Pressboki

Aktorzy

David Wenham - ojciec Damian

Po wspaniałym popisie aktorskim w THE BOYS i DARK CITY, australijski aktor, David Wenham, ma szansę by stać się jednym z najbardziej wziętych gwiazdorów. W 1997 roku przyznana mu została Nagroda Australijskiego Instytutu Filmowego w kategorii: Najlepsza Główna Rola Męska w dramacie telewizyjnym.

Kris Kristofferson - Rudolf Meyer

Kris Kristofferson urodził się w 1937 roku w Teksasie. Karierę rozpoczął jako wykładowca literatury angielskiej w West Point, ale wybrał pisanie piosenek w stylu country & western. W filmie zadebiutował w 1971 roku, grając w The Last Movie. Od tego czasu zagrał w ponad 40 filmach.

Peter O'Toole - Wiliamson

Peter O'Toole urodził się w 1932 roku w Irlandii. Dorastał w Anglii jako syn bukmachera. Jako młody chłopak roznosił gazety, ale w wieku 17 lat zafascynował go teatr i w niedługim czasie zadebiutował na jego deskach. Przez dwa lata służył w Marynarce Królewskiej, później wstąpił do Królewskiej Akademii Sztuk Dramatycznych. Przez kilka lat pracował na scenie Royal Shakespeare Company w Strattonupon-Avon. Kolejnym etapem była rola w filmie David'a Leans'a Lawrence z Arabii. Wystąpił w niezliczonej ilości filmów.

Sir Derek Jacobi - ojciec Leonor Fousnel

Brytyjska gwiazda teatru i telewizji. Derek Jacobi jest w Anglii jednym z najbardziej wyróżniających się aktorów. Urodził się w 1938 roku we wschodniej części Londynu. Studiował historię w St John's College w Uniwersytecie Cambridge, gdzie otrzymał tytuł magistra. Po ukończeniu studiów rozpoczął pracę w teatrze w Birningham. W 1963 roku został zauważony przez Sir Laurence Oliver'a, który zaproponował mu pracę w nowo powstałym National Theatre Company. W 1977 roku zdobył międzynarodowe uznanie za rolę Hamleta. Od tego czasu zagrał różne role, udowadniając swoją wszechstronność. Sir Derek kocha teatr a jego głos, baryton jest dużym atutem w pracy na scenie.

Sam Neill - premier Gibson

Sam Neill urodził się w 1947 roku w Irlandii Północnej. Jego ojciec pochodził z Nowej Zelandii i służył w wojsku brytyjskim stacjonującym w Ulsterze. Po ukończeniu Christchurch's College podjął studia i zdobył tytuł magistra literatury angielskiej w Uniwersytecie Cantenbury. Karierę filmową rozpoczął z Nowozelandzką Wytwórnią Narodową w Wellington, reżyserując filmy dokumentalne i grając w mało znaczących filmach, aż otrzymał propozycję zagrania głównej roli w filmie Sleeping Dogs. Był to pierwszy film w historii Nowozelandzkiej kinematografii, który pokazano w Stanach Zjednoczonych. Następne role ugruntowały jego pozycję aktora.

Aden Young - doktor Emerson

Aden Young urodził się w Kanadzie, ale wychował się w Australii. Studiował w Szkole Teatralnej w Sydney. Karierę aktorską rozpoczął w teatrze w 1990 roku i w tym samym roku debiutował w filmie.

Tom Wilkinson - Brat Dutton

Tom rozpoczął karierę w 1973 roku jako aktor teatralny. W 1982 roku przeistoczył się w aktora filmowego i telewizyjnego. Od 1993 roku otrzymywał coraz bardziej znaczące role, a prawdziwy rozgłos przyniosła mu rola Greard'a w filmie Goło i Wesoło.

Alice Krige - Matka Marianne

Alice Krige ukończyła w 1972 roku studia na Uniwersytecie Rhodes w Afryce południowej. Otrzymała tytuł licencjata z psychologii i dramatu. W 1979 roku otrzymała dyplom aktorski w London Central School of Speech and Drama. Zadebiutowała w 1980 roku w filmie Rydwany ognia ale dalej koncentrowała się na pracy teatralnej.

Kate Ceberano - Księżniczka Liliuokalani

Znakomita australijska śpiewaczka operowa. Na swoim koncie ma wiele platynowych i złotych płyt oraz wiele nagród. Kate Ceberano jest jedną z najbardziej popularnych artystek w Australii. Debiutowała w filmie "Dust of the Wings" w 1997 roku.

