Pressboki

Aktorzy

AMBER TAMBLYN (AUBREY DAVIS)

Popularność zdobyła wcielając się w Emily Quartermaine w serialu „General Hospital”. Miała tam pobyć przez kilka miesięcy, a skończyło się na siedmiu latach. Zdobyła serca widzów i zwróciła na siebie uwagę krytyków zdobywając dwa razy Hollywood Reporter Young Star Awards dla Najlepszej Młodej Aktorki w serialu.

Najbardziej znana z dwóch sezonów serialu „Joan z Arkadii”. Tamblyn otrzymała nominację do nagrody Emmy oraz do Złotego Globu za tytułową rolę w tym filmie.

Zaczęła być rozpoznawana na całym świecie po filmie „Stowarzyszenie Wędrujących Dżinsów” (2005).

Wzięła udział w projekcie „10 minut później: Trąbka” grając w filmie wyreżyserowanym przez Wima Wendersa.

“The Grudge 2” nie jest pierwszym horrorem, w którym zagrała. Pojawiła się w „Ringu”. Jej bohaterka ginie w pierwszej scenie zamordowana przez ducha młodej dziewczyny.

Najnowszy film Tamblyn to “Stephanie Daley”, gdzie zagrała tytułową rolę. Film, który premierę miał na festiwalu w Sundance opowiada o nastolatce oskarżonej o zamordowanie własnego dziecka.

Jest autorką tomiku poezji „Free Stallion”.

SARAH MICHELLE GELLAR (KAREN DAVIS)

W branży jest od 23 lat. Zaczynała karierę aktorską jako mała dziewczynka. Jej pierwszym sukcesem była rola w serialu „All my children”. Rok 1997 okazał się dla niej przełomowym. To wtedy zaczęła grać tytułową rolę w popularnym serialu „Buffy, postrach wampirów” (w maju 2003 po 7 serii zakończyła pracę w tym tytule). W 1997 zagrała też w thrillerze „Koszmar minionego lata” (Blockbuster Award dla najlepszej aktorki drugoplanowej) i w “Krzyku 2” (nominacja do MTV Movie Award).

Z rolę w “Szkole uwodzenia” otrzymała dwie MTV Awards: dla najlepszej aktorki i za najlepszy pocałunek.

Jej ostatnie role to Dafne w „Scooby-Doo” i „Scooby-Doo 2: potwory na gigancie”.

Jest również aktorką teatralna. Grała m.in. w “Jake’s Women” z Matthew Broderickiem w Old Globe Theatre w San Diego.

Gellar jest aktywną członkinią wielu organizacji charytatywnych.

ARIELLE KEBBEL (ALLISON)

Urodzona na Florydzie (była Miss Florydy Nastolatek) aktorka swoją pierwszą rolę dostała w trzy dni po przybyciu do Los Angeles. Zagrała Lindsey w serialu „Kochane kłopoty”.

Od tego czasu zagrała w filmach :„Soul plane: wysokie loty”, „Dzieciak i ja”, „American Pie: wakacje”, „Akwamaryna”, „John Tucker musi odejść”.

Na koncie ma także role telewizyjne w serialach: „Grounded for life”, „Potyczki Amy”, „Prawo i bezprawie”, „Kryminalne zagadki Miami”.

JENNIFER BEALS (TRISH)

Karierę aktorską rozpoczęła od wielkiego wejścia filmem „Flashdance” (1983), w którym zagrała główną role i otrzymała za nią m.in. nominację do Złotego Globu.

Ma na koncie skrajnie różne role i nie boi się nowych wyzwań. Choćby tego w serialu „The L World”, gdzie gra lesbijkę, która wraz z partnerką szukają dawcy spermy, bo chcą mieć dziecko.

