Rób co należy 1989

Kolorowy, ociekający potem i napastliwym krzykiem film o nierównościach społecznych, które wypływają z wielu różnorakich rzeczy.

Warto obejrzeć, feel the Jungle. W tle So Ruff So Tuff, tania pizza, skakanki, kręceni Włosi, trochę ciemnej masy. Wyczuwam propagandę, ale komedia dominuje.

9/10 – Spike uderza po raz kolejny. Tym razem do upalnego miasteczka wrzuca grupkę wściekłych murzynów, makaroniarzy i Koreańczyków. Masa znakomitych dialogów, coś jakby połączenie absurdów Smitha i rażącego realizmu Jarmuscha. I zakończenie, które spokojnie można porównać do "Easy Ridera". Tylko niestety napisy końcowe, te cytaty Malcolma i Kinga to był prawdziwy nóż w serce. Ale jestem w stanie to wybaczyć.

Najlepszy film Spike’a? Zdecydowanie! Najlepszy!

Drugi najlepszy film Lee – Spike Lee zrobił co należy. Nakręcił film o napięciach rasowych. Film wielce niedoceniany i prawie zupełnie zapomniany. Film ze świetnym Dannym Aiello, z przekazem, że nie raz warto się pojednać (wynikiem tego, ze żyć w niezgodzie, w dodatku w napięciu rasowym, jest scena demolki sklepu). A już kompletnie szokująca jest scena ostatnia, w której chłopak, jak gdyby nigdy nic, przychodzi sobie do szefa po wypłatę, choć dzień wcześniej, z jego inicjatywy, szef stracił cały dobytek. Takimi paradoksami film Lee jest usiany, jak dobra kasz skwarkami. A na koniec mamy swego radzaju hołd, w postaci przytoczenia cytatów słynnych bojowników o prawa Afroamerykanów: Luthera Kinga i Malcolma X.

9/10, drugi najlepszy film Spike’a (po "Morderczym lecie"). Polecam.