Eksplikacja reżyserska

Głównym miejscem akcji jest wyspa Molokai, ta sama na której Damian próbował stworzyć namiastkę ludzkich warunków egzystencji. Otoczona jest przez broniące dostępu klify i dzikie morze. Jest to miejsce pełne nastrojów, bardzo wyraziste w swej wymowie. Zielono porośnięte nieprzyjazne wulkaniczne zbocza, ograniczające góry. Odizolowane, dzikie, piękne i prymitywne. Akcja filmu rozpoczyna się na Hawajach - w bardziej wyrafinowanym otoczeniu, pokazuje politykę ówczesnego Kościoła Katolickiego. Widz dostrzec może oznaki cech charakteru Damiana, które mają ukazać się, w pełnym rozkwicie, dopiero później. Dopatrzyć się można zapowiedzi jego uporu w dążeniu do celu, religijnej gorliwości i jego chęci poświęcenia się dla innych, idącego w parze z jego oddaniem się sprawie. Ukazana jest także jego, głęboko ukryta zwykła seksualność, gdy udaje mu się stłumić pożądanie do pięknej, młodej Hawajki, skazanej na zesłanie do kolonii dla trędowatych. Pokazane są także polityczne uwikłania władz i kościoła w kolonii Molokai. Jest to miejsce odrażające, podłe, szokujące. Uniemożliwiające normalną egzystencję człowieka. Zamieszkałe przez "dzikusów". Jednak powoli uczymy się rozumieć i szanować trędowatych mieszkających w tym więzieniu. Jesteśmy świadkami duchowej podróży, w której Damianowi udaje się odrodzić w nich poczucie godności. Dokonując tego, poświęca się i zrywa swoje ostateczne więzy z próżnością zewnętrznego świata. Mamy ciepły stosunek do tej małej społeczności, która dzięki małym aktom dobroci i miłosierdzia - takim jak na przykład, powitanie, z którym Damian zwrócił się do mieszkańców wyspy: "Moi trędowaci współtowarzysze" - odzyskuje wiarę w samych siebie i w swoje człowieczeństwo.

W opozycji do duchowej podróży, pozostaje sfera normalnego, codziennego, fizycznego życia w trudnych warunkach na Molokai. Tam gdzie klify pną się wysoko, a groby powstają w dzień i w nocy, gdzie nie ma żadnych materiałów budowlanych, nie istnieje żaden porządny dom, gdzie jest zbyt mało jedzenia, i gdzie sieroty są wyłapywane na statki do prostytucji lub muszą kraść żywność żeby przeżyć, gdzie najbardziej podstawowe środki do życia muszą być wybłagane z kasy kościołów rozgrywa się akcja tej historii. Zdjęcia wiernie oddają portret osady, taki jaki zachował się z najwcześniejszych dokumentów. Pokazana została rzeczywistość, a nie hollywoodzka fikcja. Damian nieugięty moralista - na początku, nastawiony jedynie na odnowę chrześcijaństwa na wyspie, w miarę upływu czasu staje się coraz bardziej elastyczny i tolerancyjny, coraz bardziej ludzki w swym współczuciu. Nie kieruje się już tylko religijnymi pobudkami, lecz także potrzebą wskrzeszenia człowieczeństwa na wyspie. Nie pragnie niczego innego jak tylko dobra swoich ukochanych trędowatych. Jest to wielka historia triumfu dobra nad złem, człowieczeństwa nad brutalną rzeczywistością, historia wiary i wewnętrznego przekonania o godności każdego człowieka. Intencją twórców filmu było jak najwierniejsze i jak najbardziej realistyczne sportretowanie tej historii w sposób epicki . Większość filmów opiera się w dużym stopniu na efektach specjalnych, lecz w tym przypadku przejmująca rzeczywistość tej historii, jej prawda i duma z człowieczeństwa jaką w sobie niesie, nie wymagała żadnych dodatków. Wierzymy że film ten może być istotny i ważny dla szerokiego kręgu odbiorców.

