Pressboki

Aktorzy

KEVIN COSTNER (Mr Brooks)

Wszechstronny aktor, nominowany do Oscara, Złotego Globu i nagrody BAFTA za niezapomniane role w „Tańczącym z wilkami” (1991) oraz „JFK” (1992), a także reżyser i producent nagrodzony Oscarem za „Tańczącego z wilkami”.

Costnera – aktora mogliśmy ponadto podziwiać w takich hitach jak: „Wielki chłód” (1983), „Nietykalni” (1987), „Bull Durham” (1988), „Odwet” (1990), „Robin Hood – książę złodziei” (1991), „Bodyguard” (1992), „Rapa Nui” (1994), „Wyatt Earp” (1994), „Wodny świat” (1995), „Tin Cup” (1996), „Wysłannik przyszłości” (1997), „List w butelce” (1999), „Gra o miłość” (1999), „3000 mil do Graceland” (2001), „Znamię” (2002), „Bezprawie” (2003), „Patrol” (2006).

Jako reżyser i producent ma na swoim koncie: „Tańczącego z wilkami”, „Wodny świat”, „Wysłannika przyszłości” i „Bezprawie”.

DEMI MOORE (detektyw Atwood)

Zadebiutowała w filmie „Te cholerne Rio” (1984), jednak popularność przyniosła jej rola w „Uwierz w ducha” (1990). Potem wystąpiła w wielu przebojach kinowych: „Ludzie honoru” (1992), „Niemoralna propozycja” (1993), „W sieci” (1994), „Striptiz” (1996), „Gdyby ściany mogły mówić” (1996), „Przejrzeć Harry’ego” (1997), „G.I. Jane” (1997), „Wyśniona namiętność” (2000), „Aniołki Charliego: zawrotna szybkość” (2003).

Moore odnosi również sukcesy jako producentka. Jej studio Moving Picture wypuściło: „GI Jane”, „Gdyby ściany mogły mówić”, „Koniec niewinności”, „Motywy zbrodni”.

DANE COOK (Pan Smith)

Popularny komik estradowy, telewizyjny i komediowy aktor filmowy. Wystąpił min. w: „Lep na muchy” (1997), „Kumpel” (1997), „Simon wkracza do akcji” (1999), „Skazani na siebie” (2003), „Pracownik miesiąca” (2006).

WILLIAM HURT (Marshall)

Laureat Oscara, nagrody BAFTA i nagrody dla najlepszego aktora na Festiwalu w Cannes za rolę w „Pocałunku kobiety pająka” (1985). Nominowany do Oscara za role w „Dzieciach gorszego Boga” (1986) oraz „Historii przemocy” (2005). Wystąpił min. w: „Odmienne stany świadomości” (1980) (nominacja do Złotego Globu), ”Park Gorkiego” (1983), „Wielki chłód” (1983), „Telepasja” (1987), „Dżuma” (1992), „Dym” (1995), „Jane Eyre” (1996), „Zagubieni w kosmosie” (1998), „Diuna” (2000), „A.I. Sztuczna inteligencja” (2001), „Osada” (2004), „Król” (2005), „Syriana” (2005), „Dobry agent” (2006).

MARG HELGENBERGER (Emma Brooks)

Nominowana do Złotego Globu za rolę w serialu „China Beach” oraz uhonorowana nagrodą Emmy i nominacją do Złotego Globu za udział w serialu „CSI: kryminalne zagadki Las Vegas”. Wystąpiła w licznych produkcjach kinowych i telewizyjnych: „China Beach” (1988-91), „Ostry dyżur” (1994), „Gatunek” 1 i 2 (1995, 1998), „Życie na krawędzi” (1997), „Erin Brockovich” (2000), „Doskonała zbrodnia w doskonałym mieście” (2000), „W doborowym towarzystwie” (2004).

DANIELLE PANABAKER (Jane Brooks)

Młodziutka aktorka, która wystąpiła w wielu produkcjach telewizyjnych, min.: „Smark” (2006), „Empire Falls” (2005), „Searching for David’s Heart” (2004), „Stuck In the Suburbs” (2004), „Prawdziwe dziecko” (2005). Na dużym ekranie zagrała w: „Sky High” (2005), „Twoje, moje i nasze” (2005), a niedługo zobaczymy ją w „Home of the Giants”.

