Daniel Benmayor o filmie
Koncepcja filmu była prosta i klimatyczna: pokazać terror w świetle dnia. Paintball jest realistyczny w sposobie narracji i koncepcji wizualnej, stopniowo ewoluując do momentu, gdy eksploduje okrucieństwem; okrucieństwem, które wynika z bycia ściganym przez kogoś bez skrupułów, kogoś traktującego innego człowieka jako cel. Polowanie na ludzi w nieznanej i tajemniczej scenerii; ten element odgrywa kluczową rolę w budowaniu napięcia.
Moi bohaterowie wyruszają w poszukiwaniu przygody, której przebieg wydaje się przewidywalny i pod kontrolą… a przynajmniej tego się spodziewają. Stanowią bardzo urozmaiconą grupę ludzi, nie znają się wzajemnie. Obdarzeni są normalnymi ludzkim zaletami ale też wadami, które ujawniane stopniowo, wnoszą dodatkowe napięcie do fabuły. Odkrywamy ich prawdziwe oblicza, kiedy w sytuacjach ekstremalnych muszą zmierzyć się z nowymi problemami.
Strategia łowcy to dziel i rządź. Słabsze jednostki będą oddzielone od reszty i zlikwidowane w pierwszej kolejności. W obliczu zagrożenia w grupie rozwija się instynkt stadny, tworzy się pewna hierarchia, ścigani jednoczą się w obliczu zewnętrznej agresji; pojawiają się więzi między nimi, co sprawia, że straty są jeszcze trudniejsze do zniesienia. Protagoniści korzystają z doświadczenia i instynktu, żeby stawić czoło łowcy. W skrócie: przetrwać.
Antagonista doskonale zna reguły gry. Jest doświadczonym myśliwym, ale po raz pierwszy poluje na ludzi. Przygotowywał się do tej chwili od wielu lat. Jest w 100-procentach zmotywowany, ostrożny, wytrwały i przede wszystkim cierpliwy. Ale tym razem jego potencjalny łup nie jest zwierzęciem i reakcje na ekstremalne sytuacje mogą być kompletnie nieprzewidywalne. Wrogie środowisko działa zarówno na korzyść, jak i przeciw graczom.
Paintball to film, który nie daje chwili wytchnienia. Rytm narracyjny ekranowego polowania wciąga widownię za sprawą bezpośrednio serwowanego i dosadnego w przekazie realizmu.
