O filmie
Detroit, lata 60-te. Udany występ na scenie może sprawić, że zostanie się zauważonym, nie daje jednak żadnej gwarancji na to, że twoja piosenka znajdzie się na antenie radiowej. Właśnie zaczyna rodzić się nowy rodzaj muzyki – głęboko zakorzeniony w samym sercu Detroit. Piosenki opowiadają teraz o czymś więcej, niż to co widać gołym okiem - o wspólnych marzeniach.
Curtis Taylor, Jr. (Jamie Foxx) to sprzedawca samochodów marzący o zrobieniu kariery w przemyśle muzycznym – pragnie założyć własną wytwórnię muzyczną i słuchać swojej muzyki w publicznym radio, w czasach, kiedy o prawach obywatelskich ciągle jeszcze mówi się na ulicach tylko szeptem… Taylor potrzebuje talentu, odpowiedniego produktu muzycznego, który mógłby z sukcesem sprzedać.
Spóźnione na występ na lokalnym pokazie talentów, The Dreamettes – Deena Jones (Beyoncé Knowles), Lorrell Robinson (Anika Noni Rose) i główna wokalistka Effie White (Jennifer Hudson) – pojawiają się na scenie w tanich perukach i ręcznie szytych sukienkach, ćwicząc piosenki i choreografię przygotowane przez brata Effie, C.C. (Keith Robinson). Mają nadzieję, że ich talent i olbrzymie chęci wyrwą je z jedynego środowiska i sposobu na życie, jakie wydaje się być dla nich dostępne.
Są młode. Piękne. Są wszystkim tym, czego szuka Curtis.
Muszą mu tylko zaufać.
James „Thunder” Early (Eddie Murphy) jest pionierem nowego brzmienia. Oczarowuje bywalców klubu „Chitlin’ Circuit” elektryzującą mieszaniną soul i rock‘n’rolla. Curtis wkrótce angażuje The Dreamettes do śpiewania chórków dla „Thundera” i nagle okazuje się, że przepaść między tym, czego wszyscy pragną, a tym co są w stanie osiągnąć, po raz pierwszy staje się dużo mniejsza.
W miarę upływu czasu, przygotowując zespół do solowych występów, Curtis zmienia nazwę grupy na The Dreams i powoli zdaje sobie sprawę, że sukces przedsięwzięcia nie leży w pięknym soulowym głosie Effie, ale urodzie i stylu Deeny. Deena gotowa jest na wejście w światła reflektorów, nawet jeśli miałaby tym samym zepchnąć Effie w cień.
Budzi się do życia nowa era muzyki, a wygórowane ambicje Curtisa powodują, że ta kiedyś bliska sobie grupa ludzi staje się jednym z trybów przemysłu muzycznego. Kiedy gasną światła sceny, ledwie rozpoznają samych siebie. Ich marzenia się spełniają, ale cena, jaką przychodzi im za to płacić może okazać się zbyt wysoka.
„Dreamgirls” to opowieść o miłości i lojalności, o sławie i zdradzie, która prowadzi do walki, poświęceń i triumfów grupy outsiderów, którzy wprowadzają nowe brzmienia na scenę muzyczną Ameryki lat 60-tych i 70-tych.
Bill Condon, nominowany do Oskara autor scenariusza „Chicago” oraz reżyser i scenarzysta filmów „Kinsey” i „Gods and Monsters” napisał scenariusz do „Dreamgirls” na podstawie oryginalnego tekstu scenicznego autorstwa Toma Eyena do muzyki Henry’ego Kriegera. Nominowany do nagrody Akademii® Laurence Mark („Jerry Maguire”, „Lepiej być nie może”, „Ja, robot”) wyprodukował film, a Patricia Whitcher („Wyznania gejszy”) pełniła funkcję producenta wykonawczego.
W filmie wystąpili - nagrodzony Oskarem® Jamie Foxx („Ray”), gwiazda muzyki i aktorka Beyoncé Knowles („Różowa pantera”), Eddie Murphy („Gruby i chudszy”, „Gliniarz z Beverly Hills”), Jennifer Hudson – finalistka programu „Amerykański idol”, Danny Glover („Zabójcza broń”), Anika Noni Rose („Caroline, or Change”), Keith Robinson („Over There”), Sharon Leal („Boston Public”), Hinton Battle („The Tap Dance Kid”, „Miss Saigon”, „Sophisticated Ladies”).
Stroną realizacyjną filmu zajęli się - Tobias Schliessler („Friday Night Lights”) – zdjęcia, John Myhre („Wyznania gejszy”) – scenografia, Virginia Katz („Kinsey”, „Gods and Monsters”) – montaż, Sharen Davis („Ray”, „Antwone Fisher”) – kostiumy, Fatima Robinson – choreografia, The Underdogs (Justin Timberlake, Mariah Carey, Pink) – producenci muzyczni.
