Pressboki

Baz Luhrmann - reżyser o filmie

Baz Luhrmann , twórca nagrodzonego dwoma Oscarami musicalu "Moulin Rouge", zaprasza na swój najnowszy film. Twentieth Century Fox i Bazmark Film II prezentują "Australię". W rolach głównych zobaczymy Nicole Kidman ("Moulin Rouge", "Godziny" ("Hours")), Hugh Jackmana ("The X-men", "Prestiż"), Davida Wenhama ("300", "Władca pierścieni" (Lord of the rings"), Bryana Browna ("Sprawa Moranta" ("Breaker Morant"), "Ptaki ciernistych krzewów" ("The thorn birds"), Jacka Thompsona (""Sprawa Moranta" ("Breaker Morant"), "Dobry Niemiec" ("Good German"), Davida Gulpilil ("Walkabout", "Krokodyl Dundee" ("Crocodile Dundee"), Davida Ngoombujurra (“Polowanie na króliki" ("Rabbit Proof Fence", "Ned Kelly") i debiutanta, 11letniego Brandona Waltera.

Reżyserią zajął się Baz Luhrmann ("Romeo i Julia", "Roztańczony buntownik" ("Stricly ballroom"), jest także współtwórcą scenariusza, który napisał wraz ze Stuartem Beattie’em, Ronaldem Harwoodem i uznanym, australijskim pisarzem – Richardem Flanaganem. Producentami są Luhrmann, G. Mac Brown i Catherine Knapman. Dwukrotnie nagrodzona Oscarem Catherine Martin zajęła się kostiumami i powtórzyła pracę z Bazem (pracowali razem przy "Moulin Rouge", za który Oscary.) Dla Mandy Walker (zdjęcia) również nie jest to pierwsza współpraca z Luhrmannem – wcześniej nakręcili razem reklamę dla Chanel. Dody Dorn ("Memento") i Michael McCusker ("Spacer po linie" ("Walk the line")) odpowiadają za montaż, a muzyką zajął się dwukrotnie nominowany do Oscara David Hirschfelder. Ekipę dopełniają długoletni współpracownik Luhrmanna ,Anton Monsted (BLAM – Something for everybody) i Felix Meagher.

"Moulin Rouge" weszło do kin w 2001 roku. Zarobiło prawie sto osiemdziesiąt milionów dolarów, film nominowano do ośmiu Oscarów, a nagrodzono dwoma. Przywrócił także modę na musicale, wskrzeszając gatunek, który stracił popularność w latach pięćdziesiątych (początkowo producenci nie chcieli reklamować filmu jako musical, właśnie ze względu na to, że były niemodne.) "Entertainment Weekly" umieściło "Moulin Rouge" na liście stu klasyków ostatnich dwudziestu pięciu lat (zajął wysoką dziesiątą pozycję.)

Luhrmann wyreżyserował "Cyganerię" Pucciniego wystawianą na deskach Broadwayu w 2002/2003 roku (oryginalnie wystawiano ją w Operze w Sydney w 1990 roku). Odniosła wielki sukces (nominowano ją do sześciu nagród Tony) i zagrały w niej wschodzące gwiazdy opery.

"Moulin Rouge" było ostatnią częścią tzw. Red Curtain Trilogy. Po nakręceniu jej Luhrmann skupił się na swoim kolejnym pomyśle – filmie epickim. Jak wspomina reżyser – "Od dziecka kochałem musicale, ale moją drugą pasją były epickie filmy historyczne."

Luhrmann wychowywał się w Nowej Południowej Walii, gdzie jego rodzice prowadzili małą farmę, stację benzynową, a nawet kino. "O wielkich, epickich produkcjach słyszeliśmy na wiele tygodni przed tym, ja mogliśmy je wreszcie obejrzeć. Takie filmy jak "Lawrence z Arabii" robiły na mnie ogromne wrażenie – byłem tylko dzieciakiem z małego miasteczka; uwielbiałem opowieści o przygodach i romansach w egzotycznych krajach." – wspomina Luhrmann.

Nakręcenie Red Curtain Trilogy zajęło w sumie dziesięć lat. Kolejny film Luhrmanna to taki obraz, jakie pokochał w dzieciństwie – opowiada o przygodach i romansie w dalekiej krainie. "Rozważałem kilka możliwości – początkowo chciałem nakręcić film o starożytności, intryguje mnie postać Aleksandra Wielkiego. Chętny do współpracy był Dino De Laurentis, w filmie miał zagrać Leonardo DiCaprio, z którym od dawna chciałem coś nakręcić. Dwa lata jeździłem z Catherine Martin do Jordanii, Maroka i tajlandzkich dżungli." - wspomina Luhrmann. Niestety w tym samym czasie przygotowywano inny film o Aleksandrze Wielkim. Nie chcąc pracować w pośpiechu, Luhrmann zdecydował odłożyć realizację w czasie. "Byłem bardzo rozczarowany. Wybrałem się w podróż Koleją Transsyberyjską, żeby zebrać myśli. Potem spotkałem się z żoną (Catherine Martin) i naszą roczną córeczką w Paryżu. Postanowiliśmy spędzić razem trochę czasu i na spokojnie zastanowić się nad kolejnym projektem. Dużo rozmawialiśmy o przyszłości córki i zdaliśmy sobie sprawę z tego, że ze względu na charakter naszej pracy, dzieci będą dużo podróżować…ale które miejsce nazwą swoim domem? Zapragnęliśmy wrócić do Australii. Uświadomiłem sobie, że dla reszty świata Australia jest tajemniczym miejscem."

Dramat miłosny, dramat społeczny

NAJWAŻNIEJSZA JEST MIŁOŚĆ

Akcja filmu rozgrywa się w przededniu wybuchu II Wojny Światowej. To ciężkie i trudne czasy, a właśnie w nich angielska arystokratka Sara i poganiacz bydła przygarniają aborygeńską sierotę, Nullaha i próbują stworzyć rodzinę. Jak tłumaczy reżyser – "Najważniejsza jest miłość. Trzeba robić wszystko, by być z ludźmi, których się kocha. To uniwersalne przesłanie, my też żyjemy w okresie wielkich zmian. Fabułę umieściłem w Australii lat trzydziestych ubiegłego stulecia, bo to wspaniałe tło do opowiedzenia mojej historii."

PODRÓŻ W GŁĄB SAMEGO SIEBIE

Film opowiada o wielkiej przemianie, jaką przechodzi Sara. Gdy ją poznajmy, wydaje się zimną, wyniosłą kobietą, która bardziej troszczy się o nową parę butów, niż własnego męża. Jest przekonana, że małżonek ma romans, poza tym zbliża się do czterdziestki i ma poczucie, że jej życie się kończy…. Przyjeżdża do dalekiej Australii, a podróż dopiero się zaczyna, podobnie jak życie. "Sara odbywa podróż na inny kontynent, ale najważniejsza jest metamorfoza jaką przejdzie. Z początku przypomina postać graną przez Katharine Hepburn w "Afrykańskiej królowej". W obcym kraju odnajduje wreszcie miłość – obdarzą nią Australię, sierotę i poganiacza bydła. Na nowo odkrywa swoją seksualność, związuje się z poganiaczem mimo tego, że jest mężatką. W tamtych czasach społeczeństwo nie akceptowało takich par, zwłaszcza że wzięli oni na wychowanie aborygeńskiego chłopca. Sara będzie musiała stawić czoła krytyce i nauczyć się walczyć o to, w co wierzy." – opowiada Luhrmann.

NULLAH

W latach 1900-1970 władze australijskie zarządziły akcję, w ramach której odseparowano aborygeńskie dzieci od swoich rodzin w ramach przymusowej asymilacji. Niektóre były zabierane rodzicom bez ich zgody, w innych przypadkach rodzice zgadzali się na tę praktykę. Część dzieci była wychowywana w internatach, część była adoptowana przez białe rodziny. Miało to na celu zwiększenie ich szans na dostatnie życie, umożliwienie edukacji. Dzieci te nazwano "Skradzionym Pokoleniem". Statystyki mówią, że procesowi poddano nawet trzydzieści procent małych Aborygenów (choć inne donoszą, że dziesięć). To smutny rozdział w kontaktach z ludnością aborygenów – dopiero niedawno, bo w lutym 2008 roku rząd oficjalnie przeprosił ich za to, co ich spotkało.

Nullah jest zarówno biały, jak i czarny – gdy traci samotnie wychowującą go matkę, zostaje sierotą. Społeczeństwo nie toleruje takich, jak on – Sarah decyduje się go przygarnąć, co zbliża ją do poganiacza.

Przesłuchano prawie tysiąc chłopców – rolę Nullaha dostał Brandon Walters. O powierzeniu mu jej zadecydowała australijska reżyserska castingowa, Nikki Barrett. Przez kilka miesięcy szukała idealnego kandydata, większość przesłuchiwanych nie miała żadnego aktorskiego doświadczenia. Gdy wybór został ograniczony do kilku chłopców, wzięli oni udział w specjalnych warsztatach filmowych w Sydney. Luhrmann od razu dostrzegł w Brandonie talent i naturalną charyzmę; rola Nullaha to jego debiut.

"Półroczna praca na planie to duże wyzwanie dla jedenastolatka." – mówi Luhrmann. Wśród umiejętności, które musiał nabyć Brandon były między innymi jazda konna i posługiwanie się biczem.