Zagrała w kilkudziesięciu filmach, m.in.: „Pocałunek wampira”, „Nocna sowa”, „Pani Parker i krąg jej przyjaciół”, „Cztery pokoje”, „W bagnie Los Angeles”, „Złodziej z Bagdadu”, „Rytmy nocy”, „Ciało i dusza”, „Niepokorny”, „Cisza przed burzą”, „Party na słodko”, „Ława przysięgłych”.

W 2004 roku zajęła 15 miejsce w zestawieniu 50-ciu najpiękniejszych ludzi świata w rankingu magazynu People.

EDISON CHEN (EASON)

Urodzony w Kanadzie aktor i muzyk jest jedną z najbardziej znanych gwiazd w Azji. Jego pierwszym językiem jest angielski, jednak karierę rapera i aktora zawdzięcza występom po kantońsku, mandaryńsku i japońsku. Jest gwiazdą filmową, telewizyjną, projektantem odzieży, właścicielem kilku sklepów i najsłynniejszym chińskim raperem.

Debiutował jako aktor w 2000 roku w hongkońskim “Błędzie w obliczeniach” (rola nominowana do Hong Kong Film Award dla najlepszego debiutanta) i od tego czasu zagrał w ponad 20 filmach!

Jego najsłynniejszą rolą był Lau Kin Ming w świetnym tryptyku Andrew Lau i Martina Maka „Infernal Affairs: Piekielna gra” (Martin Scorsese zrobił remake tego filmu zatytułowany „Infiltracja”).

Chen potwierdził swoją pozycję supergwiazdy grając w wielkobudżetowej adaptacji mangi Shuichi Shigeno „Tau man ji D” - opowieści o najszybszym ulicznym kierowcy w Mt Akina.

Jego angielskojęzyczny telewizyjny show „Whatever Things” jest azjatyckim hitem. Chen z przyjaciółmi podróżują po Dalekim Wschodzie i robią dowcipy współpasażerom lub niczego niepodejrzewającym znajomym.

Uważa się, że Chen przywiózł hip-hop do Azji. Wydał cztery własne albumy.

Jest także wyznacznikiem mody nosząc inspirowane hip-hopem ciuchy Clot. Ma dwa własne sklepy Juice - największy sklep z ciuchami w Hong Kongu i w Szanghaju.

Podobizna jego twarzy znajduje się na azjatyckich puszkach Pepsi (według własnego projektu), na autobusach i billboardach.

Zaprojektował także unikalne buty Nike, o które bili się chętni z całego świata. Wtedy świat mody zauważył potencjał młodego projektanta i u Chena zamówienia złożyły m.in. Levis i Lacoste.

W najbliższym czasie Chen planuje otworzyć sklepy Juice w Nowym Jorku i Los Angeles.

Ewolucja Kayako i Toshio

“Japoński duch jest zawsze kobietą z długimi, ciemnymi włosami i nosi białe kimono” wyjaśnia Shimizu, co tłumaczy pamiętną postać Kayako z jego filmów „Ju-On” i „The Grudge”. Jak już widzowie wiedzą ciemne włosy Kayako oplątują ofiarę gdziekolwiek jest – w łóżku, pod prysznicem – wkrótce po tym jak dopada ich klątwa The Grudge. „W dawnych czasach Japonki przywiązywały wielką wagę do swoich włosów i bardzo o nie dbały. Uważały, że ich długie, ciemne włosy mają własną duszę i to było dla nich ważne. Kobieta z rozczochranymi włosami jest więc wyobrażeniem ducha. Potargane włosy wyrażają tłumione emocje, takie jak głęboki żal, złość czy gniew.”

W sprawie białego kimona Kayako, Shimizu tłumaczy „W Japonii po śmierci, przed włożeniem do trumny zwłoki ubieramy w białe kimono. Uważamy, że białe ubranie oczyszcza duszę zmarłego i może ona pójść do nieba. Potem ciało zostaje skremowane. Kiedy dusza zmarłego objawia się jako duch, zwykle ubrana jest w taki właśnie strój.”