Demi Moore jako detektyw Atwood

Po zabójstwie dwojga kochanków, pan Brooks staje w obliczu przeciwnika nie mniej błyskotliwego niż on sam: bezkompromisowej detektyw Atwood. Rzuca się ona w wir zaciekłych poszukiwań zabójcy, ponieważ po niedawnym brutalnym rozwodzie odczuwa dotkliwą pustkę i wściekłość. Obie postaci są w pewnym sensie swoim lustrzanym odbiciem: amoralny przestępca i obsesyjnie polująca na niego policjantka. „W detektyw Atwood podoba mi się to, że jest siłą napędową filmu i rzadko widzi się kobietę w takiej roli – tłumaczy Evans. Cieszę się, że to właśnie Demi Moore zagrała rolę policjantki nie mniej inteligentnej niż ścigany przez nią zabójca”.

Aktorce spodobała się ta rola, ponieważ jest sprzeczna z jej charakterem: „Podobało mi się, że jest taka nieprzewidywalna i impulsywna – mówi Moore. Choć nie lubię tego typu wściekłości wypełniającej ludzi, to właśnie ta cecha czyniła tę rolę interesującą. Sama jestem raczej spokojna i panuję nad emocjami. Osobiste życie Atwood okazało się kompletną porażką i praca jest jej jedynym ratunkiem. Wypełniają ją tłumione frustracje i łatwo wybucha. Jej nieprzewidywalność jest funkcją bólu jaki ją wypełnia. To ją łączy z panem Brooksem: oboje wypełnia ból, ale znajdują dla niego przeciwstawne ujścia. Intrygująca jest ta cienka linia dzieląca policjantkę od przestępcy”.

Jak zostać wynaturzonym zabójcą

Ta rola stała się szansą do przewrotnego wykorzystania w thrillerze dotychczasowego wizerunku filmowego Costnera: czarującego, przystojnego, wrażliwego faceta. „Zawsze uważałem, że Costner może zaskoczyć widzów – mówi Evans – i sądzę, że do tej pory nie dano mu takiej okazji”.

Costner brawurowo wcielił się w swojego bohatera. „Od pierwszego dnia prób wysoko ustawił poprzeczkę – wspomina Gideon. Zrozumienie postaci warunkowało cały film. Pan Brooks jest człowiekiem głęboko spaczonym, a jego zbrodnie są wstrząsające, ale równocześnie zdaje on sobie sprawę, że to co robi jest złe. Costner wydobył tę wewnętrzną walkę na plan pierwszy i dlatego jego kreacja jest taka fascynująca.” Aktor nie chciał wybielać ponurej prawdy o swoim bohaterze – człowieku, który walczy z prześladującymi go demonami, jednak ponosi klęskę i ulega nawracającemu wewnętrznemu przymusowi zabijania. Nie pominął też spustoszenia, jakie bohater czyni swymi perfekcyjnie zaplanowanymi a makabrycznie okrutnymi zabójstwami. „Nie ulega wątpliwości, że Brooks popełnia niewybaczalnie podłe czyny, ale interesującym czyni go fakt, że w przeciwieństwie do większości seryjnych zabójców, cały czas zmaga się ze swoim sumieniem” – wyjaśnia Costner. „Jeśli chodzi o najbardziej zdeprawowaną stronę mojego bohatera, musiałem polegać na wyobraźni. Nie było sposobu, żeby zrozumieć, co popycha człowieka do takich morderstw. Jednak w sferze biznesowej, rodzinnej czy też psychologicznej, kiedy próbuje zrozumieć samego siebie, w dużej mierze mogłem się z nim identyfikować i starałem się go uczłowieczyć i uszlachetnić.”

Morderca, który łamie schematy

Intrygujące pytanie, jak w charyzmatycznym sąsiedzie, szacownym biznesmenie i kochającym ojcu i mężu może kryć się bezwzględny zabójca, od dawna wprawiało ludzi w zakłopotanie. Inspirowało też pisarzy i filmowców, którzy z przewrotną satysfakcją zabierali publiczność w podróż po najmroczniejszych zakamarkach psychiki. „Mr. Brooks” w nowatorski sposób interpretuje wątek człowieka prowadzącego podwójne życie, podziwianego obywatela i wynaturzonego psychopaty.

