Pressboki

"Kod da Vinci" od strony wizualnej

Zdjęcia do filmu “Kod da Vinci” kręcone były w plenerach rozsianych po całej Europie, a także w studio Pinewood i Shepperton, gdzie powstało kilka dużych planów filmowych.

Niewątpliwie paryski Luwr stanowi kluczowy punkt rozwoju akcji “Kodu Leonarda da Vinci”, tam też powstała część zdjęć do filmu. Niemniej jednak z uwagi na bezpieczeństwo znajdujących się w pomieszczeniach muzealnych arcydzieł malarskich, Wielka Galeria odtworzona została na terenie studio filmowego, umożliwiając pracę ekipy filmowców w nieco bardziej swobodnym otoczeniu. Scenograf filmu, Allan Cameron, skonstruował zatem część Luwru w studio Pinewood na obrzeżach Londynu. Jak mówi: „Od samego początku zdawałem sobie sprawę, że na scenach dźwiękowych powstanie ‘mały Luwr’. Z czasem, obawiając się zniszczeń cennych posadzek i dzieł, zdecydowaliśmy się przenieść do studio jeszcze większą część plenerów niż pierwotnie zakładaliśmy. Atutem takiego założenia była dużo większa swoboda działania dla twórców filmu i aktorów. Co ciekawe, współpracujący ze mną James Gemmill, musiał stworzyć około 150 malowideł, których wymiary i detale zostały zaczerpnięte z pierwowzorów w Luwrze. Podobne zabiegi zostały przeprowadzone jeśli chodzi o odtworzenie cennych posadzek Wielkiej Galerii, sztukaterii i innych detali pomieszczeń.”

Cameron wyjaśnia również w jaki sposób powstały malowidła, zapełniające w rzeczywistości muzealne pomieszczenia. Pierwszym krokiem do ich odtworzenia było wykonanie fotografii cyfrowych poszczególnych obiektów, następnie powiększenie ich i zamalowanie. Jak podkreśla Cameron: “James wykonywał swoje ‘dzieła’ w sposób przypominający twórczość ich autorów. A ponieważ jest obeznany z technikami malarskimi, tworzeniem laserunku i postarzania obrazów, stworzone przez niego prace wyglądają wyjątkowo realistycznie.”

W Shepperton Studios powstało także kilka innych planów filmowych, w tym między innymi wnętrze kościoła Saint-Sulpice oraz kilka pokoi z rezydencji Château Villette, należącej w filmie do Sir Leigha Teabinga. Jak mówi Cameron: “Zależało nam na nakręceniu kilku ujęć w prawdziwym château i tak też się stało po otrzymaniu specjalnego pozwolenia. Jednak pomieszczenia kuchenne, biblioteka i pracownia Teabinga powstały już w studio pod Londynem. Była to bardzo ciekawa i wymagająca dużej precyzji praca z uwagi na ogromną liczbę rekwizytów w podparyskim domu angielskiego oryginała.”

Aktorzy

Tom Hanks – Robert Langdon

Hanks należy dziś do grona najbardziej podziwianych i szanowanych artystów kina. Przypadło mu w udziale zaszczytne wyróżnienie zapisania się w historii kinematografii jako pierwszy aktor, który dwa razy z rzędu uhonorowany został najważniejszym wyróżnieniem przemysły filmowego – Oscarem®. Przyczyniły się do tego dwie znakomite kreacje Hanksa, pierwsza chorego na AIDS prawnika Andrew Becketta w filmie „Filadelfia” z 1993 roku oraz kolejna w obrazie „Forrest Gump”. Obie kreacje przyniosły aktorowi także Złote Globy oraz liczne prestiżowe wyróżnienia.

Hanks zdobył także nominacje do Oskara®, Złotego Globu i nagrody SAG za pracę przy fimlie w reżyserii Stevena Spielberga “Szeregowiec Ryan” /Saving Private Ryan/, a także piątą nominację do Oskara® za rolę w “Cast Away.” Wcześniej został uhonorowany Złotym Globem oraz nominacją do Oskara® za rolę chłopca w ciele dojrzałego mężczyzny w “Duży” /Big/, Penny Marshall. Kolejną nominację do Złotego Globu otrzymał za rolę u boku Meg Ryan w romantycznej komedii “Bezsenność w Seattle” /Sleepless in Seattle/, w reżyserii Nory Ephron.

W 1998, Hanks, Ryan i Ephron jeszcze raz połączyli siły i zrealizowali kolejną romantyczną komedię “Masz wiadomość” /You’ve Got Mail/. Inne filmy w dorobku Hanksa to dramat Franka Darabonta “Zielona mila” /The Green Mile/ – nominacja do nagrody SAG, “Ich własna liga” /A League of Their Own/, “Turner & Hooch”, “Punchline”, “Nothing in Common,” “Volunteers,” “Bachelor Party” , “Plusk” /Splash/, “Toy Story” i “Toy Story 2 – do dwóch ostatnich filmów aktor użyczał głosu, “Apollo 13” Rona Howarda, mini-seria HBO “From the Earth to the Moon” – reżyser kilku odcinków, producent.

Jego współpraca ze Stevenem Spielbergiem rozpoczęła się dramatem z czasów II wojny światowej “Szeregowiec Ryan” /Saving Private Ryan/ i zaprowadziła ich do wyprodukowania serii HBO “Kompania braci” /Band of Brothers/ opartej na książce Stephena Ambrose. Hanks wyreżyserował jeden z odcinków, a do kolejnego napisał scenariusz. Seria otrzymała ostatnio nagrodę Emmy oraz Złoty Glob. Kolejnymi zrealizowanymi wspólnie z reżyserem projektami były filmy „Złap mnie jeśli potrafisz” /Catch Me if You Can/ z Leonardo di Caprio oraz „Terminal” /The Terminal/.

W 2002 roku Hanks zdobył uznanie krytyków i publiczności dzięki roli gangstera Michaela Sullivana w filmie Sama Mendesa “Droga do zatracenia” /Road to Perdition/.

W 1996 roku Hanks zadebiutował jako reżyser filmem “That Thing You Do” , w którym także zagrał. Tytułowa piosenka z filmu zdobyła nominację do Oskara® dla Najlepszej Oryginalnej Piosenki.

Aktor wraz z żoną, aktorką Ritą Wilson i rodziną mieszka w Los Angeles.

Audrey Tautou – Sophie Neveu

Audrey Tautou po raz pierwszy zwróciła na siebie uwagę międzynarodowej publiczności niezapomnianą kreacją tytułowej “Amelii” /Amélie/ w filmie wyreżyserowanym w 2001 roku przez Jean-Pierre’a Jeuneta. Rola ta przyniosła Tautou nominację do Césara w kategorii Najlepsza Aktorka. Sam film nominowany był również w kilku kategoriach do Nagrody Akademii®. Dwa lata później Tautou miała okazję po raz kolejny spotkać się na planie filmowym z Jeunetem, tym razem przy kręceniu epickiego obrazu “Bardzo długie zaręczyny” /A Very Long Engagement/.

Ostatnio aktorka zagrała w filmie Cédrica Klapischa “Les Poupées Russes”, a także musicalu Alaina Resnaisa „Pas Sur La Bouche”. Swoją pierwszą anglojęzyczną rolę zagrała w 2002 roku obrazie Stephena Frearsa „Niewidoczni” /Dirty Pretty Things/.

Urodzona 9 sierpnia 1978 roku w Beaumont we Francji, Tautou od najmłodszych lat wykazywała talent komediowy, co z czasem skłoniło ją do zapisania się na zajęcia w szkole aktorskiej Cours Florent. Po jej ukończeniu otrzymała kilka propozycji zagrania niewielkich ról we francuskich produkcjach telewizyjnych. Szybko jednak trafiła na duży ekran. Debiutowała w tej nowej roli w “Venus Beauty Institute” (1999), filmie, który przyniósł jej Césara.

Kolejnymi projektami aktorki były filmy znakomicie przyjmowane zarówno przez widzów, jak i krytykę: “Voyous Voyelle”, „Happenstance”, „Bóg jest wielki, a ja malutka” /God Is Great, I’m Not/, „L’Auberge Espagnole”, „He Loves Me, He Loves Me Not” oraz „Happy End”.

Ian McKellen – Sir Leigh Teabing

Za swoją pracę filmową oraz sceniczną Ian McKellen uhonorowany był dotychczas ponad 40 międzynarodowymi, prestiżowymi nagrodami. Ostatnio na Festiwalu Filmowym w Berlinie odebrał statuetkę Złotego Niedźwiedzia za całokształt twórczości artystycznej.

Urodzony i wychowany w przemysłowej okolicy na północy Anglii, McKellen profesjonalnie zajmuje się aktorstwem od 1961 roku. Po ukończeniu Uniwersytetu w Cambridge i trzyletniej współpracy w charakterze stażysty z regionalnymi brytyjskimi scenami teatralnymi, aktor szybko ugruntował swoją pozycję jednego z czołowych odtwórców ról klasycznych, w tym szekspirowskich.

Jego legendarne kreacje Ryszarda II oraz Edward II w sztuce Marlowe’a podbiły serca publiczności i krytyków na Festiwalu w Edynburgu w 1969 roku. Poszukując idealnego miejsca dla twórczości artystycznej, McKellen wraz z grupą znajomych aktorów stworzył i został członkiem zespołu teatralnego Actors' Company. Zagrał w tym czasie również znakomite role z The Royal Shakespeare Company w tym: Makbeta (partnerowała mu Judi Dench), Romea, Iago oraz Toby’ego Belcha. Grał w sztukach Brechta, Czechowa, Ibsena, Jonsona, Shaw Stopparda. Ostatnio na deskach The National Theatre wystąpił w inscenizacji "Piotrusia Pana". McKellen współpracuje również regularnie z amerykańskimi scenami dramatycznymi.