Shimizu uważa, że kombinacja tych dwóch elementów sprawia, że duch jest wyjątkowy i naprawdę przerażający, nie tylko dla widowni japońskiej, ale dla widzów na całym świecie.

Scenarzysta Susco mówi, że tym co różni „The Grudge 2” od poprzedniego filmu jest między innymi fakt, że dowiadujemy się więcej o Kayako. „Tym wszystkim, którzy uważali, że już wiedzą o co z nią chodzi, dopiero teraz otworzą się oczy. Zaczynamy rozumieć jej obsesyjną naturę oraz to, co zostało posiane w jej przeszłości, zakiełkowało w postaci fatalnych wypadków, których świadkami byliśmy w poprzednim filmie.”

„Im więcej dowiadujemy się o Kayako”, mówi Gellar „tym bardziej angażujemy się emocjonalnie. Według japońskich wierzeń duchy powstają z niewyrażonych emocji. Dlatego w końcu zaczynasz rozumieć gniew Kayako.”

Prototyp postaci Kayako został stworzony przez Shimizu do jego pierwszego, 3-minutowego filmu studenckiego. Shimizu uważa, że miał szczęście odkrywając aktorkę Takako Fuji, która od początku wciela się w postać Kayako. „Kiedy zobaczyłem ją po raz pierwszy w teatrze, wiedziałem, że będzie moim idealnym duchem. I to nie zmieniło się od 10 lat.”

„’Ju-On’ nigdy by nie doniosło takiego sukcesu bez niej” mówi. „Chodzi o szczegóły. Na przykład, zauważcie, jak Takako otwiera szeroko oczy. Większość z nas, kiedy to robi wygląda głupawo. W wykonaniu Takako jest to całkowicie naturalne. Nawet nie robią się jej zmarszczki w kącikach oczu. To absolutnie niesamowite.”

Fuji mówi, że pamięta tę etiudę studencką „Katei Homon”, w której zagrała 10 lat temu. Zdjęcia trwały jeden dzień. O tym, że gra tę postać już szósty raz, mówi: „Na początku głównie skupiałam się na złości Kayako. Potem, kiedy robiliśmy kolejne filmy, Shimizu prosił mnie o wyrażanie kolejnych emocji: ‘Kayako płacze i błaga o pomoc, jest smutna i tak dalej’ wyjaśniał. Tak więc Kayako stawała się coraz bardziej ludzka aż doszliśmy do punktu, w którym jest ona mieszanką złości i innych typowo ludzkich cech.”

Tamblyn, która gra w kilku scenach z duchem Kayako mówi ”Poza planem Takako jest słodką, zabawną dziewczyną w okularach. Potem, kiedy staje przed kamerą z tymi czarnymi włosami i wyprawia takie rzeczy ze swoim ciałem, że ma się ochotę wrzeszczeć z przerażenia.”

Postać Toshio to syn Kayako, który jak dowiedzieliśmy się z „The Grudge” został brutalnie zamordowany. Pojawia się na ekranie poprzedzając ataki matki. Do nowego filmu Shimizu był zmuszony poszukać innego aktora, ponieważ poprzedni odtwórca Toshio – Yuya Ozeki – po prostu urósł. „Jeśli widzowie zauważyliby, że duch Toshio urósł, zdezorientowałoby ich to. Musiałem poszukać innego aktora. Robiłem wiele przesłuchań i na szczęście znalazłem 8-letniego Ohaga Tanaka.”

„Toshio chce tylko się bawić. Dlatego kiedy się pojawia łapie ludzi za rękę. Z mojego punktu widzenia nie jest przerażający. Jest mi go żal, ponieważ został zamordowany i pozostawiony na poddaszu z martwą matką i kotem.”