Historyczne fakty o ojcu Damianie i leprozorium

Od ponad stu lat Ojciec Damian istnieje w świadomości zachodniego świata, który nadal nie wie, jak sobie radzić z trądem, jako synonim tej nirównej walki. W Stanach Zjednoczonych jest nadal 640 zarejestrowanych przypadków trądu w tym 157 nowych. W 1995 roku, 530 000 nowych przypadków zostało odkrytych na całym świecie, a większość zachodnich krajów ma fundacje zajmujące się trądem. W swoich pierwszych biografiach, Ojciec Damian bywał opisywany jako bohater i pionier, silny, władczy i atletyczny. Umiejący oczarować każdego kogo spotkał, od pierwszego momentu, a szczególnie swoją zdolnością do radzenia sobie z przeciwnościami losu. Podejmuje ryzyko. Kocha przyrodę, prawdziwy pionier, który umie sobie poradzić w bardzo trudnych warunkach, rzuca się na głęboką wodę, płynie na tratwie po morzu pełnym rekinów. Jest także outsiderem, nie - Hawajczykiem. Stworzony po to, aby wygrywać batalie, ale jedynie w samoobronie lub w obronie chorych i biednych. Dzięki swoim zdolnościom przywódczym udało mu się przywrócić dyscyplinę i spokój we wspólnocie, która go, pierwotnie, odrzuciła.

Dalsze badania, prowadzone w latach 60-tych, ukazują Ojca Damiana nie jako głównego pioniera i bohatera, lecz raczej jako szorstkiego indywidualistę, który wiedzie trędowatych do oporu przeciwko kolonialnej dominacji. Ostatnie badania (1992 -1997) poszerzają to wyobrażenie silnego indywidualisty, przekształcają je w obraz pełnego życia, zagorzałego wizjonera, który walczy o ideały, które w pewien sposób wykraczają poza jego epokę. Damian walczy o pomoc medyczna dla swoich pacjentów, chce stworzyć pewnego rodzaju namiastkę normalności, normalne społeczeństwo dla swoich pacjentów. Najprawdopodobniej to on wraz z doktorem Nathanielem Emersonem byli wynalazcami testu placebo. Jak dotąd ich test jest najstarszym udokumentowanym testem medycznym dla tej strasznej choroby. Ojciec Damian pracuje także nad zgodą pomiędzy Katolikami i Protestantami, Mormonami i ludźmi innych wyznań. Nawet organizują wspólne procesje. Jego teorie mogą dzisiaj być uznane za bardzo postępowe. Człowiek szerokich horyzontów, nie popadający w bigoterię, do tego wysportowany i kochający przyrodę. Taki obraz Damiana wyłania się z zamkniętych dotąd archiwalnych dokumentów. Na podstawie tych nowych materiałów, Hilde Eynikel napisała i obroniła, z najwyższą notą, pracę doktorską.

Jak dobrze Ojciec Damian jest znany i kochany mogą zaświadczyć następujące fakty:

* W uroczystości beatyfikacji Ojca Damiana, 5 czerwca 1995 roku w Brukseli, uczestniczyło 618 dziennikarzy pochodzących z 28 różnych krajów. Relacje z ceremoni ukazały się także we wszystkich krajowych telewizjach w Europie Zachodniej i na Hawajach, a CNN poświęciło 3 minuty księdzu trędowatych.

* Ojciec Damian jest jednym z bardziej znanych mieszkańców Hawai. Jego popiersie zrobione przez Marisol Escobar, znajduje się w Stuatr Hall na Capitolu, w Waszyngtonie.

* Ilustrowany Times poświęcił całą przednią stronę zawiadomieniu o śmierci Trędowatego Księdza, gdy tylko otrzymano tę wiadomość.

* "Politycy i dziennikarze na całym świecie mogą się pochwalić niewieloma bohaterami, którzy mogliby być porównani do Ojca Damiana z Molokai. Kościół Katolicki, wręcz przeciwnie, liczy tysiącami tych, którzy za przykładem Ojca Damiana poświęcili siebie ofiarom trądu. Warto poszukać źródła tego heroizmu". Mahatma Ghandi

* W 1936 roku ekshumowana ciało i szczątki Ojca Damiana i przewieziono do jego rodzinnej Belgii. Armia Amerykańska, Flota i Lotnictwo pożegnały go w bardzo podniosły sposób. Odprawiono specjalne nabożeństwo w Katedrze w San Francisco.

* "Słuchając historii Ojca Damiana, który poświęcił swoje życie trędowatym i sam umarł na trąd, trudno jest nam pojąć, że to byli prawdziwi ludzie, którzy próbowali przeżyć swoje życie zgodnie ze Słowem Bożym i dochodzili do świętości." Martin Scorsese

* Mia Farrow sama negocjowała wznowienie książki jej ojca o Ojcu Damianie z Doubledy. John Farrow został uhonorowany odznaczeniem Wielkiego Krzyża przez papieża Piusa XI za tę książkę.