Geneza scenariusza

Gdy Baz postanowił, że jego kolejny film będzie epicką historią osadzoną w Australii, przyszła pora na wymyślenie fabuły. Jak opowiada - "Moje filmy zawsze w jakiejś części opierają się na osobistym doświadczeniu. Otwartością i szczerością pragnę skłonić widzów do tego samego. Wracając do Paryża zacząłem myśleć o głównej bohaterce. Postanowiłem, że przejdzie ona wewnętrzną przemianę. Jestem w takim momencie życia, w którym wielu ludzi wpada w pułapkę rutyny. Dodatkowo po zamachach z jedenastego września coraz trudniej myśleć o przyszłości, dlatego chciałem umieścić akcję filmu w równie niepewnym czasach – podczas wojny. Ustaliłem, że główną bohaterką będzie przyzwyczajona do osiadłego trybu życia kobieta, które zmieni swoje patrzenie na świat. Doszedłem do wniosku, że mimo trudnych czasów, otaczają mnie ludzie, których kocham. Zdanie sobie z tego sprawy jest bardzo ważne – właśnie taką historię postanowiłem opowiedzieć. Będzie życiowa – momentami zabawna, a momentami wzruszająca."

Główna bohaterka, to Lady Sarah Ashley. Wyrusza w podróż z Anglii do północnej Australii. Baz dokładniej przestudiował historię, musiał wziąć pod uwagę takie kwestie, jak Skradzione Pokolenie, czy Brytyjska Wspólnota Narodów. Na miejsce akcji wybrał Północną Australię i wyżynę Kimberley, co umożliwiło mu poznanie tej części kraju, która nawet dla Australijczyków jest niezgłębiona.

Najważniejsze było to, że film ma dostarczać widzom rozrywki na najwyższym poziomie. Kręcąc epicką historię przewidywał, że przyciągnie ona do kin miliony ludzi – tak, jak robiły to epickie dzieła z czasów jego młodości. "Przeminęło z wiatrem", "Ben Hur", "Lawrence z Arabii", czy "Titatinic" – to były ogromne wydarzenia. Pragnąłem nakręcić film, który dołączy do tego szacownego grona. Ta myśl ciągle mi przyświecała i mobilizowała do pracy. Zależy mi na tym, by w tych trudnych czasach wnieść do naszego życia trochę radości." - tłumaczy Luhrmann.

O czym jest "Australia"

O Lady Sarze Ashley(Nicole Kidman). Jej mąż już od roku mieszka w Australii i próbuje rozwiązać problemy finansowe sprzedając ziemię ("ranczo" wielkości stanu Maryland o nazwie Faraday Downs). Zaniepokojona jego długą nieobecnością wyrusza w podróż do Darwin w północnej Australii. Na miejscu nie wita jej mąż, ale tajemniczy poganiacz bydła (Hugh Jackman). Ich wspólna podróż do Faraday Downs nie jest łatwa – darzą się wyraźną niechęcią… Pod opiekę Sary trafi też Nullah - pół-aborygen, który sprawi, że będzie inaczej patrzyła na świat. Okaże się, że prowadzący ranczo Neil Fletcher (David Wenham) jest w zmowie z magnatem bydła Kingiem Carneyem (Bryan Brown) i obaj będą próbowali odebrać jej ziemię. Aby ocalić Faraday Downs Sara poprowadzi z poganiaczem półtora tysiąca sztuk bydła przez malowniczy, ale i trudny teren. Towarzyszy im nie tylko mały Nullah, ale i pracownicy rancza, między innymi Kipling Flynn (Jack Thompson) – księgowy z problemem alkoholowym; Magarri (David Ngoombujarra), Goolaj (Angus Pilakui) i pokojówka Bandy Legs (Lillian Crombie) – cała trójka o pochodzeniu aborygeńskim, a nawet chiński kucharz Sing Song (Wah Yuen). Ich tropem podąży też tajemniczy szaman, King George (David Gulpilil). Ta niezwykła podróż całkowicie odmieni Sarę – odnajdzie ona miłość (nie tylko romantyczną, ale i matczyną), ale na ich wspólnej drodze do szczęścia staje wojna i bombardowanie Darwin.

O filmie i jego powstawaniu

O FILMIE

W odtworzeniu Australii lat trzydziestych poprzedniego stulecia Luhrmannowi pomagała jego żona - dwukrotnie nagrodzona Oscarem scenografka i kostiumografka, Catherine Martin. "Baz zawsze wymaga od nas zaczerpnięcia odpowiedniej wiedzy, żeby ewentualne odejścia od prawdy historycznej były świadome." – mówi Martin "W "Australii" kilkukrotnie naciągnęliśmy fakty, aby bardziej odpowiadały opowiadanej przez nas historii – na przykład w czasie II wojny światowej w Darwin nie eksportowano już bydła, a "Czarnoksiężnik z krainy Oz" wszedł tam do kin po 1939 roku, ale Bazowi zależało na zastosowanych odniesieniach." Przedstawieni bohaterowie, to arystokratyczna Angielka, szorstki poganiacz bydła, sierota i miejscowi właściciele ziemscy. "Wzorowaliśmy ich na postaciach ze znanych epickich filmów." – mówi Luhrmann. "Nie kręciliśmy dokumentu, chcieliśmy opowiedzieć historię wielkiej miłości i ważnych zmian. Mimo to, nie staraliśmy się być wierni realiom Darwin – niektóre ataki na wyspy to mit, ale istnieją udokumentowane przypadki japońskich ataków, w których ginęli misjonarze. Zapożyczyliśmy te fakty i wpletliśmy je do fabuły." Luhrmann nie chciał jednak odtwarzać ich zbyt wiernie – w filmie nie poznajemy wyznania misjonarzy, w rzeczywistości misje były podzielone, na katolickie, protestanckie i metodystyczne.

Robiąc research do filmu, twórcy dużo czytali, między innymi takie książki, jak "Hell West and Crooked" Toma Cole’a ; “Kings in Grass Castles" (sagę rodziny Duracków), czy “Sons in the Saddle" Mary Durack opowiadającą o życiu ludzi w Kimberley. Przeprowadzono także rozmowy z prawdziwymi hodowcami bydła z "outback" (dzikich terenów północnej Australii) i liczne konsultacje ze specjalistami, czy właścicielami ziem (między innymi Carlton Hill Stadion, na którym zbudowano filmowe Faraday Downs). Korzystano również ze źródeł Picture Australia – dostarczyły one zdjęć z bibliotek całej Australii (między innymi fotografie należące do Mary Durack). Jak wspomina Catherine Martin – "To był żmudny, ale i niezwykle ciekawy proces, dzięki któremu mogliśmy odtworzyć realia tamtych czasów. O bydle wiemy teraz wszystko – jakie wtedy hodowano, jakie były jego ceny, ile osób wypasało stado. Stworzyliśmy siodła niemal identyczne z tymi, które produkowano w latach trzydziestych. Przed nami było wiele wyzwań – z przeprowadzonego researchu dowiedzieliśmy się, że wielu Aborygenów jeździło na oklep i bez butów, ale ze względów bezpieczeństwa musieliśmy nieco zmodyfikować ten zwyczaj."

Luhrmann wybrał się w samotną podróż po kraju. Zachęcił też do tego żonę, która zabrała ze sobą ich dzieci. Baz postanowił też przekonać się jak to jest poganiać bydło i wraz z producentem Paulem Wattersem i swoim asystentem, Schuylerem Weissem wsiadł na konia. Z każdym z nich jechał prawdziwy poganiacz, a Luhrmann wyznał w sekrecie, że drogę umilał mu iPod.

ZDJĘCIA

Luhrmann, Martin i odpowiedzialna za zdjęcia Mandy Walker przejrzeli setki zdjęć z lat trzydziestych i czterdziestych dwudziestego wieku. "Barwy były nienasycone. Jeszcze kilka lat temu nie wszystko można było osiągnąć komputerowo i jeśli reżyser miał konkretną wizję trzeba było uzyskać pożądany efekt na planie. Właśnie to robiliśmy, co ułatwił nam krajobraz – wszechobecna czerwona ziemia pokrywała wszystko." – wspomina Walker. "Bazowi zależało na oddaniu różnych emocji – niektóre sceny są pełne światła, inne ciemne, czy przydymione."

SCENOGRAFIA I DEKORACJE

Zdjęcia zaczęły się trzydziestego kwietnia 2007 roku w Nowej Południowej Walii. Catherine Martin wraz z Ianem Gracie’em i Karen Murphy (scenografia) budowali już plany w Queensland i Zachodniej Australii. Darwin z lat trzydziestych ubiegłego stulecia miało pięć akrów, a jego utworzenie zajęło dziesięć tygodni. Ekipa postawiła między innymi dwupiętrowy pub, chińską dzielnicę, drogi i słupy telegraficzne . W tym samym czasie w północnej części kraju budowano Faraday Downs – by w ogóle móc dojechać do Kununurra trzeba było wybudować drogi.