Na małym ekranie aktor nakręcił takie produkcje jak: "Walter" Stephena Frearsa, "The Scarlet Pimpernel," "And the Band Played On," "Rasputin,” “Cold Comfort Farm" oraz wystąpił w najdłuższej brytyjskiej operze mydlanej "Coronation Street".

McKellen ma w swoim dorobku artystycznym ponad 40 tytułów dużego ekranu. Nowe pokolenia wielbicieli mogły się przekonać o jego kunszcie aktorskim oglądając takie produkcje jak “X-Men”, w którym zagrał Magneto, jak również przebój ostatnich lat – trylogię „Władca Pierścieni” /The Lord of the Rings trilogy/, za którą aktor nominowany był do Oscara®. W 1996 roku został współproducentem, współautorem scenariusza oraz zagrał główną rolę w ekranizacji „Ryszarda III”. Wkrótce po tym otrzymał swoją pierwszą nominację do Oscara®, za obraz „Bogowie i potwory” /Gods and Monsters/.

Aktor od wielu lat jest aktywnym orędownikiem praw gejów. Sam otwarcie, od 1988 roku, przyznaje się do homoseksualizmu. W 1990 roku królowa brytyjska przyznała mu tytuł szlachecki w uznaniu jego zasług dla świata sztuki.

Pełną biografię Iana McKellena w języku angielskim znajdą Państwo na oficjalnej stronie Internetowej aktora www.mckellen.com

Alfred Molina (I) – Biskup Aringarosa

Alfred Molina cieszy się opinią uznanego i wszechstronnego aktora. Ma w swoim artystycznym dorobku ponad 50 filmów, produkcji telewizyjnych i teatralnych.

Molina zagrał ostatnio rolę czarnego charakteru Dr. Ocka w cieszącym się ogromną popularnością sequelu „Spiderman® 2”. Ogromną popularność przyniosła mu także kreacja meksykańskiego artysty Diego Rivery w filmie „Frida” z Salmą Hayek w roli tytułowej, Edwardem Nortonem, Geoffrey’em Rushem i Ashley’em Juddem. Za swoją rolę otrzymał nominacje do nagród BAFTA (najlepsza drugoplanowa rola męska), Gildii Aktorów Filmowych (Screen Actors Guild), nagrody przyznawanej przez Stowarzyszenie Krytyków Filmowych Chicago (Chicago Film Critics Association) oraz Broadcast Film Critics Association. W 2003 roku wystąpił w filmie Jima Jarmuscha “Coffee and Cigarettes”, a w 2002 w “Undertaking Betty”, komedii z udziałem Brendy Blethyn, Naomi Watts i Christophera Walkena. Aktor zakończył ostatnio prace nad ekranizacją sztuki Szekspira „Jak wam się podoba” dla HBO, a także filmem fabularnym „The Hoax” z Richardem Gere, w reżyserii Lasse Hallströma. Z reżyserem tym spotkał się wcześniej na planie znakomicie przyjętej przez krytykę „Czekolady” /Chocolat/, w której wystąpił obok Juliet Binoche i Johnny’ego Deppa.

Molina zagrał także w przebojowym thrillerze wytwórni Columbia Pictures „Tożsamość” /Identity/ z udziałem Johna Cusacka, Ray’a Liotty i Amandy Peet, a także w obrazie „Plots With A View” z Brendą Blethyn, Naomi Watts i Christopherem Walkenem.

Molina debiutował na ekranie niewielką rolą w filmie „Poszukiwacze zaginionej arki” /Raiders of the Lost Ark/. Większą i bardziej zapadającą w pamięć kreację rosyjskiego marynarza stworzył w filmie „List do Breżniewa” /Letter to Brezhnev/, jednak przełomem w jego karierze okazała się rola Kennetha Halliwella, tragicznego kochanka Joe Ortona w „Nadstaw uszu” /Prick Up Your Ears/ z 1987 roku. W 1998 roku Molina zebrał znakomite recenzje za swoją rolę w filmie Paula Thomasa Andersona „Boogie Nights”, która oprócz uznania widzów i krytyki przyniosła mu również nagrodę Gildii Aktorów Filmowych (Screen Actors Guild Award) przyznaną dla całego zespołu aktorskiego. Jego filmografia to również takie tytuły jak: „The Impostors”, „Anna Karenina”, „Gatunek” /Species/, „The Perez Family”, „Maverick”, „Enchanted April”, „Pete’s Meteor”, „Tylko razem z córką” /Not Without My Daughter/, „Dudley Do-Righ” i „Texas Rangers”. Pracując na małym ekranie Molina wystąpił w obsadzie oraz jako producent sitcomu CBS „Ladies Man,” z udziałem Sharon Lawrence i Betty White. Zagrał także w innym sitcomie „Bram and Alice.”

Molina debiutował na Broadway’u w 1998 roku w nagrodzonej Tony sztuce „Art” z Alanem Aldą i Victorem Garberem. Oprócz przyznanej mu nominacji do nagrody Tony, aktor za swoją kreację uhonorowany został nagrodą Drama Desk, natomiast cała obsada sztuki otrzymała prestiżową nagrodę Outer Circle Critics Award. Molina zagrał w off-broadway’owej produkcji „Molly Sweeney,” za którą nominowany był z kolei do nagród Theater World Award oraz Drama Desk Award w kategorii najlepszego debiutu. Inne sztuki teatralne z udziałem aktora to: „Noc Iguany”, produkcja Royal National Theater oraz „Speed the Plow” Davida Mameta, za którą nominowany był do nagrody im. Oliviera za najlepszą kreację komediową. Zagrał także w „Serious Money” wystawianej na deskach Royal Court Theater oraz na West Endzie. Nominację do nagrody im. Oliviera Molina otrzymał również za rolę w sztuce „Oklahoma” wystawianej przez Palace Theater. Na początku tego roku aktor powrócił na Broadway w inscenizacji “Skrzypka na dachu”, wystawianej przez Minskoff Theater.

Paul Bettany – Silas

Brytyjski aktor Paul Bettany cieszy się dzisiaj zasłużoną sławą znakomitego artysty filmowego, dramatycznego i telewizyjnego. Widownia amerykańska miała okazję docenić jego talent po raz pierwszy w filmie „A Knight’s Tale”, w którym zagrał komediową rolę Chaucera, u boku Sir Williama w wydaniu Heatha Ledgera. Za swoją kreację aktor otrzymał nagrodę Londyńskich Krytyków Filmowych (drugoplanowa rola męska), a magazyn Daily Variety umieścił go na liście 10 ‘gorących nazwisk’ 2001 roku.

Bettany, który kształcił się w kierunku dramatycznym w Drama Centre w Londynie, debiutował na deskach scenicznych na West End w produkcji “An Inspector Calls”, wyreżyserowanej przez Stephena Daldry („Godziny” /The Hours/, „Billy Elliot”). Następnie przez jeden sezon współpracował z zespołem The Royal Shakespeare Company, występując między innymi w sztukach „Ryszard III”, „Romeo i Julia”, „Juliusz Cezar”.

W tym czasie zaproponowano mu pierwszą wielkoekranową rolę w filmie „Bent”.

Bettany ponownie powrócił na scenę, grając między innymi w “Love and Understanding” na deskach London’s Bush Theatre, a także Longwharf Theatre w Connecticut. Rola w przedstawieniu doprowadziła go do kilku zlece4ń telewizyjnych, w tym projektu Lyndy La Plante „Killer Net” i „Coming Home”, w którym zagrał z Peterem O’Toolem.

Na duży ekran aktor powrócił w filmie Davida Lelanda “Land Girls” z Catherine McCormack i Rachel Weisz, a następnie zagrał w „After the Rain”.

Wcielił się w rolę Steerfortha w telewizyjnej produkcji stacji TNT “David Copperfield”, w reżyserii Petera Medaka, z udziałem Sally Field i Michaela Richardsa.

Bettany nominowany był do Niezależnej Brytyjskiej Nagrody Filmowej oraz Nagrody Londyńskich Krytyków Filmowych za rolę w obrazie „Gangster No.1”, wyreżyserowanym przez Paula McGuigana i z udziałem Malcolma McDowella, Davida Thewlisa i Saffron Burrows.

Bettany pojawił się następnie, jako wyimaginowana postać w umyśle chorego na schizofrenię naukowca granego przez Russella Crowe’a, w uhonorowanym Oscarem® filmie „Piękny umysł” /A Beautiful Mind/. Obraz, w którym zagrali również Ed Harris i Jennifer Connelly wyreżyserowany był przez Rona Howarda. Kreacja Bettany’ego została doceniona przez londyńskich krytyków filmowych, którzy uhonorowali aktora swoją nagrodę.

Bettany zagrał również niedawno w filmie “Pan i władca: Na końcu świata” /Master and Commander: The Far Side of the World/, z Russellem Crowem, w reżyserii Petera Weira. Rola pokładowego chirurga przyniosła aktorowi wiele wyróżnień, w tym nominację do BAFTA i Broadcast Film Critics Association, a także nagrodę Evening Standard i London Film Critics za drugoplanową rolę (filmy “Pan i władca: Na końcu świata” i „The Heart of Me”); nagrodę Elle Style przyniosły mu dwa filmy „Pan i władca” oraz „Dogville”.