* Hodder&Stoughton, jeden z największych brytyjskich wydawców, złożył ofertę na światowe prawa do wyłączności na nową biografię Ojca Damiana opartą o nowo odkryte przez Hilde Eynikel materiały. John Briley oparł swój scenariusz na tej właśnie książce.

Kalaupapa

Kalaupapa to półwysep po północnej stronie hawajskiej wyspy Molokai. Jego linia brzegowa ma najwyższe klify na świecie. Kalaupapa została wypchnięta przez fale i mały krater na środku półwyspu. Na tej wyspie są dwie wioski, stara porzucona osada Kalawao i nowsza Kaulaupapa, która jest do dziś zamieszkana. Półwysep jest naturalnym więzieniem. Z południowej strony odgrodzony jest klifami o wysokości 1800 stóp, a od reszty wyspy oddzielony jest niezwykle dzikim i zdradzieckim morzem. Nawet teraz ciężkie ładunki mogą być tam dostarczane tylko na barkach w okresie od maja do sierpnia. Na Polinezji nie było przypadków trądu, aż do pokazania się białego człowieka. Pierwsze przypadki zostały odnotowane w 1840 roku i zostały, najprawdopodobniej, przywiezione na wyspy wraz z imigrantami z Chin. Dlatego nazwano tę chorobę: Mai Pake, chińską chorobą. Pierwszymi ofiarami byli wodzowie polinezyjscy, dlatego choroba ta bywa także nazywana chorobą arystokracji, Mai Alii. W połowie dziewiętnastego wieku, choroba przybrała rozmiary epidemii. Departament zdrowia zdecydował się wybrać jakieś odludne miejsce i tam odizolować chorych. Kalaupapa, która wtedy była jeszcze nie zamieszkała, wydawała się idealną lokalizacją. Pierwsze ofiary choroby przybyły na tę wyspę w styczniu1865 roku. Musieli się wycofać do chłodniejszej i bardziej wilgotnej części wyspy, Kalawao. Do 1873 roku, Kalaupapa miała być tylko dostępna dla zakotwiczonych w zatoce statków. Rudolph Meyer, Niemiec, który mieszkał na wznoszących się powyżej klifach, został mianowany zarządcą kolonii trędowatych. Prze ponad dwa lata, odwiedzał osadę dwa lub więcej razy w miesiącu.

Wciąż przybywało wysyłanych na wyspę chorych. Kultura Polinezyjska nie popierała takiego odrzucania chorych, dlatego rdzenni mieszkańcy sprzeciwiali się polowaniu na trędowatych. W międzyczasie otworzono szpital na wyspie, który był odwiedzany dość nieregularnie przez lekarzy. Nowy król, Lunalilo, zdecydował się wzmocnić działania mające na celu oddzielenie chorych. W tym to właśnie okresie pojawia się Damian. Zdrowi ludzie mieszkający na Kalaupapa, też podlegali nakazowi izolacji, dlatego też protestowali kiedy Damianowi wolno było podróżować swobodnie. W okresie, gdy Damian żył na Molokai, przebywało tam zazwyczaj około 700 do 1000 chorych. Wskaźniki śmiertelności były szczególnie wysokie zimą. Zazwyczaj umierało 5 osób tygodniowo. Cala populacja chorych, wymieniała się co około pięć lat. Departament zdrowia przysyłał jedzenie do osady, mimo że było to bardzo trudne, szczególnie zimą, ze względu na bardzo wysokie fale. Często brakowało jedzenia i innych środków. Krowy przywiązywano do tratw i spychano w dół wąskim szlakiem. Pacjentom przysługiwało prawo do mieszkania w porządnym domu, lecz bardzo częste sztormy niszczyły wszystko. A wilgoć i zły stan utrzymania powodowały, że często przeciekały i nie były stabilne. Pacjentom dostarczano jeden komplet ubrań na rok, lecz to nie wystarczało. Damian wciąż prosił o zwiększenie funduszy na ubrania. Na półwyspie nie było wielu możliwości spędzania czasu, nie było żadnych rozrywek, pacjenci więc wrócili do prymitywnych form; urządzali orgie i alkoholowe imprezy. Do wyspy docierało wielu przemytników alkoholu, a także narkotyki, szczególnie opium, szmuglowane były do osady. Damian próbował stworzyć jakieś zajęcia i jakiegoś rodzaju rozrywkę na wyspie. Między innymi walczył o założenie baru. Próbował organizować zabawy, by zwalczyć morderczą nudę mieszkańców. Szczególnym jego zamierzeniem i celem była próba przywrócenia pacjentom choćby namiastki normalnego życia. Do 1881 roku nie było stałego lekarza na wyspie. Jedynie doktor Emerson pozostawał na wyspie dłużej podczas swych co miesięcznych wizyt, niż przewidywał to jego kontrakt. Damian walczył o większą opiekę medyczną, w 1882 roku poprosił o pielęgniarki. Franciszkańskie zakonnice nie dotarły na wyspę w 1883 roku, lecz przybyły dopiero w 1888. W między czasie prowadziły mały szpital dla nie zdiagnozowanych i lekkich przypadków trądu. Dzięki zakonnicom, w 1888 roku, otworzono Dom Biskupa dla dziewcząt i samotnych kobiet na Kaalupapa. Wkrótce potem stworzono dom dla chłopców, Dom Baldwina. Polityczne zawirowania zakłóciły spokój na wyspie. W 1893 roku na skutek zamachu stanu Liliokalano został odsunięty od władzy, a zastąpił go Stanford Dole, niezwykle proamerykański polityk.

