znalazca mógł się przy tym dobrze pobawić.

Chandler Canterbury: Zdjęcie mojej rodziny. I może klocki Lego.

Steven Jones-Evans: Siebie samego. Byłoby super móc przechować siebie w kapsule i zobaczyć, jak wygląda przyszłość.

Nicolas Cage: Ciekawie byłoby umieścić tam ten film, to byłby czysty kubizm.

O produkcji "Zapowiedzi"

Bohaterowie „Zapowiedzi” - John i Caleb Koestlerowie - mieszkają w Bostonie, ale większość zdjęć kręcono w Melbourne, co pozwoliło filmowcom skorzystać z wysokiej jakości usług miejscowych specjalistów. Zadanie upodobnienia australijskiej metropolii do Bostonu przypadło scenografowi Stevenowi Jones-Evansowi. Twórca wspomina: „Melbourne już od 5 lat zmaga się z suszą, więc trawa jest tam niezwykle brązowa i nie sposób jest odnaleźć tam jakiekolwiek ogrody. Miejscowy uniwersytet zastąpił nam MIT, a przez tydzień przed rozpoczęciem zdjęć pokrywaliśmy tamtejsze trawniki zielonym sprayem, żeby nie wyglądały na wypalone.”

Do scen rozgrywających się w domu Koestlerów Jones-Evans poszukiwał budowli w typowo nowo-angielskim stylu: „Chodziło mi o dom, które wyglądałby jak budynek odnaleziony przez Johna i jego żonę w zapuszczonym stanie, odnowiony wspólnymi siłami i doprowadzony do poprzedniej świetności.” Scenograf szczególnie wiele wysiłku włożył w wystrój pokoju Caleba, który znajduje się na poddaszu. Rozświetla go jedno okrągłe okno, które stało się motywem często używany przez Aleksa Proyasa. Poza tym w pokoju znajdują się liczne przedmioty kojarzące się z przyrodą, takie jak małe zwierzaki oraz zdjęcia krajobrazów, które, jak podkreśla Jones-Evans „sugerują, że Caleb interesuje się wszystkim, co związane jest z Ziemią”.

Scenograf zajął się również stworzeniem najważniejszej zagadki w filmie: kapsuły czasu. Pierwsi na jej pomysł wpadli organizatorzy Światowej Wystawy 1939 w roku. Na terenie ekspozycji Westinghouse Company zakopali wówczas butelkę z krótką informacją dla przyszłych pokoleń oraz takie przedmioty jak igłę oraz szpulę nici, rolkę kroniki filmowej, słownik w postaci mikrofilmu oraz najnowszy katalog Searsa. Kapsuła miała zostać odkopana w 6939 roku. „Przeanalizowaliśmy szereg projektów takich kapsuł. Ta z Westinghouse miała kształt pocisku, a my szukaliśmy czegoś o zdecydowanie mniej wojskowym wyglądzie”.

Za inspirację posłużył model z 1958 roku: „Projekt jest typowy dla tej epoki, choć trochę go udoskonaliliśmy. Wybraliśmy klasyczny kształt i nierdzewną stal jako materiał. Kapsuła jest bardzo prosta, jej pokrywę przykręcają po prostu dwie nakrętki. Wygląd tego pojemnika nie miał odwracać uwagi widza od jego tajemniczej zawartości”.

Jones-Evans podkreśla, że naśladowanie estetyki lat 50. sprawiło mu wiele przyjemności: „Wtedy na świecie dało się wyczuć o wiele więcej nadziei, a mniej cynizmu. Zanieczyszczenie środowiska dopiero zaczynało nam doskwierać. Sceny rozgrywające się w tej dekadzie pokazaliśmy w jaśniejszej palecie kolorów, aby widz także wyczuwał w nich większą otuchę”.

Jedna z najtrudniejszych scen, katastrofa samolotu, wymagała od Jones-Evansa precyzyjnego rozplanowania oraz pomocy speców od efektów specjalnych: „Reżyser chciał nakręcić wypadek w jednym ujęciu: zejście na ziemię, zniszczenie słupa telefonicznego i zahaczenie skrzydłem o samochód. Samochód miał zostać przewrócony, zepchnięty na pole i rozbity w drobny mak. Skonstruowaliśmy wrak samolotu, ale pokazanie tego wszystkiego w jednym ujęciu nie byłoby możliwe bez zastosowania efektów specjalnych”.

