Pressboki

Czarne serce i białe rumaki

„Tylko odważni mogą sprawdzić, co czai się w lesie”, mówi Coeur De Noir, grany przez Tima Curry’ego.

“Maria będzie zmuszona stawić czoła strachowi i wejść do lasu, opanowanego przez bandy zbójów i niebezpieczne stworzenia”, wyjaśnia Csupo. „To tutaj rozpocznie się jej prawdziwa przygoda. Z wielką determinacją i brawurą będzie odkrywać kolejne klocki dziejowej układanki rodów Doliny Moonacre.”

„Chciałam przeciwstawić sobie oba klany – De Noirów i Merryweatherów także w warstwie scenograficznej”, mówi Sophie Becher. „Podział miał być ostry jak czerń i biel. Ród De Noir miał być w założeniu bardzo męski, ich pojawieniu się na ekranie miały towarzyszyć bardzo stonowane kolory. Jedynym akcentem miała być odrobina czerwieni w ich herbie i ubiorach, stworzonych przez Beatrix Pasztor.”

Curry dodaje „Sophie stworzyła dwa odrębne światy: Merryweatherów – po prostu przepiękny i De Noirów – tak ciemny, jak tylko dało się pokazać na ekranie. Coeur De Noir ma, zgodnie z tłumaczeniem swego imienia, bardzo czarne serce. Jest po prostu nieszczęśliwy.”

Także muzyka poszła za wytycznymi Becher. „Dla De Noirów zarezerwowałem dosyć rytmiczną, zbliżoną do wczesno-plemiennej, muzykę opartą głównie o bębny”, mówi kompozytor Christian Henson. „Dla kontrastu, w scenach z księżycem i Księżycową Królewną użyłem głosów zamiast instrumentów. Piękne solo Nataschy Khan plus chór śpiewaków z Synergy Vocals wypadły naprawdę podniośle.”

Wyzwaniem dla scenografów było stworzenie posępnych wnętrz zamku De Noirów, wieży i przyprawiających o zawrót głowy olbrzymich schodów. Salę bankietową wybudowano w starym kościele przekształconym obecnie w muzeum.

„Musieliśmy budować wszystko od podstaw”, mówi Becher, „począwszy od drewnianej podłogi, a skończywszy na kręconych schodach wysokich na 15 metrów!.”

Aby ułatwić sobie oświetlenie wnętrz mających ponad 24 metry wysokości, użyto specjalnych rusztowań i profesjonalnych kratownic.

Klimat tworzyły także przedmioty. Mówi Becher „To miało być średniowieczne i bardzo męskie, chropowate, bez finezji. Krzesła zrobione z poroży, brak delikatnych szklanych naczyń na stołach – tylko wielkie puchary i kufle. Nawet jedzenie staraliśmy się tak dobrać kolorystycznie, żeby dominowały odcienie czerni, szarości i bieli.”

Ubrania wykonane były z czarnej skóry i aksamitu, a ponieważ dominował jeden kolor, dla kontrastu użyto różnorodnych faktur.

Oświetlenie tylu odmian czerni było dla ekipy trudnym zadaniem. „Nie da się świecić na czarno”, śmieje się odpowiedzialny za zdjęcia David Eggby. „Przypomniał mi się Mad Max. Wtedy też musieliśmy świecić tak, żeby czerń pozostała czernią. Musieliśmy też bardzo uważać, żeby nie zabić światła świec i kominków.”

Kronika i klątwa

Wielka, magiczna podróż Marii Merryweather rozpoczyna się, kiedy po śmierci ojca, otrzymuje w spadku starą, grubą księgę – „Kronikę Doliny Moonacre”(the Ancient Chronicles of Moonacre Valley).

Pierwszym miejscem, które pojawia się na ekranie, jest wiktoriański Londyn. „Nie chciałem wciągać widzów w typowy, XIX-wieczny, mieszczański obraz Londynu, który grał już w tak wielu filmach”, mówi Gabor Csupo. „Chciałem czegoś mniej historycznego i wymuskanego. Umieściliśmy więc plan filmowy na tyłach Opery Budapeszteńskiej.”

