Włóczęga ze strzelbą 2011

krwawy, często obrzydliwy potok nieustannej przemocy (czasem pomysłowej) i wulgaryzmów (tu nudno). Plus Bricklin SV-1 bez większej roli.

Dobry – Rutger Hauer nareszcie wrócił ! Po długiej nieobecności …. udana rola …
Film dobrze się ogląda !

Włóczęga ze strzelbą! – I właśnie tak powinien wyglądać współcześnie nakręcony grindhouse. Nie wątpie też, że za kilka lat ten film będzie się cieszył statusem kultowego. O ile już go nie uzyskał.

Pewien włóczęga przyjeżdża do miasta pociągiem i stara się uciułać pieniądze na kosiarkę do trawy. Z niepokojem obserwuje też sytuację na ulicach, gdzie panują zwyrole, a krew leje się co pół minuty. Wreszcie, kiedy ma już całą kaskę, kur*wica go bierze i zamiast kosiarki, kupuje strzelbę. Rusza na ulicę wymierzać sprawiedliwość…

Coś takiego nakręciłby Rodriguez, gdyby naprawdę miał jaja. Jaj za to nie zabrakło Eisnerowi, który w soiwm filmie wyłącza absolutnie wszystkie hamulce, serwując na ekranie prawdziwą rzeźnię, gęsto zakrapianą czarnym humorem. Nad wszystkim zaś unosi się fenomenalny klimat groteski, znanej z "Martwicy mózgu". Pomysłowość twórców na pokazanie tego, do czego prowadzą działania Hobo…Brakuje mi słów. Dziwię się, że w takim kraju, jak USA, ktoś wogóle odważył się wyłożyć na to kasę. Ilość kontrowersji, zawartej w niespełna 90 minutowej fabule, powala, choć widać, że twórcy zasłaniają się parodią, jak tylko mogą. Dlatego też znalazło się tutaj miejsce na podpalenie autobusu pełnego dzieci, wsadzenie koktajlu Mołotowa do śmietnika, gdzie chowa się matka z dzieckiem, czy też masowe mordowanie bezdmonych przez mieszkańców miasta, gromadnie popierane przez miejscową policję. Takich rzeczy to nawet w "South Park" nie było. I, co najważniejsze, wszystko to w poważnym tonie, bez zbębędnych komediowych wstawek, takich jak w "Planet Terror" choćby. Znalazło się nawet miejsce na pouczający morał.

Oprócz kompletnie odpałowej fabuły, klimat filmu tworzą zdjęcia i muzyka. Zdjęcia, z nałożonymi na kamerę "brudnymi" filtrami, potęgującymi syf ogarniający miasto, muzyka, do bołu kiczowata, podkreślająca co ważniejsze sceny tandetnym, pełnym patosu brzmieniem, którego nie powstydziłby się Hans Zimmer, a sceny akcji wyjętym rodem z lat 70. syntezatorowym pląkaniem. I jak to się nie uśmiechnąć pod nosem?

8+/10

PS. Póki co, jest to najlepszy film roku.

7/10 – Całkiem udana próba zmierzenia się ze stylistyką grindhouse’u. Oczywiście nie wszystkie sceny są równe, a niektóre pomysły są mocno przesadzone ("Zaraza" w finale) ale całość o dziwo sprawia lepsze wrażenie niż Machete od Rodrigueza, choćby pod względem stylizacji kadrów i atmosfery B-klasowca z epoki taśmy. Na plus znakomity Rutger Hauer którego charyzma pociągnie każdy dziwaczny pomysł scenarzysty.