Na planie w Tokio

Dla Christophera Cousinsa praca w Japonii była szczególnym doświadczeniem. „Kiedy mieliśmy pierwszą próbę w garderobie, nagle zaczęli przychodzić wszyscy członkowie ekipy i formalnie wszyscy zostaliśmy sobie przedstawieni” mówi. „To był fantastyczny sposób na rozpoczęcie wspólnej pracy. Potem, kiedy wchodzisz na plan, musisz zdjąć buty. To rodzaj uznania dla miejsca, w którym będzie wykonywana praca. Wyraża się w ten sposób szacunek dla pracy.”

Cousins zauważa także, że japońska ekipa z niesamowitym zapałem brała się do pracy. Ludzie, co nie zdarza się na planie w Stanach, jeśli była taka potrzeba, zajmowali się także innymi, nie tylko swoimi obowiązkami. „To świetny przykład pracy zespołowej. Na każdym kroku czułeś, że jesteś wspierany przez innych. To bardzo pomaga w pracy.”

Popularna japońska wokalistka Misako Uno zauważa główną różnicę między Japończykami a Amerykanami. „My staramy się zatrzymywać własne opinie tylko dla siebie, a Amerykanie zawsze mówią co myślą. Są zawsze bezpośredni i mówią prosto z mostu. To było dla mnie zupełnie nowe, ciekawe doświadczenie.”

Aktorzy, którzy zagrali w „The Grudge 2” obejrzeli wcześniej na dvd dokument o pracy na planie w Tokio, który powstał przy okazji poprzedniego filmu. To miało ich częściowo przygotować do realiów pracy w Japonii. Jednak ciągle borykali się z barierą językową. Reżyser nie mówi po angielsku i ponownie przy pracy z ekipą polegał na Chicho Asada – tłumaczce symultanicznej. Towarzyszyła Shimizu cały czas, tak by w każdej chwili mógł odpowiadać na pytania ekipy i żeby każdy go zrozumiał.

“Bariera językowa okazała się większa niż początkowo przypuszczałam” mówi Tamblyn. „Są przecież rzeczy, których nie można przetłumaczyć, dlatego ja na przykład używałam rąk – wyglądało to jakbym grała w farsie. Na szczęście Chicho była cudowną tłumaczką, zdolną przetłumaczyć nie tylko słowa Takashi, ale także jego intonację i rytm.”

Inną ciekawą sprawą przy produkcji był fakt, że część filmu dzieje się w Stanach. I to było wyzwanie dla scenografa Iwao Saito, który wcześniej pracował przy „The Grudge” i „Ju-On 2”. „Nie byłem pewien czy zdołam odtworzyć amerykańskie realia w Japonii tak, by były autentyczne dla Amerykanów” mówi. „Całe życie mieszkam w Japonii, znam japońską kulturę i wiem, co jest wiarygodne dla japońskiej publiczności. Poprosiłem więc producentów, żeby wysłali mnie do Chicago i tam skontaktowałem się ze scenarzystą zaznajomionym z amerykańską kulturą. Był nim John Marcynuk, który pracował przy wielu serialach m.in. ‘Dark Angel”.

Ostatecznie Chicago w Japonii zagrała Yokohama.

O obsadzie

Obsada „The Grudge 2” jest międzynarodowa. Amber Tamblyn, Arielle Kebbel, Jennifer Beals, Christopher Cousins, Sarah Roemer, Jenna Dewan Tatum i Joanna Cassidy są Amerykanami. Matthew Knight i Edison Chen Kanadyjczykami, Teresa Palmer jest Australijką, a Misako Uno Japonką.

Praca z tak zróżnicowaną ekipą była dużym wyzwaniem dla Shimizu. To przecież dopiero jego drugi angielskojęzyczny film. „Nie znam wielu nie-japońskich aktorów, więc producentom wyjaśniałem charakter każdej z postaci, ich rolę w całej historii, czego od nich oczekuję i jak chciałbym żeby wyglądali. Potem producenci szukali w Stanach odpowiednich aktorów. Japońskich aktorów dobierałem ja i Taka Ichise.” Wielu z aktorów, którzy dostali role w „The Grudge 2” było fanami pierwszej części filmu.