Ale Londyn to tylko kilka ujęć, bo cała historia dzieje się w magicznej Dolinie Moonacre. Czytając „Kronikę” Maria odkrywa dzieje rodzin Merryweatherów i DeNoirów, sięgające średniowiecza. W trakcie czytania, ilustracje ożywają opowiadając widzom historię rodowej klątwy, której zarzewie sięga czasów ślubu Sir Wrolfa Merryweathera z Księżycową Królewną.

Mówi Natascha McElhone „Kiedy blisko pięćset lat temu pierwsza Księżycowa Królewna podarowała ludziom księżycowe perły. Lecz ci zaczęli toczyć o nie wojny. Tym samym zesłali na siebie klątwę, którą zdjąć mogła jedynie istota o czystym sercu.”

Mówi Garlick „Historia jest dosyć zawiła, bogata w zwroty akcji, które na kilkudziesięciu stronach książki łatwo wyjaśnić. My musieliśmy zrobić to w kilku scenach i to tak, żeby widzowie się nie pogubili. Szczególny nacisk położyliśmy na wyjaśnienie znaczenia księżycowych pereł. Bez nich Maria nie może pokonać klątwy. Ich poszukiwanie otwiera bramę do przeszłości.”

„Kronika Doliny Moonacre” (the Ancient Chronicle of Moonacre Valley) była jednym z kluczowych rekwizytów filmu.

„Chciałam, by widzowie poczuli tę samą magię, jaką czuła Maria biorąc ją do ręki”, mówi Becher, „więc i ta księga musiała wyglądać okazale i prawdziwie. Oprawiliśmy ją w tradycyjny sposób w skórę. Grawer wykonał na jej froncie miedzioryt, a znany węgierski projektant biżuterii zrobił specjalne zamknięcie. Ilustracje, które w trakcie oglądania ożywają, były ręcznie malowane tuszem i akwarelami.”

Praca nad ilustracjami była dla Beatrix Pasztor kolejną okazją do puszczenia wodzy fantazji na temat ślubu sprzed około pięciuset lat. „Nasza suknia ślubna była ręcznie malowana, a nakrycie głowy panny młodej było dużo bardziej wymyślne i kunsztowne od tych, które znamy z opisów z czasów średniowiecznych. Suknia miała bardzo bogate zdobienia, do których wykonania użyliśmy ponad pięć tysięcy pereł! Pana młodego, Sir Wrolfa, ubrałam w strój z ręcznie wyszywanego, srebrzystego materiału”, mówi Pasztor.

I dodaje „Chciałam też jakoś powiązać postać Księżycowej Królewny z późniejszym jej wcieleniem jako Księżycowej Królewny. Wymyśliłam więc, że obie postacie będą miały w swoich strojach ozdoby odwołujące się do natury a głównym motywem je łączącym będzie głowa jelenia.”

Wizerunkowi wyczarowanemu przez Pasztor sprostała też Lynda Armstrong. „Chciałam, żeby męskie postacie miały swój odpowiednik w czasach historycznych. W okresie średniowiecznym panowie nosili raczej długie włosy, więc tutaj uratować nas mogła jedynie peruka”, śmieje się Armstrong. „Zajęła się tym jedna z bardziej znanych perukarek Alex Rouse. Ioanowi Gruffudowi tak spodobał się nowy wygląd, że swoją perukę zatrzymał”, dodaje.

Zaaranżowanie ślubu okazało się ogromnym wyzwaniem dla całej ekipy. Problemem było znalezienie odpowiedniego miejsca, bo nawet Węgry, z całym bogactwem wspaniałej architektury nie mogły sprostać jednemu: „Nie ma u nas wybrzeża ani tym bardziej stromych nadmorskich klifów, które w scenariuszu odgrywają istotną rolę”, mówi Csupo. Wobec tego producent Sophie Becher postanowiła uzupełnić zdjęcia o efekty specjalne.

Odpowiedzialny za nie Sean Farrow mówi „Kluczową sceną podczas ślubu był moment, w którym panna młoda przekazuje ludziom księżycowe perły. W scenariuszu unosi się ona nad ziemią i leci nad całą doliną. W rzeczywistości podnieśliśmy Nataschę McElhone na linach i poszybowała na tle krajobrazu wyczarowanego przez nas w komputerze – księżyca nad dzikim wybrzeżem i wielkim oceanem.”