Amerykańska piechota morska wkroczyła do Honolulu w 1893 roku, a Hawaje stały się terytorium Stanów Zjednoczonych, mimo że nie dokonano tego w sposób całkowicie zgodny z prawem. Rok 1905 był rokiem przełomowym dla kolonii trędowatych. Kongres przegłosował propozycję przeznaczenia kwoty 100 000$ na budowę nowego szpitala i laboratorium. Szpital miał otrzymywać 50 000 $ każdego roku. Powstał wspaniały, nowoczesny szpital z pełnym wyposażeniem w niezbędny sprzęt. Mimo to pacjenci odmawiali poddania się reżimowi szpitala. Chcieli prowadzić jak najbardziej normalne życie najdłużej jak było to możliwe. Szpital został zamknięty, wkrótce po otwarciu, z powodu braku pacjentów. Mimo wszystko eksperyment był pozytywny w swoich skutkach dla mieszkańców; podciągnięto prąd do całej osady i wszystko co mieszkańcy mogli potrzebować ze szpitala zostało przez nich zagospodarowane. Do dziś widoczne są fundamentu tego szpitala. Niewiele rzeczy zakłócało codzienny rytm życia mieszkańców Molokai. Podczas pierwszej wojny światowej amerykańska flota krążyła wokół wyspy. Zaś w 1936 roku ekshumowano szczątki Damiana. Pacjenci protestowali, lecz bez skutku. Od 1947 roku, pacjenci otrzymują bakteriobójcze lekarstwo Dapsone, w połączeniu z penicyliną i mycyną. Choroba została zatrzymana przez te lekarstwa, lecz deformacje ciał nie mogły być cofnięte. Odizolowanie pacjentów zniesiono w 1969 roku. Ktokolwiek chciał, mógł opuścić osadę, lecz mieszkańcy w większości tam pozostali, gdyż nie mieli, po prostu, gdzie pójść. Wielu z nich zostało tam zesłanych jako dzieci i to był ich dom.

Opis głównego bohatera

Ciepły, hojny, prostolinijny, pochodzący ze wsi Damian, posiada chłopięcy czar, lecz może także być niezwykle uparty. Silny fizycznie, jest obsesyjnym maniakiem pracy, nie bacząc na własne zdrowie czy wygodę. Odnosimy wrażenie, że im bardziej może sobie pobrudzić ręce pracą, tym bardziej czuje się szczęśliwszy. Możemy dostrzec w nim, także ukrytą, lecz ciągle obecną potrzebę sprawdzania siebie; po cichu konkuruje ze swoim starszym bratem, także księdzem. Damian wierzy, że sprawiedliwość musi odnieść zwycięstwo. Na początku jest moralistą, nieugięty, nie łamiący praw bożych, które według niego muszą być dokładnie tak wypełniane jak to jest napisane. Początkowo wydaje się dążyć do sukcesu jako ksiądz tych ludzi. Ma nadzieję, że może później powróci do Belgii jako bohater w oczach swojej rodziny i Kościoła. Jednak stopniowo zmienia się. Staje się bardziej tolerancyjny w swych poglądach, przedkładając dobro ludzi przed prawa kościelne i obraz siebie jako męczennika. Zakłada browar, zachęca barwną grupę by założyła mały zespół muzyczny. Zostaje zastępczym ojcem tuzinów osieroconych dzieci na wyspie. Traktuje trędowatych jako równe istoty ludzkie, nie bacząc na swoją własną wygodę i bezpieczeństwo. Łagodzi nieszczęście ich egzystencji, okazując współczucie i człowieczeństwo. Dzięki swojemu współczuciu i całkowitemu oddaniu, zdołał przemienić piekło na ziemi w prawie znośne warunki ludzkiej egzystencji.