Filmografia aktora to także: “The Heart of Me”, z Heleną Bonham-Carter i Olivią Williams, w reżyserii Thaddeus O’Sullivan; ”Wimbledon” z Kirsten Dunst, “The Reckoning”, “Gangster” i “Dogville” z udziałem Nicole Kidman, w reżyserii Larsa von Triera oraz thriller „Firewall” z Harrisonem Fordem i Virginią Madsen.

Bettany dzieli swój zawodowy czas pomiędzy Londyn i Nowy Jork, gdzie mieszka z synem i żoną, Jennifer Connelly.

Jean Reno – Bézu Fache

Jean Reno jest jednym z najbardziej utalentowanych i utytułowanych aktorów francuskich. Uznanie zdobył sobie również za Oceanem, gdzie przekonał do siebie widzów niezapomnianymi kreacjami w filmach „Mission: Impossible” Briana DePalmy, z Tomem Cruisem, „Godzilla” Rolanda Emmericha, „Leon zawodowiec” /The Professional/ Luca Bessona z niezapomnianą rolą nastoletniej Natalie Portman oraz „Ronin” Johna Frankenheimera, z udziałem Robert De Niro. Reno zagrał ostatnio u boku Steve’a Martina w “Różowej panterze” /The Pink Panther/, która szturmem weszła na listy box office’ów.

Aktor ma w planach kolejną produkcję wielkiego ekranu, będzie to tym razem epicki obraz wojenny “Flyboys” z udziałem Jamesa Franco i w reżyserii Tony’ego Billa. Nedawno zakończył pracę nad najnowszym obrazem Kennetha Lonergana „Margaret” z udziałem Marka Ruffalo, Matta Damona i Anny Paquin.

W 1993 roku zagrał w komedii, Jean -Marie Poire'a "Goście, goście", z udziałem Gérarda Depardieu. Miała ona najlepsze otwarcie w historii francuskiego kina. Sukces ten został powtórzony w sequelu, "Goście, goście II", a potem w amerykańskiej wersji filmu "Goście w Ameryce".

Aktor od wielu lat z powodzeniem współpracuje z uznanym francuskim reżyserem Lucem Bessonem. Oprócz wspomnianego wcześniej „Leona zawodowca”, nakręcili razem “Le Dernier Combat”, „Subway” z Christopherem Lambertem i Isabelle Adjani, „Wielki błękit” /The Big Blue” oraz thriller „Nikita” /La Femme Nikita/ z Anne Parillaud. Obaj panowie pracowali także przy produkcji filmu “Wasabi”.

Reno urodził się w Casablance, w rodzinie hiszpańskiej. Po odbyciu służby wojskowej w Niemczech zaczął myśleć o karierze aktorskiej. W tym celu dołączył do teatralnej grupy objazdowej Didiera Flamanda i objechał z nią całą Francję. Pierwszą znaczącą rolę filmową otrzymał w 1979 roku, w filmie Costa Gavrasa "Claire de Femme". Następnym jego filmem był "Le Dernier" Luca Bessona, który zapoczątkował wspomnianą wcześniej wieloletnią współpracę z tym reżyserem.

Inne europejskie filmy, w których wystąpił Reno to: "Pardela les Nuages" Michelangelo Antonioniego, "Le Jaguar" Francisa Vebera, "L'Operation Corned Beef" Jean Marie Poire'a, "L'Homme Au Masque D'Or" Erica Durera, "I Love You" Marco Ferreriego, "Notre Historie" Bertranda Bliera i "Signes Exterieurs de Richesse" Jacquesa Monneta. Kolejne anglojęzyczne produkcje to z kolei "Rollerball", „For Roseanna” oraz “Francuski pocałunek” /French Kiss/ Lawrence’a Kasdana z udziałem Kevina Kline’a i Meg Ryan.

Reno, który do wieku lat 11 mówił jedynie w swoim ojczystym języku – hiszpańskim, obecnie płynnie posługuje się francuskim włoskim, angielskim i japońskim. Swój czas dzieli między Francję, Korsykę, Nowy Jork I Los Angeles.

Droga do ekranizacji

Fenomenalny sukces powieści Dana Browna zatytułowanej “Kod da Vinci” /The Da Vinci Code/ zaczynał właśnie nabierać tempa i stopniowo bombardować świadomość masowego czytelnika niespotykanymi dotąd teoriami, kiedy to właśnie producent John Calley zachęcony został przez prezesa Sony, Howarda Stringera, do sięgnięcia po tę pozycję. Jak wspomina swoje pierwsze wrażenia Calley: „Byłem po prostu oszołomiony siłą przekazu tej książki. To fascynująca lektura, a do tego pierwszorzędny thriller!” Od razu więc pojawił się pomysł przeniesienia powieści na ekran.

Mniej więcej w tym samym czasie jeden z prezesów firmy producenckiej Imagine Entertainment, Brian Grazer wraz ze swoim długoletnim współpracownikiem, reżyserem i producentem Ronem Howardem, również wyrazili zainteresowanie filmową adaptacją tego bestselleru. Obaj panowie wkrótce dowiedzieli się, że prawa do sfilmowania książki są w rękach Calley’a, przedstawili mu zatem swoją wizję ekranizacji. Była ona na tyle frapująca, że wkrótce podjęta została decyzja o rozpoczęciu współpracy.

Z pewnością ogromnym atutem realizacji tego przedsięwzięcia była osoba reżysera Rona Howarda, którego zapał w dążeniu do ekranizacji filmowej wersji “Kodu” związany był zarówno z niebanalną historią opowiedzianą przez Dana Browna, jak i pasją reżysera do realizacji filmów z gatunku kina akcji i thrillera. Jak mówi sam Howard: “Ta historia ma niesamowity potencjał. A do tego styl i wszystkie niezbędne elementy trzymające widza w napięciu od pierwszych do ostatnich scen. To naprawdę porcja porządnej filmowej rozrywki.”

Calley nie ukrywał swojego zadowolenia związanego z obecnością osoby Howarda przy realizacji projektu pod nazwą „Kod Leonarda da Vinci”, od dawna przymierzając się do współpracy z utytułowanym reżyserem. Jak mówi: „Zawsze podziwiałem Rona i jego twórczość. Jest on niezwykle zręcznym filmowcem, a jego wizja realizacji projektów filmowych zawsze jest z największą korzyścią dla filmu i widza.”

Pracując wcześniej ze scenarzystą Akivą Goldsmanem przy realizacji filmów “Piękny umysł” /A Beautiful Mind/ i “Cinderella Man”, Howard przekonał się, że jest to osoba godna powierzenia zadania polegającego na adaptacji powieści Dana Browna na scenariusz filmowy. “Nie było to łatwe zadanie”, mówi Howard. “Od czasu publikacji książki do pomysłu realizacji filmowej, zdążyła ona już zyskać sobie status absolutnego bestselleru, dlatego też oczekiwania związane z realizacją projektu były ogromne. Czuliśmy tę presję i wiedzieliśmy, że tylko najlepszy z najlepszych projekt może sprostać tym oczekiwaniom. Z Akivą przeprowadziliśmy wiele głębokich rozmów, nie tylko na temat ostatecznego kształtu scenariusza, ale również na temat samej książki i poruszanych przez nią zagadnień. Decydując się na realizację tego przedsięwzięcia sami musieliśmy odpowiedzieć sobie na wiele pytań, które prawdopodobnie zadawało sobie również wielu czytelników. Tak naprawdę nigdy wcześniej nie pracowałem przy projekcie filmowym tego formatu. On nie tylko odwołuje się do emocji, trzyma w napięciu i stanowi porcję porządnej rozrywki, ale również zachęca do zastanowienia się nad kształtem historii i pobudza dyskusję.”

Goldsman przyznaje, że początkowo był nieco onieśmielony faktem możliwości dokonania adaptacji jednej z najbardziej głośnych i kontrowersyjnych zarazem powieści naszych czasów. Książkę Dana Browna przeczytały miliony ludzi na całym świecie, stała się ona swoistym fenomenem wydawniczym, a każdy z czytelników z pewnością na swój sposób wyobraża sobie opisane w niej wydarzenia. Jak mówi Goldsman: „Byłem pod wielkim wrażeniem “Kodu Leonarda da Vinci” i muszę przyznać, że początkowo nie bardzo wiedziałem jak się zabrać do tej bądź co bądź zawiłej historii, która obfituje w nieoczekiwane i zaskakujące zwroty akcji. Dopiero seria spotkań z Ronem i jego wyrazista wizja realizacji adaptacji natchnęła mnie do określenia jaki ostateczny kształt powinien mieć scenariusz.”

Dwukrotny laureat Nagrody Akademii® Tom Hanks, który w filmie wcielił się w postać amerykańskiego naukowca Roberta Langdona również przyznaje się do swoich początkowych obaw związanych z realizacją tak popularnego dzieła jak “Kod Leonarda da Vinci”. Jak stwierdza: „Niełatwo jest dać każdemu z czytelników poczucie satysfakcji związane ze spełnieniem oczekiwań i wyobrażeń o ekranizacji książki. Nie da się ukryć, że „Kod” to znakomita lektura, a nakręcenie jego filmowej wersji to zadanie wręcz monumentalne. Podziwiam Akivę za jego wielki kunszt narratorski.”

