Pressboki

Głosy prasy

To jeden z niewielu po 1989 roku współczesnych polskich filmów politycznych z prawdziwego zdarzenia. Polityczny znaczy w tym wypadku drażniący. Taki, który nie może spodobać się żadnej partii. To film, w którym przyglądamy się grze o władzę okiem zewnętrznego, ironicznego obserwatora. Wszystko razem śmieszne i przykre. (…)Odraza do obecnej polskiej polityki, jaka bije z dokumentu Łozińskiego, bierze się stąd, że staje się ona tak dalece beztreściowa, oderwana od rzeczywistości, skupiona na sobie samej, na grze o władzę, w której dowolnie żongluje się pomieszanymi pojęciami lewicy i prawicy. Tadeusz Sobolewski, "Gazeta Wyborcza"

Łoziński świetnie uchwycił, jak z nieukształtowanego osobowościowo człowieka można stworzyć prymitywnego lecz niezwykle zręcznego manipulatora. Pokazał, że dla ludzi polityka to sfera posługiwania się kłamstwem, które ma omamić tłum. Nie było dotąd (…) równie istotnego i aktualnego filmu. Rafał Świątek "Rzeczpospolita"

[Tymochowicz] tłumaczy kandydatom na posłów: musicie umieć wyglądać i musicie umieć manipulować. Jak się nauczycie, zadzwonię do Marka, Leszka, Andrzeja i was wkręcę. Wasze poglądy się wymyśli i dopisze w knajpie na kolanie. Mówi im: społeczeństwo to debile. Zapytajcie je, czego chce, a później to obiecajcie, niezależnie, jak bardzo nieracjonalne i niezrealizowane byłoby to chcenie. Powtarza: człowiek jest jak produkt. Jak pasta do butów. Ewa Winnicka "Polityka"

Blisko dwa tysiące lat temu cesarz Kaligula mianował swojego konia senatorem i konsulem, bo chciał ośmieszyć senat i pokazać światu, że jego władza jest nieograniczona. Ponad trzy lata temu specjalista od medialnych manipulacji i kreowania wizerunku postanowił pokazać, że jego władza też jest wielka i z każdego można zrobić polityka. A Marcel Łoziński sfilmował całą tę akcję, żeby ośmieszyć naszą scenę polityczną, a pośrednio i nas wszystkich, jej obserwatorów i - co cztery lata - kreatorów. Magdalena Łukaszewicz, "Newsweek"

O filmie

Jak to się robi, najnowszy film nominowanego do Oscara reżysera, Marcela Łozińskiego, to prowokacyjny obraz nadwiślańskiego modelu demokracji, ironiczny a zarazem przerażający portret polskiej sceny politycznej. Łoziński przez trzy lata przyglądał się realizacji eksperymentu, zorganizowanego przez znanego polskiego specjalistę od marketingu politycznego, Piotra Tymochowicza i mającego udowodnić, że każdego można doprowadzić na szczyty władzy.

W epoce kiedy skład polskich elit politycznych pozostawia wiele do życzenia, Marcel Łoziński z gorzkim uśmiechem na twarzy pokazuje, że "rząd dusz" to jedynie parę zgrabnych socjotechnicznych tricków. Łoziński opowiada o świecie, w którym cynizm i polityczna skuteczność ważą więcej niż jakiekolwiek idee, a partyjne barwy są jedynie mniej lub bardziej malowniczym dodatkiem do koloru, kupionego pod okiem specjalisty od wizerunku, krawatu. Efekt chłodnej obserwacji Łozińskiego jest tyleż komiczny co porażający.

Tymochowicz, niczym producenci osławionego Big Brothera, zorganizował casting i wyłonił kilkanaścioro ludzi, którzy pod jego okiem mieli poznawać tajniki psychologicznego wpływu na "tak zwane masy". Przez trzy lata prowadził ich przez meandry polskiej polityki, tak by jeden z nich sięgnął szczytów władzy. W trakcie tej dwuznacznej gry kolejni uczestnicy wykruszali się, ponieważ musieli stawić czoła coraz bardziej cynicznym i makiawelicznym zadaniom. Jednak Tymochowiczowi udało się wyłuskać prawdziwy "diament" - pochodzącego z prowincji chłopaka, który od początku deklarował, że chce zostać politykiem jedynie z umiłowania dla władzy, pieniędzy i popularności. Widzimy jak zwinny manipulator może przeobrazić człowieka bez właściwości w polityczne zwierzę. Darek bez zażenowania próbuje różnych sposobów aby trafić na szczyt - najpierw opowiada, że "ma poglądy takie bardziej centroprawicowe czyli po prostu w stronę PiS-u" , za chwilę bez zmrużenia oka sieje ferment w młodzieżówce SLD, by w końcu zaproponować ideową pomoc "jedynemu nieskompromitowanemu liderowi" - Andrzejowi Lepperowi. Wspierany przez Tymochowicza polityczny naturszczyk rozpętuje uliczne demonstracje, sieje zamęt w politycznych kuluarach, zawstydza baronów SLD i negocjuje z przewodniczącymi. W rezultacie mamy tu do czynienia z jednym wielkim "semantycznym nadużyciem", któremu przyświeca znane skądinąd hasło, że przecież "ciemny lud to kupi".