Pressboki

O aktorach

JOHN CUSACK (Craig Schwartz) jest jednym z najwszechstronniejszych aktorów filmowych. Zyskał rozgłos dzięki występom w filmach - The Grifters Stephena Frearsa, Eight Men Out Johna Saylesa, Say Anything... Camerona Crowe i The Sure Thing Roba Reinera. Jest także współautorem scenariusza do filmu New Crime Productions Zabijanie na śniadanie (Grosse Point Blank), w którym wystąpili oprócz niego - Minnie Driver, Alan Arkin, Dan Aykroyd i jego siostra Joan Cusack.

Inne filmy z jego udziałem to: Pushing Tin Mike'a Newella z Billy Bobem Thornton, Cate Blanchett i Angeliną Jolie; Cienka czerwona linia (The Thin Red Line) Terrence Malicka, Cradle Will Rock Tima Robbinsa, High Fidelity Stephena Frearsa, Gracz (The Player) Roberta Altmana, Bob Roberts Tima Robbinsa, Północ w ogrodzie dobra i zła (Midnight in the Garden of Good and Evil) Clinta Eastwooda, City Hall Harolda Beckera, Strzały na Broadwayu (Bullets Over Broadway) Woody Allena, Droga do Wellville (The Road to Wellville) Alana Parkera, Fat Man and Little Boy Rolanda Joffe oraz Mapa ludzkiego serca (Map of Human Heart) Vincenta Warda.

Cusack założył ponad to zespół teatralny New Criminals Theatre Company, który obok Steppenwolf Theatre Company jest jednym z czołowych teatrów w kraju. Cusack wyreżyserował cztery sztuki dla New Criminals m.in. "Alagazam After the Dog Years" i "Methusalem", za które dostał nagrodę Josepha Jeffersona.

CAMERON DIAZ (Lotte Schwartz) jest jedną z najpopularniejszych dzisiaj aktorek. W wieku 21 lat, po pięcioletnim już doświadczeniu jako modelka Elite, Diaz zaufała radzie agenta i wzięła udział w przesłuchaniu do filmu Maska (The Mask). Zauważono w niej coś wyjątkowego i zaproponowano główną rolę żeńską u boku Jima Carreya. Po ukończeniu zdjęć Maski (The Mask) Diaz szybko podsumowała swoją karierę modelki i zdecydowała się kontynuować przygodę z kinem.

Filmy, w których wystąpiła to także The Last Supper, Feeling Minnesota Stevena Baigelmana z Keanu Reevesem, She's the One Edwarda Burns'a, Head Above Water Jima Wilsona z Harveyem Keitelem, Mój chłopak się żeni (My Best Friend's Wedding) z Julią Roberts i Rupertem Everettem, Life Less Ordinary Danny'ego Boyle z Ewanem McGregor, Gorzej być nie może (Very Bad Things) Petera Berga, Sposób na blondynkę (There is Something About Mary; nagroda MTV dla Najlepszej Aktorki, nominacja do Złotego Globu), Any Given Sunday Olivera Stone'a.

CATHERINE KEENER (Maxine) wystąpiła ostatnio u boku Nicolasa Cage w filmie Joela Schumachera 8 mm. Wkrótce będzie ją można zobaczyć w filmie Matthewa Warchusa Simpatico z Nickiem Nolte, Jeffem Brifgesem i Sharon Stone w rolach głównych.

W ubiegłym roku Keener wystąpiła u boku Nastassji Kinski i Bena Stillera w Your Neighbours & Friends oraz w Co z oczu to z serca (Out of Sight) Stevena Soderbergha.

Aktorka jest najlepiej znana dzięki swojej współpracy z reżyserem Tomem DiCillo. Wystąpiła bowiem, aż w czterech filmach przez niego wyreżyserowanych - Johnny Suede, Filmowy zawrót głowy (Living in Oblivion), Box of Moonlight i The Real Blonde.

Inne filmy z jej udziałem to About Last Night... Edwarda Zwicka, Rozmawiając, obmawiając (Walking and Talking) z Anne Heche.