Dodaje Kebbel: „Oprócz emocji zawiązanych z tym, że będę grać Allison i pojadę do Tokio, jeszcze bardziej cieszyła mnie myśl, że będę pracowała z aktorami z tak wielu krajów. To było prawdziwe błogosławieństwo uczyć się, jak Ameryka i Amerykanie są odbierani oczami 16-letniej japońskiej gwiazdy popu. Dla mnie to była niesamowita okazja zadawania pytań o różnice w stylu życia między tymi kulturami.”

Postać grana przez Sarah Michelle Gellar na końcu pierwszego filmu usiłuje spalić nawiedzony dom w nadziei, że zniszczy mściwą Kayako. W „The Grudge 2” Aubrey, grana przez Tamblyn jedzie do Japonii, żeby dowiedzieć się co tak naprawdę stało się z jej siostrą Karen. Gellar grająca postać Karen „zdaje sobie sprawę, że straciła chłopaka, miłość jej życia i jest w zasadzie uwięziona w czymś między szpitalem a zakładem dla obłąkanych” mówi Gellar. „Każdy kto widział pierwszy film wie, że wszystko co mówi Karen to prawda, ale bohaterom wydaje się jakby była niespełna rozumu.”

Jedyną, która uważa inaczej jest jej siostra, Aubrey. „Amber to był cudowny wybór do tej roli” mówi Gellar „Znam ją odkąd skończyła 13 lat i zawsze uważałam, że wiele nas łączy, choćby sposób, w jaki patrzymy na świat. Nie sądzę, żeby producenci zdawali sobie z tego sprawę, dopóki nie zobaczyli nas razem.”

O scenariuszu

Nowa opowieść dalej bada tajemnicę klątwy The Grudge i pokazuje jak rozprzestrzenia się ona poza nawiedzony dom, od którego wszystko się zaczęło.

Amber Tamblyn, która wciela się w główną postać mówi, że w scenariuszu urzekło ją niesamowite połączenie różnych wątków. „Kiedy czytałam scenariusz, pamiętam, że kolejne sceny przeskakiwały pomiędzy historią mojej bohaterki, a pozostałych postaci. Całość była tak zgrabnie poprzeplatana, że niesamowicie ciekawiło mnie, co za chwilę i komu się przydarzy.”

Sarah Michelle Gellar, która grała główną rolę w poprzedniej części, powraca w „The Grudge 2“. „Już od samego początku wszyscy wiedzieli, że ten film jest bardziej przerażający” mówi. „Głównie dlatego, że bardziej poznajesz bohaterów, masz więcej możliwości na utożsamienie się z nimi. Na przykład postać Allison grana przez Arielle Kebbel jest kimś, kogo widzowie będą mieli szansę dobrze poznać i dowiedzieć się wiele o jej życiu z czasów zanim spotkała ‘The Grudge’.”

Kebbel wyjaśnia “Ponieważ ‘The Grudge 2’ jest horrorem, nie ma tu zbyt wiele czasu na rozwój postaci. Pracując nad moją bohaterką wspólnie z reżyserem musieliśmy zbudować ją tak, by można było ją zrozumieć bez zbędnych słów. Kiedy pierwszy raz widzisz ją próbującą załapać się do paczki ‘cool’ dziewczyn w szkole, nie możesz jej pomóc, ale jest ci jej szkoda. Za jej skarpetki, dziwaczny strój, wszystkie szczegóły wpływają na to, jak ją odbierasz.”

Urodzony w Kanadzie Edison Chen, który jest mega gwiazdą w Azji także jest pod dużym wrażeniem scenariusza. „Krótko mówiąc to jeden z najlepszych scenariuszy, jakie czytałem” mówi.