"Bowen, w którym powstało nasze Darwin okazało się idealną lokalizacją. Co prawda powinno znajdować się na zboczu, ale efekty naszej pracy zgadzały się z wizją Baza. Udało nam się odtworzyć charakterystyczne dla opisywanego okresu miejsca – chińską dzielnicę, czy pub ,w którym bez przerwy ktoś się awanturuje." – wspomina Martin. "Stworzyliśmy bardzo realistyczne miejsce, zadbaliśmy o szczegóły – w samym Chinatown nie kręcono żadnych scen, ale dodało ono miastu kolorytu."

Zdjęcia w Bowen zakończono dwudziestego ósmego lipca – potem przeniosły się na północ. Nakręcono tam między innymi sceny przyjazdu Lady Ashley i krajobrazu po bombardowaniu. Kilka tygodni kręcono w studiach Foxa w Sydney, po czym przeniesiono się do Kununurra we wschodnim Kimberley. Postawienie wielkiego rancza w na odległych terenach "outback" było dla Christine Martin największym wyzwaniem. Powstało sześćdziesiąt kilometrów od Kununurra, na Carlton Hill. "Zbudowaliśmy przenośny dom, bo musieliśmy znaleźć idealne miejsce, w którym stanie. Baz miał konkretną wizję, brał też pod uwagę dystans, jaki będą mieli do pokonania aktorzy. Jednym z najważniejszych elementów planu był baobab – samo ustalenie w jakiej odległości od domu powinien rosnąć zajęło nam mnóstwo czasu." – wspomina Christine Martin. "Zaprojektowanie i zbudowanie wnętrza domu było najciekawszym wyzwaniem. Miał dwie postaci – przed i po renowacji, którą przeprowadzi Sarah. Musiał być magiczny, żeby widzowie rozumieli dlaczego Lady Ashley postanawia w nim zostać. Świetnie pracowało mi się z Bev Dunn (dekoratorką) i resztą naszej ekipy. Najtrudniejsze było realistyczne przedstawienie zmian – zastajemy Faraday Downs w niemal opłakanym stanie, a przeistacza się w zieloną oazę. Kosztowało nas to dużo wysiłku, ale efekty są fantastyczne.

KOSTIUMY

Nie mniejsze wyzwanie było przed Christine Martin, Elizą Godman i ich ekipą. Musieli stworzyć niemal dwa tysiące kostiumów – cztery razy więcej, niż uszyto do "Moulin Rouge"!

Konieczne było stworzenie niektórych strojów w kilku kopiach – w filmie jest dużo scen akcji i ubrania ulegały zniszczeniu. Samych bryczesów dla Nicole Kidman uszyto dziewięć par. Nie były identyczne. "To, co dobrze wygląda w czasie jazdy konnej, prezentuje się nieco gorzej, gdy zsiądziemy z konia"- tłumaczy Christine Martin.

Ubrania vintage okazywały się zbyt małe, wobec czego do nakręcenia jednej ze scen powstało sześćdziesiąt wieczorowych sukni.

Stroje dla Lady Sary Ashley zaprojektowała Christine Martin – miały odzwierciedlać zachodzące w głównej bohaterce przemiany. "Baz miał wyraźną wizję – chciał, by po Sarze było widać, że jest angielską damą. Przypływa do Australii w eleganckim, marynarskim kostiumie, a gdy wybiera się w podróż do Faraday Downs wygląda jakby jechała na safari. Stroje miały odzwierciedlać jej chłód i zdystansowanie. Gdy pędzące stado pozbawia ją tych strojów, obserwujemy także zmiany w jej zachowaniu. Dochodzi do wniosku, że wygląd nie jest najważniejszy i decyduje się na prowadzenie półtora tysiąca sztuk bydła. Ulega gruntownej przemianie." – opowiada Martin.

"Okazuje się, że to silna, niezależna kobieta. Odzwierciedla to jej ubiór – nosi spodnie, co w tamtych czasach było bardzo odważne i pozwalały sobie na to takie osobowości, jak Katherine Hepburn, czy Carole Lombard. Wraz z rozwojem akcji, ubrania Sary stają się coraz mniej eleganckie. Między innymi dzięki temu poznajemy ją bliżej." – tłumaczy Christine Martin.

Do współpracy zaproszono także projektantów z Ferragamo, którzy pomagali przy butach dla Sary. "Tworząc kostiumy z lat trzydziestych nie można pominąć Ferragamo. Firma słynie z pięknych butów, pracowała przy wielu filmach. Ich znakiem rozpoznawczym jest łączenie egzotycznych materiałów i luksusowych wykończeń. Uszyli dla nas buty z szagrynu, co idealnie oddało klimat północnej Australii tamtych czasów." – mówi Martin.

Do pomocy przy stworzeniu biżuterii zaproszono firmę Paspaley słynącą z wyrobów z pereł.

Ich projektant Stefano Canturi współpracował już z Christine Martin przy "Moulin Rouge" – słynny satynowy naszyjnik to jego dzieło. Dla "Australii" zaprojektował diamentową broszkę, pierścionki zaręczynowe, obrączki, a także diamentowe i koralowe kolczyki.

Walizka, z którą przyjeżdża Sara pochodzi od Prady, co podkreśla pochodzenie Lady Ashley. W latach trzydziestych arystokracja uwielbiała wyroby od Prady.

R.M Williams to założona w 1932 roku firma słynąca z tradycyjnych strojów – udostępnili Christine Martin swoje archiwa, dzięki którym zaprojektowano kostiumy dla dwustu poganiaczy bydła. Projekty te trafiły do pracowni R.M Williams; firma użyczyła też różnych wyrobów skórzanych.

Stroje dla Hugh Jackmana były inspirowane autentycznymi ubraniami poganiaczy – użyto moleskinów, kraciastych koszul, butów od R.M Williama i kapeluszy od Akubry (która szyje je od 1912 roku).

"Dla Baza równie ważne były kostiumy postaci drugoplanowych i epizodycznych, jak te dla Nicole i Hugh. Dla niego każdy statysta spełnia ważną rolę." – mówi Christie Martin.

W filmie przedstawiono dwie grupy Aborygenów – pochodzących z Kimberley i Ziemi Arnherm. "Konsultacji udzielali nam członkowie plemienia Mirriwoong pochodzący z Carlton Hill. Ich wskazówki były niezbędne. Projektując kostiumy przeprowadziliśmy research, szczególnie pomocne okazały się fotografie Donalda Thompsona i Baldwina Spencera, którzy badali północnych Aborygenów w latach trzydziestych dwudziestego wieku. Korzystaliśmy też z pomocy eksperta – doktor Louise Hamby z Australian National University. Chcieliśmy zmienić panujący stereotyp i pokazać piękno i bogactwo kultury Aborygenów." – mówi Christine Martin.

PODRÓŻ BAZA LUHRMANNA

Kręcenie "Australii" było dla Baza osobistym przeżyciem. "Poczułem dużą potrzebę odwiedzenia swojej ojczyzny. Dzięki temu filmowi dużo się nauczyłem o swoim kraju, o jego historii; trudnych relacjach z Anglią i Aborygenami. Zbierając informacje o Skradzionym Pokoleniu pojechałem do Bathurst i wyspę Melville’a, gdzie spotkałem się z dziećmi, które odebrano rodzicom. Ta podróż była dla mnie czymś niesamowitym – poznałem własną ojczyznę, rodaków. Lepiej zrozumiałem Australię i co oznacza bycie Australijczykiem." – podsumowuje Luhrmann.

Zdał sobie sprawę z pewnego niesamowitego zjawiska – więzi, jaka istnieje między człowiekiem, a miejscem w którym żyje. "Najważniejsze, co chciałem przekazać tym filmem jest to, że żaden z nas nie może tak naprawdę posiadać ziemi, drugiego człowieka, czy dziecka – miłość uświadamia nam, że trzeba się o nie troszczyć. A to, co posiadamy, to historia naszego życia."

O obsadzie

Nicole Kidman (Lady Sarah Ashley) zwróciła uwagę widzów i krytyków w "Martwej ciszy" ("Dead Calm") Philipa Noyce’a z 1989 roku. Dziś jest jedną z najpopularniejszych, wielokrotnie nagradzanych aktorek.

W 2003 roku zdobyła Oscara, Złoty Glob , nagrodę BAFTA i Srebrnego Niedźwiedzia za rolę Wirginii Woolf w "Godzinach" ("The hours") Stephena Daldry’ego. Rok wcześniej dostała pierwsza nominację do Oscara za rolę w "Moulin Rouge" Baza Luhrmanna oraz do Złotego Globu za ten sam film (zdobyła nagrodę) i "Innych" Alexandra Amenabara. Pierwszy Złoty Glob otrzymała za rolę w "Za wszelką cenę" Gusa van Santa, nominowano ją także za "Narodziny" ("Birth") Jonathana Glazera, "Wzgórze nadziei" ("Cold mountain") Anthony’ego Minghelli i "Billy’ego Bathgate’a" Roberta Bentona.

Najnowsze filmy z jej udziałem, to "Margot jedzie na ślub" ("Margot At the wedding") Noah Baumbacha z Jennifer Jason Leigh i Jackiem Blackiem i "Złoty kompas" ("The golden compass") Chrisa Weitza na podstawie pierwszego tomu "Mrocznych materii" Phillpa Pullmana.

Podłożyła głos pod Normę Jean w nagrodzonym Oscarem"Tupocie małych stóp" ("Happy feet") w reżyserii jej rodaka, George’a Millera; była narratorką nagrodzonego w Sundance " God Grew Tired of Us: The Story of Lost Boys of Sudan" i biograficznego "I Have Never Forgotten You: The Life & Legacy of Simon Wiesenthal".