W telewizji można ją było oglądać w filmie "Gdyby te ściany mogły mówić" (If These Walls Could Talk) dla HBO i "Kroniki Seinfelda" (Seinfeld).

ORSON BEAN (Dr Lester) uważa siebie za "fartownego sukinsyna".

Będąc aktorem, autorem i reżyserem, Bean jest także uznanym gospodarzem telewizyjnych show: przez siedem lat prowadził klasyczny show "To Tell the Truth" oraz pojawił się ponad 200 razy w "The Tonight Show".

Bean posiada 20-letnie doświadczenie teatralne. Występował na Broadwayu w takich sztukach jak "Never Too Late", "Will Success Spoil Rock Hunter?", "Subways Are For Sleeping" (nominacja do nagrody Tony).

Jego dorobek filmowy obejmuje następujące tytuły - Anatomy of A Murder, Forty Deuce, Innerspace oraz filmy TV - The Star Wagon, Arsenic and Old Lace, The Hobbit (użyczył swojego głosu jednemu z bohaterów).

Orson Bean opublikował trzy książki: "Me and the Oregone", "Too Much is Not Enough" (autobiografia) i satyryczną powieść "25 Ways To Cook A Mouse".

Bean mieszka w Venice, Kalifornia z żoną, aktorką Alley Mills (gwiazdą serii TV Cudowne lata (The Wonder Years).

MARY KAY PLACE (Floris) zdobyła nagrodę Emmy w 1977 roku za rolę Loretty Haggers w serii komediowej Mary Hartman, Mary Hartman.

Urodzona w Tulsa, Oklahoma Place jest także utalentowanym reżyserem, scenarzystką i piosenkarką. Wkrótce będzie ją można oglądać na dużym ekranie w filmie Jamesa Mangolda Przerwana lekcja muzyki (Girl, Interrupted) oraz w Committed Lisy Krueger i How To Make the Cruelest Month Kipa Koeniga. Inne filmy w jej dorobku to The Rainmaker, Eye of God, Citizen Ruth, A New Life, The Big Chill, Modern Problems, Szeregowiec Benjamin (Private Benjamin), New York, New York, More American Graffiti i Bound For Glory.

Na srebrnym ekranie widzowie mogli ją oglądać w seriach "Armistead Maupin's Tales of the City" i "Telling Secrets" oraz w licznych filmach - "Judgment Day: The Ellie Nesler Story", "Love in Another Town", "Just My Imagination", "Bed of Lies" oraz "Crazy From the Heart" i wielu innych.

Place nagrała trzy albumy dla Columbia Records: "Tonite! At the Capri Lounge Loretta Haggers", "Aimin' to Please" i "Almost Grown".

Aktor-producent-reżyser JOHN MALKOVICH (John Horatio Malkovich) był dwukrotnie nominowany do nagrody Akademii (za Na linii ognia i Miejsca w sercu), dwukrotnie do Złotego Globu (Na linii ognia i Heart of Darkness dla TNT), do nagrody Screen Actors Guild ("Heart of Darkness") oraz został uhonorowany nagrodą Emmy ("Death of A Salesman" dla CBS), nagrodą National Society of Film Critics dla Najlepszego Aktora w Roli Drugoplanowej ("Miejsca w sercu" i "Pola śmierci").

Malkovich urodził się w Charlston, Illinois, a dorastał w pobliskim Benton. Po ukończeniu koledżu wspólnie z przyjacielem Gary Sinise założył słynny zespół teatralny Steppenwolf Theatre. W latach 1976-1982 zagrał, wyreżyserował i zaprojektował scenografię do ponad 50 produkcji Steppenwolf.

Na scenie nowojorskiej zadebiutował w produkcji Steppenwolf sztuki Sama Sheparda "True West", za rolę w której otrzymał nagrodę Obie. Wkrótce potem Malkovich wystąpił z Dustinem Hoffmanem w sztuce Arthura Millera "Śmierć komiwojażera" (Death of A Salesman). W scenicznym dorobku Johna Malkovicha znajdują sie następujące produkcje teatralne: "States of Shock", "Burn This" oraz "Balm in Gilead, "Libra" i "Arms and the Man", które także wyreżyserował (ogółem wyreżyserował 16 sztuk).

