Werbowanie gangu, czyli obsadzanie ról
Gdy tylko rozpoczęły się prace nad filmem, Cassavetes zatrudnił Nancy Green-Keyes i Matthew Barry’ego, kierowników castingu, którym powierzył wyszukanie aktorów o umiejętnościach najbardziej odpowiednich do proponowanych ról. Proces ten trwał na szczęście krótko. Do wybranych osób rozesłano scenariusze i, wyjąwszy problemy związane z uzgadnianiem kalendarza, wszyscy aktorzy bez wahania zgodzili się wziąć udział w produkcji.
O samym procesie castingu Cassavetes mówi: "Nie robię przesłuchań, bo nie wierzę w taką praktykę. Moim zdaniem niektórzy świetnie wypadają na przesłuchaniach, choć są przeciętnymi aktorami, inni zaś robią średnie wrażenie, ale w rzeczywistości wspaniale grają. Kiedy szukam aktora do konkretnej roli, zależy mi na osobie, którą faktycznie zainteresuje grana postać, kogoś, kto potrafi rozmawiać o swojej metodzie i z kim łączy mnie podobieństwo w podejściu do pracy.
"Według mnie istnieją tylko dwa typy aktorów", kontynuuje Cassavetes. "Ci, którzy potrafią coś zagrać, i ci, którzy nie potrafią. Jeżeli potrafisz to zrobić – dojdziemy do tego. Oczywiście zdarzało mi się popełniać błędy, inni z pewnością także mylili się co do mnie. Niemniej mój styl pracy nie ze wszystkimi się sprawdza. Właściwie to krąży o mnie pogłoska, że aktorzy, którzy chcą się ze mną spotkać, powinni się ze mną umówić jako jedni z pierwszych, bo nie potrafię nikomu odmówić. Przy obsadzaniu "Alpha Dog"miałem jednak mnóstwo szczęścia, bo prawie wszyscy "pierwsi" ludzie, których zobaczyłem podczas prób, okazali się idealni do wcielenia się w moich bohaterów".
Rolę Johnny’ego Truelove’a, egomaniakalnego przywódcy gangu, otrzymał młody, dobrze rokujący Emile Hirsch znany z filmów "Królowie Dogtown", "Dziewczyna z sąsiedztwa", "Klub Imperatora" oraz "Ministranci". "Scenariusz zachwycił Emile’a", wspomina Cassavetes. "Powiedział, że koniecznie musi mieć tę rolę. Po spotkaniu z nim uznałem, że będzie świetnym Johnnym Truelove’em".
"Moją pierwszą myślą było, że to doskonały dramat", wspomina Hirsch. "Po przeczytaniu scenariusza serce mi waliło. Nagle znalazłem się w świecie tych chłopaków i musiałem zadać sobie pytanie, jak ja bym postąpił w tej sytuacji. To mocna historia, która wciąga cię w straszną, ciemną otchłań i zmusza do szukania wyjścia".
Hirsch wiedział, że zmierzenie się z tak głęboką rolą będzie dla niego wielkim aktorskim wyzwaniem. "Mój bohater przeżywa krańcowo różne stany", wyjaśnia. "Z początku Johnny jest strasznie pewny siebie i całkowicie kontroluje swój świat. Na koniec traci wszystko, co ma. Ta przemiana pozbawia go kręgosłupa i zmienia w małego chłopca, jest więc w tej roli dużo pokory".
Przy roli Sonny’ego Truelove’a, enigmatycznego ojca Johnny’ego i biznesmena działającego na pograniczu prawa, filmowcy mieli okazję współpracować z doświadczonym Bruce’em Willisem.
Cassavetes miał nadzieję, że Willis będzie dostępny i że zainteresuje go rola Sonny’ego, przesłał więc kopię scenariusza do jego agenta. "Nie wiedzieliśmy, czy w ogóle będzie nas na niego stać, ale tak czy owak mieliśmy nadzieję, że zgodzi się zagrać". Willis przyjął propozycję i wykazał głębokie zaangażowanie zarówno na planie filmowym, jak i poza nim.
Pisarz i scenarzysta "Alpha Dog" opowiada: "Przed rozpoczęciem zdjęć Bruce jak nikt inny zaangażował się w zbieranie materiałów do roli, do której mógł przecież podejść z marszu. Bardzo dobrze rozumiał swoją postać. Był naszym championem".
