Buenos Aires, rok 1998. Zawrót głowy nowoczesności ogarnął Argentynę. Unoszony w szaleńczym wyścigu kraj sprawia wrażenie, jakby uciekał do tyłu. Tylko nieliczni artyści nadal zawzięcie idą pod prąd. Skupiają się wokół tej samej pasji do teatru Espejo, wokół starego mistrza Maxa (Eduardo Pavlovsky). Oczywiście recesja jest wszędzie, a publiczność jest rzadkością. Pieniądze się kończą, a obietnice polityków wszystkich ras niewiele mogą zdziałać, by uratować miejsce kultury, które wygląda bardziej jak ślad przeszłości w dzielnicy poświęconej modernizacji niż ta jaskinia towarzyskości i sztuki, o której marzyli aktorzy. .