Na dużym ekranie aktor zadebiutował w 1984 roku u boku Sally Fields w filmie Roberta Bentona "Miejsca w sercu" (Places in the Heart). Właśnie rola w tym filmie przyniosła Malkovichowi pierwszą nominację do Oskara. Jeszcze w tym samym roku aktor wystąpił w "Polach śmierci" (The Killing Fields) Rolanda Joffe - druga nominacja do nagrody Akademii.

Na liście tytułów filmów, w których wystąpił Malkovich znajdują się ponad to - "Eleni" Paula Yatesa, "Szklana menażeria" (The Glass Menagerie) Paula Newmana, "Imperium słońca" (Empire of the Sun) Stevena Spielberga, "Niebezpieczne związki" (Dangerous Liaisons) Stephena Frearsa z Glenn Close, Michelle Pfeiffer i Umą Thurman w rolach głownych, "Pod osłoną słońca" (The Sheltering Sky) Bernardo Bertolucciego, "The Object of Beauty" Michaela Lindsaya-Hogg, "Shadows and Fogg" Woody Allena, "Myszy i ludzie" (Of Mice and Men) Gary'ego Sinise, "The Convent" Manoela de Oliveiry, "Beyond the Clouds" Michelangelo Antonioniego, "Mary Reilly" Stephena Frearsa, "Król Olch" (The Ogre) Volkera Schlondorffa, "Nieugięci" (Mulholland Falls), "Portret damy" (The Portrait of A Lady) Jane Campion, "Con Air" Simona Westa, "Człowiek w żelaznej masce" (The Man in the Iron Mask), "Hazardziści" (Rounders) Johna Dahla, "Joanna D'Arc" (The Messenger: Joan of Arc) Luca Bessona, "Ladies Room" Gabrielli Cristiani.

O filmie

Film dla każdego, kto kiedykolwiek chciał być kimś... innym.

Craig Schwartz (John Cusack) jest na skraju załamania. Utalentowany uliczny lalkarz nie ma z czego żyć. Nowy Jork nie toleruje ani jego ani wyjątkowego talentu jaki posiada. Także 10-letnie małżeństwo z Lotte (Cameron Diaz), pracoholiczką zatrudnioną w sklepie ze zwierzętami, jest w najlepszym razie tylko rutyną. Nie mają pieniędzy, pasji, ani żadnego wyjścia.

Pozbawiony perspektyw Craig podejmuje pracę urzędnika w LesterCorp, niewielkiej firmie z siedzibą na 7 i pół piętra w jednym z biurowców na Manhattanie. Spotyka tam piękną Maxine (Catherine Keener), która staje się jego obsesją od pierwszego wejrzenia. Niestety dla Maxine Craig zupełnie nie jest godzien jej uwagi.

Odrzucony Craig w chwili rozpaczy tak mocno trzaska szufladą z dokumentami, że jedna z teczek wpada za szafkę. Po odsunięciu szafy Craig odkrywa niewielkie drzwi. Wchodzi w ukryty za nimi korytarz i zostaje wciągnięty przez mroczny, wilgotny tunel. Nagle oślepia go błysk światła i po chwili Craig odkrywa portal, który jest nieograniczonym dostępem do unikalnego doświadczenia jakim jest John Malkovich! Mężczyzna zaczyna być jak John Malkovich...

O filmowcach

BYĆ JAK JOHN MALKOVICH jest pełnometrażowym debiutem reżysera muzycznych video, filmów krótkometrażowych i reklamówek SPIKE'A JONZE (reżyser).

Jonze zadebiutował 30-to minutowym filmem dokumentalnym o znanej drużynie łyżwiarskiej. Film zwrócił na niego uwagę budowniczych statków z firmy Marina Del Rey, która zleciła reżyserowi serię filmów przemyslowych. Interesujące połączenie zdjęć ze współczesną muzyką było początkiem pełnej sukcesów kariery Jonze'a jako reżysera teledysków.