Streszczenie

Hawaje, rok 1872. Piękny, wulkaniczny archipelag, po zachodniej stronie wybrzeża Stanów Zjednoczonych. Nadal królestwo, mimo rosnących politycznych wpływów Brytyjczyków i Amerykanów. Kościół Protestancki, Katolicki i ich gorliwi kapłani konkurują o dusze mieszkańców i część władzy. Flamandzki misjonarz DAMIAN, krzepki trzydziestodwulatek, kładzie podwaliny pod kościół na wyspie Oahu, kiedy zwraca się do niego o pomoc MAULANI, piękna, młoda czarnoskóra dziewczyna. Ucieka przed płatnymi łapaczami, którzy polują na trędowatych na wyspach. Wszyscy, którzy po prymitywnym badaniu w szpitalu w Honolulu, wykazują jakiekolwiek symptomy choroby, są łodziami odsyłani na wygnanie na wyspę Molokai. Trędowaci zajmują część wyspy, ogrodzoną dzikim morzem z jednej strony i wysokimi i stromymi skalnymi wzgórzami Pall, z drugiej strony. Biali i czarni, wysocy i niscy, umierający i będący jeszcze w dobrej kondycji przywożeni są na tę wyspę, po to by jej już nigdy więcej nie opuścić. Mieszkają w żałosnych warunkach, porzuceni swemu losowi prze rząd, który jedynie zrzuca na plażę mniej więcej co miesiąc transporty jedzenia i innych produktów. MEYER, wysoki, cyniczny administrator wyspy mieszka na płaskowyżu na szczycie Pall i stara się mieć jak najmniej do czynienia z grupą trędowatych. Panuje niepokój, chaos i bezprawie. Najsilniejsi i najbardziej zuchwali mieszkańcy wyspy zjednoczyli się w swoim zamiłowaniu do alkoholu, kobiet i małych chłopców. Wszystkie normy odeszły na bok, bo i tak, przecież nikt nie wydostanie się z tej przeklętej wyspy. GIBSON, premier archipelagu, chce przywrócić spokój na Molokai, zaś anglikański biskup DONALDSON nie chce poświęcić żadnego ze swych duchownych. Zwracają się więc do Kościoła Katolickiego o interwencję i pomoc w ulżeniu losowi trędowatych.

Ojciec Damian zostaje wysłany, początkowo na miesiąc do kolonii trędowatych przez biskupa MAIGRETA, słabą postać, całkowicie zdominowaną przez OJCA LEONORA FOUESNELA. Damiana wita pełen podziwu Meyer, który wprowadza go w życie wyspy i jej mieszkańców. Ojciec odkrywa popadły w ruinę Kościół i spotyka WILLIAMSONA, wysokiego, białego mężczyznę, cierpiącego na chorobę w bardzo zaawansowanym stadium, który kiedyś pracował jako pielęgniarz w szpitalu w Honolulu. Ten człowiek jest pierwszym kontaktem Damiana z prawdziwymi mieszkańcami wyspy. W trakcie, gdy Damian odprawia mszę świętą, do środka powoli zaglądają trędowaci. Słuchają pełnego nadziei kazania, a pod koniec mały chłopczyk oferuje swoją pomoc jako ministrant. Damian nazywa go "małym biskupem". Kobieta w podeszłym wieku prosi o pomoc w ratowaniu jej córki, która wpadła w sidła bandy mieszkającej w tak zwanym Domu Szalonych; podłużnym budynku, który kiedyś służył jako szpital. Dochodzi do gwałtownej konfrontacji pomiędzy Damianem i przywódcą bandy, wielkim, czarnoskórym AMONEM. Damian popada w taką złość , że niszczy wszystkie butelki z piwem. Pisze list do Leonora, swojego opata i do biskupa Maigreta prosząc ich o pozwolenie na pozostanie w tym miejscu i przekazując, że potrzebuje materiałów na odbudowę kościoła i do budowy domów. Prosi także o pomoc medyczną i przybycie zakonnic do pomocy. Leonor z uporem opiera się prośbie, jednak Maigeret przesyła i tak część środków, o które prosił Damian, ku wielkiemu zdziwieniu Meyera. Damianowi stopniowo zaczynają przychodzić z pomocą sami trędowaci. UPA zostaje jego prawą ręką, sadzą razem drzewa i warzywa, powoli kolonia zaczyna odżywać.