Aby uzyskać odpowiedni efekt podkreślający magię wydarzeń, kompozytor Christian Henson zdecydował się na nietypowy zabieg. „Dla mnie moment pokazania po raz pierwszy widowni księżycowych pereł wymagał odpowiedniej oprawy, czegoś nie z tego świata. Nie chciałem więc użyć do tej scenie żadnego instrumentu, który widzowie mogliby rozpoznać. Zbudowałem więc własny! Użyłem szkła i stali. No, i porcelany kupionej na rogu u dostawcy cateringowej zastawy”, śmieje się Henson. „Nagraliśmy jego dźwięk dwukrotnie. Raz na sucho, a potem napełnionego wodą – w różnym tempie i tonacjach. Potem, w komputerze, stworzyliśmy bazę dźwięków i na ich podstawie zbudowaliśmy wirtualny keyboard”, podsumowuje.

Magiczne zwierzęta

Dolina Moonacre to miejsce zamieszkałe także przez magiczne zwierzęta.

Maria przyzwyczajona do życia w mieście była przerażona pierwszym kontaktem z dziką naturą. Olbrzymie wrażenie wywarł na niej Wrolf - wielki czarny pies Sir Benjamina, który miał ponad półtora metra długości!

„Na planie grały go trzy psy, każdy wyspecjalizowany w innej dziedzinie” śmieje się Garlick. „Na przykład tylko jeden z nich potrafił groźnie i donośnie szczekać.”

Przewodnikiem Marii po świecie zwierząt jest służący Sir Benjamina, Digweed, grany przez Michaela Webbera. Przedstawia jej uroczego jednorożca Periwinkle’a. To jedna z przełomowych scen w opowieści. Biały rumak ma pomóc dziewczynce wypełnić swoje przeznaczenie i stać się Księżycową Królewną.

„Uwielbiałam tego rumaka z książki”, mówi Dakota Blue Richards. „Był taki piękny i tak łatwo było na nim jeździć! Niestety, Periwinkle kompletnie się mną nie interesował. Musiałam się sporo namęczyć, żeby zaczął mnie chociaż tolerować.”

Także Tim Curry (Coeur De Noir) niezbyt dobrze wspomina pracę z końmi na planie. „Nie dość, że nie jestem dobrym jeźdźcem, to na dodatek mój pierwszy koń był strasznie narowisty. Miewał straszne humory i czasami bałem się do niego podejść. Nie to, co mój sokół, który był wspaniały!” dodaje. „Zawsze fascynowały mnie ptasie drapieżniki i ten był po prostu nadzwyczajny!”.

Sokół miał w filmie szpiegować dla swojego pana. Ptak pierwszy ostrzegł klan De Noirów o kłopotach, w które może wciągnąć ich Maria Merryweather.

W filmie pojawiają się też m.in. jeż, wąż, koza i inne zwierzęta, które Księżycowa Krółewna, grana przez Nataschę McElhone, znajduje w lesie ranne lub chore i zabiera do swojej jaskini.

Garlick podsumowuje „Temat dzikiej natury jest w naszym filmie wszechobecny. Natura znajduje się w opozycji do cywilizacji i w końcu, pomagając Marii, bierze odwet za upokorzenia. Ale pomoc nie przychodzi od razu - Maria najpierw musi oddać należny naturze szacunek, musi okazać też docenić jej wielkość i wykazać się brakiem strachu.”

Praca nad pokazaniem natury w aspekcie magicznym w dużej mierze przypadła specjalistom od efektów specjalnych.

Mówi odpowiedzialny za pracę speców od efektów Sean Farrow „Zadanie ułatwił nam reżyser, który miał bardzo konkretną wizję tego, czego oczekuje w warstwie wizualnej. Poza tym, z racji doświadczenia, umiał świetnie pracować ze szkicami, obrazami, animacjami a więc wszystkim tym, co dla ma większe znaczenie niż słowa”.

I tak mówi o wyglądzie Periwinkle’a „Szczęśliwie mieliśmy na planie ślicznego, białego konia, więc sporo efektów, jak na przykład dłuższa grzywa czy gęstszy ogon, uzyskaliśmy tradycyjnymi metodami charakteryzatorskimi. Ale już róg na jego czole wyczarowaliśmy w komputerze.”