Podczas pracy nad tworzeniem scenariusza filmu, jego twórcy wielokrotnie sięgali do źródła informacji – prowadząc długie rozmowy z autorem książki, Danem Brownem. Jak wspomina Howard: “Dan wspomagał nas na każdym etapie realizacji naszego projektu. Był przy tym niezwykle cierpliwy i wyrozumiały. Zdawał sobie sprawę, że filmowa adaptacja nie będzie w stanie dosłownie przełożyć książki na język filmu i był nieocenionym źródłem interpretacji niektórych elementów scenariusza.“

Dzieła Leonarda da Vinci

Ostatnia Wieczerza

W “Kodzie da Vinci”, jedna z głównych postaci - Sir Leigh Teabing (Ian McKellen) dokonuje zadziwiającej interpretacji tego legendarnego malowidła, które mistrz Leonardo rozpoczął w 1495 roku, a zakończył trzy lata później. Praca powstała na zamówienie jego mecenasa, księcia Mediolanu, Ludovico Sforzy. Ostatnia Wieczerza jest tak naprawdę malowidłem ściennym wykonanym na ścianie refektarza klasztoru przy mediolańskim kościele Santa Maria delle Grazie.

Malowidło o wymiarach 460 x 880 centymetrów przedstawia moment, w którym Jezus, podczas ostatniej wieczerzy oznajmia swoim uczniom, że jeden z nich tej samej nocy wyda go. Mistrz w naturalny sposób odmalował uczucia i emocje wyrażone na twarzach apostołów, od głębokiego zdziwienia i konsternacji, do ukrywanego braku jakiejkolwiek ekspresji na twarzy Judasza. Ten sposób przedstawienia w znaczący sposób odróżniał się od wszelkich wcześniejszych form. Malowidło jest również znakomitym zapisem swoich czasów, pokazując rodzaj stołów, naczyń oraz krzesła używane przez mnichów w XV wieku.

Na obrazie centralną figurą jest Jezus, lecz jest on symbolicznie wyizolowany i nieobecny duchem. Leonardo ustawił uczniów Chrystusa w trzyosobowych grupach, nadając im zindywidualizowane gesty i wyrazy twarzy. Na prawo od Jezusa umieszczona została postać młodego apostoła, przypominająca delikatnością rysów i figurą kobietę. To właśnie tym tropem stara się iść Teabing, sugerując szokujący wniosek, będący kanwą dla “Kodu da Vinci”.

Niestety, dzieło Leonarda okazało się bardzo nietrwałe. Artysta nie sięgnął po tradycyjne metody malowania fresków, ale eksperymentował z nietrwałą techniką oleju zmieszanego z temperą na suchym podłożu. Na skutek takich zabiegów już w XVI wieku malowidło zaczęło przejawiać oznaki zniszczenia. Ówczesny historyk sztuki pisał nawet, że stan jego jest na tyle zły, że trudno rozpoznać rozmyte kształty sceny Ostatniej Wieczerzy. Przez kolejne pokolenia starano się zapobiec niszczeniu, prowadząc zakrojone na szeroką skalę prace konserwacyjne.

Mona Lisa

Mona Lisa określana jest mianem najsłynniejszego obrazu świata. Od lat fascynuje swoją doskonałością artystyczną i rodzi nowe interpretacje. Leonardo rozpoczął prace nad portretem tajemniczej damy o nieodgadnionym uśmiechu w 1503 roku i kontynuował je przez kolejnych kilka lat. Trzy lata przed śmiercią mistrza, kiedy Leonardo udał się do Francji, aby pracować na dworze młodego króla Franciszka I, zabrał portret ze sobą. Dzieło było wystawione najpierw w Fontainebleau, a następnie w Wersalu. Ostatecznie trafiło do Luwru, gdzie od wielu lat cieszy oczy niezliczonej rzeszy wielbicieli sztuki Leonarda da Vinci. Obecnie eksponowane jest zza szklanej szyby ochronnej. Mona Lisa jest z pewnością największą atrakcją turystyczną i artystyczną Luwru.

Przez wiele lat portret znany był pod nazwą La Gioconda, z uwagi na przedstawioną na nim osobę Lisy del Giocondo, trzeciej żony zamożnego kupca florenckiego Francesco del Giocondo. Obraz sam w sobie jest jednak bardzo tajemniczy więc krążą dziwaczne spekulacje na temat jego powstania. Zagadkowy uśmiech modelki wciąż prowokuje najróżniejsze teorie o jej tożsamości. Niektórzy twierdzą, że rzeczywistym obiektem obrazu był sam Leonardo, bądź też jedna z kochanek Medyceuszy.

Dla aktora Jean Reno Mona Lisa jest obiektem zachwytu od wielu lat. Jak mówi: „Ciągle wracam do tego obrazu. Dla mnie ma ona w sobie coś niezwykle urzekającego i tajemniczego zarazem. Ma się wrażenie, że jej oczy stale cię obserwują, śledzą. Ona jest jak zapach oszałamiających perfum. Dla wielu najwspanialszym elementem dzieła jest uśmiech Giocondy, dla mnie to jej przeszywające spojrzenie.”

Madonna ze skał

W 1483 roku Leonardo otrzymał zlecenie namalowania pracy, mającej stanowić centralną część ołtarza. Są dwa malowidła o tej samej nazwie – oryginał na płótnie, znajdujący się obecnie w Luwrze oraz późniejsza kopia wykonana na desce, eksponowana w londyńskiej National Gallery. Oba obrazy przedstawiają postać Dziewicy Marii wraz z małym Jezusem i św. Janem Chrzcicielem. Towarzyszy im anioł, najprawdopodobniej jest to Ariel.

Dzieło występujące również pod nazwą Madonna wśród skał lub Madonna w grocie jest jedną z centralnych części łamigłówki „Kodu da Vinci”

Filmowe postaci i aktorzy

Kiedy gotowy był już tekst scenariusza filmu, kolejnym wyzwaniem stojącym przed twórcami filmu było skompletowanie obsady, która w przekonujący sposób oddałaby charakter fascynujących postaci zarysowanych w powieści przez Dana Browna, a jednocześnie wykreowała nową filmową wartość.

Producent wykonawczy filmu, Todd Hallowell ujmuje to w ten sposób: “Ten film to wyjątkowy projekt również pod względem grającej w nim międzynarodowej obsady aktorów najwyższej próby.” Potwierdza to lista osób zatrudnionych przy filmie.

Tom Hanks/Robert Langdon

Jak zauważa autor scenariusza Akiva Goldsman: “Robert Langdon jest uosobieniem człowieka myślącego, który dodatkowo nie ustaje w poszukiwaniu prawdy i jest w stanie wiele poświęcić dla odkrycia wielowiekowej tajemnicy. W całej historii ludzkości zawsze fascynujące wydawały się postacie dążące do odkrycia prawdy. Kojarzymy je ze szlachetnością, czystością serca, siłą woli i niezłomnością. Taki też jest filmowy Robert Langdon.”

Hanks zaangażowany był w realizację projektu “Kodu Leonarda da Vinci” niemalże od samego jego początku. Chociaż aktor od wielu lat nie miał okazji współpracować z reżyserem Ronem Howardem, to jednak obaj panowie pozostawali w bliskim kontakcie. Nie tylko przyjaźń zadecydowała jednak o zaangażowaniu Hanksa do roli Langdona. Jak mówi Howard: “Kiedy rozważałem początkowo zaangażowanie do filmu Toma miałem to samo pozytywne uczucie, które towarzyszyło naszym pierwszym rozmowom przy realizacji „Apollo 13”, co miało miejsce mniej więcej dziesięć lat temu. Podobnie i tym razem między Tomem aktorem a graną przez niego postacią Roberta Langdona była naturalna więź. Tom jest na swój sposób bardzo podobny do Langdona. Jego działaniem kieruje naturalna ciekawość, a do tego, podobnie jak Langdon, ma znakomite poczucie humoru. Co więcej, Langdon zafascynowany jest ukrytymi znaczeniami, symbolami i interesują go detale – dzięki nim jest w stanie dotrzeć do prawdy. Podobnie jak grana przez Toma postać, on sam jest również bardzo błyskotliwy i zainteresowany otaczającym światem. Zatrudniając go przy filmie miałem pewność, że będę miał w jego osobie duże wsparcie i pomocną dłoń.”

Hanks nie ukrywał, że możliwość wspólnej pracy z Howardem przy realizacji tak atrakcyjnego projektu filmowego była dla niego nie lada gratką. Do tego dochodziła sama postać Langdona, tak odmienna w charakterze od wszystkich innych granych dotychczas przez aktora postaci. Jak mówi Hanks: “Langdon posiada imponującą wiedzę, bardzo dogłębną i renesansową w swoim charakterze. Jest specjalistą z wielu dziedzin, co przekłada się na jego sukces zawodowy. Jako światowej sławy historyk i badacz symboli jest w stanie odczytać z trzech znaków wyrysowanych na ścianie jaskini ich ukryte znaczenia, historyczne odniesienia i interpretację współczesną. Ten facet stale obserwuje wszystko, co znajduje się w zasięgu jego wzroku. Stale odnajduje też nowe interpretacje, odniesienia i związki. To naprawdę imponujące”

Podobnie jak inni twórcy filmu, Hanks podkreśla nieocenioną wręcz rolę reżysera Howarda w procesie odkrywania postaci Roberta Langdona. Jak mówi: “Ron ma bardzo swobodny styl bycia. Nie ma w nim nic stresującego. Jednocześnie ma wielkie poczucie odpowiedzialności za realizowany projekt i pracujący przy nim zespół, jest bardzo twórczy i absolutnie oddany sztuce filmowej najwyższej próby.”