Jego teledysk zrealizowany dla grupy Beastie Boys do utowru "Sabotage" zdobył liczne nagrody. Od tej pory Jonze był dorocznie nominowany do nagrody MTV. Reżyser współpracował z takimi gwiazdami jak Bjork, The Phatcyde, Fat Boy Slim, Puff Daddy, Daft Punk, R.E.M., Sean Lennon & Weezer.

Przez trzy kolejne lata prace Jonze'a były pokazywane na festiwalu w Sundance. W 1996 roku pojawił się w filmie Francine McDougall "Pig", a w 1997 roku pokazano jego własną krótkometrażową produkcję "How They Get There" (film wziął udział w projekcjach festiwalowych w Edynburgu, Tokio i Los Angeles), a w 1998 - "Amarillo By Morning".

Jonze jest także utalentowanym fotografem. Jego prace można podziwiać w licznych magazymach - Interview, Ray Gun, The Face, Entertainment Weekly i Details.

Co więcej Jonze sam bierze udział we wszystkich scenach kaskaderskich.

BYĆ JAK JOHN MALKOVICH to pierwszy scenariusz CHARLIE'GO KAUFMANA (scenarzysta i producent wykonawczy), który został przeniesiony na duży ekran. Wkrótce zostanie zrealizowany następny jego scenariusz do filmu "Human Nature", który wyreżyseruje Michael Gondry. Kaufman i Spike Jonze będą pełnić funkcję producentów.

Kaufman zajmuje się obecnie kilkoma scenariuszami, które znajdują się na różnych etapach rozwoju - "Confessions of A Dangerous Mind" (dla Warner Bros.), "Adaptation" (dla Sony) i "Scanner Darkly" (dla Universalu).

MICHAEL STIPE i SANDY STERN (producenci) są partnerami w Single Cell Pictures, firmie założonej trzy lata temu przez Michaela Stipe (znanego głównie jako autor tekstów i wokalista znanej grupy rockowej R.E.M.). Ostatnio Stipe i Stern pełnili funkcję producentów wykonawczych filmu Todda Haynesa "Velvet Goldmine" (specjalna nagroda jury na festiwalu filmowym w Cannes w 1998 roku).

W 1997 roku Single Cell Pictures podpisało dwuletnią umowę z USA Films na produkcję projektów filmowych. Ostatnie filmy wyprodukowane przez Single Cell Pictures to - "Freak City" z Samanthą Mathis, Natalie Cole i Marlee Matlin oraz "American Movie" Chrisa Smitha. Następne projekty firmy będące na etapie postprodukcji to "The Come Up" z Johnem Leguizamo i Wesleyem Snipes, "13 Conversations" Jill Sprecher, oparty na faktach "The Mystery of the Cloth" i "Havoc" z Leelee Sobieski.

Przed rozpoczęciem współpracy z Michaelem Stipe, Sandy Stern pracowała z Seanem Pennem w firmie Clyde Is Hungry Films. W jej dorobku znajdują się m.in. "Więcej czadu" (Pump Up the Volume!) z Christianem Slaterem i "Equinox" Alana Rudolpha z Matthew Modine i Larą Flynn Boyle.

Łącznie z pracą w Roosevelt Elementary School Film Club, VINCENT LANDAY (producent) jest związany z przemyslem filmowym od trzydziestu lat. Nadzorował m.in. etap post-produkcji podczas realizacji teledysków takich artystów jak Madonna, The Rolling Stones, Prince, Paul McCartney i David Bowie. Był także producentem "Red Rock West" Johna Dahla i licznych reklam telewizyjnych. W tym właśnie czasie miał okazję zetknąć się z Davidem Fincherem, Michaelem Bay i Davidem Lynchem.

Ostatnio Landay od sześciu lat współpracuje z reżyserem Spike'm Jonze. Ich współpraca zaowocowała licznie nagradzanymi muzycznymi video takich artystów jak Bjork, R.E.M. czy Chemical Brothers. Ich projekty zostały także uhonorowane nagrodami Grammy i Emmy.

Ich krótki film "How They Get There" miał swoją światową premierę na festiwalu filmowym w Sundance w 1997 roku i był pokazywany od tej pory na wielu festiwalach na świecie - w Edynburgu, Los Angeles i Tokio.