Damian bez końca pisze listy do swoich zwierzchników i swojej rodziny prosząc ich o wsparcie i pomoc. Jego aktywność zaczyna odbijać się echem na świecie i kiedy powraca by się wyspowiadać do Honolulu, zostaje powitany przez reporterów. Specjalny wysłannik królewski słyszał o jego pracy i pełen podziwu zdał relację rodzinie królewskiej, oczekują wiec go również doktor ARNING i księżniczka LILIUKALANI. To wszystko budzi jeszcze większą niechęć Gibsona i katolickich zwierzchników. Nie podoba im się skromny Ojciec, który poprzez swą pracę i zwykłe zachowanie wkracza do ich świata polityki i władzy. Gibson sprzeciwia się, by departament zdrowia częściowo dofinansowywał działalność Ojca Damiana. Konfrontacja jest bardzo nieprzyjazna. W tym samym czasie, nie wszystkim na Molokai podoba się to, co robi Ojciec Damian. Banda Amona dokłada starań, by uczynić życie Damiana i jego podopiecznych piekłem na ziemi. A konflikt sięga zenitu, gdy "mały biskup" o mało co nie pada ich ofiarą. Damian jednak się nie poddaje i wraz z Upą i Masanem odnoszą sukces w przywróceniu spokoju na wyspie, budują także całą serię drewnianych chat. Ukończono odnowę kościoła. Umiera Williamson i Damian zdaje sobie sprawę, że teraz może polegać tylko na sobie jeśli chodzi o opiekę medyczną. Na statku załadowanym kolejnymi chorymi przybywa, jednak, doktor Arning. Statek ten przywiózł także STRAWNA, potężnego, białego mężczyznę, który od razu zdobywa sobie miejsce i władzę wśród części mieszkańców wyspy. Przyjazd lekarza budzi pewne nadzieje. Mayer wita ich w swój cyniczny sposób i zaprasza doktora i Damiana do siebie na drinka. Ojciec Damian jest bardzo zadowolony, gdy orientuje się, że doktor Arning zna się bardzo dobrze na tej chorobie. Zabiera go na spacer wokół półwyspu. Niestety ku wielkiemu rozczarowaniu Ojca Damiana, okazuje się, że doktor Arning nie ma zamiaru pozostać na stałe na wyspie.

Damianowi zabroniono opuszczać wyspę, więc biskup Maigret spowiada go na łodzi. Rysunki przedstawiające tę scenę zostały opublikowane w gazetach, a księżniczka Liliukkalani decyduje się odwiedzić wyspę w towarzystwie dużej świty. Zostają powitani przez Mayera i Srawna, który został jego prawą ręką po śmierci Kaho'ohuli. Razem z Ojcem Damianem oprowadzają gości po kolonii trędowatych. Księżniczka nie kryje swojego podziwu. Damian skromnie prosi o pomoc. Osada się rozrasta i kolonia jest odwiedzana przez trzech lekarzy, między innymi doktora Arninga. Bada on Damiana i odkrywa, że ma on pierwsze symptomy trądu. Pozwala mu jednak wierzyć, że jest to świerzb. Ponad to Damian musi wciąż radzić sobie z coraz bardziej rosnącą arogancją Strawna, który się panoszy i bezprawnie przywłaszczył sobie bydło przeznaczone dla całej kolonii. Lecz nawet arogancja Strawna i banda Amona nie potrafią pohamować zapału i energii Damiana. Na wyspach wzrastają niepokoje. Rdzenna ludność gwałtownie opiera się praktykom polowania na chorych na trąd. Teraz bardziej niż kiedykolwiek, pomoc dla leprozorium wydaje się nie możliwa. Do dnia, gdy na wyspie stawia swoją stopę pogodny i radosny brat DUTTON. Damian nie wyciąga do niego ręki na powitanie, gdyż już wie, że jest chory. Dutton, mimo wszystko bierze jego dłoń w swoje ręce. Zaczyna się nowa era. Szpital zostaje powiększony, a Damian dyktuje listy do swoich przełożonych, prosząc ich o stałą pomoc. Na Hawaje przybywają zakonnice, które słyszały o pracy Damiana. Przewodzi im pełna godności SISIOSRA MARIANNA. Zostają odeskortowane przez Gibsona do miejscowego, ślicznego, małego szpitala, gdzie mają pozostać i pracować. Leonor i biskup Maigret kłócą się o pomoc, o którą Damian ponownie prosi. Maigret poddaje się egoistycznemu Leonorowi, któremu nie podoba się dalsza międzynarodowa pomoc dla zwykłego Ojca, jakim jest Damian. Zakonnice zostają pouczone, że nie wolno im się udać na Molokai. Kiedy Damian przybywa, z krótką wizytą do Honolulu, jest witany jak bohater. Przed spotkaniem z Leonorem i biskupem zajmują się nim siostry. Zostaje poddany upokarzającemu badaniu na domniemaną chorobę weneryczną. Ku zdziwieniu Gibsona, do szpitala przychodzi sam król, by odwiedzić Ojca Damiana.