„Zapowiedź” jest pierwszym filmem nakręconym kamerą Red One, najnowszym modelem w technologii cyfrowej o wysokiej rozdzielczości. Operator Simon Duggan twierdzi, że pozwala ona spojrzeć na obraz pod zupełnie innym kątem: „Odcienie twarzy są zupełnie inne, nie ma ani śladu zabrudzenia ani ziarnistości”. O współpracy z Aleksem Proyasem mówi: „Nie toleruje przesadnego oświetlenia, a używając Red One Camera od razu widział, czy wszystko wygląda naturalnie. Praca przebiegała dużo szybciej i dzięki temu mieliśmy więcej możliwości do eksperymentowania.”

Podsumowując, producent Jason Blumenthal przyznaje, że nowa technologia umożliwiła ukazanie opowiadanej historii w zupełnie nowym świetle: „Postęp sprawił, że to, co dotąd uznawaliśmy za pomysły z dziedziny science fiction, teraz jest już faktem, a nasz thriller może poszczycić się najwyższą jakością obrazu.”

Obsada

Laureat Oscara i gwiazda szeregu przebojów kasowych, Nicolas Cage jest nie bez przyczyny jednym z najbardziej rozchwytywanych aktorów świata. Jak wyznaje Blumenthal: „od początku wiedzieliśmy, że będzie idealny w tej roli. Gra wyraziście, a z jego postaciami widzowie bez trudu się utożsamiają. Okazało się zresztą, że Cage podziela szereg tez, jakie stawiamy w filmie. Doskonale odnalazł się w tej historii także dlatego, że czuje, jak wiele ojciec byłby w stanie poświęcić dla swojego syna”.

Cage podjął się udziału w „Zapowiedzi” zarówno ze względu na oryginalność scenariusza, jak i dorobek reżysera Alexa Proyasa: „Znalezienie świeżych tematów jest teraz wielkim wyzwaniem, a Alex to artysta o nietypowym podejściu do filmu. Poza tym postać Johna Koehlera wyróżnia się niezwykłą troskliwością, a dziś zbyt rzadko widujemy na ekranach ojców, przejmujących się losem swoich dzieci. Mój bohater kieruje się tylko i wyłącznie przyszłością swojego syna. Obiecuje mu, że zrobi wszystko, aby go uchronić przed śmiercią, a cały film staje się opisem jego walki o dotrzymanie danego mu słowa”.

Australijka Rose Byrne, której karierę rozpoczęła kreacja w widowiskowej „Troi”, a sukces przypieczętowała nominacja do Złotego Globu za rolę w serialu „Damages”, tłumaczy, że właśnie udział w produkcjach opisujących reakcje zwyczajnych ludzi na nadzwyczajne sytuacje najbardziej inspiruje ją jako aktorkę. „Bohaterka, którą gram, znajduje się w wyjątkowej sytuacji. Zmaga się z mroczną przeszłością, od której nigdy nie zdołała uciec, a teraz te przykre wspomnienia zaczynają ją ponownie prześladować”. Byrne nie ukrywa, że praca z Cage’em zawsze wiąże się z pewną dozą nieprzewidywalności: „Dawało mi to wielką frajdę. Nicolas podchodzi do wszystkiego co robi z pasją. Nigdy nie wiadomo, co za chwilę wymyśli. Niektóre sceny rozpoczynał nastrojowo i subtelnie, aby po chwili dać się ponieść szaleństwu. Grając z nim nigdy się nie nudziłam.”

Twórcy długo poszukiwali odtwórcy roli Caleba Koestlera. Chandler Canterbury miał zaledwie 9 lat, gdy znalazł się na planie „Zapowiedzi” W jego dorobku znaleźć możemy już Young Artist Award za rolę w serialu „Zabójcze umysły” oraz występ w oscarowym „Ciekawym przypadku Benjamina Buttona”. Jak wspomina młodziutki aktor: „Producenci zobaczyli mnie w materiale próbnym, który otrzymali przez Internet. Gdy przesłali mi scenariusz, dowiedziałem się, że Caleb jest smutnym chłopcem, który stracił matkę i nie potrafi porozumieć się z ojcem. Kocha go jednak bardzo mocno, jest bardzo bystry i ma obsesję na punkcie zwierząt”. Blumenthal podkreśla, że producenci szukali przede wszystkim dziecka, które nie miałoby aktorskich nawyków: „Musiał być wiarygodny. Chandlera wyróżnia naturalność, której wcześniej nie widziałem. W niczym nie przypomina hollywoodzkich cudownych dzieci, pewnie dlatego, że wychowywał się w Teksasie.”