LANCE ACORD (zdjęcia) został uznany za jednego z dziesięciu najlepszych autorów zdjęć w 1999. Zadebiutował na dużym ekranie zdjęciami do filmu Vincenta Gallo "Buffalo 66". Wcześniej pracował głównie nad realizacją muzycznych video dla Bjork, Sonic Youth, R.E.M., Beck, Isaac Hayes. Reklamy telewizyjne, które są m.in. jego dziełem to - Revlon, Nike, Isaac Mizrahi, Calvin Klein, Mercedes Benz i McDonald's.

Lance Acord studiował na San Francisco Arts Institute.

K.K. BARRETT (scenografia) był dwukrotnie uhonorowany nagrodą MTV za Najlepszą Scenografię - za teledysk Beck "New Pollution" (1996) i Smashing Pumpkins "Tonight, Tonight" (1997).

Wcześniej współpracował z reżyserem filmu BYĆ JAK JOHN MALKOVICH nad kilkoma projektami, m.in. reklamą Nissana, Sprite i Levis'a.

Barrett przygotowywał także scenografię do teledysków Janet Jackson ("Go Deep"), Mariah Carey ("I'd Give My All") i Chrisa Isaaka ("Wicked Game") oraz do jednej z części "Kronik młodego Indiany Jonesa" (The Young Indiana Jones Chronicles: The Hollywood Follies) w reżyserii Michaela Schultza.

ERIC ZUMBRUNNEN (montaż) zadebiutował na dużym ekranie właśnie filmem BYĆ JAK JOHN MALKOVICH. Wcześniej przez pięć lat pracował ze Spike'm Jonze nad licznymi projektami. Są między nimi pokazywane na festiwalu w Sundance krótkie filmy "How'd They Got There" (1997) i "Amarillo Morning" (1998) oraz kilka reklam i muzycznych video - m.in. Beck "New Pollution" (1996) i Smashing Pumpkins "Tonight, Tonight" (1997). Za pracę nad "Buddy Holly" dla grupy Weezer Zumbrunnen otrzymał nagrodę MTV.

BYĆ JAK JOHN MALKOVICH to także pierwszy pełnometrażowy film CASEY'A STORM (kostiumy). Uprzednio pracował ze Spike'm Jonze nad realizacją reklam TV i teledysków - m.in. Bjork "Oh So Quiet".

W jego dorobku znajdują się ponadto reklamy reżyserowane przez Davida Kellogga i Larry Clarka oraz muzyczne video Beck ("Where It's At"), Coolio ("Gangsta's Paradise") i Beastie Boys ("Sabotage").

CARTER BURWELL (muzyka) skomponował muzykę do wszystkich filmów braci Coen: "Big Lebowski" (The Big Lebowski), "Fargo", "The Hudsucker Proxy", "Barton Fink", "Ścieżka strachu" (Miller's Crossing), "Raising Arizona" i "Blood Simple" oraz do "Mystery, Alaska", "Sprawa honoru" (The General's Daughter), "The Hi-Lo Country", "Velvet Goldmine", "Gods and Monsters", "Hiszpański więzień' (The Spanish Prisoner), "Teoria spisku" (Conspiracy Theory), "Rob Roy", "Kalifornia' i "Waterland".

Jako wokalista i akordeonista, Burwell występował z Harmonic Choir, Big Joe i Litwinski Ensamble w Nowym Jorku, Francji, Włoszech, Niemczech i Australii.

O produkcji

BYĆ JAK JOHN MALKOVICH to niezwykła fantazja komediowa, która jest pierwszym pełnometrażowym filmem wielokrotnie nagradzanego Spike'a Jonze. BYĆ JAK JOHN MALKOVICH to historia mrocznego i pełnego pasji poszukiwania miłości i własnej tożsamości, do której pierwszy swój adaptowany na duży ekran scenariusz napisał Charlie Kaufman.

Ale tak naprawdę jak to jest BYĆ JAK JOHN MALKOVICH?

