Natalia Lopez chciała zrobić film ważny, ale pogubiła się w sprzecznych intencjach, dlatego finalnie powstało coś chaotycznego, gdzie przesłanie reżyserki zgubiło swoje wektory. 4

„Pracujemy nad tym, żeby się pozbyć złodziei.” – oznajmia ktoś, kto z nimi zadarł. Nie jest to jednak nikt z miejscowej, meksykańskiej policji. Gdzieś na prowincji tego państwa prawo ma inny wymiar niż w metropoliach. Maria właśnie poza ich obręb przeniosła się po niedawnym rozwodzie. Gdy w nowym już miejscu ginie ktoś jej bliski, kobieta zaczyna sobie zdawać sprawę, że inaczej niż na świeczniku wielkich miast tutaj wpływy sił porządkowych nie sięgają. Maria wraz z innymi kobietami usiłują stawić czoła nieformalnym grupom przestępczym. Roberta jest miejscową policjantką. Prywatnie usiłuje okiełznać swojego syna, który wdał się w działalność mafijną. Wkrótce okaże się, że z półświatkiem współpracuje większość miejscowej społeczności. A ci, którzy się od niej dystansują, zachowują solidarne milczenie. Przez swoją przełożoną Roberta zostaje wezwana „na dywanik”, gdzie będzie mocno zrugana. Widać podwładna zbyt gorliwie prowadzi działalność przeciw ludziom terroryzującym miasteczko. Przełożona bardziej niż wnikliwymi poszukiwaniami zajęta jest dokonywaniem przez telefon wyboru smaku sosu, jaki powinna zamówić do oczekiwanego posiłku.

Kobiety się licytują. „Twoja mama była odważniejsza niż ty.” - dowodzi jedna. Druga tymczasem wpatruje się w obraz przedstawiający jakąś antenatkę. Ona zapewne też usiłowała walczyć z lokalnymi patologiami. Zatem można przypuszczać, iż problem obecny toczy meksykańskie prowincje niezmiennie od lat. „Teraz zastawaniem się, gdzie mnie śmierć zastanie.” - mówi do leciwego męża jakaś staruszka z tego samego miasta. Kobieta swoje już przeżyła. Wie, że choć dziesiątki jej podobnych matek usiłowały odciągnąć synów z drogi zbrodniczej, zazwyczaj stawały się bezradne, a nieraz i martwe.

Film pt. „Ukryty klejnot” w reżyserii Argentynki Natalii Lopez nie epatuje przemocą. Dość rzec, że na pierwsze i do tego bardzo oszczędne jej przejawy natkniemy się dopiero pod koniec projekcji. Lopez chciała raczej wykazać ból świadomości kobiet rozdartych pomiędzy matczyną miłością wobec dzieci skręcających na ścieżkę występku, a swoją w przeciwstawieniu się temu zjawisku niemocą. „Ukryty klejnot” ma niemały problem ze zdefiniowaniem, czym chciałby być konkretnie. Akcja, o ile w ogóle ma tu miejsce, rozpędza się wyjątkowo ślamazarnie, by w końcu utknąć gdzieś na mieliźnie. Kilka zupełnie niewiarygodnych kadrów jeszcze dodatkowo obciąża niefrasobliwość autorów tego filmu. Oto policjantki demonstrują swoją broń nastolatkom spotkanym gdzieś w plenerze, dając im do ręki naładowane karabiny. W domu jednej z kobiet na łóżku wije się tymczasem spętany sznurem mężczyzna. Ciężko orzec, z jakiego powodu tu trafił, ani tym bardziej, za co cierpi. Grupa mężczyzn porzuca z kolei na drodze zawinięte w koc niezidentyfikowane zwłoki. Stanowią same w sobie raczej nieuzasadnioną zagadkę, bo zagmatwany bieg filmu nie pozwala określić, kto jest porzuconą ofiarą. Przeplecione dosadną kreską kadry zostaną w „Ukrytym klejnocie” wreszcie naprzemiennie podzielone innymi, mętnymi, niedopowiedzianymi, pantomimicznymi w formie, demaskując chyba bezradność reżyserki wobec własnego pomysłu.

Podpadłszy lokalnej mafii Isabel zostaje wywieziona gdzieś na pustkowie i do naga rozebrana. Jakiś z rzezimieszków strzela w powietrze, każąc kobiecie biec w różne strony. Desperatka posłusznie goni tam, gdzie ma szansę uniknąć wrażej kuli. Ta scena implikuje skojarzenie z całą produkcją autorstwa Natalii Lopez, która chciała zrobić film ważny, ale pogubiła się w sprzecznych intencjach. Dlatego finalnie powstało coś chaotycznego, gdzie przesłanie reżyserki zgubiło swoje wektory.