RECENZJA: Światło między oceanami 0

Od samego początku wiemy, że Tom Sherbourne (Michael Fassbender) jest zamkniętym w sobie mężczyzną z bolesną tajemnicą przeszłości. Udział w działaniach wojennych na dobre zabrał mu radość życia, które teraz ogranicza się do prostych obowiązków. Idealny kandydat na latarnika. Przybysz z nikąd zachwyca młodziutką Isabele (Alicia Vikander), która pragnie wprowadzić nieco światła do jego świata. Bohaterowie zakochują się w sobie, a z ekranu rozbrzmiewają słowa listów odczytywanych przy zachodzie słońca. Dobrze skonstruowaną sielankę musi przerwać burza, a wizualne przedstawienie czarnych chmur, które zawisły nad beztroskim życiem kochanków, uderza sztucznością i banalnością ilustracji. Zresztą to zdjęcia natury i oceanu stanowią największy atut opowieści, są przerywnikiem w fabule, kontemplacją piękna i intrygującym ozdobnikiem.

Niestety filmu Cianfrance wydaje się artystyczną kalkulacją. Wysublimowane kadry i wyjątkowe dopieszczenie aktorskich twarzy nie potrafią zaangażować w dramat bohaterów. Tom i Isabele do pełni szczęścia potrzebują tylko potomka. Niestety dwie ciąże kończą się niepomyślnym rozwiązaniem, stąd pojawienie się u brzegów wyspy łódki z niemowlakiem, zdaje się być zrządzeniem losy. Mała Lucy (cudowna Florence Clery!) zyskuje nową rodzinę, która z czasem będzie musiała stawić sobie pytania o rolę rodzica, siłą matczynej miłości oraz zasadność życia w kłamstwie. Dziecko ma biologiczną matkę, która nigdy nie straciła nadziei na odzyskanie córki. Ich losy znajdują się w rękach państwa Sherbourne.

Światło między oceanami miało w sobie potencjał, choćby w aktorskim składzie, ale scenariuszowe mielizny nie pozwalają im rozwinąć skrzydeł. Fassbender bierze na swe barki krzyż i ze smutnymi oczami zamglonymi łzami nosi cierpienia tego małego świata. Podczas gdy Vikander balansuje na granicy słodkiej naiwności i głupoty. Prostoduszna Isabel jest niezwykle dziewczęca, ale jej działania ocierają się o absurd efektownej inscenizacji (choćby podczas przedzierania się w burzy z domu do latarni). Cała nadzieja tkwiła w fenomenalnej od dłuższego czasu Rachel Weisz, która przybiera tutaj maskę wspaniałomyślnej i wyrozumiałej pani z miasta. Jednak bohaterowie zasadzają się na kilku wyrazistych cechach, stają się przez to papierowi i trudno wczuć się w ich dramat.

Reżyser Blue Valentine nieumiejętnie buduje nastrój. Muzyka Alexandra Desplata nie czaruje. Czasami aż prosi się, aby użyć jej więcej, podbić atmosferę. Często zapada cisza i o ile można to uznać za stosowne zagranie, w tym przypadku zupełnie się nie sprawdza. Nagłe zawieszenie dźwięku powinno wzbudzać niepokój, zastanowienie, irytację, a u Cianfrance nic się nie wydarza. Słowa zyskują nachalne wizualne dopełnienie, a niektóre ujęcia wydają się zbędne. Światło między oceanami błyszczy delikatnie, ale szybko gaśnie przez artystyczny zamysł podniosłej atmosfery. Zmarnowany potencjał zatonął w pięknych kadrach i banalnej historii.

Moja ocena: 4/10