BYĆ JAK JOHN MALKOVICH może oznaczać różne rzeczy dla różnych ludzi. John Cusack sam utalentowany scenarzysta nazywa ten film "najbardziej chorą rzeczą jaką można sobie wyobrazić. To coś oryginalnego, nowego, pokręconego i wyrafinowanego. Jest jak obraz Eschera. Jest zupełnie szalony."

Cameron Diaz kiedy zaczęła czytać scenariusz śmiała się "przez pierwsze trzy strony... Przy dziesiątej zaczęłam zastanawiać się 'O co tutaj chodzi? To takie dziwaczne."

Charlie Kaufman komentuje, "Napisałem scenariusz do BYĆ JAK JOHN MALKOVICH bez żadnych wstępnych szkiców, na ślepo. Ważne jest dla mnie to, aby nie mieć żadnych wytycznych przed rozpoczęciem pracy. Pozwala mi to zaskakiwać siebie samego, odkrywać nowe rzeczy, być nieświadomym tego co może pojawić się w końcu na powierzchni. Mam w głowie jakieś postaci i sprawy, które mnie interesują - są bowiem denerwujące, samotne, kiedyś wydawały mi się zabawne. Po prostu kupa spraw, które mnie kiedyś w jakiś sposób zaintrygowały. Pisząc scenariusz łączę to wszystko z sobą".

Zapytany o określenie niezwykłego scenariusza Charlie Kaufmanna, producent Vincent Landay odwołuje się do streszczenia jakim posłużył się reżyser: "Myślę, że Spike podsumował to najlepiej kiedy powiedział, że film jest o Nowym Jorku, lalkarzu, tragicznym małżeństwie, szefie, recepcjonistce, innej kobiecie, aktorze i talerzu lazanii."

Kiedy Cameron Diaz po raz pierwszy spotkała reżysera Spike'a Jonze nie za bardzo wiedziała co ma o nim myśleć. Bo jak często jedna z najbardziej popularnych obecnie aktorek ma szansę spotkać kogoś tak twórczego, obdarzonego tak niesamowitą wyobraźnią i tak... zaspanego?

Diaz tak wspomina, "Słyszałam o Spike'u sporo różnych rzeczy - jaki jest utalentowany, inteligentny. Kiedy go w końcu spotkałam moje wyobrażenie o nim okazało się być zupełnie inne. Kiedy weszłam do Pacific Dining Car spóźniona parę minut, on już siedział przy stoliku i kiwał w moją stronę. Pomyślałam 'O Boże, kim jest ten facet?'. Zdałam sobie sprawę, że wygląda jak Robert De Niro," twierdzi Diaz i dodaje, "To właśnie jeden z jego ukrytych talentów, może wyglądać jak każdy. Czasem wygląda jak Matthew McConaughey, a innym razem jak Kareem Abdul-Jabbar. To naprawdę zrobiło na mnie wrażenie".

Catherine Keener miała także interesujące pierwsze spotkanie z Jonze. "Trwało to jakieś kilka godzin co jak później usłyszałam nie jest niczym dziwnym w przypadku Spike'a," śmieje się Keener. "Czułam, że powinnam już iść, a on sprawił, że pomyślałam, że wcale nie muszę. Po przesłuchaniu pomyślałam, że realizacja tego scenariusza z taką ekipą mogłaby być niezłą zabawą - no i oczywiście mogłabym pracować ze Spike'm. Jego osobowość jest sama w sobie osobną historią. Co więcej i on i scenariusz są bardzo zaskakujące. Nic nie jest takie jakim się wydaje."

Jak fotograf, który stał się reżyserem spotkał się po raz pierwszy z Charlie Kaufmanem, autorem scenariusza?

Jonze tak o tym opowiada: "Kiedyś coś słyszałem o tym, że Charlie pisze. Mój przyjaciel Ray był w wojsku i służył w Panamie z bratem Charlie Kaufmana Donaldem. Charlie wysłał scenariusz Donaldowi do przeczytania, a Donald dał go innemu żołnierzowi Larry'emu, który jest przyjacielem jednego z moich przyjaciół. Larry dał scenariusz mojemu kumplowi, a ten dał go mnie".