10-letnia Lara Robinson podjęła się zagrania aż dwóch postaci w „Zapowiedzi”. Wciela się w Lucindę, dziewczynkę, która tworzy tytułową wiadomość dla następnych pokoleń, oraz Abby, czyli wnuczkę Lucindy, znającą odpowiedź jednej z największych zagadek w filmie. „Bardzo podobały mi się tak odmienne postaci”, mówi młoda Australijka. „Lucindę grało się fajnie, bo jest ponura, dziwaczna i trochę przerażająca, a Abby jest zupełnie normalna”.

Produkcja

8 lat temu autorowi scenariusza „Zapowiedzi”, Ryne’owi Douglasowi Pearsonowi, przyszła do głowy historia ukrycia w kapsule tajemniczej przepowiedni, która po 50 latach okaże się ponurą rzeczywistością. Jak zaznacza producent Jason Blumenthal pomysł był na tyle intrygujący, że wart był kilku lat współpracy z reżyserem wizjonerskiego „Kruka”, Alexem Proyasem, żeby stworzyć na jego podstawie coś naprawdę niepowtarzalnego: „Jego propozycje przerosły nasze najśmielsze wyobrażenia na temat tego, co znaleźliśmy w scenariuszu. Wniósł do tego projektu masę własnych sugestii z dziedziny nauki i filozofii”. W trakcie przygotowań do realizacji „Zapowiedzi” życie samego Blumenthala uległo istotnej zmianie: „8 lat temu nie byłem jeszcze ojcem. Teraz mam dwójkę dzieci. Film w tym czasie powoli przeistaczał się w historię ojca i syna, i te relacje stanowiły dla nas oś fabuły. ‘Zapowiedź’ to trzymający w napięciu thriller z olśniewającymi efektami specjalnymi, ale też prowokacyjne pytanie: Jak daleko posunąłbyś się chroniąc własne dziecko? Czy byłbyś gotów do największego z poświęceń?”

Dla Alexa Proyasa najnowsza produkcja była zatem wyzwaniem, polegającym na połączeniu zapierającej dech w piersiach akcji oraz przemiany emocjonalnej bohaterów. Proyas wyznaje: „Dla mnie każdy film jest wielkim sprawdzianem, ‘Ja, robot’ był trudnym filmem pod względem technicznym, ale inne projekty wiązały się z nie mniejszymi komplikacjami, chociaż innej natury. Najważniejsze w tym wypadku było przekonanie widza, że to co ukazujemy, naprawdę może się wydarzyć”.

Odtwórca głównej roli Nicolas Cage porównuje historię „Zapowiedzi” do klasyka amerykańskiego kina science fiction - „Strefy mroku” Roda Sterlinga, określając ją jako „zagadkowy thriller, który obfituje też w niezwykle dramatyczne momenty”. Gwiazdor dodaje, że koniec świata nurtuje dziś każdego z nas, tym bardziej, że możemy się do niego przyczynić. „Kluczowe pytanie brzmi: co robimy z odpowiedzialnością, jaka się z tym wiąże”, zaznacza Cage. Grająca Dianę Rose Byrne twierdzi z kolei, że o wyjątkowości tego filmu stanowi nietypowe połączenie gatunków – thrillera, horroru i science fiction oraz zastosowanie motywu kapsuły czasu.

Apokaliptyczne obrazy często zdobywają wielką popularność wśród widzów ze względu na aktualność tematyki ekologicznej. Byrne wyjaśnia: „Ludzi stale pragną dowiedzieć się, ile jeszcze przyjdzie nam istnieć na tej planecie, bez względu na to, czy są Majami, muzułmanami, czy wyznają hinduizm – wszyscy mają na ten temat jakąś teorię”. Twórcy „Zapowiedzi” liczą na to, że ich film pobudzi widzów do dyskusji, która zakończy się długo po seansie. Blumenthal podsumowuje: „Wybieramy się do kina, aby zobaczyć coś wielkiego, fajnego, wyjątkowego i niepowtarzalnego. ‘Zapowiedź’ jest właśnie takim filmem”.

