Lwica

7,0
Julia budzi się w swoim mieszkaniu otoczona krwią. Na podłodze leżą ciała Ramiro i Nahuela. Ramiro nadal żyje, obaj byli jej kochankami. Dziewczyna zostaje oskarżona o morderstwo. Jest sama. Jest przerażona. Jest w ciąży. Trafia do więzienia dla matek i ciężarnych kobiet, gdzie na świat przychodzi jej dziecko... Po porodzie Julia odwiedza Ramiro w więzieniu dla mężczyzn. Wydarzenia tamtej nocy pozostają dla nich niejasne, tak samo, jak wzajemne uczucia. Jest jeszcze dziecko...

Fakty

- W Argentynie procent zabójstw popełnionych przez mężczyzn w afekcie to 7%, kobiet aż 72%.

- Wykształcenie kobiet odbywających kary w więzieniu: 37% nie ukończyło żadnej szkoły, 42% ukończyło szkołę podstawową, 9% szkołę średnią, jedynie 2% kobiet poszło na kursy po szkole średniej albo studiowało.

- W 1997 zmieniono zapis w prawie. Do 4 roku życia dzieci mogą przebywać w więzieniu – wcześniej były to 2 lata. W wiezieniu, w którym kręcono zdjęcia przebywa 114 dzieci poniżej 4 roku życia. 63 dzieci urodziło się w więzieniu, 37 nigdy nie opuściło jego murów.

- Jedynie 40% kobiet zamkniętych w więzieniu ma wyrok, reszta czeka na decyzję sądu.

- Dzieci wychowywane w więzieniu przyzwyczajają się do panujących warunków (stają się naturalne) i często wykształca się u nich strach przed otwartą przestrzenią. Często mają manię zamkniętych lub otwartych drzwi.

Nagrody / festiwale

2009 - Meksykańska Akademia Filmowa - Najlepszy Film Iberoamerykański

2009 - MFF w Palm Springs - Najlepsza aktorka Martina Gusman

2008 - MFF w Cannes - nominacja do Złotej Palmy Film określany przez krytyków, jako „jeden z najbardziej wybijających się filmów tegorocznego festiwalu" (James Rocchi, Cannes Review).

2008 - Havana Film Festival - Nagroda Specjalna Jury

2008 - Lima Latin American Film Festival - nagrody w kategoriach: Najlepsza Aktorka (Laura García), Najlepsze Zdjęcia (Guillermo Nieto), Najlepszy Scenariusz oraz Nagroda Elcine First Price dla Najlepszego Filmu

Streszczenie

Ten pressbook może zdradzać kluczowe elementy filmu

Julia budzi się w swoim mieszkaniu otoczona krwią. Na podłodze leżą ciała Ramiro i Nahuela. Ramiro wciąż żyje, Nahuel leży martwy. Obaj mężczyźni byli jej kochankami. Dziewczyna zostaje oskarżona o morderstwo. Jest sama, przerażona i w ciąży. Nie rozumie, co się stało. Trafia do więzienia dla matek i ciężarnych kobiet. Przez pierwsze dni trzyma się z boku i jest zamknięta w sobie. Dopiero, gdy poznaję Martę, współwięźniarkę i matkę dwójki dzieci, zaczyna próbować zaakceptować sytuację. Marta staje się jej doradcą i przewodnikiem.

W życiu Julii pojawia się ktoś jeszcze – matka, z którą nie miał kontaktu od wielu lat. Sofia chce pomóc córce i wynagrodzić jej przeszłość. Załatwia prawnika, wysyła paczkę z rzeczami dla dziecka i powoli próbuje odbudować przerwaną więź. Julia jest jednak nieufna i nie jest w stanie się przełamać.

Na świat przychodzi dziecko. Tomas jest ślicznym chłopcem, a Julia powoli uczy się bycia matką, choć warunki panujące w więzieniu nie są łatwe. Dodatkowym zagrożeniem staje się Sofia. Julia zaczyna rozumieć, że interesuje ją jedynie Tomas, a nie ona sama.

Julia wraz z synem odwiedza Ramiro w więzieniu dla mężczyzn. Oboje są oskarżeni, a ich zeznania obciążają ich nawzajem. Wydarzenia tamtej nocy pozostają niejasne, tak samo, jak wzajemne uczucia. Zeznania Ramiro mają mieć decydujący wpływ na sprawę. Mężczyzna jest jednak bezwzględny i przede wszystkim chce ratować siebie.

Julia i Marta zbliżają się coraz bardziej. Marta uczy ją jak być matką, wpiera w trudnych momentach i opiekuje się nią. Julia z dnia na dzień jest coraz silniejsza, więzienie staje się domem, a współwięźniarki przyjaciółkami. Na drugim biegunie stoi matka, której jedyną myślą jest wyciągnięcie wnuka z więzienia. Pojawia się dylemat – czy chłopiec powinien wychowywać się z matką w więzieniu, czy żyć na wolności babcią. Julia zaczyna walkę o swoje prawa. Ma jeden cel: chce być blisko syna. Jest w stanie zapłacić każdą cenę.

Film został nakręcony został w autentycznym więzieniu. Część bohaterek stanowią prawdziwe więźniarki i strażniczki więzienne.

Wypowiedzi reżysera – Pablo Trapero

„Popatrz tato, oni są różowi” - powiedział mój syn Mateo, kiedy miał 4 lata. Odwróciłem wzrok od autostrady i zobaczyłem coś w rodzaju osiedla bloków. Były to budynki więzienne. Jeden z nich był kolorowy. Te słowa mojego syna, dotyczące barwy ścian, były zalążkiem Lwicy. Zakład karny dla kobiet z dziećmi. Kosztem bycia z matką, maluchy tracą wolność. Matki, które zrobiłyby wszystko dla swoich dzieci, choć warunki, w których żyją obojgu odbiera praktycznie wszystko. To wszystko jest trudne do zrozumienia.

Niełatwo odpowiedzieć na te absurdalne pytania. Podczas przygotowań do filmu odkryliśmy, że rzeczywistość, która nas interesowała (matki w więzieniach) składa się z pewnych schematów, które można znaleźć w wielu krajach. Różny jest wiek dzieci, do którego mogą pozostać w więzieniu z matkami. Czasem granica to 2-go, czasem 4-ty, jak w Argentynie, czasem 6-ty rok życia. Społeczeństwo odwraca się od problemu, poświęca mu bardzo mało miejsca, głosy w tej dyskusji ścierają się, zamiast tworzyć rozwiązania. Ciężko patrzeć na dzieci w więzieniach, a jeszcze ciężej znaleźć prawne rozwiązanie tego problemu.

Czasami, na przekór trudnej sytuacji kobiet w więzieniu, w życiu zamkniętych więźniarek pojawiają się momenty nadziei i poczucia bliskości.

Czasami powstają opowieści, które rozświetlają rzeczywistość. Ściany i kratki tracą swoją gęstość, a strażniczki więzienne stają się opiekunkami do dzieci.

Z tych wszystkich powodów, Lwica ma budować, nie tylko w sensie filmowej opowieści, przestrzeń do dyskusji i refleksji. Macierzyństwo, samotność, miłość, nadzieja to główne tematy filmu.

Więcej informacji

Ogólne

Czy wiesz, że?

Fabuła

  • Opisy
  • Recenzje
  • Słowa kluczowe

Multimedia

Pozostałe

Proszę czekać…