Producentka Sandy Stern wyjaśnia: "Od jakiegoś czasu Michael Stipe szukał filmu, który mógłby zrealizować wspólnie ze Spike'm. Byliśmy pod wrażeniem scenariusza, który przyniósł kolega Spike'a - Ray."

Kiedy scenariusz trafił w końcu do rąk Spike'a okazało się, że bardzo mu się spodobał, "Wiedziałem, że chcę to zrobić. Ten scenariusz był naprawdę bardzo zabawny, a przy tym błyskotliwy. Postaci były świetnie zarysowane, a tempo odpowiednie."

Vincent Landay, który już od wielu lat współpracuje ze Spike'm Jonze także przeczytał scenariusz. Potwierdza to, że właśnie niezwykła oryginalność scenariusza tak bardzo ich obu pociągała.: "To świetny pomysł i naprawdę dobrze napisany".

Steve Golin dodaje "Kiedy po raz pierwszy przeczytałem scenariusz uznałem go za bardzo intrygujący chociaż stwierdziłem, że bardzo trudno będzie go przenieść na ekran zachowując całą jego oryginalność. Kiedy jednak okazało się, że to właśnie Spike będzie reżyserował film byłem pewien, że wszystko się uda. Poza tym czekałem na możliwość pracy ze Spike'm przy jego pierwszym filmie fabularnym."

Vincent Landay stwierdza, "W innych rękach byłby to zupełnie nie ten film. Ci z nas, którzy pracują ze Spike'm już od wielu lat (Lance Acord - zdjęcia, KK Barrett - scenografia, Eric Zumbrunnen - montaż, Casey Storm - kostiumy i Dan Bradley - koordynator scen z udziałem kaskaderów) dokładnie wiedzieli i rozumieli każdy zamysł reżysera".

John Malkovich wspomina, że to on zasugerował nazwisko Jonze'a swojej firmie producenckiej The Opposite of Blanche, której nazwa został przyjęta na cześć Blanche Dubois bohaterce klasycznej już sztuki Tennessee Williamsa Tramwaj zwany pożądaniem (A Streetcar Named Desire): "Jest w sztuce taka kwestia, którą wypowiada właśnie Blanche 'Nie chcę niczego realnego, pragnę magii'. Spike powtarzał ciągle, że chce, aby jego film był mniej surrealistyczny i dlatego powiedziałem mu o mojej przyjaciółce Blanche. Zważywszy na to, że Spike ma w swoim słownictwie około pięciu czy sześciu wyrażeń, takich jak - "To brzmi nieźle", "To niesamowite" i "To jest zupełnie szalone" - posiada on prawdziwą wrodzoną inteligencję i olbrzymią ciekawość świata".

Rozmowa z gwiazdami filmu

Pytający: Chciałbym podziękować, że zgodziliście się zebrać razem, aby przeprowadzić tę rozmowę.

John Cusack: Cała przyjemność po naszej stronie.

Pytający: Ponieważ jest w obsadzie dwóch Johnów, czy mógłbym zwracać się do was Cusack i Malkovich?

JC: Nie ma sprawy.

John Malkovich: W porządku.

Pytający: Świetnie. Wy dwaj pracowaliście już razem przy okazji Con Air: lot skazańców, prawda?

JC: Tak. Kiedy zobaczyłem go w filmie Making Mr. Right wiedziałem, że kiedyś będziemy razem pracować. Potem dowiedziałem się, że John widział One Crazy Summer i jak przypuszczam moja rola w nim też go poruszyła. Zaczęliśmy więc do siebie pisać 9-cio, 10-cio stronicowe listy.

Pytający: Czy to prawda, Malkovich?

JM: Nie.

Pytający: Więc to naprawdę był reżyser Simon West, który was ze sobą poznał na planie Con Air: lot skazańców?

JC: Tak. Gotował dla nas i nosił ten uroczy i trochę perwersyjny strój kelnerki. Włosy miał upięte w kok. Był także naszym uzdrowicielem, przewodnikiem duchowym i przyjacielem.

Pytający: Czy to prawda, Malkovich?

JM: Nie.

Pytający: Cameron i Catherine, czy znałyście się przed realizacją BYĆ JAK JOHN MALKOVICH?