Audrey Tautou/Sophie Neveu

Imię filmowej bohaterki Sophie ma swoje odniesienie do greckiego słowa Sofia – oznaczającego mądrość, zaś francuskie nazwisko Neveu oznacza w tym języku “pochodzący od” – czyżby pochodzący od Marii Magdaleny?

Z punktu widzenia reżysera Howarda, rola Sophie Neveu była zasadniczym elementem opowiadanej historii “Kodu Leonarda da Vinci”. “Jednym z wątków książki, który zrobił na mnie wyjątkowo silne wrażenie, a który w moim mniemaniu miał być centralnym punktem filmowej adaptacji, była kwestia sakralności kobiecej”, mówi Howard i dodaje: “Sam mam trzy córki, a od 30 lat jestem żonaty ze wspaniałą, silną kobietą, stąd też temat ten wydawał mi się wyjątkowo ważny. Emocjonalna podróż, która jest udziałem Sophie w “Kodzie Leonarda da Vinci” jest niezwykle ekscytująca. Umieszczenie tak silnej postaci kobiecej w centrum filmowych wydarzeń, obserwacja jej swoistego dojrzewania i odkrywania własnej tożsamości znakomicie wpisują się w wątki trzymającego w napięciu thrillera.”

Znalezienie odtwórczyni roli Sophie Neveu zajęło twórcom filmu sporo czasu. Na przesłuchania zaproszonych było wiele znakomitych i uznanych francuskich aktorek. Ostatecznie, po przesłuchaniach z udziałem Toma Hanksa, przeprowadzonym na końcowym etapie w Los Angeles, wybór padł na Audrey Tautou. Aktorka, co prawda, nie mogła się pochwalić dużym anglojęzycznym dorobkiem, mając na swoim koncie zaledwie jeden zagraniczny tytuł “Dirty Pretty Things”, jednak wnikliwość z jaką podeszła do niuansów granej przez siebie roli z miejsca przekonała producentów, że jest właściwą osobą. Jak zauważa Howard: “Audrey ma tę wyjątkową cechę, która znakomicie wpisuje się w mistyczny klimat “Kodu Leonarda da Vinci”. Jest tajemnicza, ale jednocześnie bliska przeciętnemu człowiekowi. Jest nieco eteryczna i enigmatyczna, ale kiedy zadaje pytanie, sprawia wrażenie osoby twardo stąpającej po ziemi.”

Ian McKellen/Sir Leigh Teabing

“Teabing jest sfinksem całej naszej historii,” stwierdza Goldsman, “jest postacią bardzo zagadkową, a jednocześnie stanowi motor napędzający akcję zarówno książki, jak i filmu. Większość wydarzeń rozgrywających się w filmie jest sterowana ręką tego właśnie człowieka.”

“Wielu znakomitych brytyjskich aktorów przychodziło mi do głowy rozważając obsadę roli Sir Leigh Teabing,” mówi Howard, “jednak po spotkaniu z Sir Ianem, wiedziałem od razu, że będzie on nieocenionym nabytkiem dla naszego projektu. Jak się okazało już na planie filmowym, miałem absolutną rację. Film wiele zyskuje dzięki wielowymiarowej kreacji Iana McKellena”.

Paul Bettany/Silas

Przyjmując rolę Silasa, dla wielu będącego najbardziej dziwaczną i nieodgadnioną postacią powieści Browna, aktor Paul Bettany podjął się, jak sam mówi, misji ‘nadania bardziej ludzkiej twarzy’ mrocznej postaci mnicha. Jak stwierdza aktor: “Silas jest bardzo wyobcowaną postacią, która desperacko stara się odnaleźć przewodnika duchowego. Osoba taka miałaby w pewien sposób zastąpić mu ojca. Pierwszą i niemalże jedyną osobą, od której otrzymuje ciepło i zrozumienie jest biskup Aringarosa. Niestety ten, mniej lub bardziej świadomie, wykorzystuje nadwątloną psychikę Silasa jako swoją broń. Historia tego mnicha jest bardzo skomplikowana – ma on na swoim koncie zabójstwo ojca i związany z tym pobyt w więzieniu. Kolejnym etapem jego osobistej historii jest spotkanie Aringarosy, który wskazuje mu nową drogę życiową i nadaje jego egzystencji poczucie wyższego sensu.”

Reżyser filmu, który pracował wcześniej z aktorem Paulem Bettanym, odtwórcą roli Silasa, przy realizacji oskarowego obrazu “Piękny umysł” /A Beautiful Mind/, przyznaje również, że duże wrażenie zrobiła na nim kreacja aktora w filmie „Gangster No. 1”. Pokazała ona szeroki wachlarz jego artystycznych umiejętności. Howard zwrócił się zatem do Bettany’ego z nadzieją, że odnajdzie w nim uosobienie Silasa — tak też się stało.

Jak mówi reżyser: “Paulowi bardzo przypadł do gustu filmowy Silas. Ta postać w jego wydaniu jest przerażająca, do tego stopnia, że widza przebiegają ciarki po plecach. Jest przy tym tak wiarygodny w swojej kreacji, że czasem trudno było mi sobie wyobrazić, że grający go mężczyzna jest zwykłym, normalnym facetem.”

Jean Reno/Bézu Fache

Imię filmowego kapitana francuskiej policji Bézu jest również nazwą miejsca, gdzie znajduje się forteca Zakonu Templariuszy na południu Francji.

Jean Reno, który wcześniej miał okazję współpracować z producentem Johnem Calley’em nie ukrywał, że jest wyjątkowo zainteresowany zagraniem filmowej postaci Bézu Fache’a. Fascynowała go możliwość wcielenia się w postać człowieka rozczarowanego za sprawą nadwerężenia jego zaufania w stosunku do biskupa Aringarosy. Jak tłumaczy Reno: “Kapitan Fache angażuje się bez reszty w sprawę morderstwa kustosza Luwru, ponieważ ślepo wierzy i ufa biskupowi. Nie zapominajmy jednak, że jest również policjantem z krwi i kości, stara się zatem możliwie jak najlepiej wypełniać swoje obowiązki. Ten właśnie wątek zafrapował mnie najbardziej – jak zachowa się Fache w obliczu zdrady ze strony Aringarosy.”

Howard ma przekonanie, że nikt inny nie mógłby lepiej zagrać kapitana francuskiej policji niż Reno. “Jean jest po prostu tego rodzaju człowiekiem i aktorem, który wnosi wiele radości w proces tworzenia. Jest jednocześnie niezwykle inteligentny, wnikliwy i ma po prostu talent.”

Portretujący postać Bézu Fache’a Reno wcielił się w postać, która niejako była stworzona dla niego. Jak mówi aktor: „Było dla mnie wielkim zaszczytem, kiedy dowiedziałem się, że Dan Brown stworzył swoją postać z myślą o mnie. To nadało mojej filmowej postaci dodatkowego znaczenia.”

Alfred Molina (I)/Biskup Aringarosa

Imię biskupa Aringarosy to jedna z większych zagadek powieści Dana Browna. Aringa oznacza bowiem śledzia, a Rosa to kolor czerwony. Czy znaczy to, że biskup jest czerwonym śledziem?

Alfred Molina otrzymał propozycję zagrania w filmie jeszcze przed zakończeniem swojego wcześniejszego projektu – produkcji „Jak wam się podoba” /As You Like It/, przy której pracowała także córka Howarda, Bryce Dallas Howard. Na wieść o możliwości zagrania w „Kodzie Leonarda da Vinci” aktor popędził z odległego krańca Anglii do Londynu na zdjęcia próbne. Molina twierdzi, że możliwość spędzenia czasu z Howardem i scenarzystą Goldsmanem była nieocenionym doświadczeniem, rzucającym więcej światła na postać filmowego biskupa.

Howard ze swojej strony doceniał zaangażowanie aktora i czas poświęcony przez niego na zgłębienie niuansów filmowej postaci Arinagarosy. Podkreśla, że “Alfred ma głębokie zrozumienie dla granej przez siebie roli. Czasem wydaje się wręcz być bardziej autentyczny niż książkowy pierwowzór.”

Historia i "Kod da Vinci"

Zakon Templariuszy

Zakon Templariuszy powstał w 1118, po tym, jak święte miasto Jerozolima (podbite w 614 roku naszej ery przez kalifa Umara) ponownie dostało się w ręce chrześcijan w następstwie Pierwszej Krucjaty. Królestwem Jerozolimy rządził Baldwin I, koronowany w 1100, a Zakon, na którego czele stanął Hugon z Payens, zajął skrzydło zamku Baldwina, mieszczącego się w meczecie Al Aqsa, będącego onegdaj Świątynią Salomona. Templariusze swoją nazwę wzięli właśnie od nazwy świątyni (Templum Salomonis). Byli oni zbrojnym ramieniem chrześcijaństwa, ich działalność polegała na zapewnianiu ochrony pielgrzymom udającym się do Ziemi Świętej. Będąc jednocześnie mnichami, składali śluby czystości i ubóstwa. Znakiem Zakonu Templariuszy stał się czerwony krzyż na białym lub czerwonym tle (w zależności od pozycji w Zakonie). Podstawą życia i działalności templariuszy była reguła ułożona w 1128r. przez św. Bernarda z Clairvaux (założyciela Zakonu Cystersów). Prawdopodobnie to właśnie Bernard z Clairvaux był aktywnym orędownikiem przyznania zakonowi prawa podlegania wyłącznie stolicy apostolskiej, bez konieczności pośrednictwa kolejnych instancji kościelnych. Tym samym Templariusze stali się prawdziwymi panami Ziemi Świętej. Początkowo zajmujący się jedynie ochroną pielgrzymów, z czasem członkowie zakonu zmienili swoją taktykę na bardziej zaczepną. Zapewniali także przewóz pieniędzy do Ziemi Świętej, a potem, dysponując rozciągającą się od Szkocji po Hiszpanię siecią twierdz, przewożenie pieniędzy do Europy i w końcu wydawanie zaświadczenia o wymianie. Byli bankierami królów, ze swej działalności nie musieli zdawać sprawy nikomu prócz papieża.

