Bill Capa dołącza do grupy terapeutycznej, którą prowadzi jego przyjaciel Bob Moore. Bob otrzymuje listy z pogróżkami i uważa, że ich autorem jest ktoś z grupy. Wkrótce potem Bob zostaje zamordowany, a Bill postanawia rozwiązać zagadkę.
Film okazał się finansową porażką amerykańskiego box office'u, jednak bardzo dobrze poradził sobie na rynku wideo. Jak podaje Entertainment Weekly, „Barwy nocy” znalazły się w pierwszej piątce najchętniej kupowanych filmów.
W grudniu 2000 roku magazyn MAXIM opublikował ranking „25 najwspanialszych scen erotycznych, jakie kiedykolwiek nakręcono”. Sceny z „Barw nocy” zajęły 1. miejsce.
Film zyskał pewną sławę z powodu scen erotycznych między Willisem i March, które jak na film mainstreamowy były aż nadto obrazowe: wiele nagich scen z parą głównych aktorów, wliczając w to Willisa pokazanego w całości nago od przodu.
Początkowo film otrzymał w USA kategorię wiekową NC-17 (film przeznaczony jedynie dla osób powyżej 17. roku życia). Wówczas reżyser przemontował swoje dzieło i ostatecznie „Barwy nocy” dostały kategorię R (osoby poniżej 17. roku życia mogą oglądać film jedynie z rodzicem lub pełnoletnim opiekunem).
W 1999 roku pojawiła się w USA na DVD wersja reżyserska filmu, jednak nie była całkowicie pozbawiona cenzury. Jak podaje Kevin S. Sandler w swojej książce „The Naked Truth: Why Hollywood Doesn't Make X-Rated Movies”, wytwórnia Disney (właściciel studia Hollywood Pictures, które wyprodukowało „Barwy nocy”) nie wypuszcza na rynek wideo filmów w wersji „unrated” (film pozbawiony cenzury i ograniczeń wiekowych), stąd też na DVD nie mogła się ukazać w pełni nieocenzurowana wersja „Barw nocy”.
Europejska wersja „Barw nocy” zawiera kilka dodatkowych ujęć, ale nie uwzględnia pewnych scen, które znalazły się na DVD w USA.