Jedyny pełnometrażowy film Drahomiry Vihanovej z lat 60. przywołuje pustkę dnia wolnego młodego oficera Arnošta, który przeżywa kryzys życiowy. Swoje poczucie zagubienia wyładowuje na ludziach, którzy próbują mu pomóc. Jedynym wyjątkiem jest mała dziewczynka. Jej bezpośredniość i niewinność kontrastuje ze światem oficera, podkreślając ponurość jego życia.