Ich posiadłości, rozciągające się od Cypru aż po Ziemię Świętą, coraz bardziej rozrastały się, budząc niepokój ówczesnych władców. W piątek 13 października 1307 roku (od tego czasu wziął się przesąd o pechowym piątku 13) Filip IV Piękny zapragnął położyć kres finansowej potędze templariuszy, przeprowadzając operację aresztowania wszystkich członków zakonu. Oskarżono ich o herezję, bluźnierstwa, kontakty z niewiernymi, satanistyczne orgie i wiele innych zbrodni. Presją moralną i torturami wymuszano liczne przyznania się do winy. Wielki mistrz zakonu Jakub de Molay odwołał zeznania złożone w śledztwie, toteż zamiast wyroku dożywotniego więzienia otrzymał karę śmierci. Zginął na stosie w marcu 1314r., wzywając na sąd boży swych prześladowców. Tym sposobem po ponad 200 latach działalności Zakon przestał istnieć.

Zakon Syjonu

W swojej powieści “Kod Leonarda da Vinci”, Dan Brown utrzymuje jakoby Zakon Syjonu był prawdziwą organizacją, tajnym stowarzyszeniem powołanym do życia w 1099 roku przez Godefroya z Bouillon. Potwierdzeniem tego mają być dokumenty – zwoje pergaminu znalezione w Bibliotece Narodowej w Paryżu, stwierdzające, że członkami organizacji było wiele znamienitych postaci ze świata literatury, sztuki i nauki. Dokumenty owe znane pod nazwą Les Dossiers Secrets z czasem okazały się być fałszerstwem, dokonanym przez niejakiego Pierre’a Plantarda. On sam przyznał się do założenia Zakonu Syjonu z grupą przyjaciół w 1956 roku, w 1981 roku został rzekomo jego Wielkim Mistrzem.

O filmie

Przy udziale takich znakomitości świata filmu jak reżyser Ron Howard, producenci Brian Grazer i John Calley (nominacja do Oscara® za “Okruchy dnia” /The Remains of the Day/), scenarzysta Akiva Goldsman oraz oskarowej ekipy pracującej wcześniej przy filmie “Piękny umysł” /A Beautiful Mind/, powstała filmowa wersja jednej z najbardziej popularnych i kontrowersyjnych zarazem powieści naszych czasów - “Kod Da Vinci” autorstwa Dana Browna. W doborowej obsadzie filmu znalazły się takie sławy współczesnego kina jak: dwukrotny laureat Nagrody Akademii® Tom Hanks, ciesząca się ogromną popularnością od czasów „Amelii” Audrey Tautou oraz Ian McKellen, Alfred Molina (I), Jürgen Prochnow, Paul Bettany i Jean Reno.

Wyprodukowany pod okiem Grazera i Calley’a, “Kod da Vinci” opowiada skomplikowaną intrygę historyczno-kryminalną, u której podstaw leży najbardziej skrywana w dziejach ludzkości tajemnica. Jej ujawnienie może na zawsze odmienić losy świata...

Podróż przez Europę

Podczas pracy nad filmem ekipa “Kodu Leonarda da Vinci” przemierzyła Europę z jednego końca na drugi, podróżując najpierw z Paryża do Wielkiej Brytanii, a następnie na Maltę. Celem tej filmowej podróży było znalezienie jednych z najbardziej fascynujących i znaczących historycznie miejsc Europy.

Chociaż wiele z miejsc przedstawionych w filmie powstało jedynie w studiach filmowych Shepperton i Pinewood, to jednak większość kluczowych dla rozwoju akcji scen kręcono w plenerach. Jak mówi Tom Hanks: “Pracując nad filmem odwiedziliśmy wiele miejsc, o których Dan Brown pisze w swojej książce. Trzeba przyznać, że biorąc pod uwagę historyczne dziedzictwo i ducha czasu, jakie daje się w nich odczuć, robiły one ogromne wrażenie wzięte razem i wszystkie z osobna. Podobnie jak bohaterowie powieści musieliśmy często pełzać na kolanach i przeciskać się przez wąziutkie drzwi starych konstrukcji budowlanych. Niewątpliwie takie otoczenie w dużym stopniu wpłynęło na interpretację ról, a mnie samemu pomogło w sportretowaniu postaci Roberta Langdona. Muszę przyznać, że było to zupełnie odmienne doświadczenie niż udanie się do jednego ze studio hollywoodzkich i przemieszczanie się między sceną dźwiękową numer 5 a sceną numer 6, na której zwykle kręcone są zdjęcia.”

Francja

Początkowe sceny “Kodu Leonarda da Vinci” kręcone były na ulicach Paryża oraz w Luwrze. Tam właśnie rozpoczyna się intrygująca historyczno-kryminalna zagadka, która później zawiodła bohaterów do podparyskiego Wersalu, a dokładniej do Château de Villette.

Ogrywający w przedstawionej w filmie historii kluczową rolę Luwr, przez kolejne wieki nieodłącznie był związany z dziejami Paryża. Dzisiaj jest jednym z najstarszych i największych muzeów na świecie. Najstarsze fragmenty Luwru pochodzą z końca XII wieku. Wtedy to Filip II August wzniósł w tym miejscu fortecę obronną, której zadaniem była ochrona prawego brzegu Sekwany. W 2 połowie XIV wieku Karol V Mądry uczynił z zamku rezydencję. W XVI wieku Franciszek I, ostatni mecenas mistrza Leonarda da Vinci, zamienił tę budowlę w renesansowy pałac. W 1793 roku, za sprawą dekretu Zgromadzenia Narodowego Rewolucji Francuskiej, po raz pierwszy udostępniono Wielką Galerię masowej publiczności. Prawie 200 lat później, do kolekcji licznych przeróbek i przekształceń muzeum, doszedł nowy eksponat – szklana piramida zaprojektowana przez amerykańskiego architekta chińskiego pochodzenia I.M. Peia. Obecnie piramida stanowi wejście do muzeum. Zarówno w książce, jak i w filmie pełni ona rolę ważnego symbolu, o wielorakich znaczeniach.

Ekipa filmowa miała wiele szczęścia, mogąc, po otrzymaniu specjalnego zezwolenia, nakręcić część zdjęć w Wielkiej Galerii. Ponieważ rejestrowanie scen miało miejsce po godzinach, aktorzy czuli się prawdziwie zaszczyceni mogąc obcować z największymi dziełami sztuki w komfortowych warunkach, bez obecności tłumu turystów. Jak mówi Audrey Tautou: “To niesamowita sprawa być w Luwrze w nocy, po zamknięciu sal dla zwiedzających. Wszystkie te wspaniałe obrazy i rzeźby mieliśmy prawie tylko dla siebie. To robi wrażenie, biorąc pod uwagę ile tysięcy ludzi stąpa po posadzkach Luwru każdego dnia.”

Sir Leigh Teabing (Ian McKellen), jeden z głównych bohaterów “Kodu Leonarda da Vinci” mieszka na północny-zachód od Paryża, niedaleko od Wersalu w Château de Villette. (Langdon i Sophie lądują w posiadłości tego ekscentrycznego Anglika, po ucieczce opancerzoną ciężarówką, chcąc uzyskać od niego informacje dotyczące symboliki Świętego Graala). Ukończona około roku 1696 dla François Mansarta, hrabiego Aufflay, imponująca posiadłość może się pochwalić dwoma malowniczymi jeziorkami, fontannami z kaskadami oraz przepięknymi ogrodami zaprojektowanymi przez André Le Nôtre (projektował on także ogrody w Wersalu). Zdjęcia na terenie Château de Villette kręcono przez trzy dni, przy czym większość scen rozgrywających się we wnętrzach domu Teabinga zarejestrowanych zostało w studio Shepperton.

Wielka Brytania

Z Paryża, a dokładnie podparyskiego Château de Villette , droga zaprowadziła naszych bohaterów (Langdona, Neveu, tym razem w towarzystwie Teabinga) do Londynu. Kolejne tropy wiodły do Temple Church, znajdującego się pomiędzy ulicą Fleet Street i Tamizą. Kościół ten konsekrowany w 1185 roku był jednym z elementów świątyni zbudowanej w XII wieku z przeznaczeniem na angielską siedzibę Zakonu Templariuszy. Kościół podzielony jest na dwie części, z których kolista była zaprojektowana na podobieństwo rotundy Grobu Pańskiego w Jerozolimie. Po zniszczeniu Zakonu Templariuszy w 1307 roku, konkurujący wcześniej z nim o wpływy Zakon Szpitala Najświętszej Maryi Panny przejął kościół i był w jego posiadaniu do czasu konfiskaty przez króla Henryka VIII. Korona ostatecznie użyczyła części kościoła dwóm collegom prawniczym, które użytkują tę przestrzeń po dziś dzień. Kościół, który przez wiele wieków opierał się historycznym zawirowaniom, został zbombardowany w 1941 roku. Po wojnie był pieczołowicie odbudowany, zachowując swój pierwotny kształt i wspaniałość.