Na koncie ma między innymi "Tłumaczkę" ("The interpreter") Sydneya Pollacka, "Dogville" Larsa von Trier z Paulem Bettanym i Lauren Bacall; "Oczy szeroko zamknięte"("Eyes wide shut" Stanleya Kubicka z Tomem Cruise’em, czy "Portret damy" ("The portrait of a lady") z Johnem Malkovichem.

W styczniu 2006 roku odznaczono ją Orderem Australii; jest też ambasadorem UNIFEMu. Trzy lata temu została pierwszą przewodniczącą Women’s Health Fund na UCLA, w David Geffen School of Medicine.

Hugh Jackman (poganiacz) zaistniał na amerykańskim rynku rolą Wolverine’a w "X-menie" (którą powtórzył w dwóch kolejnych częściach filmu).

Szykuje się do roli w "The tourist" – jest także producentem filmu (wraz z Johnem Palermo i Deborah Lee Furness założył firmę produkcyjną SEED Productions); powstanie także "Wolverine".

Ostatnio można go było oglądać w "Źródle" ("The fountain") Darrena Aronofsky’ego i "Scoop – gorący temat" Woody’ego Allena. Użyczył głosu w animacjach "Tupot małych stóp" ("Happy feet") i "Wpuszczony w kanał" ("Flushed away"). Na koncie ma role w takich filmach, jak "Serce nie sługa" ("Someone like you"), "Kod dostępu" ("Swordfish"), "Van Helsing", czy "Kate i Leopold", za który nominowanego go w 2002 roku do Złotego Globu.

Za wcielenie się w piosenkarza Petera Allena w "The boys from Oz" nagrodzono go w 2004 roku nagrodą Tony, a także tymi przyznanymi przez Drama Desk, Drama League, Outer Critics Circle i Theatre World.

Występował w "Carosuel" w Carnegie Hall; "Oklahomie!" w londyńskim National Theater (nominacja do nagrody Olivier); "Sunset Boulevard" (nominacja do nagrody MO – australijskiego odpowiednika Tony), a także "Pięknej i bestii".

Zaczynał od ról w "Bohaterze z okładki" ("Paperback Hero") i "Królach Erskineville" ("Erskineville Kings"). W 1999 roku na Australia Movie Convention ochrzczono go "wschodzącą gwiazda australijskiego kina".

Brandon Walters (Nullah) został odkryty przez Luhrmanna, który ponad rok szukał idealnego odtwórcy roli Nullaha przeprowadzając castingi w całej Australii. Po serii warsztatów filmowych, gdy był zdecydowany na zaangażowanie Brandona, spotkał się z jego rodziną i wspólnie postanowili powierzyć mu tę rolę.

Walters to jedenastolatek z Broome debiutujący w "Australii". Na planie towarzyszyli mu krewni.

David Wenham (Neil Fletcher) ma na koncie role między innymi w "Van Helsingu", "300", "Władcy pierścieni" (zagrał Faramira) i "Moulin Rouge". Zdobył uznanie rolą w "Chłopcach" ("The boys"), których był także współ-producentem; nominowano go do nagrody przyznawanej przez Australian Film Institute (AFI) i Film Critics Circle of Australia.

Zagrał w takich filmach, jak "Molokai – historia ojca Damiana" ("Molokai: The story of Father Damian"), "Lepsze niż seks" ("Better than sex") i "Rąbek duszy" (A Littre bit of soul) Paula Coxa; "Mroczne miasto", "Bank", "Proch i pył" ("Dust"), "Wyrównanie rachunków" ("Getting square"), "Three dollars", "Propozycja" ("The proposition"), "Marriage", "Pure", "Opera u czubków" ("Cosi"), "Idiot box", "Żona do wzięcia"("Russian doll"), czy "Greenkeeping". W 2002 roku wystąpił także w "Łowcy krokodyli" ("The crocodile hunter: collision course") ze Steve’em Irwinem.

Wystąpił także w popularnym serialu "Sea Change", za co nominowano go do AFI, a w 1997 roku przyznano mu statuetkę dla najlepszego aktora za rolę w "Simone De Beauvoir’s Babies".

Grywa też w teatrze, wystąpił w takich sztukach, jak "Art." Matthew Marchausa, "Tartuffe" Barrie’ego Kosky’ego, czy "The tempest" Neila Armfielda.

Ma sześcioro rodzeństwa, pochodzi z Marrickville, studiował na University of Western Australia. Współpracę z Bazem Luhrmannem rozpoczął od warsztatów scenariopisarskich.

David Gulpilil (King George) urodził się w 1953 roku, pochodzi z Ziemi Arnhem. Wychowywał się w aborygeńskiej kulturze, w północno-wschodniej części Parku Narodowego Kakadu. Jego przodkowie pochodzą z plemienia Mandalpingu, przekazano mu między innymi wiedzę dotyczącą tradycyjnych sposobów walki. W 1969 roku Nicholas Roege powierzył mu główną rolę w "Walkabout"; ostatnio był narratorem "Dziesięciu czółen" ("Ten canoes").

Na koncie ma role w takich filmach, jak "Mad dog Morgan" z Dennisem Hoperem, "Ostatnia fala" ("The last wave") z Richardem Chamberlainem, "Chłopiec z burzy" ("Storm boy"), "Pierwszy krok w kosmos" ("The right stuff"), "Krokodyl Dundee", "Dark Age", "Until the end of the world", "Martwe serce" ("Dead heart"), "Serenades", "Polowanie na króliki" ("Rabbit Proof Fence"), "The tracker", "Propozycja" ("The proposition"), czy "Crocodile dreaming". Pracował między innymi z Peterem Weirem, Rolfem de Henrem i Philipem Noyce’em.

Świetnie tańczy aborygeński taniec ludowy, gra też na didgeridoo. Wraz ze swoją grupą taneczną występował w całej Australii, San Francisko, Los Angeles, a nawet Francji i Wielkiej Brytanii.

David Ngoombujarra (Magarri) to jeden z najbardziej uznanych aktorów aborygeńskiego pochodzenia. Występował w wielu produkcjach teatralnych, między innymi w "Harry’s War", "Dead Hear"t i "The Crow". Na małym ekranie można było go oglądać w" Kings in Grass Castles" "The Potato Faktory" , "FX The Series" , czy "Bird of Paradise" i " Home and Away".

Na koncie ma role w takich filmach, jak "Blackfellas" (nominacja do AFI), "The Missing", "Harry’s War", "Serenades", "Polowanie na króliki" ("Rabbit Proof Fence"), "Kangur Jack" ("Kangaroo Jack"), "Krokodyl Dundee" ("Crocodile Dundee") i "Ned Kelly". Nagrodzono go AFI dla najlepszego aktora drugoplanowego za rolę Maxa Stuarta w "Black and white".

Angus Pilakui (Goolaj) – "Australia" to jego fabularny debiut.

Ursula Yovich (Daisy) w 1996 roku skończyła Aboriginal Centre for Performing Arts. Mieszkając w Darwin występowała z miejscowymi grupami teatralnymi, zajęła się także organizacją Rave Performance Partie dla lokalnej młodzieży.

Na koncie ma role w "The Festival of dreaming", "Nathanial Storm", współpracowała także z Sydney Theatre Company.

W 1998 roku nominowano ją do Greek Room Awards ( za najlepszą rolę drugoplanową w "Natura Life"), a w 2004 roku do Helpmann Award (za najlepszą rolę kobiecą w musicalu "Opera za trzy grosze").

Najnowsze filmy z jej udziałem, to "$9,99", "Arkadia" i "Blue Heelers".

Lillian Crombie (Bandy Legs) jest jedną z najbardziej uznanych, australijskich aktorek. Studiowała w National Institute of Dramatic Art. Najnowsze filmy z jej udziałem, to "Lucky miles" i "Dobule trouble"; występuje także w telewizji. Zagrała między innymi w "Queen of Hearts", "Shadows", "Heartlands", "Over the Hill" i "Secret Life of Us". Na koncie ma wiodące role w produkcjach teatralnych – między innymi w "Conversations with The Dead", "La Dispute", "Black Mary", "Festival of Dreaming", "Gunjies", czy "Capricornia". Studiowała taniec klasyczny, modern jazz i tradycyjny taniec Aborygenów.

Jack Thompson (Kipling Flynn) jest jednym z najpopularniejszych i cenionych australijskich aktorów. Na koncie ma role w między innymi "Na krańcu świata" ("Wale In Wright"), "Sudany too far", czy "Sprawie Moranta" ("Breaker Morant"), za który nagrodzono go na AFI i festiwalu filmowym Cannes w 1980 roku. Inne filmy z jego udziałem, to "Petersem", "Bad Blood", "Caddie", "The Chant of Jimmy Blacksmith", "Wesołych świąt pułkowniku" ("Merry Christmas Mr. Lawrence",) "Tacy jak my" ("The Sum Of Us", "Północ w ogrodzie dobra i zła"("Midnight In The Garden of Good and Evil), "Gwiezdne Wojny: Część II - Atak Klonów"("Star Wars: Episode 2 - Attack of the Clones"), "Zabić prezydenta" ("The Assassination of Richard Nixon"),"Dobry Niemiec" ("The Good German") i "December Boys".

