Emily Turner w swoim dokumencie pt. „Aileen: królowa seryjnych zabójców” chętnie i z korzyścią dla filmu oddaje mikrofon oraz obiektyw kamery wszystkim stronom bulwersującego sporu 7
„Jednomyślny werdykt trudniej podważyć” - chełpi się prokurator stanu Floryda tuż po wyjściu z sądu. Trzydziestokilkuletnia Aileen Wuornos właśnie została skazana za popełnienie zbrodni na siedmiu mężczyznach. Kobieta miała dokonać okrutnych aktów w trakcie wykonywania czynności seksualnych, które oferowała przejezdnym. „Prostytuowałam się w całym Kays, potem przeniosłam się na autostrady” – wyzna po latach. Dziewczyna pochodziła z rozbitej rodziny, wychowywali ją dziadkowie. W młodości doznała, jak zapewni, molestowania seksualnego. Swój świadomy już proceder podjęła z nieznanych bliżej powodów. Linia obrony Aileen oparta została na zapewnieniu, iż do mordów doprowadził ją napastniczy charakter gwałtów, jakich na dziewczynie seryjnie dokonywano. Niektórzy klienci wykazywali się niezwykłą brutalnością, a za wykonywane przez Wuornos czynności nie chcieli płacić. Rewanżowali się zaś okrutnym traktowaniem Aileen. Ława przysięgłych nie zechciała przyjąć do wiadomości tłumaczeń prostytutki. Prokurator Tanner pod hasłami odnowy moralnej wygrał wybory o prestiżową posadę na Florydzie. Bez problemów zdołał więc przekonać ławników do swoich racji.
„Jeśli to ty zabiłaś tych mężczyzn, chciałabym znać twoją historię” – takiej treści plakatowy anons rozpowszechniła pewna dziennikarka śledcza wówczas, gdy policja bezradnie rozłożyła ręce, nie mogąc wpaść na trop morderczyni. Ona sama całkiem łatwo zgłosiła się pod wskazany numer. „Zarobicie na tym miliony” – miała według dziennikarki zapewniać Aileen. Taki cytat podważałby hipotezę o prawdomówności oraz bezinteresowności prostytutki, która kiedy indziej przedstawiała siebie jako ofiarę wplątaną w ciąg intryg i sądowych manipulacji. Odpowiedź na ostentacyjny anons świadczyłby jednak o naiwności i niedocenionej naturze Wuornos, jaka w ten sposób dopominałaby się bezpłatnej reklamy. „Przystawiano mi broń do głowy. Jeden policjant doradzał zakup pistoletu, by bronić się przed zboczeńcami” – relacjonowała Aileen w trakcie kolejnych zeznań. A jednak pierwsza jej ofiara nie była ostatnią. „Dlaczego nie zabiła tych pozostałych 400 klientów?” – zastanawia się dziennikarka śledcza, która drobiazgowo przeanalizowała sprawę siedmiu udowodnionych morderstw. „Mogła mnie okraść” – przyzna odnaleziony po czasie inny klient Aileen. Mężczyzna nie był agresywny, dlatego przeżył, pomimo posiadania przy sobie w trakcie aktu seksualnego sporej gotówki.
Emily Turner w swoim dokumencie pt. Aileen: Królowa seryjnych zabójców chętnie i z korzyścią dla filmu oddaje mikrofon oraz obiektyw kamery wszystkim stronom bulwersującego sporu. Szerokie pole do popisu ma tu stracona już morderczyni. Wykazane będą także racje oskarżycieli oraz osób bliskich bohaterce skandalizujących nagłówków prasowych. Precyzyjny i niespieszny do egzekucji amerykański wymiar sprawiedliwości został złapany jednak przynajmniej kilkukrotnie na poważnych uchybieniach. „To były informacje nieistotne” – oznajmi po czasie pewny swoich racji prokurator Tanner. Oto drobiazgowa dziennikarka wykazała, iż jedna z ofiar Aileen była w przeszłości, wbrew dowodom przedłożonym w sądzie, karana za przestępstwa na tle seksualnym. Dla prokuratora to nawet obecnie informacja nieistotna. Przekonani przez niego ławnicy mogą spać spokojnie.
T-shirty z podobizną Aileen w dniu jej egzekucji sprzedawały się doskonale. „Mogę sobie zrobić z tobą zdjęcie? – dopraszali się przedtem nieliczni goście zaproszeni do celi śmierci, gdzie przez dekadę odsiadywała swój wyrok Wuornos. Wietrzący sensację paparazzi tyleż chcieli podważyć werdykt sądu, co częściej wynieść z zamieszania optymalne korzyści osobiste. Na podstawie tej historii nakręcono kilka filmów dokumentalnych, przynajmniej dwa fabularne. I komu było potrzebne podważać wyrok, który zapadł jednomyślnie?