Streszczenie

W dynamicznym thrillerze science-fiction „Zapowiedź”, laureat Oscara i gwiazda „Skarbu narodów” Nicolas Cage gra naukowca, który rozszyfrowuje zagadkę katastrofy, zagrażającej naszej cywilizacji.

1959 rok. W trakcie uroczystości otwarcia nowej szkoły podstawowej, grupa uczniów zostaje poproszona o narysowanie swoich wyobrażeń o świecie przyszłości. Ich rysunki trafiają do specjalnej kapsuły czasu, która zostanie otwarta dopiero za 50 lat. Jedna z dziewczynek umieszcza w niej kartkę z szeregiem, na pozór przypadkowo wybranych, cyfr, które rzekomo podpowiedziały jej tajemnicze głosy.

Pół wieku później nowi uczniowie przeglądają zawartość kapsuły, a sekretny szyfr trafia do rąk Caleba Koestlera (Chandler Canterbury) i jego ojca, profesor astrofizyki Johna (Nicolas Cage). Ten ostatni dokonuje niezwykłego odkrycia - na kartce zapisano, i to z zadziwiającą dokładnością, daty oraz liczbę ofiar największych kataklizmów, które nawiedziły Ziemię w ciągu ostatnich 50 lat. Studiując głębiej złowieszczy szyfr, John zauważa, że kryje on również zapowiedź kolejnych trzech katastrof, z których ostatnia będzie miała skalę światową.

John próbuje ostrzec władze o nadchodzących kataklizmach, ale jego zgłoszenia zostają zignorowane. Co gorsza John przeczuwa, że nie przypadkiem zagadkowa przepowiednia trafiła do rąk właśnie jego syna. Z pomocą Diany Wayland (Rose Byrne), córki autorki szyfru, naukowiec próbuje przezwyciężyć piętrzące się przeszkody i zapobiec globalnej katastrofie.

Twórcy

ALEX PROYAS (Scenariusz, reżyseria, produkcja)

Urodzony w rodzinie grecko-egipskiej, która przeprowadziła się do Australii, gdy Alex miał dwa lata. Od małego przejawiał wielkie zainteresowanie sztuką i filmem, a zwłaszcza odkąd otrzymał kamerę Super-8 na swoje dziesiąte urodziny. Został przyjęty do szkoły filmowej w rekordowo młodym wieku 17 lat.

W trakcie trzyletniego kursu nakręcił pierwszy film krótkometrażowy „Groping”, który zebrał szereg międzynarodowych nagród, w tym na festiwalu w Londynie w 1982 roku. Swój debiut fabularny „Spirits” napisał i wyreżyserował w 1989 roku. Kolejny, krótkometrażowy „Welcome to Crateland” pokazywany był w konkursie na festiwalu w Cannes w 1994 roku. W tym samym roku miał swoją premierę wielki przebój Proyasa „Kruk” z ostatnią rolą Brandona Lee. Wkrótce po jego sukcesie Proyas założył własną firmę produkcyjną Mystery Clock Cinema. Cztery lata później wyreżyserował kultowy dziś film science fiction „Mroczne miasto” z gwiazdorska obsadą Rufusem Sewellem, Kieferem Sutherlandem, Jennifer Connelly i Williamem Hurtem. Po realizacji pokazywanych w Sundance „Garażowych dnia” Proyas odniósł kolejny wielki sukces za sprawą „Ja, robot” z udziałem Willa Smitha. Widowisko futurystyczne zarobiło na całym świecie prawie 400 milionów dolarów. Proyas mieszka obecnie w Sydney.