„Rzecz w tym, że panem Brooksem może być każdy, kogo znasz.– tłumaczy Bruce Evans, współautor scenariusza i reżyser – Każdy kryje jakąś mroczną stronę, tyle że pan Brooks reprezentuje absolutną skrajność. To człowiek, który na pierwszy rzut oka nie zabiłby muchy, który kocha rodzinę i wiedzie wzorcowe życie, tylko że odzywa się w nim nieodparty wewnętrzny przymus, którego nie potrafi zwalczyć”.

Współautor scenariusza i producent, Raynold Gideon wyjaśnia: „Do tej pory tworzyliśmy raczej filmy familijne i chcieliśmy spróbować jakiejś mroczniejszej historii. Kiedy uznaliśmy, że interesującym tematem jest uzależnienie, zaczęliśmy się zastanawiać, jaki nałóg jest najgorszy z możliwych, a stąd była już krótka droga do pomysłu człowieka uzależnionego od zabijania, który nie potrafi przerwać makabrycznego cyklu, chociaż tego pragnie”. W ten sposób powołano do życia pana Brooksa oraz jego mroczne alter ego – Marshalla. Evans: „ Najbardziej przerażające myśli i popędy Brooksa objawiały się pod postacią wyimaginowanego przyjaciela, Marshalla. On jest tym głosem, który od czasu do czasu każdy z nas słyszy w swojej głowie: możesz być niegrzeczny, zobaczysz jakie to fajne”.

W rezultacie obserwujemy pogrążanie się Brooksa w najstraszniejszym z koszmarów, kiedy orientuje się, że jego tropem podąża policjantka oraz niezrównoważony „fan” i zdaje sobie sprawę, że gdy wyjdzie na jaw okropna prawda, zniszczy to jego rodzinę.

Scenariusz napisany przez Evansa i Gideona znalazł uznanie w oczach Kevina Costnera, który zgodził się zagrać tytułową rolę, a następnie wprowadził do projektu producenta Jima Wilsona, z którym wyprodukował m.in. „Tańczącego z wilkami”, „Bodyguard”, „Wyatt Earp” i „List w butelce”. Do produkcji przyłączyła się także niezależna firma producencka Element Films, która ma na swoim koncie takie filmy, jak „Waiting”, „Pięć palców”, „Ostatni raz”, „Dolina iluzji”, „Pride”.

Niepożądany protegowany

Demi Moore, choć miała nadzieję na współpracę z Kevinem Costnerem, to jednak najwięcej scen ma z panem Smithem, nieoczekiwanym protegowanym pana Brooksa, nieudolnym szantażystą, granym przez Dane Cooka, jednego z najpopularniejszych obecnie komików. Choć wybór aktora komediowego do niełatwej roli dramatycznej był zaskakujący, to jednak stanowił dla twórców intrygujące wyzwanie. Sam Cook zafascynowany był rolą przeciętnego pana Smitha, który mylnie interpretuje chorobliwy przymus zabijania Brooksa jako przygodę i zaproszenie do gry. „W moim bohaterze zainteresowało mnie to, że nieświadomie podąża drogą autodestrukcji. Każdy jego krok jest błędny i przybliża go do samozagłady. Wydaje mu się, że wyrusza na wspaniałą przygodę, jaką jest bycie mordercą, ale nie przychodzi mu do głowy, że stanie się częścią planu pana Brooksa” – wyjaśnia Cook.

O filmie

„Wszyscy ludzie są mieszanką dobra i zła” - Robert Louis Stevenson „Dr Jeckyll i Mr Hyde”

Oto pan Brooks: odnoszący sukcesy biznesmen, hojny filantrop, kochający mąż i ojciec, filar lokalnej społeczności. Oddana żona (Marg Helgenberger) nie widzi poza nim świata, a córka (Daniele Panabaker) jest dla niego prawdziwym źródłem radości.

Jednakże pan Brooks ukrywa mroczną tajemnicę. Prowadzi drugie życie, o którym nikt nie wie. Jest seryjnym mordercą, który dzięki nieprzeciętnej inteligencji i metodyczności pozostaje poza jakimikolwiek podejrzeniami. Choć od dłuższego czasu nie popełniał już zbrodni, to jednak jego potworne alter ego, Marshall (William Hurt) ponownie rozpala w nim patologiczną żądzę mordu. Ale tym razem, poddając się złowrogiemu impulsowi do uśmiercenia pary kochanków, pan Brooks popełnia pierwszy błąd. Zostaje zauważony przez fotografa – podglądacza (Dane Cook), który zaczyna go szantażować dziwacznym żądaniem.