Sidney Kimmel uważa, że "wspaniała obsada, w której obok największych wschodzących talentów znaleźli się aktorzy takiego kalibru jak Bruce Willis i Sharon Stone, to świadectwo wielkości tego filmu".
Dla Willisa scenariusz "Alpha Dog" okazał się atrakcyjny ze względu na trzy rzeczy: reżysera, temat filmu oraz obsadę. "Sonny rzeczywiście mnie zaintrygował jako postać. Ma swoją filozofię na temat życia i rodziny i całkowicie wierzy we własną prawdę. Ponieważ był tym, czym był – i co przekazał swojemu synowi – przyczynił się do tego, co się ostatecznie wydarzyło. Osobnik alfa, który ma syna, wychowuje go na taki sam egzemplarz alfy – działa tu coś w rodzaju mentalności stada. Nick pokazał to w scenariuszu bardzo wyraźnie i z wielką spostrzegawczością".
Typ relacji między Sonnym a jego synem stanowi moralną podbudowę życiowych i etycznych wyborów dokonywanych przez Johnny’ego i stawia pytania o zakres oraz skutki wpływu rodziców na dzieci. "Sonny to najlepszy samiec alfa, Johnny wszystkiego się od niego nauczył", mówi Hirsch. "Nie chodzi o to, że Johnny był jakoś szczególnie pozbawiony rodzicielskiej opieki, ale że w odróżnieniu od innych chłopaków miał pod ręką bazukę".
Zwerbowawszy Hirscha i Willisa do filmu, twórcy zajęli się wyszukiwaniem młodych utalentowanych aktorów do obsadzenia gangu Johnny’ego. Znając Justina Timberlake’a ze współpracy przy poprzednim filmie ("Pamiętnik"), Cassavetes wiedział, że ów muzyk i aktor w jednej osobie idealnie pasuje do roli charyzmatycznego, dającego się lubić Frankie’ego Ballenbachera. "Myślę, że w całym filmie najtrudniej jest pokazać właśnie Frankie’ego, bo on się zaprzyjaźnia z porwanym chłopcem, a jednocześnie dopuszcza do tego, co się stało", tłumaczy reżyser. "Powiedziałem Justinowi, że chciałbym go obsadzić w tej roli. Oddzwonił po paru sekundach i oznajmił, że w to wchodzi".
"Nick świetnie pisze. Gdy przeczytałem scenariusz, pomyślałem, że to historia, którą koniecznie trzeba opowiedzieć", wspomina Timberlake. "To nie jest typowy film o gangach, narkotykach i złych kolesiach. To film o rodzinie i rodzicielstwie – czy raczej jego braku. Zasadniczo mówi o tym, co może wyniknąć z jednego małego problemu, kiedy nie ma się pojęcia o możliwościach i konsekwencjach własnych działań".
Uwagę Timberlake’a przyciągnęło nie tylko poczucie humoru i barwna osobowość jego bohatera, ale także wynikające z całej sytuacji kwestie etyczne. "Frankie ma najbardziej niewyparzoną gębę ze wszystkich chłopaków z gangu Johnny’ego. Granie takiej postaci to czysta frajda", mówi Timberlake. "Poza tym ma chyba najwięcej serca i nie spodziewa się, że sprawy zajdą tak daleko. To mnie w nim ujęło".
Do roli Elvisa Schmidta – pozostającego nieco na uboczu członka bandy, który na polecenie Johnny’ego zabija Zacka Mazursky’ego – Cassavetes wybrał Shawna Hatosy’ego, aktora znanego z filmu "John Q". "Postać Elvisa to ogromne wyzwanie dla aktora. Wiedziałem, że do tej roli nie wystarczy ktoś dobry – potrzebowałem kogoś niezwykłego", mówi Cassavetes.
"Nick jest moim dobrym przyjacielem i ma niepospolity talent. Skorzystam z każdej okazji, by z nim współpracować", komentuje Hatosy. "Na dodatek napisał świetny scenariusz; uważam, że ludzie powinni poznać tę historię".
