Produkcja
Bart Freundlich, autor scenariusza i reżyser wspomina: „Wszystko zaczęło się od historii o młodym mężczyźnie, którego porzuca żona-Francuzka. Wkrótce jednak pojawiła się historia Arama i Sandy, dwojga skrzywdzonych ludzi, którzy dziwnym trafem trafiają na siebie. Film jest potwierdzeniem roli związku w życiu człowieka. Nawet jeśli zostałeś bardzo zraniony i nie widzisz dla siebie przyszłości, ta przyszłość jest, wystarczy, że się rozluźnisz i pozwolisz na swobodny bieg wydarzeń”. Reżysera interesowała również koncepcja dwojga ludzi z różnych grup wiekowych, którzy to samo przeżywają: 24-letni Aram i 40-letnia gospodyni domowa doświadczają rozwodu: „Okazuje się, że dzieląca ich różnica wieku ma drugorzędne znaczenie. Dwoje ludzi szuka porozumienia, a my ich podglądamy przez komediowy obiektyw”.
Freundlichowi zależało na tym, by komedia miała rys autentyczności: „Mam nadzieję, że widzowie, cały czas się śmiejąc, wyniosą z filmu jakąś prawdę życiową”. „Nowszy model” wywodzi się z tradycji komedii romantycznej, balansując na granicy farsy i naturalizmu. Reżyser chciał dać widzom wrażenie swojskiej komedii romantycznej, nie zanudzając ich jednak romantycznymi stereotypami. Klasyfikuje swój film jako tradycyjną historię miłosną, która skupia się na filozofii życia dwojga ludzi. „Nie chodzi o znalezienie kogoś, z kim można zacząć nowe życie, lecz o to, by znaleźć sposób, aby pozostać wiernym sobie i zaufać światu. Aram, prawdziwy romantyk i optymista, naprawdę wierzy w dobro na świecie. Jego filozofia życia skupia się na codziennych relacjach z ludźmi. Życie według niego nie polega na ciągłym wyścigu naprzód, zmienianiu pracy i awansowaniu.” Wiele komicznych sytuacji wynika z tego, że świat próbuje wybić mu z głowy jego dobro, a Aram cały czas ma do świata pozytywny i optymistyczny stosunek.
Zielone światło dla realizacji filmu zależało od obsadzenia roli Sandy, idealnej żony z przedmieścia Sleepy Hollow, żyjącej w idealnym świecie, do chwili, gdy odkrywa, że mąż ją zdradza. Freundlich od początku marzył, by rolę tę zagrała Catherine Zet-Jones. Aktorka bardzo chciała zagrać w komedii, choć jak sama twierdzi, nie potrafi opowiedzieć dowcipu od początku do końca. Sandy nie przypomina postaci, które do tej pory grała Zeta-Jones: „Na początku filmu życie Sandy to życie Franka, jej męża, a pod koniec staje się kobietą, którą była zanim go poznała. Chciałam pokazać tę przemianę i ponowny rozkwit Sandy w wieku, kiedy nie sądziła, że jeszcze można być atrakcyjnym, seksownym i dobrze się bawić. Pod koniec filmu odbudowuje młodzieńczość stłumioną pod dwuczęściowymi sweterkami i sznurami pereł. Odnajduje radość życia”. Kiedy udział Zety-Jones był już potwierdzony, należało obsadzić rolę Arama Finkelsteina. Poznajemy go w ciężkiej chwili, gdy dowiaduje się, że jego małżeństwo było zwykłym przekrętem, a żona wykorzystała go, by zdobyć zieloną kartę. Małżeństwo trwało 2 tygodnie i oszustwo żony było dla romantycznego Arama wielkim ciosem. Szczególnie, że ma tylko jednego kumpla i, podobnie jak wielu żydowskich chłopców, jest mocno związany z rodzicami. „Nie mieliśmy jakiejś konkretnej wizji, kto powinien go grać i zaczęliśmy poszukiwania” – wspomina producent Tim Perell. O rolę od samego początku ubiegał się Justin Bartha, z którym Freundlich i Perell współpracowali przy filmie „Kwestia zaufania”. Jednak musiało upłynąć kilka lat, zanim ostatecznie został obsadzony. „Ponieważ nie mieliśmy jasnej wizji, kto to powinien być, musieliśmy przesłuchać mnóstwo aktorów, zanim uznaliśmy, że Justin to najlepszy wybór” – wyjaśnia Perell. Z kolei Bartha wspomina, że gdy dowiedział się o udziale Zety-Jones, nie wierzył, że dostanie tę rolę: „Ja w duecie z Catherine? To niewyobrażalne”. W rezultacie doskonała chemia między nimi jest siłą napędową filmu. Nie mniej ważne są w filmie dzieci Sandy: Sadie i Frank Jr., których obsadzenie było szczególnie stresujące, ze względu na krótki czas do rozpoczęcia zdjęć. Dzieci są źródłem wielu komediowych akcentów i ich rola jest nie do przecenienia. Mówią rzeczy, których nie mają odwagi wyrazić Sandy i Aram, stają się mostem ich łączącym. Reżyserowi bardzo zależało na autentyczności dziecięcych postaci. W wyszukaniu aktorów dziecięcych pomagał Doug Aibel, który przejrzał nagrania 500 dzieci i zawęził tę liczbę do 25, z którymi się spotkali. W rezultacie dokonano doskonałego wyboru, angażując fantastycznie uzdolnioną dwójkę: Kelly Gould i Andrew Cherry.
Zdjęcia do filmu rozpoczęły się 21 kwietnia w Nowym Jorku i trwały prawie 2 miesiące. Kolejne 12 dni trwały zdjęcia w 6 krajach, w różnych częściach świata, tworzące końcową sekwencję filmu. W Nowym Jorku większość zdjęć odbywała się w okolicy, w której mieszka reżysera: „To bardzo wygodne. Mam blisko do domu – żartuje Freundlich. Miasto ma w sobie ogromną wartość filmową, spotyka się tyle ciekawych postaci. To, że dobrze znam miejsca w których filmuję, ma nieocenioną wartość. To bardzo ważne, gdy filmowiec pracuje w znanym sobie miejscu, a dla mnie takim miejscem jest Nowy Jork, w którym się wychowałem i tu umieszczam akcję swoich filmów”.