Więcej pracy wymagała postać czarnego lwa. Został on w całości wygenerowany w komputerze. Mówi Farrow „Wrolf jest wielkim, czarnym psem, ale jak odkrywa Maria, posiada on swój sekret: w przeszłości był lwem, więc musieliśmy stworzyć lwa. I to czarnego.”

„W naturze czarne lwy nie występują. Znaleźliśmy co prawda zwierzę nazywane ‘czarnym lwem’ ale okazało się, że w rzeczywistości nie było czarne”, dodaje ze śmiechem.

Aby ułatwić pracę aktorom, których rola wymagała spotkania się z lwem na planie, posłużono się modelem lwa wypożyczonego z węgierskiego teatru lalek, obrobionego potem komputerowo. Musiał być odpowiednio duży, żeby odpowiadał opisowi giganta z książki. Miał więc prawie 2,5m długości i 1,40m wysokości.

„Teatralny lew pomógł nam przy pracy z cieniami odkładającymi się na jego postaci i na miejscach, przez które przechodzi. Dzięki niemu wiedzieliśmy na przykład, jaką powinny mieć długość. Tak naprawdę nasza praca polegała przede wszystkim na przygotowaniu sobie jak największej liczby elementów realistycznych po to, żeby pomogły nam w post-produkcji. Im więcej realizmu masz na taśmie, tym lepsze zrobisz później efekty”, podsumowuje Farrow.

O książce

Elizabeth Goudge napisała swoją książkę w 1946 roku. Rok po jej opublikowaniu otrzymała za nią angielską nagrodę literacką Carnegie Medal.

Od tego czasu The Little White Horse została przetłumaczona na szesnaście języków. Tylko po angielsku wydawana jest corocznie w ponad trzydziestu tysiącach egzemplarzy. W zestawieniach książkowych bestsellerów dla dzieci w wieku 8-12 lat, publikowanych w dzienniku The Independent, od lat znajduje się w czołówce.

Według producent Meredith Garlick, Elizabeth Goudge w tak plastyczny sposób przedstawiła świat Doliny Moonacre, że nie odważyła się tego zepsuć w scenariuszu. „Od dziecka byłam fanką powieści. Na myśl, że ktoś mógłby zrobić film, odbiegający chociaż na jotę od opisanego w książce świata, wpadłabym w furię!”, śmieje się. „Dlatego, kiedy okazało się, że nie ma wystarczających ilości geranium i ekipa życzliwie zaproponowała inne kwiaty, razem z Moniką (Penders) wstrzymałyśmy prace!”

Potwierdza Penders „Podczas prac nad scenariuszem oczywiście zdarzały się pewne odstępstwa od oryginału, które miały ułatwić nam późniejszą pracę na planie, ale nigdy nie dotyczyły istotnej treści oraz strony wizualnej. Upierałyśmy się, żeby koniecznie umieścić w filmie białego rumaka wyłaniającego się z morza, sypialnię Marii w wysokiej wieży oraz kuchnię Marmaduke’a pełną kulinarnych rozkoszy.”

O produkcji

Scenariusz filmu „Tajemnica Rajskiego Wzgórza” powstał na podstawie powieści The Little White Horse, napisanej przez Elizabeth Goudge (książka ukaże się w polskich księgarniach równolegle z premierą filmu pod tytułem „Tajemnica Rajskiego Wzgórza”). Była to ulubiona książka małej J.K Rowling i w dużym stopniu zainspirowała ją po latach do napisania słynnej sagi o Harrym Potterze. Nie dziwi się temu producent filmu Meredith Garlick. „To wspaniała, magiczna podróż”, mówi. „W młodości czytałam tę książkę kilkakrotnie i kiedy szukaliśmy pomysłu na nowy film, sięgnęłam po nią znowu. I znów, jak przed laty, zakochałam się w jej magii.”

Poszukiwanie reżysera trwało krótko. Mówi Garlick „Chcieliśmy kogoś, kto dużą wagę przykłada do strony wizualnej swoich projektów. Kogoś, kto lubi skupiać się na szczegółach. Słyszeliśmy wiele dobrego o Gaborze Csupo, reżyserze Mostu do Terabithi/Bridge to Terabithia. Znaliśmy ten film i bardzo nam się podobał, a poza tym ważne było to, że Gabor miał duże doświadczenie w pracy z animacją. Wierzyliśmy, że mając takie przygotowanie, da sobie radę z ekranizacją tego wymagającego tekstu.”