Bohater Hatosy’ego ma najniższą pozycję w hierarchii gangu, jest nieustannie poniżany i zgodnie z obustronną umową pełni u Johnny’ego służbę, żeby spłacić dług. Ponieważ dorastał bez ojca, a jego liczne rodzeństwo odsiaduje wyroki w więzieniu, Elvis traktuje Johnny’ego jak brata, Sonny’ego zaś jak ojca. "Nie sądzę, żeby Elvis postrzegał siebie tak, jak widzą go inni – on uważa siebie za równego całej grupie", uważa Hatosy. "Gdy pojawia się problem i Johnny każe Elvisowi wkroczyć do akcji, ten nie tylko czuje, że odrabia dług – w swoich oczach jest także bohaterem".
Do roli Jake’a Mazursky’ego – narkomana, który popada w konflikt z Johnnym i uruchamia destrukcyjne koło wydarzeń – wybrano Bena Fostera. "Po jednym spotkaniu z Benem poinformowałem go, że dostanie tę rolę", wspomina reżyser. "Spytał, czy ma przyjść na czytanie roli, ale nie uważałem tego za konieczne. Znałem jego dokonania i wiedziałem, że do postaci Jake’a wniesie znacznie więcej niż napisałem w scenariuszu".
"Scenariusz Nicka przykuł moją uwagę, bo przejąłem się losem bohaterów", wspomina Foster. "Nie są szczególnie sympatyczni, ale to jednak dzieciaki, o czym łatwo zapomnieć. Każdy z nich stara się określić różnicę między byciem mężczyzną a zabawą w gangstera, nie zdając sobie sprawy, że granica między udawaniem bandyty, a staniem się nim, jest bardzo cienka".
"Do ról tego rodzaju zazwyczaj angażuje się osiłków", mówi Cassavetes. "Ben jest drobnej budowy, przy okazji to świetny aktor. Uznałem, że dobrze będzie się przeciwstawić stereotypowi i efekty są porażające. Cała zasługa należy się Benowi, bo przyszedł na plan wiedząc, kogo chce grać. Miał pomysł, jak podejść do roli, i to się sprawdziło".
Foster wiedział, że wcielenie się w postać wielokrotnego przestępcy Jake’a będzie dobrą aktorską zabawą, był też świadomy, że jego bohater stanowi kontrast dla przypuszczalnych (i raczej pozornych) bandyckich zapędów Johnny’ego. "Kreowanie postaci Jake’a to była świetna zabawa – choć bardzo mroczna", mówi Foster. "Jake jest uzależniony od metamfetaminy; jeśli mówi, że rozwali ci czaszkę, to prawdopodobnie to zrobi. Przemoc w wydaniu członków gangu Johnny’ego jest przeważnie udawana, ale brutalność Jake’a jest prawdziwa – on nie pozuje: jest tym, kim się wydaje. Kiedy między Johnny’m i Jake’iem dochodzi do starcia, jest tak, jakby zderzyły się dwa różne światy".
Zderzenie dwóch silnych ego powoduje eskalację konfliktu, z którego żadna ze stron nie ma zamiaru się wycofać. Na prowokację innych członków gangu Johnny nie zareagowałby tak ekstremalnie, wie jednak, że jeśli okaże słabość wobec Jake’a, ten go rozdepcze. "Gdy Jake zaczyna sprawiać problemy, Johnny przez chwilę się zastanawia, z kim ma do czynienia", wyjaśnia Hirsch. "Widzi różnicę między Jake’iem a pozostałymi kumplami i załatwia problem nieco inaczej, z większą siłą".
Ów konflikt to pierwsza kostka domino w łańcuchu prędko następujących zdarzeń, wyścigu zbrojeń między niepohamowanymi temperamentami dwóch macho. Po ostatniej akcji odwetowej Johnny’emu przydarza się okazja do wykonania kolejnego ruchu; podejmuje natychmiastową i niemądrą decyzję, nie przemyślawszy długofalowych konsekwnecji swojego czynu. Jadąc na organizowaną na pustyni imprezę, Johnny, Frankie oraz zaprzyjaźniony Tiko spostrzegają Zacka, młodszego brata Jake’a. Zack właśnie czmychnął z domu, żeby uniknąć kolejnej awantury z rodzicami. Działając pod wpływem impulsu, Johnnny i jego kumple porywają chłopca. Zamierzają zatrzymać go jako zakładnika, dopóki Jake nie spłaci długu.
Do roli młodego i wrażliwego Zacka Nick Cassavetes wybrał wschodzącą gwiazdę młodego pokolenia, Antona Yelchina, który w wieku 17 lat ma już na koncie liczne występy w filmach i produkcjach telewizyjnych.
