Pretensjonalny i zbyt długi tytuł filmu wieszczy obraz konsekwentny w wymowie, lecz chyba z założenia naiwny 4

Szymon jest pracownikiem korporacji. W życiu wiedzie mu się nieźle. Jest rok 2028, polska rzeczywistość jest inna niż obecnie. Społeczeństwo rozwarstwiło się i oprócz obywateli pierwszej kategorii wyodrębniła się także grupa niewolnicza. Zaobrączkowani nie mają praw, a jedynie obowiązki. Szymon pozostaje zblazowany życiowym powodzeniem, jednak drzemie w nim nuta humanizmu. Chciałby wyrazić swój protest wobec rzeczywistości „wyścigu szczurów” oraz segregacji ludzi na odmienne kategorie. Postanawia popełnić spektakularne samobójstwo, co jest na rękę jego możnym mocodawcom. Kancelaria prawna reprezentująca interesy Szymona chętnie organizuje wirtualny pokaz wydarzenia, jakiego podejmie się ich klient. Zapewniają transmisję w prime timie, a seans awizowany jest na Sylwestra 2028 roku. Szymon będzie gotów dopełnić warunków kontraktu. Tuż przedtem odnajduje jednak Blue. Dziewczyna jest niewolnicą. Nie posiada zwykłych predyspozycji życiowych: nie umie się umyć, ubrać, wysłowić. Szymon wprawdzie chciałby wykonać zamierzony plan, lecz póki co postanawia uratować byt Blue. Wyszedł z założenia, że jej los będzie niezagrożony w Szwecji, kraju symbolizującym welfare states. Szymon wiezie zatem Blue na północ. Ich relacje w tym czasie zmieniają się. Od początkowej nieznajomości, do ostatecznej bliskości.

Pretensjonalny i zbyt długi tytuł filmu wieszczy obraz konsekwentny w wymowie, lecz chyba z założenia naiwny. „Dzień, w którym znalazłem w śmieciach dziewczynę” jest swoistym ewenementem. Scenariusz do tej produkcji napisało dwoje wiodących aktorów filmu. Michał Krzywicki, reżyser ekranizacji, zaangażował do niej współscenarzystkę – Dagmarę Brodziak. Taki paradoks nie skutkuje wprawdzie konfliktem filmowych interesów, ale wydłuża bodaj dystans realizatorski. Nie poddane krytyce wewnętrznej dzieło gubi się w niedorzecznościach. Jest rok 2028. Zaraz nastąpi eksplozja sylwestrowa. Fajerwerki przytłumią wszystkie pozostałe wydarzenia. A właśnie wtedy Szymon Hertz planuje swoją publiczną egzekucję. Kto ma ją dostrzec? Plażowicze Copacabany? Melanżujący na Champs-Élysées? Może spacerowicze Rambli? A mimo to sponsorzy Szymona oferują wielką marżę za dopełnienie nonsensownego zobowiązania. O wywiady dopominają się Washington Post oraz Playboy. Kimże tak ważnym jest Szymon, by o jego względy zabiegały te wydawnictwa?

Szymon włącza telewizor. Na jego ekranie wyświetla się oferta turystyczna. Szwecja zachęca swoich potencjalnych turystów. Blue widząc ponętne motywy, zaczyna pożądliwie drapać monitor. Droga do wymarzonej Arkadii nie odbędzie się bez przeszkód. Zanim dotrą nad polskie morze Blue i Szymon wstąpią do ojca tego ostatniego. Mężczyzna ma za złe synowi, że ten nie przyjechał na pogrzeb swojej matki. Robi karczemną awanturę, po której Blue ma wątpliwości, czy do takiej właśnie cywilizacji chce aspirować. Może woli pozostać w swojej, niewolniczej, ale jednak prostszej mentalnie, szczerszej w reakcjach?

Film Michała Krzywickiego awizowany jest jako produkcja o konotacjach science fiction. Nieodległą zdaje się być jednak wizja, gdy społeczeństwo ulegnie rozwarstwieniu na nieznane sobie podgrupy, te inicjatywne, i te podwykonawcze. Automatony z filmu „Dzień, w którym znalazłem w śmieciach dziewczynę” zejdą na plan dalszy, choć w świecie maklerów, adwokatów, bankierów, notariuszy, sportowców ciągle będą nieodzowne jako tania siła robocza. „Ja to bym chciał zobaczyć naszych polityków w tych obrożach” – snuje swoje fantasmagorie jeden z drugoplanowych bohaterów filmu. Ta akurat wizja najbardziej dodaje widowisku science fiction waloru fantastycznego.