Pozbawiony emocji film o nieoczywistych poszlakach to niecodzienna oferta dla miłośników tego, co w crime story dotąd niedopowiedziane. 6

„Mężczyźni jednocześnie mordują i tworzą policję.”- ktoś zwraca uwagę na ten banalny paradoks. Zespół dochodzeniowy zebrał się w sprawie morderstwa 21 - letniej Clary, która została spalona żywcem przez niezidentyfikowanego sprawcę. Yohann, policjant z Grenoble otrzymał schedę po koledze przechodzącym na emeryturę. Ta sprawa ma być pierwszą poważną i samodzielną w dorobku „spadkobiercy”. W wydziale dochodzeniowym istotnie pracują sami faceci. W kręgu podejrzanych także nie ma przedstawicielek płci pięknej. Kobietą była ofiara. Z akt śledztwa wynika, że nie unikała ona mężczyzn. Przewijali się w jej życiu bardzo często, z żadnym jednak nie związała się na stałe. „Jest jak Joanna D’arc.” - pozwoli sobie któryś z policjantów na niepoprawne obyczajowo porównanie. Praca gliniarzy to nie jest robota dla panienek. Może właśnie dlatego większość tu zatrudnionych stanowią mężczyźni.

„Wolę robić sekcje zwłok niż mówić rodzicom o śmierci ich dziecka.” - wyznaje Yohann koledze z wydziału. Ten drugi nie oponuje. De facto jego myśli szybują gdzie indziej. Kolegę zdradziła żona, oznajmiając, że jest w ciąży z innym facetem. I jak tu w takich okolicznościach bezwarunkowo zaangażować się w śledztwo? Policjanci przesłuchują kolejnych świadków. Każdy z nich wydaje się idealnym kandydatem na skazanego. W ostatniej chwili eliminowani są po kolei wszyscy z nich. Mitręga pracy dochodzeniowych jest sprowadzona do rangi prac benedyktyńskich. Tylko w efektownych filmach gwarantowane będzie zatrzymanie przestępcy tuż przed napisami końcowymi. O tym traktuje większość ekranowych hitów. Szeregowi pracownicy wymiaru sprawiedliwości to jednak nie tylko pełni animuszu kowboje. W policji pracują także ludzie wrażliwi. Dla nich oznajmienie śmierci dziecka jego rodzicom nie będzie doświadczeniem łatwym. Jeden z policjantów wyrecytuje w przerwie między przesłuchaniami wiersz Paula Verlaine’a. Czy to akt słabości, czy wykraczająca poza zakres obowiązków rutynowych erudycja?

„Film jest fikcją opartą na prawdziwych wydarzeniach.” - oznajmia podczas sekwencji finałowej dystrybutor produkcji. „Noc 12 października” jest dziełem osobliwym. Tak mógłby wyglądać przebieg każdej niemal zagadki kryminalnej. Wydawcy większości z nich przedkładają błyskotliwy efekt ponad realizacje realnie zakorzenione w życiu. Tych nierozstrzygniętych jest wszelako też całkiem sporo. Takich reżyserzy, nie wiedzieć czemu, unikają. Film Dominika Molla to „letni” kryminał, gdzie spektakularnych akcji, jej zwrotów, napięcia oraz kontrowersji próżno uświadczyć. Będzie tu zaś sporo o warsztacie śledczych, ich wątpliwościach i rozczarowaniach. Pozbawiony emocji film o nieoczywistych poszlakach to niecodzienna oferta dla miłośników tego, co w crime story dotąd niedopowiedziane.

W ręce policji wpadł niejeden z podejrzanych. Ten akurat zgłosił się sam. „Myślałem, że i tak będę zatrzymany.” - oznajmia rzeczowo. Na pytanie policjantów, dlaczego tak sądził, odpowiada przytomnie: „Napisałem o niej rap.” Jego treść ewidentnie wskazuje na oczywiste sprawstwo. „Spalę cię, Claro!”- śpiewa potencjalny morderca. Z każdym wersem piosenki wykonawca zdaje sobie sprawę, jak obciążającą treść wystękał. „A jeśli ta piosenka natchnęła jakiegoś psychola?” - krzyczy jeden z inspektorów. Oni wciąż nie mają dowodów przeciwko któremukolwiek z podejrzanych. Clara na razie nie doczekała zemsty na sobie. Śledczy zmagają się z wieloma wątpliwościami ku zdumieniu widzów przyzwyczajonych do innych praktyk filmowych.