Wywiad
Ten pressbook może zdradzać kluczowe elementy filmu
Milczący ruch
Spotkaliśmy się z bardzo kolorową parą, partnerami zawodowymi i życiowymi, których połączyła pasja do burleski.
Cinergie: Wiedzieliśmy, że jesteście oboje aktorami burleskowego teatru i kina. Ale nie wiedzieliśmy, że jesteście także tancerzami! Wasza gra jest zachwycająca. Czy to, co jest w filmowej „Rumbie” jest, choć cząstką tego, co można zobaczyć, gdy ogląda się Was na scenie?
Fiona Gordon: Tak, w naszych spektaklach zawsze wykorzystujemy taniec. I właściwie nie wiem, czemu nie wykorzystaliśmy tego elementu w „Iceberg”. Nadrobiliśmy tę stratę „Rumbą”. Jeśli chodzi o muzykę sięgnęliśmy do kubańskiej tradycji. Ta muzyka jest porywająca i bardzo „dotykowa”. Odnosi się do energii między dwojgiem ludzi - chcieliśmy opowiedzieć o fenomenie tej energii. Nie jesteśmy tancerzami, ale kochamy ruch. Mogliśmy poudawać, że jesteśmy prawdziwymi tancerzami.
Cinergie: Jaki jest system waszej pracy? Czy ten film rozwijał się na scenie? Czy sytuacje sceniczne znalazły się także w filmie? Czy scenariusz został napisany specjalnie na potrzeby filmu?
Dominique Abel: Naprzemiennie korzystaliśmy z doświadczeń scenicznych i pisaliśmy scenariusz. Kiedy mieliśmy jakąś scenę, która trzymała się kupy, musieliśmy spróbować, czy ona jest śmieszna i dopiero wtedy umieszczaliśmy ją w scenariuszu. Mamy za sobą 15 lat doświadczeń scenicznych, to musiało mieć pływ na kształt filmu. Stworzyliśmy takie małe pudełeczka, my to nazywamy historią w obrazkach, ale nie wypełniliśmy ich do końca treścią. Na przykład pisaliśmy: „bohaterowie nie mogą spać, bo następnego dnia biorą udział w konkursie i są zdenerwowani”. To był dla nas temat – w jego obrębie mieliśmy duże pole do popisu. Nie potrzebowaliśmy dookreślać wszystkiego. To bardzo specyficzna forma pisania scenariusza, bo znamy się świetnie. Wiemy, w jakich sytuacjach Fiona jest zabawna, ale póki nie spróbowaliśmy tego zagrać nie byliśmy w 100% pewni. To samo dotyczy mnie i Philippe’a Martza – uczyliśmy się, przez nasze wstępy na scenie, jakiej opowieści potrzebujemy. Nie zachwycimy ludzi zawiłymi opowieściami czy zachwycającym scenariuszem, ale stylem i ruchem. Musieliśmy znaleźć opowieść, którą zawierałby w sobie dużo ruchu. Paradoksalnie musieliśmy bardzo dużo ćwiczyć, żeby ten ruch połączyć z rytmem, ale ten aspekt nie mógł być widoczny dla publiczności. Musieliśmy odnaleźć spontaniczność przed rozpoczęciem zdjęć.
Cinergie: W filmach operujących burleską jest bardzo mało miejsca na dialog. To dlatego ta forma tak doskonale realizowała się w niemych filmach. Wraz z rozwojem filmu, mowa została zastąpiona przez różne dziwne dźwięki - na przykład Jacques Tati i jego Monsieur Hulot. Co o tym myślicie?
Fiona Gordon: Nie staraliśmy się nie mówić, to samo się stało.
Dominique Abel: Nasza praca była w znacznej mierze improwizacją, nie powstrzymywaliśmy się od mówienia. Wykorzystaliśmy tyle słów, ile wydało nam się potrzebne. Dla nas po prostu najważniejsze jest to, co mówi ciało.
Cinergie: Nie stosujecie żadnych efektów muzycznych. Nie podkreślacie obrazu muzyką?
Dominique Abel: Nie używamy muzyki jako tła. W naszych filmach wszystko jest proste, wręcz minimalistyczne: ustawienia, ruch, muzyka także. Jeśli używamy muzyki to dlatego, że istnieje powód jej zastosowania – na przykład jest scenerią dla tańca. Nasz stosunek do filmu nie ma nic wspólnego z realizmem, nie używamy melodii, żeby stworzyć dodatkową aurę albo wrażenie realności. Pochodzimy z teatralnego świata. Przyzwyczailiśmy się do wymyślonych sytuacji. Jeśli używamy muzyki to dla jej wartości samej w sobie. Wszystkie elementy filmu są w nim niezbędne, nie ma nadmiaru, to spójna kompozycja muzyki i obrazu.
Dimitr Bouras i Jean-Michel Vlaeminckx, 8 września 2008 Cinergie
