Świetne zdjęcia, hipnotyczny Farrell, ale całość to zimny blef bez emocji. 4

Edward Berger z każdym rokiem staje się coraz bardziej topowym nazwiskiem w Hollywood. Wszak jest to reżyser oscarowych filmów takich, jak Konklawe oraz Na Zachodzie bez zmian, więc nikogo nie powinno dziwić, że jego nazwisko pnie się na szczyt. Jego najnowsze dzieło, czyli Ballada o drobnym karciarzu próbuje połączyć psychologiczny dramat z refleksją o uzależnieniu i duchowym upadku. W efekcie dostajemy film, który wygląda jak milion dolarów, ale emocjonalnie nie jest wart nawet brudnego żetonu, który można wrzucić do maszyny.

Colin Farrell, nie pierwszy już zresztą raz w swojej karierze, bierze na barki cały ciężar związany z utrzymaniem jakiejkolwiek jakości filmowego przedsięwzięcia, w którym przychodzi mu brać udział. Gwiazdor Pingwina, jako Lord Freddy Doyle, były bankier uciekający przed przeszłością, jest bez wątpienia największym atutem filmu. Widać w nim zmęczenie, cynizm i desperację człowieka, który przegrał wszystko, ale wciąż próbuje blefować. Farrell gra tu z wyczuciem, momentami wręcz hipnotycznie, choć reżyser nie daje mu zbyt wiele pola do niuansów. Berger ustawia go w kadrach jak pionek, pięknie oświetlony, ale pozbawiony emocjonalnego tła. Druga z gwiazd Ballady o drobnym karciarzu, czyli Tilda Swinton w roli tajemniczej Cynthia Blithe jest dokładnie taka, jakiej można się po niej spodziewać. Jest chłodna, ekscentryczna, nieco oderwana od rzeczywistości. Szkoda tylko, że jej postać - podobnie jak wiele elementów scenariusza - znika w mglistym symbolizmie, który nigdy nie staje się czymś więcej niż ozdobą.

Trzeba jednak przyznać, że Ballada o drobnym karciarzu to jeden z najpiękniej sfotografowanych filmów tego roku. Zdjęcia Jamesa Frienda to czysta wizualna poezja, gdzie łączą się neonowe światła odbijające się w mokrych ulicach, kontrasty luksusowych kasyn i klaustrofobicznych pokoi hotelowych, gra barw, temperatury i wilgoci. Każdy kadr wygląda jak z wystawy fotograficznej. Problem w tym, że pod tą warstwą estetyczną nie kryje się nic, co naprawdę porusza. Berger zafascynowany wizualnym przepychem zapomina o dramaturgii. Akcja toczy się w rytmie sennego spaceru po lobby hotelowym, gdzie niby dzieje się coś ważnego, ale emocjonalnie nie czuć absolutnie nic.

Adaptacja powieści Lawrence'a Osborne’a miała potencjał na opowiedzenie historii, w której pierwsze skrzypce grają upadek moralny, uzależnienie oraz próba odkupienia. To gotowy materiał na współczesną tragedię. Niestety, Berger i scenarzysta Rowan Joffe opowiadają tę historię tak, jakby bali się, że mocniejsze uderzenie zniechęci widza z Netflixa. Wszystko jest gładkie, przewidywalne, pozbawione ryzyka. Film stara się być refleksją o duchowej pustce i toksycznym uzależnieniu, ale kończy jako kolejna przypowieść o tym, że hazard jest zły, a pieniądze szczęścia nie dają. Tyle że my to już wiemy i widzieliśmy to już wiele razy na ekranie.

Ballada o drobnym karciarzu to pokaz stylu, bardzo precyzyjnego i pięknego, ale też lodowato sterylnego pod względem emocji i historii. Bergerowi zabrakło odwagi, aby zejść głębiej i pokazać brud psychiki swojego bohatera. Tam, gdzie film powinien boleć, on po prostu błyszczy. Colin Farrell jest trochę, jak główny bohaterem owej opowieści - dźwiga ten film niczym ostatni gracz, który jeszcze wierzy, że da się coś wygrać.