O filmie
ŚRODA CZWARTEK RANO to fabularny debiut znanego z dokumentalnej twórczości Grzegorza Packa - laureata m.in. Grand Prix Krakowskiego Festiwalu Filmowego w 2001 roku za film Jestem zły, który został także zaliczony do 10 najlepszych obrazów w kategorii Current Affairs PRIX EUROPA. Akcja jego pełnometrażowego debiutu rozgrywa się w ciągu jednej, szczególnej doby
– w rocznicę Powstania Warszawskiego. Bohaterowie filmu – Tomek i Teresa
– poznają się, odbywają włóczęgę po mieście, miejscach przesyconych symboliką, wspomnieniami, w pewnym sensie śmiercią. Grają nieustannie przed sobą nawzajem, przybierają maski, kreują pozy. Wszystko po to, by uciec przed odpowiedzią na poważne pytania, właściwie i paradoksalnie takie same, jakie zadawali sobie ich rówieśnicy wyruszający do powstania. On jest zraniony po odejściu dziewczyny. Ale czy porzuciła go naprawdę? Ona to wulkan energii, zmieniający się jak kameleon, jak gdyby chciała spróbować wszystkiego i bała się, że zabraknie jej czasu. Czy słusznie? Czy rozbudzona dopiero co miłość pomoże im obojgu choć na chwilę odnaleźć spokój?
Oto, co o filmie napisał krytyk, Konrad J. Zarębski:
Trudno o prostszą fabułę: chłopak spotyka dziewczynę, spędza z nią dwadzieścia czy trzydzieści godzin, kiedy przyjdzie pora rozstania oboje będą inni - lepsi, a na pewno bardziej dojrzali. Formuła prosta, ale - zastanawiające - jak bardzo pojemna. W ciągu niespełna 80 minut debiutancki film Środa czwartek rano Grzegorza Packa dotyka mnóstwa spraw – opowiada o młodych, o starych, o stosunku obu pokoleń do historii, pokazuje dzisiejszą Warszawę w różnych jej przejawach, podejmuje ważkie kwestie etyczne, uczy miłości, życia i śmierci, a także – nadawania różnym sprawom właściwego znaczenia. To dużo, nawet bardzo dużo. Z drugiej jednak strony nie sposób odmówić temu filmowi autentyczności: zarówno miasto, podpatrywane przez prowadzoną z ręki kamerę Bogumiła Godfrejowa, jak i chodzący jego ulicami ludzie są prawdziwi, dlaczego wiec i problem, jaki się tu pojawi, nie miałby być naturalny? Odtrącony przez dziewczynę dwudziestolatek nie widzi przed sobą przyszłości, gwałtownie zmienia swoje plany, prowokuje los. Potłuczony trafia do szpitala, na korytarzu spotyka zachowującą się bardzo bezpośrednio nastolatkę. Razem wędrują przez miasto, celebrujące właśnie kolejną rocznicę wybuchu Powstania Warszawskiego. Wieczór spędzony w towarzystwie byłych powstańców to dobra okazja, by postawić pytanie, jakie zapewne padało wtedy, w sierpniu 1944 roku: czy zabiłbyś człowieka, który cię o to poprosi? Współczesna Warszawa – miasto tętniące życiem przez 24 godziny na dobę, pełne ludzi, których stać na nieszablonowe zachowanie się – nie sprzyja udzielania odpowiedzi na tak drastycznie postawioną kwestie. Ale to pytanie powróci w ciągu kilku następnych godzin – z palącą aktualnością, wymuszając – i na bohaterach filmu, i na widzach
– potrzebę zajęcia stanowiska. Historia opowiedziana w tym filmie jest podobno prawdziwa. Aby zachować prawdopodobieństwo, wymagała naturalności zachowania pary głównych bohaterów. Paweł Tomaszewski i Joanna Kulig to młodzi aktorzy, koledzy z jednego roku i niedawni absolwenci krakowskiej PWST, na początku twórczej drogi. Zagrali siebie – reprezentantów współczesnej młodzieży – raz zagubionych w wielkim mieście, innymi razem badających granice właściwej ich wiekowi swobody. Szczególnie przekonująca jest Joanna Kulig – jako dziewczyna, która z racji ukrywanej przed światem tajemnicy pozwala sobie na więcej: to jedna z tych aktorek, które pokocha każda kamera. Jej partner wpisuje się w obraz wielkiego miasta – subiektywny może, ale i prawdziwy, choć nakreślony inaczej niż choćby w Warszawie Dariusza Gajewskiego, gdzie przewijają się podobne jak w filmie Packa motywy. Nie jest to jednak wizja poety, szukającego ukrytej magii wśród problemów ludzi ciągnących do wielkiego miasta, ale wizja dokumentalisty – reżyser ma w dorobku kilka znaczących filmów dokumentalnych – który stara się uchwycić puls miasta, fotografując zarówno Stadion Dziesięciolecia, powstańcze groby, nocne autobusy, jak i cichnące na chwilę miasto o świcie. Taka właśnie jest Warszawa, tacy są jej mieszkańcy – zarówno ci, którzy stanęli do walki w Godzinie W, jak i ci, którzy dziś wędrują przez miasto w poszukiwaniu dojrzałości i sensu życia.