Na tropie całej sprawy jest detektyw Atwood (Demi Moore), która ma osobiste powody, aby zaciekle ścigać seryjnego zabójcę.

Pan Brooks zdaje sobie sprawę, że balansuje na krawędzi, chyba że będzie w stanie nadal ukrywać swoje drugie życie i prawdziwą twarz.

Przyjaciel czy demon?

Jedną z kluczowych postaci filmu jest Marshall, alter ego Brooksa, funkcjonujące w najodleglejszych zakątkach umysłu bohatera i uruchamiające najgorsze impulsy popychające Brooksa do popełniania zbrodni. Marshalla mógł zagrać tylko naprawdę utalentowany aktor, który potrafiłby stworzyć postać przerażająco prawdziwą, a jednak owianą nierealną aurą wytworu wyobraźni. Nazwisko laureata Oscara Williama Hurta pierwszy raz padło z ust Costnera, który był przekonany, że Hurt stworzy jego doskonałe alter ego.

Hurt wyjaśnia niezbędną symbiozę, jaka musiała połączyć go z Costnerem: „Stwierdziłem, że najlepiej będzie dostosować się do tego, co wyraża Kevin. Ponieważ wiele zależało od Kevina, więc było to dla mnie wspaniałe doświadczenie aktorskie, jak skupić się na drugim aktorze, jak zapomnieć „o sobie”. Wilson wspomina, że obaj aktorzy osiągnęli wspaniałą synchronizację. Hurt zaznacza, że choć nie każdy kryje w sobie Marshalla, to jednak każdy ma jakieś ukryte ciemne strony, które czasami wychodzą na światło dzienne: „W naszych głowach pojawiają się różne głosy i to właśnie reprezentuje w filmie Marshall: naszą wewnętrzną komisję rewizyjną”.

Twórcy

BRUCE A. EVANS (scenariusz, reżyseria)

Wraz z Raynoldem Gideonem stworzył duet scenopisarski, który napisał scenariusze do: „Gwiezdny przybysz” (1984), „Stań przy mnie” (1986) (scenariusz nominowany do Oscara), „Między niebem a ziemią” (1987), „Kuffs” (1992), „Wyspa piratów” (1995), „Z dżungli do dżungli” (1997), „Chasing dinner” (2006).

Debiutem reżyserskim Evansa był film „Cuffs” z udziałem Mili Jovovich i Christiana Slatera.

RAYNOLD GIDEON (scenariusz, produkcja)

Współtwórca ww. scenariuszy, producent „Stań przy mnie”, „Kuffs”, „Zabójców”.

JIM WILSON (produkcja)

Od lat współtworzy z Kevinem Costnerem firmę producencką Tig Productions, z której pochodzą takie hity jak: „Tańczący z wilkami” (1990), „Bodyguard” (1992), „Rapa Nui” (1994), „Wyatt Earp” (1994), dokumentalny film „500 Nations” (1995), „Wysłannik przyszłości” (1997), „List w butelce” (1990). Wilson wyreżyserował także (i wyprodukował): „Rycerze Stacy” (1982), „Hollywoodzkie marzenia” (1986)„Urwanie głowy” (1996) i „Zauroczony” (2006).

JOHN LINDLEY (zdjęcia)

Autor zdjęć do wielu filmów kinowych i telewizyjnych: „Ojczym” (1987), „Wąż i tęcza” (1988), „Oznaki życia” (1990), „Sypiając z wrogiem” (1991), „Ojciec panny młodej” (1991), „Synalek” (1993), „Pociąg z forsą” (1995), „Miasteczko Pleasantville” (1998), „Masz wiadomość” (1998), „Numer stulecia” (2000), „Suma wszystkich strachów” (2002), „Czarownica” (2005).

RAMIN DJAWADI (muzyka)

Młody kompozytor muzyki filmowej, ostatnio nominowany do nagrody Emmy za tytułowy temat do „Skazanego na śmierć”. Ma na swoim koncie muzykę do: „Equilibrium” (2002), „Rekrut” (2003), „Blade: mroczna trójca” (2004), „Tajna sieć” (2004), „Batman – początek” (2005), „Wszystkie niewidzialne dzieci” (2005), „Pytając o miłość” (2006).