Aktorkę, Sarah Roemer (grającą Lacey) scenariusz ujął tym, że pogłębia historię znaną z pierwszego filmu: „Dowiadujesz się wreszcie, dlaczego klątwa jest klątwą. To jeden z najlepszych scenariuszy horroru, jaki czytałam od dawna” – twierdzi.

Dla weterana ekranu Christophera Cousinsa fakt, że historie opowiadane w filmie przeplatają się sprawia, że „widz jest celowo dezorientowany i osłabia się jego czujność.”

Tamblyn, która w większości scen gra z Edisonem Chenem zgadza się, że w odróżnieniu od większości horrorów „The Grudge 2” jest napędzany przez bohaterów. „Film tak naprawdę opowiada o tym jak coś obcego, nieznanego, bardzo przerażającego dzieje się tak bardzo blisko ciebie, że w końcu staje się twoim osobistym doświadczeniem. Na dodatek - dalej niewyjaśnialnym. W większości horrorów nie ma na to czasu. Są w ‘The Grudge 2’ takie rzeczy, że na samą myśl skóra mi cierpnie. Trzęsłam się ze strachu, kiedy czytałam scenariusz. I taki ma być dobry horror- powinien trzymać widownię na krawędzi krzyku.”

Otwarcie

Tak jak poprzednie filmy Shimizu – „The Grudge”, seria „Ju-On” także i „The Grudge 2” ma zapierającą dech w piersiach pierwszą scenę. W poprzedniej części Bill Pullman w niewytłumaczalny sposób wyskakuje z okna tokijskiego apartamentu. Tutaj główną postacią jest Jennifer Beals. Aktorka wyznaje, że „ta scena jest jednym z głównych powodów, dla których chciałam zagrać w ‘The Grudge 2’. To jedna z takich scen, które się pamięta na zawsze.”

The Grudge 2: nowy początek

Reżyser Takeshi Shimizu jest twórcą japońskiej serii filmów „Klątwa Ju-On”. Amerykański film „The Grudge” był zrobionym przez tego samego reżysera remakem japońskiego oryginału. Film miał światową premierę w październiku 2004 i zarobił blisko 190 milionów dolarów. Fani horrorów docenili „The Grudge” i z całego świata płynęły entuzjastyczne reakcje. Opowieść Takeshi Shimizu o przerażającej klątwie, która niesie śmierć wciągnęła publiczność i zaostrzyła apetyt na więcej.

Shimizu wyjaśnia „Jeśli ‘The Grudge 2’ miałaby być dokładnie taką samą historią jak ‘Ju-On 2’, nie zgodziłbym się na reżyserowanie. Nie bawi mnie już robienie remaku. Producenci zaproponowali mi nową historię, w której zagłębiamy się w tajemnicę The Grudge i jej nowych ofiar.”

Scenarzysta Stephen Susco, który adaptował pierwszy film, tym razem miał za zadanie wykreowanie czegoś więcej. „Chcieliśmy pogłębić i wzbogacić opowieść, którą już znamy” mówi, „więc proces rozbudowy był znacznie bardziej intensywny niż przy pierwszym filmie. Próbowaliśmy z najróżniejszymi historiami i niezliczoną ilością postaci. Potem konsekwentnie je eliminowaliśmy, aż znaleźliśmy rdzeń narracji, który nas w pełni satysfakcjonował.”

Dodaje Shimizu “Tajemnica klątwy, która nie została wyjaśniona w pierwszym filmie, wyjdzie na jaw teraz. Jednak całą jej historię opowiedzieliśmy w taki sposób, że nawet ci, którzy nie widzieli poprzedniego filmu, ani żadnej z moich japońskich wersji, będą bez trudu mogli ją zrozumieć.”

Treść

Aubrey Davis (AMBER TAMBLYN) dowiaduje się od matki (JOANNA CASSIDY), że Karen (SARAH MICHELLE GELLAR), jej siostra leży w szpitalu w Japonii. Okazuje się też, że Karen jest zamieszana w śmierć swojego chłopaka, który zginął w pożarze domu w Tokio. Ponieważ pani Davis jest zbyt chora, by pojechać do Japonii, prosi o to córkę. Chce by ta pojechała do Tokio i przywiozła Karen do domu.