Catherine Keener: Tak, jesteśmy przyjaciółkami od czasu, gdy Cameron zagrała w Mój chłopak się żeni (My Best Friend's Wedding) z moim mężem Dermontem. Ale nigdy wcześniej razem nie pracowałyśmy.

Cameron Diaz: Catherine jest naprawdę niesamowitą aktorką.

Pytający: Porozmawiajmy trochę o filmie, postaciach i samej produkcji. Cusack, zacznijmy od Ciebie.

JC: Strzelaj.

Pytający: Grasz bezrobotnego lalkarza Craiga...

JC: Schwartza. Schwartz, Schwartz, Schwartz. Tylko tyle chciałbym powiedzieć o tej postaci.

Pytający: OK. Wyglądasz w filmie zupełnie inaczej niż zwykliśmy Cię oglądać do tej pory.

JC: Tak. Już wcześniej zapuszczałem wąsy i brodę, ale nigdy aż tak jak w przypadku Craiga Schwartza.

Pytający: Cameron, Ty też wyglądasz inaczej jako żona Craiga, Lotta.

CD: Myślisz, że ktoś to zauważy?

JM: Nie.

Pytający: Musieliście pracować w dosyć trudnych warunkach wynikających zarówno ze scenariusza jak i z samej produkcji. Możecie mi opowiedzieć o tym co przeszliście, żeby zrealizować ten film?

JC: Oczywiście oprócz litrów potu? Dla mnie najtrudniejszy był ciągły ból kręgosłupa. Spike - który przypadkowo nie lubi biedaków, aktorów, Irlandczyków, wszystkich ras, kolorów, płci - i Charlie Kaufman zlecili zbudowanie takiej scenografii, w której wysocy ludzie nie mogą wygodnie pracować. Mam prawie 1,90 m wzrostu, a to cholerne 7 i ½ piętra miało tylko 1,60 m wysokości. Oczywiście Spike i Charlie to niscy faceci, którzy mogli sobie spacerować tam i z powrotem bez żadnych problemów. Pewnie myśleli o nas jak ci w wojsku: "Niech pracują w złych warunkach, będę miał tych aktorów w garści, złamię ich jak pociągowe konie." Popatrzcie na mnie, na szczęście jeszcze jakoś prosto się trzymam. Jestem szkolonym aktorem szekspirowskim, i tak właśnie chciałbym zagrać Craiga Schwartza. Ta niska scenografia to jeszcze jeden przykład na to jak Spike chciał zdominować cały film.

CD: Cusack i ja wytknęliśmy to wszystko Charliemu: "Hej, koleś, co się tu dzieje? Wszyscy czują się jak w klatce, nie można się nawet rozciągnąć". Moje spódnice były takie ciasne, że nie mogłam w nich zrobić pełnego kroku. Byłam związana, zamknięta w klatce, powieszona na szkolnym autobusie. Ale to było jeszcze nic w porównaniu z tym co musieliśmy przejść, aby sprostać "wizji" Spikea".

CK: I wcale nie było nam łatwiej ponieważ jesteśmy kobietami.

CD: Właśnie! A zapłacono nam za wyjątkowe ryzyko?

CK: Nie wiem. Ale muszę przyznać, że było sporo zabawy. Spike chciał, żebyśmy zrobili jedną z trudniejszych scen na początku jednego z nocnych ujęć. Ale wtedy miałyśmy też długą, pełną emocji scenę w deszczu pomiędzy Lottą i Maxine. Spike powiedział, że scena kaskaderska nie zajmie sporo czasu i będzie można nakręcić także mnie i Cameron. Oczywiście scena kaskaderska trwała prawie całą noc i została tylko godziną na tę ostatnią. Musieliśmy się spieszyć. Zrobiliśmy jedno ujęcie i nagle Spike prosi mnie, żebym zagrała zupełnie coś innego. Zrobiłam to, ale on jednak stwierdził, że pierwsze ujęcie było lepsze. Spike twierdzi, że powiedziałam "Zejdź mi z oczu, bo zrzucę Cię z tego pagórka", ale ja nic takiego nie pamiętam.