Plotka głosi, że George O'Brien aby lepiej odegrać rolę mężczyzny obciążonego poczuciem winy z powodu decyzji o zabiciu żony, został zmuszony do noszenia ołowianych butów w początkowych fragmentach filmu.
Za rolę w tym filmie Janet Gaynor została laureatką pierwszego Oscara dla najlepszej aktorki w historii ceremonii.
Janet Gaynor przez cały film nosiła blond perukę. W momencie wydania go wywołał wiele krytyki, ponieważ publiczność była przyzwyczajona do oglądania jej z długimi ciemnymi włosami.
Pierwszy film nakręcony w Ameryce dla Hollywood przez niemieckiego reżysera Friedricha Murnaua.
Reżyser F W Murnau chciał aby rolę "Żony" zagrała Camilla Horn (z którą pracował w Niemczech przy Fauście (1926)), ale była ona wówczas związana kontraktem z niemieckim studiem UFA i odmówiono jej wyjnajęcia. więc rola trafiła do Janet Gaynor.
Janet Gaynor , która w prawdziwym życiu miała długie, rozwiane włosy, nosiła w filmie sztywną perukę, aby pozbyć się poczucia ponętnej seksualności żony.
Etap pre i post produkcji
Wioska, w której mieszkają Mąż i Żona, była specjalnie wybudowaną scenografią do filmu, zbudowaną nad brzegiem jeziora Arrowhead w Kalifornii przez scenografa Rochusa Gliese.
Wykonanie sztucznego planu ulic miejskich kosztowało bezprecedensową jak na tamte czasy kwotę 200 000 dolarów. Został on następnie ponownie wykorzystany w innych filmach, takich jak Four Sons (1928), aby zrekompensować jego koszty.
Pozostałe
Taśma filmowa umieszczona była na 9 rolkach filmowych.
Reżyser F W Murnau nienawidził używania plansz tekstowych w swoich filmach. Tak więc w Sunrise (1927) w miarę rozwoju filmu plansze te stają się coraz rzadsze i pod koniec praktycznie nie istnieją.
Pierwszy film fabularny wydany przy użyciu systemu Fox Movietone.
Był pierwszym profesjonalnie wyprodukowanym filmem fabularnym z rzeczywistą ścieżką dźwiękową przez studio Fox Film Corporation.
Choć film został dobrze przyjęty przez krytykę, nie przyniósł on jednak odpowiedniego dochodu dla studia Fox Film Corporation, co doprowadziło do tego, że studio „zatrzymało pracę” reżysera F.W. Murnau w kolejnych swoich kilku filmach.
Film znalazł się na liście "1001 Movies You Must See Before You Die", wydanym przez Stevena Jay Schneidera.
Film ten został wybrany do National Film Registry w 1989 roku (pierwszy rok wprowadzenia) jako "znaczący kulturowo, historycznie i estetycznie".
W oryginalnej partyturze muzyka użyta w scenie w studiu fotografa po tym, jak para przewróciła posąg, to "Funeral March of a Marionette" Charlesa Gounoda – ta sama muzyka, która była motywem przewodnim dekade później (i z szybszym tempem) do serialu telewizyjnego Alfreda Hitchcocka.
Jest to pierwszy film niemy wydany na Blu-ray przez Eureka Entertainment 21-go września 2009 roku w Wielkiej Brytanii.
Zdjęcia do filmu trwały od 10 września 1926 roku do stycznia 1927 roku.
Podczas gdy Sunrise był pierwszym filmem fabularnym Foxa, który miał premierę ze ścieżką dźwiękową Movietone, ich 7th Heaven (1927) pojawiło się wcześniej z dołączoną ścieżką muzyczną Movietone, mimo że ten film miał już swoje pokazy objazdowe z muzyką na żywo.
Program światowej premiery składał się z dwóch filmów krótkometrażowych – śpiewu chóru watykańskiego oraz wywiadu z Benito Mussolinim. Zostały one zaprojektowane, aby zaprezentować nowy system dźwiękowy Fox Movietone.
Dwoje głównych bohaterów nigdy nie jest oficjalnie nazwanych w filmie, chociaż w scenariuszu nazywa się ich "Ansass i Indre"; te imiona były również używane na planie. Ludzie czytający z ruchu warg twierdzili, że widzieli imiona wypowiadane przez postacie do siebie.
Jeden z pierwszych filmów wykorzystujących tylną projekcję.
Oryginalny negatyw filmu został zniszczony w pożarze w studiu Fox Film Corporation w Fort Lee w stanie New Jersey w 1937 roku.
W 2007 roku Amerykański Instytut Filmowy umieścił film na 82 miejscu na liście Greatest Movie of All Time.
Film został wybrany jako piąty najlepszy film wszechczasów w plebiscycie krytyków Sight & Sound w 2012 roku.
Jest to jedyny film w historii, któremu przyznano tzw. Academy Award for Unique and Artistic Production (w wolnym tłumaczeniu - Oskar za 'najlepszą jakość artystyczną filmu').
Film pokazano po raz pierwszy w Nowym Jorku w Time Square Theatre 23 września 1927 roku z symfonicznym akompaniamentem Movietone autorstwa Hugo Riesenfelda. Śpiewak jazzbandu (1927) pojawiła się w Warner Theatre dopiero 6 października.
Trzeci najbardziej dochodowy film Foxa z 1928 roku po produkcjach: Siódme niebo (1927) i Four Sons (1928).
Film umieszczony jest na liście 400 filmów nominowanych w 1998 roku przez American Film Institute do 100 najlepszych filmów amerykańskich.
Zakładając, że jego prawa autorskie jeszcze nie wygasły, ten film i wszystkie inne wyprodukowane w 1927 r. wejdą do domeny publicznej USA w 2023 roku.
Film znajduje się na liście "Great Movies" Rogera Eberta .
Taśma filmowa mierzyła 2661 metrów.
Film umieszczony jest na liście 100 najlepszych amerykańskich historii miłosnych, sporządzonej przez American Film Institute w 2002 roku.
Film znajduje się na liście Top 250 Narrative Feature Films na Letterboxd.
Według Janet Gaynor w wywiadzie dla Photoplay Magazine, kręcenie filmu było tak wyjątkowym przeżyciem dla niej i George'a O'Briena, że zawarli pakt, że zrobią wszystko, o co poprosi ich F W Murnau.