Na małym ekranie można było go oglądać w "A woman called Golda" z Ingrid Bergman, "Shadow In the Sun" ze Stephanie Powers i "A Woman of independent means" z Sally Field.

Thompson jest Ambasadorem Dobrej Woli UNHCR, jednym z założycieli National Museum of Australia i członkiem Stockman’s Hall of Fame. Przyznano mu Order Australii (członkostwo) za zasługi dla australijskiego przemysłu filmowego.

BEN MENDELSOHN (kapitan Dutton) ma na koncie ponad dwadzieścia ról filmowych, a ostatnio można go było oglądać w "Podróży do Nowej Ziemi" ("The New world") Terrence’a Malicka.

Inne filmy z jego udziałem, to między innymi "Granice wytrzymałości"("Vertical Limit"), "Black and White", "Mullet", "Opera u czubków" ("Cosi"), "Idiot Box", "Metal Skin", "Menedżer w bamboszach" ("Spotswood"), "Wielki szwindel" ("The Big Steal") i "The Year My Voice Broke". Wystąpił także w wielokrotnie nagradzanym "Hunt angels" i animowanym "$9,99".

Na koncie ma również role w znanych serialach – takich, jak "Halifax F.P.", "GP", "Police Rescue", "The Secret Life of Us" i zdobywcy wielu nagród - "Love My Way".

W ostatnich latach poświęcił się grze w teatrze – zagrał między innymi Marka Antoniusza w "Juliuszu Cezarze" i Toma w "Szklanej menażerii". Na koncie ma jeszcze role Paula Seplowa w "My zinc bed", Lewisa w "Operze u czubków" i Andy’ego Pettigrewa w "The Selection".

Wielokrotnie nominowano go do AFI i FCCA; w 2001 roku otrzymał nagrodę dla najlepszego aktora na festiwalu filmowym w Saint Tropez; w 1995 roku FCCA za najlepszą rolę drugoplanową w "Metal Skin", a w 1987 roku AFI za występ w "The Lear my voice broke".

Tony Barry (sierżant Callahan) ma na koncie role w najlepszych australijskich produkcjach, zarówno filmowych, jak i telewizyjnych – między innymi w "Middle of Nowhere", "Sol", "The Silence", "Pechowym tournee" ("The Night we called it a Day"), "Bohaterze z okładki" ("Paperback Hero") i "I can Jump Puddles" (nominacja do nagrody Logie w 1976 roku).

Otrzymał AFI dla najlepszego aktora za "Hell Has harbor views" (2005) i Penguin Award za rolę Nippera Jacksona w "Scaleń od justice" (1981).

Na małym ekranie można było go oglądać w "All Saints", "Four Corners", "Grass Roots", "Water Rats", "Halifax", "Stingers", "Wildside" i "City Life".

Bryan Brown (King Carney) jest znany nie tylko w swojej ojczyźnie. Na koncie ma role w "Sprawie Moranta" i znanym serialu "A town like Alice". W ciągu ostatnich dwudziestu lat wystąpił w australijskich, ale i hollywoodzkich produkcjach – "Ptakach ciernistych krzewów" ("The Horn birds"), "Gorylach we mgle" (Gorillas In the mist"), "FX", "Froncie nowin" ("Newsfront"), "W drodze" ("Shiralee"), "Koktajlu" ("Cocktail"), "Blood oath risk" i "Dwóch rękach" ("Two hands") – za rolę w tym ostatnim Australian Film Institute przyznało mu w 1999 roku nagrodę za dla najlepszego aktora drugoplanowego. W tym samym roku wystąpił ze swoją żoną, Rachel Ward, w nominowanym do Złotego Globu filmie telewizyjnym "Ostatni brzeg" ("On the beach"). W 2004 roku zagrał w "Nadchodzi Polly" ("Along came Polly") – wielkim, hollywoodzkim przeboju.

W latach dziewięćdziesiątych zajął się produkcją – założył New Town Films. "Martwe serce" ("Dead heart) zdobyło uznanie krytyki, podobnie jak dwunastoodcinkowe "Twisted tales", które wyświetlano w ponad stu krajach.

New Town Films wyprodukowało między innymi "Blindman’s Bluff, nagrodzone AFI "The big house" (według scenariusza i w reżyserii Rachel Ward), a także "Martha’s New coat", które w 2003 roku wygrało Australian Film Critic’s Circle Award. W 2001 roku zrealizowano "The Animated Leunig" na podstawie kreskówek Michaela Leuniga, które cieszyły się dużym zainteresowaniem widzów.

Obecnie Brown pracuje nad "Two Twisted" – kontynuację "Twisted Tales".

Essie Davis (Cath Carney) pochodzi z Tasmanii i jest jedną z najbardziej rozpoznawalnych i cenionych aktorek.

W 2002 przeniosła się do Londynu, gdzie zagrała Stellę w "Tramwaju zwanym pożądaniem" Trevora Nunna w The Royal National Theatre. Za swoją rolę otrzymała nagrodę Olivier dla najlepszej aktorki drugoplanowej. Wcieliła się także w Caterinie w "Dziewczynie z perłą" Petera Webbera.

W 2003 zaproponowano jej rolę Dottie w "Jumpers" Toma Stopparda – sztuce wystawianej w The Royal National Theatre, a także na Broadwayu. W 2004 roku nominowano ją za ten występ do nagrody Tony.

W 2005 roku wróciła do Australii, żeby zagrać w "Pajęczynie Charlotty" ("Charlotte’s Web") Gary’ego Winicka. Wystąpiła także w "Izolacji" Bylly’ego O’Briena i "Hey, hey it’s Estelle Blueburger" z Toni Collette.

Na koncie ma także role w "Matrixie - Reaktywacja" i "Matrixie - Rewolucje", "Meeting Misty Rain", "Oklaskach jednej dłoni" ("The sound of one hand clapping") i "Kodeksie 46" ("Code 46").

Występowała również w telewizji – między innymi w "Kings in Grass Castles", "Rozpruwaczu" ("The Ripper") w reżyserii Cate Shortland i "Sweeneyu Toddzie" z Rayem Winstone’em. W 2003 roku nagrodzono ją AFI dla najlepszej aktorki drugoplanowej za rolę w "After the Deluge". W 2000 roku nominowano ją do AFI dla najlepszej aktorki za "Halifax FP", a w 1995 roku za "On Our Selection" (za role drugoplanową).

Sandy Gore (Gloria Carney) w 1969 roku skończyła National Institute of Dramatic Art., a wystąpiła między innymi w takich filmach, jak "Grim", "Paws", "Olej Lorenza" ("Lorenzo’s Oil"), czy "Luigi’s Ladies". Na małym ekranie można było ją oglądać w "Tropem zbrodni" ("Murder Call") i "Ucieczce w kosmos" ("Farscape"); na koncie ma także ponad czterdzieści ról teatralnych – między innymi w "Retreat From Moscow", "Scenes From A Separation", "Morning Sacrifice", "A Conversation", "Wit", czy "Chasing The Dragon". Występowała między innymi z Melbourne Theatre Company, Theatre Royal, Sydney Theatre Company, Ensemble Theatre, na Perth Festival i Sydney Festival.

Barry Otto (Administrator Allsop) zaczynał karierę od występu w "A Day In The Death of Joe Egg" na deskach Arts Theatre w 1970 roku, w ciągu kolejnych czterech lat wystąpił w ponad osiemnastu sztukach, a do dziś pojawił się już w ponad pięćdziesięciu.

W 1976 roku zagrał w "Behind the legend" dla BBC. Na małym ekranie wystąpił także w "Heartland", czy "Stupid, stupid man".

Filmy z jego udziałem, to między innymi "Kiss or kill" Billa Bennetta i "Rougue" z Radhą Mitchell.

W 2005 roku nominowano go do Adelaide Theatre Guide za rolę w "Last Cab to Darwin".

KERRY WALKER (Myrtle Allsop) otrzymała w 1994 roku Order Australii (członkostwo) za wkład w australijską sztukę. Zagrała w takich filmach, jak "Moulin Rouge", "Fortepian" ("The piano"), "Babe – świnka z klasą", "The home song stories", "Święty dym" ("Holy smoke"), "Dziewczyna do wzięcia" ("Looking for Alibrandi"), "Świat na talerzu" ("The dish"), "Droga do Nhill", "Opera u czubków" ("Cosi), czy "Bliss" (za który nominowano ją do AFI dla najlepszej aktorki drugoplanowej).

Jej kariera teatralna trwa od ponad trzydziestu lat, na koncie ma dziewięćdziesiąt ról – między innymi w "Matce Courage i jej dzieciach "("Mother Courage and her Children"), czy "Dumie i uprzedzeniu" ("Pride And Prejudice"). W 2007 roku zagrała w "The madwoman od Chailot", napisała także "Knuckledusters: The Jewels of Edith Sitwell", w którym również zagrała.

Na małym ekranie można było ją oglądać w "Come In", "Spinner" i "The Leaving of Liverpool"; współpracowała także z radiem ABC.

Jest niezwykle uznaną artystką – wielokrotnie nagradzano ją, między innymi AFI, nagrodami Hellmann, Greek Room, czy Sydney Theatre Critics Circle Awards.