Musical „Dreamgirls” był czymś zupełnie nowym, kiedy został po raz pierwszy wystawiony na Broadwayu na początku lat 80-tych w reżyserii Michaela Bennetta. Podczas, gdy wizualnie przedstawienie była nowinką, był to jednocześnie poruszający dramat, a piosenki wykonywane na scenie przedefiniowały teatr musicalowy. „W musicalach jest coś pierwotnego”, mówi reżyser i scenarzysta Bill Condon, który był zelektryzowany przedstawieniem. „Wchodzą ci pod skórę w sposób, w jaki zwykłe dramaty nie potrafią. W „Dreamgirls”, piosenki pełne są tak wielkich emocji, że spektakl staje się bardzo silnie działającym doświadczeniem”.
Pomimo olbrzymiego wrażenia, jakie wywarła na Condonie oryginalna broadwayowska produkcja, dla potrzeb filmu, reżyser chciał zarówno oddać hołd brzmieniom R&B z lat 60-tych i 70-tych, jak i nadać muzyce współczesne brzmienie.
Zwrócił się w tym celu do Henry’ego Kriegera, który napisał oryginalną muzykę do musicalu, a ten skomponował cztery nowe piosenki:
„Love You I Do” – Effie wyznaje tą piosenką miłość Curtisowi (wykonanie - Jennifer Hudson);
„Listen” – pełna pasji piosenka śpiewana przez Deenę (wykonanie - Beyonce Knowles);
„Patience” – piosenka, którą C.C. pisze dla Jamesa „Thunder” Early (wykonanie - Eddie Murphy, Keith Robinson i Anika Noni Rose);
„Perfect World” – utwór wykonany przez Teddy’ego Campbella, dziecięcą sensację wyrastającą u boku grupy The Dreams.
Film „Dreamgirls” realizowano w Los Angeles i okolicach. Miedzy innymi w takich obiektach, jak Palace Theatre, Orpheum Theatre czy historyczne Ambassador Auditorium. Zdjęcia odbywały się też w Alexandria Hotel, gdzie podczas dokumentacji scenograficznej odkryto ozdobne kolumny i gipsowe figury, które okazały się idealne dla potrzeb teatru z lat 60-tych, jaki widzimy na ekranie.
Bill Condon chciał opowiedzieć historię „Dreamgirls” przy użyciu takiego obiektywu kamery, który byłby w stanie pokazać na ekranie jak najbardziej realny, często niedoskonały świat. I tutaj właśnie, pozostający pod wpływem cinéma vérité styl autora zdjęć Tobiasa Schliesslera okazał się idealny. Dodatkowym wyzwaniem było ponadto stworzenie naturalnych pomostów między realistycznymi, chropowatymi zdjęciami, a stylizowanymi sekwencjami muzycznymi.
Aby jak najlepiej oddać elektryzującą atmosferę oryginalnej produkcji, Condon zdecydował się skorzystać z usług Julesa Fishera i Peggy Eisenhauer projektujących specjalne, teatralne oświetlenie. Efekt okazał się być imponujący.
Przygotowanie garderoby na potrzeby filmu – którego akcja rozgrywa się na przestrzeni 13 lat – było wynikiem wspólnej pracy wielu artystów. Palety kolorów kostiumów ściśle współgrały z wyglądem i barwami dekoracji, świateł, a także każdego fizycznego aspektu procesu produkcji. Autorka kostiumów, Sharen Davis przygotowała ponad 120 różnych strojów dla kobiet wykonując około 100 z nich. Podczas gromadzenia dokumentacji odnosiła się nie tylko do archiwalnych zdjęć z tamtego okresu, ale także ekskluzywnej mody, jaka miała wpływ na stroje takich gwiazd jak dziewczęta z The Dreams.
Jeśli chodzi o stroje męskie, Davis szukała inspiracji w garderobie Jamesa Browna, Jackie Wilsona czy Prince’a, wprowadziła jednak więcej współczesnych materiałów, dzięki którym aktorzy mogli czuć się swobodnie i mieli bardziej współczesny wygląd.
Musical „Dreamgirls” był wystawiany na Broadwayu przez blisko cztery lata bawiąc widzów 1521 spektakli zanim wyruszono z nim w tournee po Stanach Zjednoczonych, a następnie Japonii i Europie.
Teraz 25 lat od swojej scenicznej premiery, „Dreamgirls” można wreszcie oglądać na dużym ekranie.
