„Jednym głosem” jest uzasadnionym panegirykiem nad ofiarną robotą wykonywaną przez rzetelnych i profesjonalnych dziennikarzy śledczych, bez pracy których świat byłby gorszy i mniej transparentny 9

„Mam zadzwonić do pewnej gwiazdy filmowej? Spotykam się z nią. Ona ułatwi ci kontakt” – pyta mąż. Jodi nie od razu podchwyci ironiczną nutę w głosie małżonka. Dziewczyna wydaje się być całkowicie pochłonięta misją, jaka została jej powierzona. Jodi jest reporterką „The New York Timesa”. Razem z Megan otrzymała zadanie podjęcia śledztwa dziennikarskiego w sprawie Harveya Weinsteina, znanego hollywoodzkiego producenta filmowego. Mnożą się plotki o przypadkach molestowania, jakich potentat miał się dopuszczać na aktorkach, asystentkach i stażystkach. Zanim Jodi pojmie drwinę ukrytą w pytaniu męża, minie kilka sekund. Praca, jaką dziennikarce zlecono, wymaga całkowitego poświecenia i odwagi. A to się odbija na życiu rodzinnym i osobistym. „Czy to był gwałt?” – pyta Talia w rozmowie z mamą. Megan jest skonsternowana pytaniem córki. Talia nie ma dziesięciu lat, a jednak już coś rozumie ze świata dorosłych. Pytanie dotyczy zakresu prac Megan. Talia swoje widzi i kojarzy. Megan musi jeszcze wyżej zakasać rękawy, by temat, który podjęła nie rzucił się w przyszłości cieniem na losie córki.

„Zakładałam puchową kurtkę i nie siadałam obok niego” – wyznaje reporterce jedna z pokrzywdzonych, „Na konsultacje z nim założyłam podwójne rajstopy” – powie kolejna. Kobiety obciążają Weinsteina, ale anonimowo, prywatnie. Boją się pozwów. Weinstein jest wszechmocny, ma kontakty, wpływy, a przede wszystkim pieniądze. Krążą pogłoski, jak liczne ugody zawarł z niepokornymi kobietami, które zgwałcił. Prawnicy strzegą jego nietykalności. Gdy Weinstein nie da rady zamknąć ust napastowanym w sposób polubowny, ucieka się do gróźb. Jodi Kantor (Zoe Kazan) i Megan Twohey (Carey Mulligan) wykonują tytaniczną pracę, by przekonać zastraszone ofiary do składania zeznań. Ale nawet gdy te decydują się mówić, potem wycofują swoje słowa. Megan musi je zrozumieć. Sama dostała przesyłkę, która miała jej uświadomić, co kobietę czeka w przypadku, gdyby wykazała się konsekwencją podczas swojego śledztwa. Gdy Megan otworzy kopertę, znajdzie tam ludzkie odchody.

Jednym głosem to bodaj replika Wszystkich ludzi prezydenta Alana J. Pakuli sprzed niemal pół wieku. Ten drugi (choć chronologicznie pierwszy) z filmów opisywał śledztwo dziennikarzy, jacy stali za ujawnieniem nielegalnych podsłuchów zakładanych w siedzibie partii Demokratów. Efektem był późniejszy impeachment prezydenta Richarda Nixona, który prawdopodobnie zlecił inwigilację opozycji. Film Marii Schrader choć niemniej drobiazgowy i skrupulatny wyróżnia się jednak nieco zgrabniejszą formą, w której uczestniczymy. Duch grozy towarzyszy tu permanentnie i w sposób dojmujący, gdy kamera przemierza hotelowe korytarze, z jakich dobywają się demoniczne pohukiwania obleśnego producenta nad sterroryzowanymi kobietami. Mroczne, choć przecież pełne ludzi ulice Nowego Jorku dodadzą pikanterii temu sugestywnemu widowisku. Jest ono jednak przede wszystkim uzasadnionym panegirykiem nad ofiarną robotą wykonywaną przez rzetelnych i profesjonalnych dziennikarzy śledczych, bez pracy których świat byłby gorszy i mniej transparentny.

Specjalne wyrazy uznania należą się Ashley Judd, która gra w filmie jedną z ofiar Weinsteina. W rzeczywistości była nią naprawdę. Występuje tu zatem Judd w trzech de facto rolach: aktorki, ofiary, aktywistki późniejszego ruchu „Me too”, którego działalność zaowocowała zmianami w prawie i obyczajowości publicznej. „Masaż kazał włączyć w zakres służbowych obowiązków” – oświadczyła któraś z molestowanych o nawykach Weinsteina. On sam odbywa obecnie 23-letni wyrok więzienia. A to tylko dlatego, że gdy wszystkie organy państwa umyły od tej sprawy ręce, zajęła się nią czwarta władza. Jednym głosem tę prawdę sumiennie dokumentuje.