Arthur Dignam (ojciec Benedict) urodził się w 1939 roku, zadebiutował w latach siedemdziesiątych. Na koncie ma wiele ról drugoplanowych – zarówno w dramatach, komediach, jak i filmach przygodowych – w sumie ponad trzydzieści. Współpracował z takimi artystami jak Peter Ustinov, czy Bryan Brown. Największą popularność przyniosła mu rola w "Moulin Rouge".

W 1974, 1975 i 1985 roku był narratorem "The Rocky Horror Picture Show".

Matthew Whittet (brat Frank) zadebiutował w "Moulin Rouge". W 1997 roku ukończył National Institute of Dramatic Art. W teatrze zagrał między innymi w "As You Like It" w reżyserii Neila Armfielda i "Królu Learze" Barrie’ego Kosky’ego. Na małym ekranie można było ją oglądać w "Wildside" i "Water Rats", a także "All saints" i "Sea Patrol".

Eddie Baroo (Bull) na koncie ma role w "SMS", "Boytown" i "Ghostriderze" z Nicolasem Cage’em. Zadebiutował na deskach teatralnych 1996 roku w "Olivierze", wcielił się także w Tchórzliwego Lwa ("Czarnoksiężnik z krainy Oz"), wystąpił również w kilku odcinkach serialu "Something In the air". W 2000 roku zwrócił uwagę producentów rolą w pilotażowym odcinku "24/26" – zaangażowano go do "Blue Heelers" i "Neighbours".

Nathin Butler (Carney Boy) w 2005 roku skończył National Institute of Dramatic Art. Dużo grywa w teatrze – między innymi w "Les Miserables", "Joseph & His Amazing Technicolor Dreamcoat", "A Midsummer Nights Dream" "The Wild Blue". W 2007 roku zadebiutował na małym ekranie – wcielił się w Shane’a Maguire’a w "Rainshadow". W tym samym roku zagrał w swoim pierwszym filmie – "The black baloon".

Jacek Koman (Ivan) na koncie ma role telewizyjne, filmowe i teatralne. Największą popularność przyniosła mu rola w "Moulin Rouge".

Współpracował z Melbourne Theatre Company (MTC), Sydney Theatre Company (STC) i Company B, z takim reżyserami jak Benedict Andrews, Neil Armfield, Michael Kantor, Barrie Kosky, Jim Sharman i Julian Meyrick. Nagrodzono go Age Performing Arts Award za rolę s Roya Cohena w "Aniołach w Ameryce" ("Angels in America" ) – otrzymał za nią także Green Room Award.

Zagrał w takich filmach, jak "Mój ojciec i ja" ("Romulus my father"), "Ludzkie dzieci" ("The children of men"), "Floodhouse", "Horseplay", "Oklaski jednej dłoni" ("The sound ofone hand clapping"), czy "Dzięki Bogu spotkał Lizzie" ("Thank God he met Lizzie).

Występował w wielu popularnych serialach, między innymi "Stingers", The secret life of us" i "Wildside"; a także "The Aftermath" dla HBO-BBC, "Tripping Over", czy "Mary Bryant and Simone de Beauvoir’s Babies".

John Jarratt (sierżant) zdobył ostatnio uznanie widzów wcielając się w Micka Taylora ("Wolf Creek"). Do filmów z jego udziałem należą między innymi "Piknik pod wiszącą skałą" ("Picnic at Hanging Rock"),"Zabłąkana kula" ("The Odd Angry Shot"), "We of the Never Never", czy "Wszyscy mężczyźni to świnie" ("All Men are Liars"), za który nominowano go do AFI. Wystąpił także w produkcjach telewizyjnych – między innymi "The last outlaw" (wcielił się w Neda Kelly’ego), "Fields of fire" (nominacja do AFI), gra także w "Córkach McLeoda" ("McLeod’s Daughters").

Najnowsze filmy, w których zagrał, to "Rogue" i "Wolf Creek" Grega McLeana oraz "The last Winter" Maata Nable’a.

Sean Hall (żołnierz) to aktor, ale i muzyk. Zagrał między innymi w "Doom runners", "Czerwonym pyle" ("The Road from Coorain"), czy "Iluzjoniście" ("The Illusionist"). Na małym ekranie można było go oglądać w "The rothbury riots" i "Shittland", grywa także w teatrze.

Jego zespół (Astro Metro) występował przed takim artystami, jak Bryan Adams, Mark Knoplfer, Ozzy Osbourne, Tool, czy Player. W 1993 roku nagrał "There’s still love" z Praską Orkiestrą Symfoniczną. Wraz z zespołem odbył trasa koncertowa po Europie wschodniej – promowali swoją EPkę "Touch".

Ray Barrett (Ramsden) rozpoczął karierę w wieku jedenastu lat. Przez kilka pracował w radiu, w 1958 roku wyjechał do Wielkiej Brytanii, skąd wrócił w połowie lat siedemdziesiątych. Trzykrotnie nagrodzono go AFI, w 2005 roku otrzymał wyróżnienie od Australian Film Institute i Raymond Longford Award. Za rolę w "After the Deluge" nominowano go do czterech AFI, zdobył za nią Silver Logie. W 1995 roku otrzymał Kodak Eastman Award za całokształt twórczości i wkład w australijską kinematografię, został także honorowym członkiem Australian Cinematographers Society.

Najnowsze filmy z jego udziałem, to "Dom spokojnej starości" ("Dalkeith" z 2000 roku i "Goście" ("Visitors") z 2001.

Bill Hunter (szyper: Qantas Sloop) ma za sobą ponad czterdziestoletnią karierę, jest jednym z najbardziej lubianych aktorów australijskich. Zagrał między innymi w "Roztańczonym buntowniku" ("Stricly ballroom"), "Priscilli, królowej pustyni" ("The Adventures of Priscilla, Queen of the Desert"), "Weselu Muriel" ("Muriel’s Wedding"), czy "Gallipolli". Użyczył głosu dentyście w "Gdzie jest Nemo?"; na małym ekranie można było go oglądać w "Sea Change", "Blue murder", "Ostatnim brzegu" ("On the beach"), "Fallen Angels", "Police state", "The dismissal", czy "Scales of justice".

Dwukrotnie zdobył AFI dla najlepszego aktora (za "Front nowin" ("Newsfront") i "Gallipoli"), Australian Movie Star of the Year, Film Critics Award i nominacją do AFI za rolę w "Weselu Muriel" ("Muriel’s Wedding"). Jest honorowym członkiem Cinematography Society, otrzymał także Medal Stulecia za swój wkład w aktorstwo.

Jamie Gulpilil (pracownik portu) jest synek Davida Gulpilla. Zainteresował się aktorstwem towarzysząc ojcu na planach filmowych. Zadebiutował w "Dziesięciu czółnach" ("Ten Canoes") w których wystąpił wraz z ojcem.

JOHN SHERRIN (strażak) to uznany aktor telewizyjny, występował między innymi w "Big sky", czy "Córkach McLeoda" ("McLeod’s Daughters"), a także "A Country Practice", "All Saints", "Five Mile Creek", "Szkole złamanych serc" ("Heartbreak High") "Outriders".

Max Cullen (pijaczyna) studiował aktorstwo w The Ensemble Theatre", jest jednym z najbardziej uznanych, australijskich aktorów. Najnowsze filmy z jego udziałem, to "Przeklęta forsa" ("Love lies bleeding"), "Lawson-Demons and Dreams", "A Couple of Blaguards" i "The Daylight Atheist".

Na wielkim ekranie można było go ostatnio oglądać między innymi w "The Mouse that ate my brain", "December boys" i "Jindabyne", a na małym ekranie – w "Love my way", "All Saints", "Córkach McLeoda" ("McLeod’s Daughters"), a także jednym z najpopularniejszych seriali "A country practise".

Na koncie ma wiele nagród – między innymi od Australia Film Institute, Icon Award, Green Room Award, czy Logie.

BRUCE SPENCE (Dr Barker) rozpoczął karierę w 1969 roku, przez kilka lat był członkiem grupy teatralnej. Wyreżyserował i zagrał w wielu sztukach, przede wszystkich tych, napisanych przez nowych, młodych twórców.

W 1979 roku występował w Kanadzie – w wielokrotnie nagradzanej, australijskiej sztuce "The floating world" Johna Romerila. Potem wrócił do Australii, gdzie pracował z Romerilem nad monodramem "Carboni" – zagrał w nim główną rolę, włoskiego poszukiwacza złota – świadka powstania Eureka Stockade.

W 1984 roku zagrał Sganarellego w "Don Juanie" Moliera na Adelaide Arts Festival, otrzymał miano najpopularniejszego aktora festiwalu. W tym samym roku wcielił się w Puka w "Śnie nocy letniej" wystawianym przez Melbourne Theatre Company, a rok później w Monka O’Neilla w "A stretch of imagination" w reżyserii Jacka Hibbereda (sztukę wystawiano w Sydney i Canberrze).

Występował w niemal wszystkich, najpopularniejszych australijskich serialach; reżyserował także teledyski.

Zagrał w takich filmach, jak "Stork", Ace Ventura – zew natury" ("Ace Ventura – nwhen nature calls"), "Herkules powraca" ("Herkules returns"), "Mroczne miasto" ("Dark city"), a największą popularność przyniosły mu "Mad Max 2 – wojownik szos" ("Mad Max 2 – Road warrior"), "Matrix – rewolucje" i "Mad Max 3" . W 2005 roku za rolę w "Asutralian summer" przyznano mu nagrodę dla najlepszego aktora, film wybrano także najlepszym na Sydney Trop Fest.