Krótko po przyjeździe do Tokio, Karen spotyka reportera i fotografa Easona (EDISON CHEN). Chłopak ostrzega ją, że Karen jest w niewoli czegoś niewidzialnego i niebezpiecznego…

Allison (ARIELLE KEBBEL) chodzi do międzynarodowej szkoły w Tokio. Za wszelką cenę chce zakumplować się z Vanessą (TERESA PALMER) i Miyuki (MISAKO UNO). Jest gotowa zrobić dla nich wszystko. Nawet pójść do tajemniczego, spalonego domu, w którym dokonano kilku niewyjaśnionych morderstw, i gdzie w tajemniczych okolicznościach znikali ludzie…

Młody introwertyk Jake (MATTHEW KNIGHT) nie jest zadowolony, że jego owdowiały ojciec Bill (CHRISTOPHER COUSINS) zaręczył się z Trish (JENNIFER BEALS). Wciąż jest w żałobie po matce i nie może zrozumieć jak jego starsza siostra Lacey (SARAH ROEMER) może tak świetnie dogadywać się z przyszłą macochą. Jake nie rozumie również, dlaczego wszyscy w jego bloku zachowują się coraz dziwniej…

Jeden po drugim bohaterowie padają ofiarą śmiercionośnej klątwy znanej jako The Grudge. Klątwa wydostaje się ze spalonego domu w Tokio i szybko przemieszcza się atakując każdego, kto stanie na jego drodze.

Twórcy

TAKASHI SHIMIZU (REŻYSERIA)

Zaczynał od pracy w kinie w Kyoto, ale już wtedy po godzinach pisał scenariusze. W 1997 roku, po kilku latach współpracy na planie filmowym jako asystent reżysera, zaczął studiować w tokijskiej szkole filmowej. Tam odkryli go reżyser Kyoshi Kurosawa i scenarzysta Hiroshi Takashi („Ring”). Skontaktowali go z producentem Taka Ichise, który szukał zdolnych ludzi do zrobienia „krótkich strasznych historii” dla jednej z japońskich sieci komórkowych. Poprosił młodego reżysera o kilka pomysłów. I tak zaczęła się seria „Klątw Ju On”.

Najpierw powstały dwie części filmu dystrybuowane na taśmie vhs. Potem dwie części „Klątwy Ju On” pokazywane w kinach. I wreszcie „The Grudge” – amerykański remake japońskiej „Klątwy Ju On”.

STEPHEN SUSCO (SCENARIUSZ)

Od 11 roku życia zdobywał nagrody na szkolnych konkursach dla młodych pisarzy. Marzył jednak o filmie. Udało się, kiedy napisał dwa pierwsze scenariusze – adaptację powieści Stephena Kinga „Wściekłość” i Roberta McCammona „Blue World”. Swój pierwszy film zrobił sam. Trwa 12 minut, zrealizowany był na taśmie 16mm i wygrał w 1993 roku konkurs organizowany przez Academy of Television Arts and Sciences.

Mając w kieszeni dyplomy trzech fakultetów (w tym filozofii) Susco trafia na kierownictwo produkcji na uniwersytecie w Los Angeles. Szybko jednak zaczyna pisać scenariusze. Jego pierwszym kupionym i wyprodukowanym pomysłem był „Bone In the Throat”. Potem „Ghosting” i „Marry Me” komedia romantyczna z Jennifer Love Hewitt. W 1998 roku napisał scenariusz do filmu „Dumbstruck”, który wyreżyserował Mike Nichols oraz „Airtime”. Jednocześnie z praca na amerykańską wersją „The Grudge” Susco pracował nad adaptacją francusko-kanadyjskiego thrillera „Thresold”.