TODD BLACK (Produkcja)

Ostatnimi przebojami wyprodukowanymi przez Blacka były „W pogoni za szczęściem” z Willem Smithem i nominowany do Złotego Globu w kategorii najlepszy film „The Great Debaters”. Urodzony w Los Angeles, studiował na kierunku teatralnym na University of Southern California. W 1995 roku przejął kierownictwo Mandalay Entertainment i wyprodukował takie hity jak „Donnie Brasco”, „Siedem lat w Tybecie”, „Koszmar minionego lata” i „Dzikie żądze”. W styczniu 2000 roku wraz z Jasonem Blumenthallem założył Escape Artists, niezależną firmę produkcyjną, związaną kontraktem ze studiem Sony. Ich największymi sukcesami były komedie „Obłędny rycerz” z Heathem Ledgerem oraz „Prognoza na życie” z Nicolasem Cage’em, a także dramat „Siedem dusz” z Willem Smithem.

JASON BLUMENTHALL (Produkcja)

Urodzony w Los Angeles, absolwent Syracuse University, jako producent debiutował w firmie Wizan/Black Fims, z którą wyprodukował między innymi przebój „Małpa w hotelu” z Faye Dunaway. Jako wiceprezes Mandalay nadzorował realizację takich tytułów jak „Fan” z Robertem De Niro i Wesleyem Snipesem, „Nędznicy” z Liamem Neesonem i Umą Thruman oraz „Gloria” z Sharon Stone. Współpraca z Toddem Blackiem zaowocowała powstaniem Black&Blu Entertainment w 2001 roku, a następnie firmy Escape Artists, która wyprodukowała między innymi debiut reżyserski Denzela Washingtona „Antwone Fisher”.

STEVE TISCH (Produkcja)

W jego dorobku producenckim znajdziemy szlagiery „Ryzykowny interes” z Tomem Cruisem, „Forrest Gump” z Tomem Hanksem, „Porachunki” Guya Ritchiego, „Więzień nienawiści” z Edwardem Nortonem, a z ramienia Escape Artists „Siedem dusz” z Willem Smithem oraz oczekujące na premierę w lecie tego roku „Metro strachu” z Johnem Travoltą i Denzelem Washingtonem.

SIMON DUGGAN (Zdjęcia)

Często nagradzany (m.in przez Film Critics of Australia) członek Stowarzyszenia Australijskich Operatorów, po raz pierwszy pracował w USA na planie „Ja, robot” Aleksa Proyasa, z którym wcześniej współpracował przy „Garażowych dniach”. Ostatnimi hitami Duggana były „Mumia: Grobowiec Cesarza Smoka”, „Szklana pułapka 4.0” i „Underworld 2”. Ceniony za płynność stylu i niezwykłą zdolność sterowania emocjami widza przy pomocy oświetlenia, zyskał najwyższe noty u recenzentów branżowych pism American Cinematographer oraz Variety.

RICHARD LEAROYD (Montaż)

Współpracował z Aleksem Proyasem już na planie „Ja, robot” i „Garażowych dni”, a wcześniej asystował przy „Mrocznym mieście”, do którego zmontował zwiastun dla wytwórni New Line. Niedawno zmontował dwa filmy krótkometrażowe Proyasa „Frank’s Dream” i „Fashion”. Jest rozchwytywanym montażystą reklamówek, najczęściej pracującym w Londynie i Sydney.

STEVEN JONES-EVANS (Scenografia)

Ceniony scenograf, uznawany za współtwórcę sukcesów filmów „Ned Kelly” z Heathem Ledgerem, „Buffalo Soldiers” z Joaquinem Phoenixem i „The Children of Huang Shi”.

MARCO BELTRAMI (Muzyka)

Uczeń nieodżałowanego Jerry’ego Goldsmitha, jednego z najsłynniejszych kompozytorów filmowych. Przełomowym momentem w jego samodzielnej karierze była muzyka do przebojowego „Krzyku” Wesa Cravena, która wymykała się konwencjom horroru, a przez wielu była porównywana do klasycznych, westernowych kompozycji Ennio Morricone. Jak napisał sam Wes Craven : „Bez jego geniuszu ‘Krzyk’ nie byłby głośniejszy od szeptu”. Napisał muzykę do takich hitów jak „Szklana pułapka 4.0”, „Ja, robot”, „3:10 do Yumy”, „Terminator 3” oraz ponownie nawiązującego do tradycji westernowej dramatu Tommy’ego Lee Jonesa „Trzy pogrzeby Melquiadesa Estrady” (uhonorowanego za scenariusz i reżyserię na festiwalu w Cannes) i „Spaceru po linie” z oscarową rolą Reese Witherspoon.