Scenarzystka Lucy Shuttleworth tak mówi o swojej pracy „To historia intrygująca, bogata w magiczne tajemnice a jednocześnie opowieść o stracie, dumie, próżności i nadziei. Wiedziałam, że ma na tyle duży potencjał, że da się nią zainteresować dzisiejsze dzieciaki. Ponieważ to opowieść sprzed ponad 50-lat, musieliśmy tylko, wraz z Grahamem Alborough (współscenarzysta) nieco uwspółcześnić jej wymowę. Ale zarówno świetnie prowadzone w książce tempo akcji jak i pogłębione charaktery postaci ułatwiły nam znacznie pracę nad adaptacją.”

Potwierdza to reżyser Gabor Csupo. I dodaje „Główny nacisk staraliśmy się położyć na znaczeniu emocjonalnej podróży, w którą udaje się nasza bohaterka. Kiedy wokół niej zaczynają rozgrywać się nieziemskie historie i pojawiają się dziwne i niebezpieczne postaci, Maria zadaje sobie sprawę, że tylko własna siła i odwaga może pomóc jej to przetrwać.”

Pierwszym etapem pracy nad filmem było znalezienie odtwórczyni roli Marii Merryweather. Castingi ruszyły równocześnie w Wielkiej Brytanii, Australii i Nowej Zelandii, ciesząc się olbrzymim powodzeniem wśród nastolatek.

Mówi Csupo „To było w Wielkiej Brytanii. Ktoś powiedział mi o nieznanej wcześniej dziewczynie, która zagrała główną rolę w filmie Złoty Kompas/The Golden Compass u boku Nicole Kidman i Daniela Craiga. Poprosiłem o kilka zdjęć, a kiedy je zobaczyłem, wiedziałem, że moja Maria to właśnie Dakota! Potwierdziło się to przed kamerą – wypadła wspaniale!”

„Ma w sobie wiele uroku, jest inteligentna, od razu też miała swoje uwagi na temat przyszłej roli”, dodaje ze śmiechem. Między reżyserem a młodą aktorką od razu wytworzyła się nić porozumienia. Mówi Dakota „Bliska dziecięcej wrażliwość i wyobraźnia Gabora pomogła nam się szybko dogadać, a potem na planie ułatwiała mi pracę.”

Wkrótce do Dakoty Blue Richards dołączyli Ioan Gruffud, grający Sir Benjamina Merryweather i Natascha McElhone w roli jego ukochanej Księżycowej Królewny. Producent Meredith Garlick mówi „W książce Sir Benjamin był dużo starszy, ale ponieważ chcieliśmy rozwinąć nieco wątek romantyczny, odmłodziliśmy jego i Księżycową Królewnę.”

Mówi Ioan Gruffud „Rola zrzędliwego Benjamina była dla mnie czymś nowym. Do tej pory nie grałem złośliwych i kapryśnych postaci.”

Wybór aktora do roli Czarnego Williama nie był dla reżysera trudny. „To kontynuacja ponad piętnastoletniej współpracy pomiędzy mną a Timem Curry. Podkładał głos w moich animowanych filmach o Rugratsach oraz Dzikiej rodzince/The Wild Thornberrys. Dobrze pasował do trudnego i nieco mrocznego charakteru De Noir. Jako aktor, Tim potrafi w ciągu sekundy zmienić wyraz twarzy i tembr głosu i z łatwością odnaleźć się na przykład w roli dobrotliwego wujaszka, którego nagle opętuje zło.”

Mówi Curry „Znam Gabora od lat i zawsze świetnie bawiłem się grając u niego. Ma zdumiewająca i niczym nieograniczoną wyobraźnię artystyczną. Jego wizje filmowe zawsze mnie zaskakiwały. Z radością przyjąłem nasze ponowne spotkanie.”