Po prześledzeniu kolejnych tropów w Temple Church, Langdon zdaje sobie sprawę, że szukają odpowiedzi na zagadkę w niewłaściwym miejscu. Podpowiedzi jakie daje im kryptekst wiodą do Opactwa Westminster. Sceny w pobliżu świątyni kręcone były w rzeczywistych plenerach imponującej budowli, jednak wnętrza Opactwa ‘zagrała’ w filmie Katedra Lincolna, trzy godziny drogi na północ od Londynu.

Kolejnym przystankiem na drodze Langdona i Neveu do odkrycia zagadki Sauniera jest szkocka Kaplica Rosslyn. Rosslyn znajduje się siedem mil na południe od Edynburga, w niewielkiej wiosce o nazwie Roslin. Budowę kaplicy rozpoczęto w 1446 roku, a jej fundatorem był Sir William St. Clair, książę Orkney.

Początkowo planowano wzniesienie w tym miejscu wielkiej kolegiaty pod wezwaniem św. Mateusza, ale po zbudowaniu prezbiterium i kaplicy Matki Boskiej w 1484r. fundator zmarł i prace wstrzymano. Ta niewielka gotycka kaplica kryje niezwykłe dekoracje roślinne i misterne rzeźby figuratywne. Najwspanialsze i najbardziej oryginalne rzeźbienia znajdują się na Apprentice Pillar (kolumna czeladnika). Kaplicę zdobi również niesłychane bogactwo symboli: chrześcijańskich, celtyckich, żydowskich, masońskich i pogańskich. Nie dziwi fakt, że od dawna robiła ona wrażenie na twórcach i poetach, w tym również Sir Walterze Scottcie i Williamie Wordsworth.

Malta

Ostatnim przystankiem w podróży ekipy filmowej była Malta, gdzie kręcono zdjęcia do scen sięgających w głąb historii. Malta odegrała zatem rolę starożytnej Ziemi Świętej i Hiszpanii. Wyspa usytuowana w samym sercu Morza Śródziemnego od zawsze leżała na styku wpływów różnych kultur, czego świadectwem jest jej zróżnicowana architektura. Szczególnie interesujący jest fort w Vittoriosa, onegdaj siedziba zakonu joannitów (Kawalerów Maltańskich), którzy po wydaleniu z wyspy Rodos osiedli właśnie tam. Przez okres 250 lat, zakon prowadził swoją działalność z Malty, a przyświecała mu ochrona chrześcijaństwa przez imperium otomańskim. Zakon ostatecznie został rozwiązany przez Napoleona.

Treść

Światowej sławy historyk i badacz symboli profesor Robert Langdon (Tom Hanks) w środku nocy zostaje wezwany do muzeum Luwru, gdzie, jak się okazuje, miało miejsce tajemnicze morderstwo. Jego ofiarą jest kustosz muzeum, Jacques Sauniere, który przed śmiercią pozostawił jako trop kilka zawoalowanych wskazówek i symboli. Podejrzewany o dokonanie tej zbrodni Langdon, którego własne bezpieczeństwo wisi teraz na włosku, z pomocą młodej agentki policji, Sophie Neveu (Audrey Tautou), specjalizującej się w kodach i szyfrach, podejmuje próbę rozwikłania zagadki, której kluczowe elementy kryją się w najsławniejszych obrazach mistrza Leonarda Da Vinci. Trop wiedzie do tajnego stowarzyszenia, którego zadaniem od wieków jest ochrona starożytnej tajemnicy sięgającej swoimi korzeniami 2000 lat wstecz. Duet Langdon-Neveu rusza zatem tropem poszukiwań, który wiedzie przez Paryż, Londyn i Szkocję. Po drodze udaje im się stopniowo łamać kolejne kody, przybliżające dwójkę bohaterów do ujawnienia głęboko skrywanej od wieków tajemnicy.

Twórcy

Ron Howard – Reżyser

Należy do grona najbardziej popularnych reżyserów swojego pokolenia, wielokrotnie nagradzany był za swoje produkcje statuetkami Amerykańskiej Akademii Filmowej®. Jest niezwykle wszechstronnym reżyserem, twórcą wielu wspaniałych filmów, które na trwałe weszły do historii współczesnego kina amerykańskiego - w tym między innymi „Pięknego umysłu” /A Beautiful Mind/, „Apollo 13” oraz przebojowych komedii „Plusk” /Splash/ i „Spokojnie tatuśku” /Parenthood/. Ostatnio najwyższe laury przyniósł mu właśnie wspomniany „Piękny umysł”, za który Howard otrzymał statuetkę Oscara® dla Najlepszego Reżysera. Film wyróżniony został również jako Najlepszy Obraz Roku i w kategoriach Najlepszy Scenariusz, Najlepsza Drugoplanowa Rola Żeńska. „Piękny umysł” uhonorowany został także Złotym Globem oraz Nagrodą Gildii Amerykańskich Reżyserów Filmowych. Howard wraz z producentem Brianem Grazerem za swoją pracę przy filmie otrzymali przyznawaną po raz pierwszy Awareness Award (Nagrodę Świadomości) od National Mental Health Awareness Campaign (Kampanię Świadomości Zdrowia Psychicznego).

Umiejętności i talent reżyserski Howarda już dawno zostały bezsprzecznie udowodnione. W 1995 roku wyreżyserował on film „Apollo 13”, z Tomem Hanksem, Kevinem Baconem Billem Paxtonem, Garym Sinisem, i Edem Harrisem. Za obraz ten Howard uhonorowany został nagrodą dla Najlepszego Reżysera przyznawaną przez Gildię Amerykańskich Reżyserów Filmowych. Film nominowany był do Oscara® w dziewięciu kategoriach, jak również czterech do Złotych Globów, ostatecznie otrzymał nagrodę Akademii za Najlepszy Montaż i Dźwięk. Ostatnio „Apollo 13” ponownie wszedł na ekrany, tym razem w formacie IMAX. Wiele z produkcji firmowanych nazwiskiem Howarda zdobyło sobie uznanie Amerykańskiej Akademii Filmowej®, czego dowodem były nominacje do tej prestiżowej nagrody dla takich hitów jak: „Ognisty podmuch” /Backdraft/, „Spokojnie tatuśku” /Parenthood/ i „Kokon” /Cocoon/, z których ten ostatni otrzymał dwie statuetki Oscara®.

W reżyserskim portfolio Howarda figurują jedne z najbardziej popularnych tytułów filmowych ostatnich 20 lat. W 1991 roku nakręcił on wspomniany już, nominowany do nagrody Akademii w czterech kategoriach film „Ognisty podmuch” /Backdraft/ z Kurtem Russelem, Williamem Baldwinem i Robertem de Niro w rolach głównych. W kolejnych latach zrealizowane zostały „Okup” /Ransom/ z Melem Gibsonem i Rene Russo oraz piękna opowieść miłosna „Za horyzontem” /Far and Away/, w której zagrały gwiazdy ekranu Nicole Kidman i Tom Cruise. Howard jest twórcą takich komedii jak: „Night Shift” z Henrym Winklerem, Michaelem Keatonem i Shelley Long, „Spokojnie tatuśku” /Parenthood/, filmu „Grinch: Świąt nie będzie” /How the Grinch Stole Christmas/ z Jimem Carrey’em, „Willow”. Wyreżyserował także trzymający w napięciu western „Zaginione” /The Missing/ z Cate Blanchett i Tommym Lee Jonesem.

W 1986 roku Howard i Brian Grazer powołali do życia Imagine Entertainment. Pod szyldem tej wytwórni powstały takie filmy jak: „Gruby i chudszy” /The Nutty Professor/ oraz jego sequel „Gruby i chudszy 2” /The Nutty Professor 2: The Klumps/, „Kłamca, Kłamca” /Liar, Liar/, „Kariera Bowfingera” /Bowfinger/, „Zawód: reporter” /The Paper/ ”Inventing the Abbots” oraz wiele innych. Howard razem z Grazerem i Tomem Hanksem są producentami serialu dla stacji HBO „From the Earth to the Moon”. Howard i Grazer współpracowali ze sobą wcześniej przed powstaniem Imagine min. przy filmach „Night Shift” w 1982 roku oraz w 1984 roku „Plusk” /Splash/. Howard zadebiutował jako reżyser w 1978 roku zabawną komedią „Grand Theft Auto”.

Urodził się w Duncan, w Oklahomie. Początkowo związał się z przemysłem filmowym jako aktor. Na ekranie pojawił się po raz pierwszy w „The Journey”, wystąpił ponadto w „The Music Man” oraz jako ‘Opie’ w wieloodcinkowym serialu telewizyjnym „The Andy Griffith Show”. W latach 1970-tych występował w popularnym serialu „Happy Days” oraz w filmach „American Graffiti” i „The Shootist”, zbierając za dwie ostatnie role bardzo pochlebne recenzje.

Akiva Goldsman – Scenariusz

Akiva Goldsman wcześniej współpracował z reżyserem Ronem Howardem przy filmach “Cinderella Man” oraz “Piękny umysł” /A Beautiful Mind/, za który otrzymał w 2001 roku Nagrodę Akademii®, Złoty Glob oraz Nagrodę Gildii Amerykańskich Scenarzystów.

