30-letni Piotr Płaksin, samotny, utrzymujący się z dorywczych prac, żyje marzeniami o wyprawie na Wyspy Wielkanocne budowanym przez siebie jachtem. Pewnego dnia Piotr dowiaduje się, że został ojcem. Stawia to go przed koniecznością dokonania wyboru: albo realizacja swych młodzieńczych marzeń, albo odnalezienie tak niespodziewanie objawionego dziecka. Nie znajdując siły na podjęcie decyzji, Piotr ucieka na prowincję do domu swych rodziców. Po wieloletniej u nich nieobecności witany jest w domu jako człowiek, który potrafi rozwikłać niszczące ten dom konflikty. Piotr nadaremnie miota się – nie potrafiąc uporządkować własnego życia, nie może też pomóc innym. Poniesione porażki utwierdzają go w przekonaniu, że nie można uciec przed odpowiedzialnością. W rezultacie Piotr odnajduje szpital, w którym urodziło się dziecko, i przyznaje się do ojcostwa.