Wizje Shimizu

Roy Lee, producent wykonawczy, który odkrył filmy “Ju-On” i zainteresował nimi Sama Raimi i Roba Taperta zauważa, że „Shimizu miał własną wizję tego filmu i była ona nie do skopiowania przez kogoś innego. Jeśli filmu nie reżyserowałby Shimizu, mielibyśmy zupełnie inny styl niż w oryginale.”

Mówi aktorka Jennifer Beals „Nigdy wcześniej nie grałam w horrorze, ale po tym jak zobaczyłam ‘The Grudge’ bardzo chciałam pracować z Shimizu. Uważam, że on wynosi on ten gatunek na inny poziom. Jest bystry, zabawny, świetnie znający się na warsztacie i niezwykle wymagający. Sposób, w jaki robi filmy przypomina mi Roberta Altmana.”

Edison Chen także jest zachwycony talentem Shimizu. „Widziałem jego wcześniejsze filmy. Są mroczne i przerażające. Początkowo rozmawialiśmy tylko przez telefon. Kiedy się spotkaliśmy, okazało się, że nie jest taki jak sobie wyobrażałem. Nie jest żadnym dziwakiem. To normalny facet, który lubi dowcipy i często żartuje. Byłem zdumiony, jak taki luźny gość może robić tak przerażające filmy.”

Mówi Kebbel “Byłem pod dużym wrażeniem Shimizu. W każdym ujęciu oprócz słuchania naszych słów, dokładnie przyglądał się naszym ruchom. Miał wyraźne oczekiwania dotyczące tego jak powinny zachowywać się nasze ciała. Czasem to wynikało z montażu, o którym już wtedy myślał, czasem prowokował uzewnętrznianie emocji. Chciał – żeby uzewnętrzniać emocje, których doświadczamy przez oczy, gardło, ręce, nawet oddech.”

Scenograf Saito zauważa postęp w stylu reżyserowania Shimizu od kiedy zaczęli pracować razem. „”The Grudge’ to była wielka amerykańska produkcja i pierwszy raz, kiedy Shimizu kręcił film w dekoracjach. Teraz, kiedy już zaznajomił się z taką pracą, miał wiele pomysłów, wiele więcej niż dało się wykonać.”

Scenarzysta Susco także zauważa wzrost kreatywności reżysera. „Takashi stał się mistrzem w kreowaniu napięcia i strachu. Jego japońskie filmy były znakomite i wykonał kawał świetnej roboty przy ‘The Grudge’. Tym razem jest jeszcze lepszy. Sprawia by widzowie czuli dokładnie to, on chce żeby czuli.”

Jennifer Beals mówi o nowej strukturze filmu Shimizu. „Dla zła nie istnieją żadne granice. Może skakać z historii do historii, tak jak w tym filmie skacze z jednego bohatera do drugiego. Zdajesz sobie sprawę, że nikt nie jest bezpieczny, bo zło to nie jest koncepcja linearna.”

“Przypomina mi to stare filmy Hitchcocka,” dodaje Cousins “w których bardziej wciąga cię nastrój i to co podpowiada ci wyobraźnia niż oglądanie jak ktoś odcina komuś kończyny. Nastrój, poczucie przerażenia, poczucie obłędu – te wszystkie rzeczy wynoszą tę historię na wyższy plan i mam nadzieję, że rzucą widzów na kolana.”

Dodaje Kebbel: “Ten film opowiada o strachu, o tym, że nie wiesz co się zaraz wydarzy, o tym, że nie masz żadnej kontroli nad tym, co się z tobą dzieje. Dla mnie sama myśl o tym, że nie mam kontroli nad własnym ciałem jest przerażająca.”

Gellar jest przekonana, że Shimizu w „The Grudge 2” przerósł sam siebie: “Jestem przekonana, że Shimizu zawsze trafia w sedno. Ma wrodzony zmysł wyczuwania tego co cię przeraża i jakie emocje się za tym kryją.”