Filmy ułan

Bitwa Warszawska ukazana oczami dwójki głównych bohaterów: Oli, tancerki warszawskiego baletu rewiowego (Natasza Urbańska), oraz Jana, kawalerzysty, poety, idealisty o socjalistycznych poglądach (Borys Szyc). Ich miłość i burzliwe losy rozegrają się na tle wojennej zawieruchy.

Akcja rozgrywa się w Warszawie w 1934 roku. Dzieci z ulicy Żytniej poszukują placu do zabawy. Udaje im się to, ale na przeszkodzie staje grupa dzieci z ulicy Obozowej. Rozpoczyna się walka o dominację na owym placu.

Akcja „Lotnej” jest prosta i wyrazista: wrzesień 1939 roku, początek działań wojennych. Piękny arabski koń z magnackiej stadniny dostaje się przypadkowo w posiadanie rotmistrza, dowódcy szwadronu i staje się natychmiast przedmiotem pożądania innych: porucznika, podchorążego i wreszcie szefa szwadronu, wachmistrza Latonia. Teraz wojna zabiera kolejno Rotmistrza i Podchorążego. Kiedy wreszcie konia dosiąść ma porucznik, Lotną porywa wachmistrz i – uciekając wśród porzuconych wozów taborowych i sprzętu cofającej się armii – pada z koniem. Lotna łamie nogę.

Wrzesień 1939 roku nie był ostatecznym terminem zakończenia działań wojskowych przez Polskie Wojsko. Heroiczną walkę prowadził major Henryk Dobrzański ps. Hubal. Major Dobrzański 23 września 1939 przejął dowództwo nad resztakmi 110 pułku ułanów. Film przedstawia dramatyczną i heroiczną walkę garstki ułanów. Walkę o honor, wolność, ideały. Walkę, która z góry była skazana na porażkę.

„Klozet Babcia” to oryginalny tytuł opowiadania Leszka Szymańskiego, na podstawie którego powstał ten film. Przedstawia starą kobietę, tytułową babcię klozetową, która ze swojego miejsca pracy, miejskiego przybytku, wspomina własną młodość, piękno życia i tzw. lepsze czasy. Ostre zderzenie realnej teraźniejszości z romantyczną przeszłością pełną radości, barw żywcem wziętych z Kossaka lub Malczewskiego ale także dramatem ludzkim, pełnym bólu i rozpaczy ale za to jak innym od obecnej sytuacji zapomnienia i pogardy. Film jest kolejną etiudą Polańskiego, stworzoną jako praca dyplomowa w Łódzkiej Szkole Filmowej. Jest w pewnym sensie groteską, filmem drwiącym z tzw. „polskiej szkoły” i z jej podniosłego tonu.

Nawiązująca do motywu malarskiego szkolna etiuda traktująca o pożegnaniu zakochanych. On, ułan, musi odjechać na rumaku w siną dal, ona, dziewczę w kwietnym wianku, nie może się z tym pogodzić. Wydaje się, że rozstanie będzie trwać bez końca...