"Anton potrafi wyrazić sprzeczne emocje targające Zackiem – jego potrzebę zadowalania innych, potrzebę niezależności, odrzucenie stylu życia, w jakim go wychowano, oddanie dla brata. Dziewczyny w filmie traktują go jak zagubionego szczeniaka, ale to nie takie proste. Zack ma w sobie siłę, lecz nie może się odnaleźć na tym etapie swojego życia; czuje pomieszanie związane z tym, że już nie jest dzieckiem, ale jeszcze nie mężczyzną. Anton pokazuje to wszystko w piękny sposób", komentuje Cassavetes.
Pozostając pod opieką Frankie’ego, Zack ma okazję przeżyć kilka dni tak, jak zwykle spędzają je Johnny i jego kumple. Swobodnie obraca się wśród przyjaciół gangu, korzysta z uroków towarzystwa ich dziewczyn, upija się z nimi, pali trawę. Nie wierzy, że faktycznie jest w niebezpieczeństwie i stara się zyskać akceptację swoich porywaczy, w końcu zaś czuje się z nimi blisko związany.
"Porwany Zack stara się uzyskać aprobatę tych gości, bo chce się uwolnić od rodziców i pomóc bratu. Nie ma nic przeciwko spędzaniu z nimi czasu", wyjaśnia Yelchin. "Ponieważ jest dobry z natury, ufa, że ci ludzie nie zrobią mu krzywdy. Wierzy, że się z nimi zaprzyjaźnił".
Rodzice Zacka są na pozór stabilni, kochający i okazują wsparcie, lecz ich nadmierne zaangażowanie w sprawy syna oraz chęć ustrzeżenia go przed pójściem w ślady starszego brata ma w rzeczywistości odwrotny skutek – budzi w chłopcu skłonność do buntu. "Matka Zacka chce dobrze dla syna, ale maniakalnie go kontroluje. Nie można winić Zacka, że chce od niej odpocząć", twierdzi Yelchin. "Brak zaangażowania w sprawy dziecka z pewnością świadczy o złej opiece rodziców, jednak sposób, w jaki rodzice interesują się swoim dzieckiem jest równie ważny".
Do roli matki Zacka, Olivii Mazursky, Cassavetes szukał aktorki, która potrafiłaby oddać ogromną emocjonalną głębię i rozpacz bohaterki. Pożądaną odtwórczynią tej roli okazała się doskonała Sharon Stone. "Pisząc scenariusz, nie myślałem o obsadzie. Ta postać to matka Ziemia, trochę przesadna. Wiedziałem, że Sharon mogłaby to pokazać. Gdy zgodziła się zagrać, mieliśmy w ręku wszystkie elementy układanki".
Stone wyjaśnia, że z filmami Cassavetesa zetknęła się już wcześniej, oboje bowiem dorastali w hollywoodzkim środowisku. Aktorka uważa Cassavetesa za niezwykle interesującego i "w najwyższym stopniu utalentowanego reżysera. Przysłał mi scenariusz, prosząc w liście, żebym przyjrzała się roli, która choć jest niewielka, to stanowi punkt podparcia dla całej historii".
"Sharon była jedną z pierwszych osób, które włączyły się do projektu", wspomina producent Sidney Kimmel. "Do portretu zranionej kobiety toczącej bój z własnymi demonami włożyła charakterystyczną dla siebie intensywność, profesjonalizm i śmiałe zaangażowanie". I rzeczywiście, Stone musiała znosić wielogodzinne sesje charakteryzacji do poszczególnych sekwencji, co świadczy o jej zaangażowaniu w projekt.
W dużym zespole aktorów znalazło się więcej talentów. W filmie występują także: Christopher Marquette jako dobroduszny obibok Keith; Olivia Wilde w roli dziewczyny Johnny’ego, Angeli; Lukas Haas jako Buzz, szkolny kolega Johnny’ego; Amanda Seyfried jako Julie, dzięki której Zack zalicza swój pierwszy prawdziwy "numerek"; Harry Dean Stanton jako Cosmo, pobratymca Sonny’ego; Dominique Swain w roli Susan, którą sumienie w końcu zmusza do działania; Alan Thicke w roli Douglasa, ojca Angeli; David Thornton jako Butch, ojcec Bena i Zacka; oraz Heather Wahlquist w roli Wandy, dziewczyny Bena.