W latach 1986-1987 Spence wystąpił na małym ekranie – w "Dirtwater Dynasty", "Reflections", a także "Great Expectations: the untold story" Kennedy-Millera i "Dearest Enemy".

O twórcach

Baz Luhrmann (reżyseria/scenariusz/produkcja) jest twórcą wielu spektakularnych produkcji filmowych, teatralnych, czy nawet multimedialnych. Założył Bazmark Inq., Bazmark Live i Bazmark Music i wciąż udowadnia, że potrafi zachwycić miliony.

"Moulin Rouge" wyreżyserował, wyprodukował, był też współtwórcą scenariusza. Główne role zagrali Nicole Kidman i Ewan McGregor, a film otworzył festiwal filmowy w Cannes w 2001 roku. Na całym świecie zarobił ponad sto siedemdziesiąt milionów dolarów, nagrodzono go między innymi Złotym Globem i dwoma Oscarami, nominowano do nagród BAFTA, National Board of Review and Producers Guild of America przyznało nagrodę dla filmu roku. Luhrmann wyprodukował też dwa soundtracki do filmu, które sprzedały się w ponad sześciu milionach egzemplarzy.

Wcześniejszym filmem Baza jest "Romeo i Julia" z Leonardo DiCaprio i Claire Danes. Wyreżyserował go, wyprodukował i był współtwórcą scenariusza. Film zarobił na całym świecie ponad sto czterdzieści milionów dolarów i również zdobył wiele nagród, między innymi cztery BAFTy, Złotego Niedźwiedzia, otrzymał nominację do Oscara. Ścieżki dźwiękowe (wyprodukowane przez Luhrmanna) pokryły się trzykrotną platyną.

Luhrman zadebiutował "Roztańczonym buntownikiem" ("Stricly ballroom"), który miał swoją premierę na festiwalu w Cannes, gdzie zdobył nagrodę Prix de la Jeunesse. Na koncie ma wiele międzynarodowych nagród, między innymi trzy BAFTy i osiem AFI. Film powstał na podstawie sztuki, którą Luhrmann wystawiał podczas studiów w National Institute of Dramatic Arts (NIDA) w Sydney. To rozpoczęło jego długoletnią współpracę z Craigiem Pierce’em. Przedstawienie zdobyło uznanie widzów i krytyki, było wystawianie przez Six Years Older (w ramach Sydney Theatre Company), którego dyrektorem artystycznym był Luhrmann, a w 1992 roku trafiło na ekrany.

Po skończeniu szkoły Luhrmann kierował także Ra Project – grupą teatralną działającą w ramach Australian Opera – wystawili świetnie przyjętą przez krytykę operę "Lake Lost"; był to pierwszy projekt, przy którym Baz pracował z Catherine Martin. Ich kolejną produkcją był musical "Dance Hall", w 1990 roku wystawili "Cyganerię" Pucciniego, która ponownie trafiła na scenę w 2002 roku i cieszyła się ogromną popularnością na Broadwayu. Nominowano ją do siedmiu nagród Tony (między innymi dla Luhrmanna za reżyserię), otrzymała statuetki za obsadę, scenografię i najlepsze oświetlenie.

Luhrmann wystawił też "Sen nocy letniej" według Benjamina Brittena (akcja osadzona w Indiach); przedstawienie otrzymało nagrodę krytyków na festiwalu teatralnym w Edynburgu. W tym samym roku Luhrmann, Chrisitne Martin i Bill Marron wzięli udział w wydaniu specjalnego numeru "Vogue’a" (razem z Nicole Kidman i Kylie Minogue).

Po sukcesie "Romea i Julii" Luhrmann założył Bazmark Inq i rozpoczął pracę nad koncept-albumem "Something for everybody". Album dotarł na pierwsze miejsca brytyjskich notowań, w Stanach pokrył się złotem. Bazmark zajął się też organizacją pokazu mody Collette Dinnigan w 1998 roku (pod kierownictwem Catherine Martin), a Bazmark Live wzięło udział w realizacji "Lights, Camera, Chaos" w reżyserii znanego reżysera teatralnego, Barrie’ego Kosky’ego.

Jednym z najnowszych projektów Luhrmana jest wyprodukowanie i wyreżyserowanie reklamy telewizyjnej dla perfum Chanel No. 5, w której wystąpiła Nicole Kidman i Brazylijczyk Rodrigo Santoro. Ciemna Advertising Council nagrodziło ją nagrodą dla najlepszej reklamy.

"Australia" to pierwsza część epickiej trylogii planowanej przez Luhrmanna. Po raz trzeci współpracuje z Nicole Kidman, a po raz kolejny z żoną, Catherine Martin (z którą pracuje od osiemnastu lat).

G. Mac Brown (produkcja) zajmuje się produkcją od ponad trzydziestu lat. Na koncie ma między innymi "Infiltrację" ("The departed"), "Tłumaczkę" ("The interpreter"), "Niewierną" ("Unfaithful"), "Numer stulecia" ("Lucky Numbers"), "Annę i króla" ("Anna and the king"), "Glorię", "Masz wiadomość"(You’ve Got mail"), "In and out", "Michaela", "Ślicznotki" ("To Wong Foo Thanks for Everything, Julie Newman"), "Rodeo w Nowym Jorku" ("The Cowboy Way"), "Z honorami" ("With Honors"), "Krew z krwi, kość z kości"(" Flesh and Bone"), "Zapach kobiety" ("Scent od a woman"), "Margines życia" ("Light Sleeper"), "Jedną rundę" ("Once Around"), "Diablicę" ("She-Devil"), "Przeklęty Brooklyn" ("Last Exit to Brooklyn"), czy "Raz jeszcze" ("Hello Again"). Współpracował z takimi gwiazdami, jak Meg Ryan (trzykrotnie), Tom Hanks, Nicole Kidman (dwukrotnie), Sean Penn, Leonardo De Caprio, Matt Damon, Jack Nicholson, Jodi Foster, Sharon Stone, Al Pacino, Kevin Kline, Susan Sarandon, William Defoe i takimi reżyserami, jak Martin Scorsese, Sydney Pollack, Adrian Lyne, Nora Ephron (trzykrotnie), Frank Oz, Sidney Lumet, Paul Schrader , czy Steve Kloves. Współpracę z Luhrmannem rozpoczął dwa lata temu (wstępna faza produkcji "Australii").

Catherine Knapman (produkcja) pracuje z Luhrmannem od dziewięciu lat - była współ-producentką "Moulin Rouge", brała udział w realizacji kampanii dla Chanel No. 5. Mieszka w Australii razem z mężem i synami.

Catherine Martin (koprodukcja, produkcja, kostiumy) jest dwukrotną laureatką Oscara. Dzięki niej filmy, opery i przedstawiania Baza mają swój unikatowy charakter. Jest wspólniczką Bazmark Inq, które razem z Bazmark Live i Bazmark Music tworzy jedną z najbardziej nowatorskich firm producenckich.

Za pracę nad "Moulin Rouge" otrzymała dwa Oscary – za kostiumy i kierownictwo artystyczne, a także AFI i nagrodę przyznawaną przez Los Angeles Film Critics Award.

Za pracę nad "Romeo i Julią" otrzymała nagrodę BAFTA, nominowano ją też do Oscara. W 1993 roku debiutowała kostiumami i scenografią do "Roztańczonego buntownika" ("Stricly ballroom"), za które nominowano ją do nagród BAFTA i AFI.

Zaczęła współpracę z Luhrmannem, gdy oboje studiowali w National Institute of Dramatic Art (NIDA) w Sydeny. Była scenografem jego "Lake Lost", za które wraz z Angusem Strathie’em otrzymała nagrodę Victoria Greek Room. Pracowała przy niemal wszystkich produkcjach Baza – "Roztańczonym buntowniku" ("Stricly ballroom"), "Cyganerii", "Śnie nocy letniej" według Brittena (za który otrzymała Sydney Theatre Critic’s Award). Za "Cyganerię" wystawianą od 2002 roku na Broadwayu otrzymała nagrodę Tony.

Na koncie ma między innymi scenografię do "Diary of a madman" Neila Armfielda – sztuki, w której zagrał Geoffrey Rush.

Brała udział w specjalnym wydaniu "Vogue’a" (1994), wyreżyserowała także pokaz Collette Dinnigan w 1998 roku.

W 2003 roku stworzyła scenografię do telewizyjnej kampanii reklamowej Chanel no. 5, projektuje obecnie wyposażenie domowe – kolekcja jej autorstwa ma pojawić się na rynku w 2008 roku.

Mieszka w Australii wraz z mężem, Bazem Luhrmannem i dwójką dzieci.

Mandy WALKER A.C.S., (zdjęcia) ma na koncie między innymi "Pierwszą stronę" ("Shattered glass"), za którą nominowano ją do Independent Spirit Award, "Australijskie reguły" ("Australian rules"), "Lantanę", "Chodliwe tematy" ("Walk the talk"), "Studnię" ("The well"), czy "Miłosną serenadę" ("Love serenade"). W 1996 otrzymała Złotą Kamerę na festiwalu w Cannes. Pracowała z takimi reżyserami, jak Ray Lawrence, Paul Goldman, Billy Ray, Shirley Barrett i Samantha Lang. Z Bazem Luhrmannem współpracowała już przy kampanii Chanel no. 5.