Równie szybko przebiegł casting do roli Robina De Noir. Mówi Meredith Garlick „Znaliśmy Augustusa z jego poprzednich filmów i wydawało nam się, że będzie świetny w nowej roli. Dla pewności jednak doprowadziliśmy do wspólnego przesłuchania jego i Dakoty. Kiedy tak stali naprzeciw siebie i czytali swoje teksty, poczuliśmy, że naprawdę świetnie się zgrali, a nawet coś zaiskrzyło między nimi.” „Dakota jest bardzo naturalna w tym, co robi. Jak na tak młodą osobę była też bardzo wyważona”, mówi o siedem lat starszy Augustus Prew.

Dużo uwagi ekipa poświęciła znalezieniu dwóch lokalizacji, które zagrałyby dwór Moonacre i zamek De Noirów. Mówi producent Monica Penders „Poszukiwania objęły prawie całą Anglię. Znaleźliśmy mnóstwo starych, dobrze utrzymanych dworów, które, przynajmniej na zdjęciach, spełniałyby nasze oczekiwania. Zanim jednak rozpoczęliśmy ich odwiedzanie, zainspirowani przez reżysera, zwróciliśmy się w stronę Węgier. To był strzał w dziesiątkę! Szybko trafiliśmy na zniszczony ponad 150 lat temu i opuszczony pałac, świetnie pasujący do naszego ideału.”

Zawieziona na miejsce scenograf Sophie Becher była zachwycona „Węgry dały nam całą masę miejsc, w których mogliśmy umieścić naszą akcję. Ale to jedno było rzeczywiście magiczne!”

I dodaje „Wraz z Gaborem, Beatrix Aruną Pasztor (kostiumy) i charakteryzatorką Lyndą Armstrong ustaliliśmy na wstępie, że w tym filmie nie będzie dla nas żadnych ograniczeń!”

Reżyser potwierdza „Poprosiłem je o najbardziej ekscentryczne ubiory, fryzury i wnętrza, jakie tylko przyjdą im do głowy. Powiedziałem: ‘jeśli tylko jakiś dziwaczny pomysł przemknie wam przez myśl, idźcie za tym!’. Na takich pomysłach właśnie miał opierać się nasz film.”

Urodzona na Węgrzech Pasztor świetnie znała XIX-wieczny styl ubioru. Za kostiumy do Targowiska próżności/Vanity Fair (2004), którego akcja dzieje się właśnie w XIX wieku, została nagrodzona Złotym Satelitą. Do Tajemnicy Rajskiego Wzgórza postanowiła stworzyć całkiem nowy styl.

„Pomyślałam, że dobrze byłoby, na podstawie świetnie udokumentowanego XIX-wiecznego stylu, stworzyć coś nowatorskiego. Zmieszałam go więc z dzisiejszym. Materiały i kolory typowe dla tamtych lat upięłam na postaciach we współczesny, nowoczesny sposób. Dla głównej bohaterki wybrałam odcienie różu, niebieskiego i pomarańczowego.”

Lynda Armstrong dodaje „Inspirację dla wyglądu Marii czerpałam ze strojów wymyślonych przez Beatrix. Kiedy spotkałam Dakotę u Beatrix, przymierzającą pierwsze suknie, poczułam, że muszę ufarbować jej włosy na rudo: długie i lekko kręcone nadadzą postaci więcej charakteru.”

Pokój Marii w Moonacre

Opuszczony dwór w miasteczku Tura był idealnym miejscem do kręcenia zdjęć. Tamtejsza architektura to mieszanka baroku, renesansu i stylu wiktoriańskiego. Dwór miał piękne, duże okna i obszerne i bardzo wysokie pomieszczenia.

„W książce Elizabeth Goudge, Moonacre był uroczą średniowieczną posiadłością. Kiedy zobaczyłam Turę, byłam oczarowana. Co prawda z jednej strony obawiałam się o fatalny stan murów, z drugiej jednak, ta prawie ruina dawała niemal nieograniczone możliwości ingerencji scenograficznej”, mówi Sophie Becher. Csupo potwierdza „Pomimo olbrzymich zniszczeń, konstrukcja i styl budynku zapierały dech w piersiach. Sophie przekonała nas, że powinniśmy przywrócić mu dawną świetność i przekształcić w miejsce pełne magii. Musiałem przyznać, że miała rację.”