Damian prosi Leonora by przysłał księdza na wyspę, tak aby mógł spowiadać się częściej. Mimo znacznych postępów choroby, Ojciec Damian powraca na Molokai, na statku załadowanym idealistycznymi obietnicami dotyczącymi pomocy medycznej i technicznej. Silny sztorm powoduje znaczne zniszczenia na Molokai, lecz poczucie solidarności pośród mieszkańców, niesłabnąca energia i troska Damiana, nadal dają mieszkańcom nadzieję na lepsze życie. Damian błogosławi małżeństwo Maulani i Masana. Nawet Strawn zwraca się do niego z prośbą o udzielenie ślubu jemu i Celii. Dutton poucza Damian, aby nie brał na siebie tylu obowiązków i by bardziej zaczął dbać o swoje zdrowie. Przybywa nowy ksiądz CONRADY, w którym Damian od razu znajduje bratnia duszę. Przejmuje on wiele obowiązków Damiana, który może się teraz częściej spowiadać. Pewnego dnia zauważono Damiana na dachu kościoła, który próbował go reperować. Musieli użyć siły, by go z powrotem położyć do łóżka. Zakonnice, prowadzone przez Siostrę Mariannę przybyły na wyspę i prowadzą szpital. Pełen nadziei spokój nastał na wyspie śmierci. Niestety nadeszła ostatnia godzina Damiana. Kiedy nagle upada podczas odprawiania nabożeństwa, zostaje zabrany do swojego własnego szpitala, gdzie umiera. Masan, Maulani, Upa, nawet Strawn i wszyscy inni trędowaci zebrali się pod wejściem w oczekiwaniu na smutną i nieuniknioną wiadomość...

Twórcy

Hilde Eynikel - autorka książki zaadoptowanej na potrzeby scenariusza

Urodzona w Belgii, naukowiec i pisarka, z powodzeniem zajmowała się szeregiem różnych zajęć. Była dziennikarką, specjalizującą się w środkowo-wschodniej polityce, reporterką telewizyjną i prezenterką, od sześciu lat pisze regularnie do znanego kobiecego pisma. Była reporterkę w Bengladeszu, USA i Bośni.

Paul Cox - reżyser

Paul Cox urodził się w Holandii. Od 1965r mieszka w Australii. Początkowo robi filmy krótkometrażowe. W 1972 r. powstał pierwszy film fabularny, ale jako reżyser został zauważony dopiero w 1981 r. dzięki filmowi Lonely Hearts. Film ten przyniósł mu wiele nagród na festiwalach międzynarodowych, miedzy innymi na głównym przeglądzie w Centrum Lincolna w Nowym Yorku -1992r. Jego najnowszy film, THE HIDDEN DIMENSION zdobył liczne pochwały krytyki po wejściu na ekrany w zeszłym roku w Stanach.

John Briley - scenarzysta

Scenarzysta i reżyser John Briley ukończył studia na Uniwersytecie w Michigan. Do branży filmowej wkroczył mieszkając w Wielkiej Brytanii. Tam stał się krytykiem filmowym i wykładowcą, zanim stał się niezależnym pisarzem. Ponieważ pracę w przemyśle filmowym rozpoczął w latach 60-tych, nie sposób wyliczyć wszystkich dokonań i poniższa lista zawiera jedynie wybrane.

Paul Grabowsky - kompozytor

Obok wielu własnych nagrań, Paul Grabowsky skomponował muzykę do wielu filmów dla Warner Chappell Music.

Peter Frampton - charakteryzacja

Charakteryzacja jest szczególnie ważna w takim filmie jak Molokai. Dlatego powierzono ją Peterowi Framptonowi. Zdobył on doświadczenie dorastając u boku jednego z najlepszych charakteryzatorów Harry Framptona, który był jego ojcem. Peter cztery razy uzyskał nominacje do Nagrody Brytyjskiej Akademii, otrzymał nagrodę za Greystoke. Legenda Tarzana.