Dody Dorn, A.C.E. (montaż) na koncie ma takie filmy, jak "Rok psa" ("Year of the dog") Mike’a White’a, "Dobry rok" ("Good year"), "Królestwo niebieskie" ("Kingom of heaven") i "Naciągaczy"("Matchstick Men") Ridleya Scotta. Nominowano ją do Oscara za "Memento" Christphera Nolana (dostała także nominację do AFI i Eddie Award), w tym samym roku pracowała także nad mini-serialem dla ABC – "Historia Judy Garland" ("Life with Judy Garland: Me and My Shadows").

W 1999 roku dwa filmy, które zmontowała walczyły o nagrody w Sundance – "Wyspa Skarbów" ("Treasure Island") i "Ginewra" ("Guinevre") – reżyserki debiut Audrey Wells.

Dorn ma na koncie także " Sick: The Life & Death of Bob Flanagan, Supermasochist" – dokument Kirby’ego Dicka, który nagrodzono w 1997 roku na festiwalu w Sundance i LA Independent Film Festival.

Inne filmy, przy których pracowała, to między innymi "W dniu mojej śmierci ocknęłam się wcześnie" ("I Woke Up Early the Day I Died") na podstawie scenariusza Eda Wooda z 1974 roku; "A small domain" Briity Sjogren (zdobywca nagrody dla najlepszego filmu krótkometrażowego na festiwalu w Sundance w 1996 roku); "Blah blah blah" – reżyserski debiut Julie Delpy; "Murderous Decisions", "Tuesday Morcing Ride", "Czekając na Godota" (adaptację Michaela Lindsey’ego), a także "Bezsenność" ("Insomnia") Christophera Nolana.

Pochodzi z Santa Monica, skończyła Hollywood High School i zaczynała od asystowania przy "Elvisie" Johna Carpentera. W 1982 roku zajęła się montażem dźwięku (między innymi przy "Silverado", "Wielkim chłodzie" ("The big chill"), "Soffel", "Wyścigu z księżycem" ("Racing with the moon"), czy "Dzieciach gorszego Boga" ("Children of a lesser God")).

Wielokrotnie współpracowała z Alanem Rudolphem, między innymi przy "Modernistach" ("The modernists"), "Wybierz mnie" ("Choose me"), "Trouble In mind", "Między niebem, a ziemią" ("Made In heaven"). Pracowała także przy "The big Picture" czy "Powwow highway". Założyła firmę Sonic Kitchen, a w 1990 roku otrzymała nagrodę Golden Reel za najlepszy dźwięk – do filmu "Otchłań" ("The abyss") Jamesa Camerona.

Mieszka w Venice z mężem – rekwizytorem Kevinem Hughesem.

Anton Monsted (kierownictwo muzyczne, produkcja) pracował z Luhrmannem przy "Romeo i Julii" oraz "Moulin Rouge". Po sukcesie tego pierwszego filmu zatrudniono go w Bazmark Music, które wydało przebojową płytę "Something for everybody".

Przy "Moulin Rouge" był kierownikiem muzycznym, wyprodukował także soundtracki do filmu.

W 2003 roku wyprodukował film muzyczny "One perfect day", był także producentem wykonawczym kampanii Chanel no. 5.

W latach 2004-2006 pracował przy wielu wydarzeniach, takich jak pokazy mody, otwarciach klubów, wystawach. W marcu 2007 roku odpowiadał za dźwięk na imprezie z okazji siedemdziesięciopięciolecia mostu sydeny Harbor.

Ostatnio wyprodukował specjalną, muzyczną reedycję "Romeo i Julii", które zawierało czterdziestominutowy dokument dotyczący muzyki.

Ronna Kress (Casting) współpracowała z Luhrmannem przy "Romeo i Julii", była reżyserem castingowym przy "Moulin Rouge". Pracowała przy takich filmach, jak "Piraci z Karaibów – klątwa czarnej perły" ("Pirates of the Caribbean: The Curse of the Black Pearl"), "Mumia: Grobowiec Cesarza Smoka" ("The Mummy: Tomb of the Dragon Emperor"), "Skarb narodów: księga tajemnic" ("National Treasure: Book of Secrets"), "Beowulf","Godziny szczytu 3"("Rush Hour 3"),"Król Artur" ("King Arthur"), "Wzgórze nadziei" ("Cold Mountain"), "Faceci w czerni 2" ("Men In Black 2"),"Tytani" ("Remember The Titans"), "Cela" ("The Cell"), czy "Szybcy i wściekli" ("The Fast And The Furious").

Beverley Dunn (dekoracja planu) pracowała przy takich filmach, jak "Dom woskowych ciał" ("House of Wax"), "Statek widmo" ("Ghost Ship"), "Niecne uczynki" ("Dirty Deeds"), "Wyspa doktora Moreau" ("The Island of Dr. Moreau") "Gwiezdne Wojny - Epizod 3: Zemsta Sithów" ("Star Wars: Episode III - Revenge of the Sith"), "Spokojny Amerykanin" ("The Quiet American"), "Gwiezdne Wojny: Część II - Atak Klonów" ("Star Wars: Episode II - Attack of the Clones"), "Pitch Black", "Anna i król" ("Anna and the King"), "Cienka czerwona linia" ("The Thin Red Line"),"Mroczne miasto"("Dark City"),"Rajska droga"("Paradise Road"), "Street Fighter" "Kolonia karna" ("No Escape"). Z Luhrmannem pracowała już przy "Moulin Rouge".

CHRIS GODFREY (efekty wizualne) pracował przy "Babe – świnka w mieście" ("Babe: Pig in the City"), "Cienkiej czerwonej linii" ("The Thin Red Line"), "Moulin Rouge!", "Hero," "Mad Max 4", "VI batalione" ("The Great Raid,"), "Niewidzialnym", "Stealth", "Nie wszystko złoto co się świeci"("Fool’s Gold") i "300 Spartan".

Z Luhrmannem i Martin współpracował już przy "Moulin Rouge" i kampanii dla Chanel no. 5

Maurizio Silvi (makijaż) od trzydziestu lat zajmuje się makijażem na planach filmowych. Współpracował z najsłynniejszymi włoskimi reżyserami – Roberto Rossellinim, Bernardo Bertoluccim, Federico Fellinim i Franco Zefirellim. Najnowszem filmy, przy których współpracował, to "Hannibal, po drugiej stronie maski" ("Hannibal Rising"), "Namiętność" ("Non ti muovere"), "Pod słońcem Toskanii" ("Under the Tuscan Sun"), "Mój dom w Umbrii" ("My House in Umbria"), "Gangi Nowego Jorku" ("Gangs of New York"), "Triumf miłości" ("The Triumph of Love"), "Zatopieni: ("Submerged").

Współpracował już z Luhrmannem i Martin przy "Romeo i Julii" i "Moulin Rouge".

Siła krajobrazu

Luhrmann uważa Australię za najpiękniejszy kontynent na świecie. "Jako Australijczyk postanowiłem pokazać swoją ojczyznę jako piękną, ale i odległą krainę. Właśnie tu główna bohaterka poczuje, że żyje." – wspomina.

Akcja rozgrywa się na przełomie lat trzydziestych i czterdziestych dwudziestego wieku. Jak mówi Luhrmann – "Chciałem, by otoczenie i krajobrazy były mityczne, ale jednocześnie zachować realizm i uniwersalizm opowiadanej historii. Zdecydowałem się na przeddzień wybuchu II Wojny Światowej, bo umieszczając akcję na przykład w latach sześćdziesiątych, można by wysłać bohaterów na Bliski Wschód, czy do Afryki. Nie chciałem jednak, by widzowie kojarzyli miejsce akcji z bieżącymi wydarzeniami politycznymi. Tak odległa część Australii jaką jest "outback" to miejsce niemal bajkowe, niezbadane. Dla naszego filmu wręcz idealne. Ziemia jest tu bardzo sucha, tereny w zasadzie niezamieszkane. Obcowanie z naturą to wielkie wyzwanie, a fakt iż obfite deszcze sprawiają, że pustynia rozkwita jest cudowną metaforą przemian, jakie zachodzą w Sarze, poganiaczu i relacjach między nimi.

Jak wspomina Luhrmann – "Krajobrazy są niesamowite, a mieszanka angielskich wpływów, kultury aborygenów, ale i chińskich poławiaczy pereł, nadała temu miejscu niewyobrażalnego charakteru."

Reżysera szczególnie zaintrygowały panujące w tamtych czasach stosunki etniczne. "Nie miałem pojęcia, że w Darwin żyło wtedy tylu Azjatów. To nie jest duże miasto (około stu tysięcy mieszkańców) i ta mieszanka kulturowa sprawiła, że panuje w nim niezwykła atmosfera. Nie wspominając o tym, że z północnej Australii pochodzą jedne z najbardziej luksusowych towarów – różowe diamenty, krokodyla skóra, czy perły z Morza Południowo-Chińskiego." - tłumaczy Luhrmann. "Australia to miejsce magiczne, wspaniałe tło dla filmowca, ale i moja ojczyzna." – dodaje.