Jednym z takich miejsc jest bez wątpienia sypialnia Marii, urządzona w wysokiej wieży. „To było pierwsze miejsce, które miało być wskazówką dla Marii, że coś magicznego wkracza w jej życie”, mówi producent Meredith Garlick. „Pokój nie miał zwykłego sufitu. Były na nim namalowane gwiazdy!”

Do pokoju prowadziły małe drzwi, co znaczyło, że tylko dziecko może przez nie przejść. Jedyną dorosłą osobą, która mogła wejść do sypialni była Księżycowa Królewna. Natascha McElhone, która gra tę postać mówi z entuzjazmem „Ta sypialnia to marzenie każdej małej dziewczynki. Niestety także i moje! Z tymi malowidłami na ścianach, sufitem w kształcie kopuły, który otwiera się na gwiazdy, kominkiem – jest po prostu piękna i magiczna.”

Sekrety

Pierwszą tajemnicą, z która po przyjeździe styka się Maria jest historia księżycowych pereł i miejsca ich ukrycia. Wkrótce dziewczynka przekona się, że całe Moonacre pełne jest niezwykłych wydarzeń i postaci.

Jedną z nich jest Marmaduke Scarlet, nieoceniony w dawaniu Marii wskazówek pomocnych w jej misji. Grany przez Andy’ego Lindena, potrafi wyczarować w kuchni kosmiczne dania i przedstawia się Marii jako „szef wszystkich szefów”. „Może przemieszczać się w mgnieniu oka w dowolne miejsce”, mówi Csupo. „Żongluje nożami i w ciągu sekundy wyczarowuje setki kulinarnych specjałów. Jest kuchennym szaleńcem!”

Ubrany w dwie kamizelki w krzykliwych kolorach i wzorach rządzi swym kuchennym królestwem wyczarowanym przez Sophie Becher.

Jak mówi „chciałam, by kuchnia była najprzyjemniejszym miejscem w całym pałacu. W przeciwieństwie do minimalizmu pozostałych wnętrz, kuchnia kipi od kolorowego jedzenia i żywiołowego gospodarza. To jedyne miejsce w smutnym Moonacre, do którego zaczyna wracać życie.”

Kolejną postacią z pogranicza realizmu i magii jest Księżycowa Królewna. Ona także rozpoznaje w Marii kolejną po sobie Księżycową Królewnę.

Mówi Natascha McElhoe “Moja bohaterka jest dla Marii jak matka, której dziewczynka nigdy nie miała. Jest tak naprawdę pierwszą osobą, która zajęła się małą z czułością i oddaniem. To Księżycowa Krółewna pomaga zrozumieć jej trudną i odpowiedzialną misję odnalezienia weselnych pereł sprzed pięciuset lat. Daje jej siłę i odwagę w zmierzeniu się z przeznaczeniem i stania się godną miana Księżycowej Królewny.”

Streszczenie

Trzynastoletnia Maria Merryweather (Dakota Blue Richards), zgodnie z wolą jej zmarłego ojca, jedzie do swojego wuja, Sir Beniamina (Ioan Gruffud) do Księżycowego Dworu. W podroży towarzyszy jej guwernantka, Panna Heliotrop (Juliet Stevenson) i odziedziczona w testamencie, fascynująca stara księga „Kronika Księżycowego Dworu” (The Ancient Chronicles of Moonacre Valley).

Kiedy dziewczynka dociera do nowego domu, odkrywa, że jest to opisany w księdze Księżycowy Dwór. Kolejne karty „Kroniki” pomagają jej odkryć ciemną przeszłość majątku i historię rodzinnej klątwy, sięgającą feralnego ślubu sprzed blisko pięciuset laty.

Maria za wszelką cenę chce poznać wszystkie tajemnice rodu Merryweatherów i De Noirów, na którego czele stoi Czarny William (Tim Curry) i jego syn Robin (Augustus Prew). Wkrótce odkryje, że jest kolejną w rodzinie Księżycową Królewną, przed która stoi ważne zdanie.

Z pomocą nowych przyjaciół, Marmaduka (Andy Linden), Digweeda (Michael Webber), Księżycowej Królewny (Natascha McElhoe), olbrzymiego psa Wrolfa i białego rumaka, Maria decyduje się stawić czoło wyzwaniu i przed najbliższą pełnią księżyca zdjąć klątwę, by uratować Dolinę Moonacre od zagłady.