Goldsman ma na swoim koncie również takie tytuły jak: “Klient” /The Client/, „Batman Forever”, „Czas zabijania” /A Time to Kill/, „Practical Magic” oraz „Ja, Robot” /I, Robot/.

Należąca do Goldsmana firma producencka Weed Road Pictures ma w swoim dorobku filmy: “Deep Blue Sea”, “Lost in Space”, “Starsky & Hutch”, “Constantine”, “Pan i pani Smith” /Mr. and Mrs. Smith” oraz wchodzący niedługo na ekrany “Tonight, He Comes” z Willem Smithem.

Urodzony w Brooklyn Heights, w stanie Nowy Jork, Goldsman jest absolwentem Wesleyan University. Uczęszczał również na zajęcia z creative writing prowadzone na Uniwersytecie Nowojorskim. Mieszka w Los Angeles wraz z żoną Rebeccą.

Dan Brown – Autor powieści Kod Leonarda da Vinc”, Producent wykonawczy.

W gatunku literatury sensacyjnej Dan Brown jest obecnie autorem numer 1 na świecie. Jego najgłośniejsza dotychczas powieść to Kod Leonarda da Vinci, który już w pierwszym tygodniu sprzedaży odniósł bezprecedensowy sukces debiutując na pierwszym miejscu listy bestsellerów The New York Timesa. Potem bił rekordy popularności we wszystkich krajach, w których został wydany, a trzeba wspomnieć, że dotychczas książka sprzedała się w nakładzie 50 milionów egzemplarzy na całym świecie.

Na początku 2004 roku cztery pozycje autorstwa Browna znalazły się na liście bestsellerów New York Timesa w tym samym tygodniu. Jego powieści przetłumaczono na 44 języki, a on sam zyskał sobie ogromną popularność goszcząc w programach stacji CNN, The Today Show, National Public Radio, Voice of America, jak również wypowiadając się na łamach Newsweeka, Forbesa, magazynów People, GQ, The New Yorker i wielu innych.

Brown jest absolwentem Amherst College i Phillips Exeter Academy, gdzie pracował jako wykładowca języka angielskiego, zanim poświęcił się całkowicie pisaniu. W 1996 zainteresowania Browna dziedziną łamania kodów oraz tajnymi agencjami rządowymi sprowokowały go do napisania pierwszej powieści Cyfrowa Twierdza /Digital Fortress/, która szybko znalazła się na pierwszym miejscu listy bestsellerów internetowych. Jej akcja, umieszczona wewnątrz sekretnych struktur Narodowej Agencji Bezpieczeństwa, porusza problem wątłej granicy pomiędzy prywatnością obywateli a narodowym bezpieczeństwem. Kolejny thriller Browna, Zwodniczy punkt /Deception Point/, koncentruje się na podobnych zagadnieniach moralności w polityce, strukturach narodowego bezpieczeństwa oraz najnowszych tajnych technologiach.

Jako syn wyróżnionego Nagrodą Prezydencką profesora matematyki oraz artystki - wykonawczyni muzyki sakralnej, Dan Brown dorastał wśród paradoksów nauki i religii, co bez wątpienia zaważyło na jego późniejszej twórczości. Czuć to szczególnie w trzeciej powieści Anioły i demony /Angels&Demons/, thrillerze naukowo-religijnym, w którym stworzył postać Roberta Langdona - harwardzkiego profesora ikonografii i sztuki religijnej, który jest również głównym bohaterem czwartej, zekranizowanej i prezentowanej właśnie Państwu powieści Kod Leonarda da Vinci. Ostatnio Brown rozpoczął prace nad kolejnymi powieściami z udziałem Roberta Langdona. Kolejne części jego perypetii mają się rozgrywać w Londynie i Waszyngtonie.

Żona Browna, Blythe, jest historykiem sztuki i malarką.

Brian Grazer – Producent

Z filmem i telewizją Brian Grazer związany jest od ponad dwudziestu lat, pracując w charakterze autora i producenta wielu programów i filmów. Osobiście trzykrotnie nominowany był do Nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej, z czego raz, w 2002 roku wyróżniono go Oscarem® za film „Piękny Umysł” /A Beautiful Mind/ w kategorii Najlepszy Film Roku. Sam obraz otrzymał jeszcze trzy inne statuetki Akademii® oraz cztery Nagrody Złotego Globu. Za pracę przy filmie Grazer uhonorowany został pierwszą doroczną Nagrodą Świadomości (Awareness Award) przyznawaną przez Krajową Kampanię na Rzecz Zdrowia Psychicznego (National Mental Health Awarness Campaign).

Przez lata pracy w show biznesie Grazer otrzymał w sumie 39 nominacji do Nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej i 37 nominacji do nagrody Emmy. Jego filmy przyniosły w tym czasie ponad 10,5 miliarda dolarów na całym świecie (sprzedaż biletów, płyt i kaset video). W uznaniu zasług oraz umiejętności łączenia biznesowych i artystycznych osiągnięć, Gildia Amerykańskich Producentów Filmowych uhonorowała go w 2001 roku prestiżową Nagrodą im. Davida O. Selznicka (Lifetime Achievement Award). Jego osiągnięcia docenione zostały również przez Hollywoodzką Izbę Handlową, która w 1998 roku uznała, że nazwisko Grazera powinno się znaleźć wśród innych sław hollywoodzkich na Walk of Fame (Promenadzie Gwiazd).

Oprócz „Pięknego umysłu” Grazer ma na swoim koncie inne, równie cenione filmy, jak np. „Apollo 13”, za który w 1995 roku został wyróżniony nagrodą Gildii Producentów im Daryla F. Zanucka (Motion Picture Producer of the Year), jak również otrzymał nominację do Oscara. Innym wysoko ocenionym obrazem był „Plusk” /Splash/, także nominowany do Oscara w kategorii Najlepszy Oryginalny Scenariusz (1986).

Nazwisko Grazera firmuje wiele filmowych przebojów ostatnich lat, jak np.: „Grinch: Świąt nie będzie” /The Grinch/; „Gruby i chudszy” /The Nutty Professor/; „Kłamca, kłamca” /Liar,Liar/; „Spokojnie tatuśku” /„Parenthood”/, „Okup” /Ransom/, „Clean and Sober”, „Szpiedzy tacy jak my” /Spies Like Us/, „The Cat in the Hat”, „Okrucieństwo nie do przyjęcia” /Intolerable Cruelty/, „8 Mila”, „Gliniarz w przedszkolu” /Kindergarten Cop/ czy też „Ognisty podmuch” /Backdraft/. Na ekranach gościły także produkcje Grazera: „The Alamo”, „Cinderella Man”, „Inside Deep Throat” „Fun With Dick and Jane”, “Zaginione” /Missing/ oraz „Friday Night Lights”.

Telewizyjna filmografia producenta to między innymi programy i filmy: „Fox 24”, „Felicity” dla WB, „Sports Nights” dla ABS, jak również serial „From the Earth to the Moon” dla HBO, który otrzymał nagrodę Emmy dla najlepszego mini-serialu. Obecnie Grazer jest producentem seriali „Miss Match” dla NBC, „Arrested Development” stacji Fox-TV i „The Big House” ABC.

Grazer rozpoczął swoją karierę jako producent, pracując wraz z Edgarem J. Sherickiem i Danielem Blattem przy projektach telewizyjnych. W 1980 roku podpisał umowę producencką z wytwórnią Paramount Pictures. To posunięcie wprowadziło go w świat produkcji wielkoekranowej. W tym czasie Grazer poznał Rona Howarda, swojego wieloletniego przyjaciela i partnera w biznesie. Współpraca zaczęła się w roku 1985 od przebojowych komedii „Night Shift” i „Plusk” /Splash/, a w 1986 roku obaj panowie powołali do życia Imagine Entertainment, firmę producencką, która pod ich czujnym okiem prężnie działa do dziś dnia.

John Calley – Producent

Calley, który ostatnio zajmował się produkcją filmu „Bliżej” „Closer” (nominacje do Oscara® dla Natalie Portman i Clive’a Owena) dla Columbia Pictures należy dziś do grona potentatów hollywoodzkich produkcji, a jednocześnie uwielbianych producentów filmowych. Calley rozpoczynał swoją karierę w przemyśle rozrywkowym w 1951 roku, pracując dla NBC. Wykonywał w tym czasie różne prace i zlecenia dla Peacock. W 1957 roku dołączył do zespołu pracowników Henry Jaffe Enterprises, gdzie zajmował się produkcją między innymi takich klasyków amerykańskich show telewizyjnych jak: “The Chevrolet Variety Hour” z Dinah Shore, “The Shirley Temple Storybook” oraz “The Bell Telephone TV Hour.” Po kilku latach pracy w charakterze specjalisty reklamy telewizyjnej zaproponowano mu stanowisko Wiceprezesa w Filmways, Inc, gdzie zajmował się projektami filmów fabularnych, w tym takich przebojów jak: „The Loved One”, „Cincinnati Kid”, „Obrona zamku” /Castle Keep/ i „Paragraf 22” / Catch-22/.

W 1968 roku Calley dołączył do zespołu wytwórni Warner Bros., gdzie przez 13 lat pracy zajmował różne stanowiska, w tym między innymi wiceprezesa i prezesa World-Wide Production. Za jego kadencji Warner wprowadził na ekrany kin między innymi takie tytuły jak: “Brudny Harry” /Dirty Harry/, “Mechaniczna pomarańcza” /A Clockwork Orange/, “McCabe i pani Miller” /McCabe And Mrs. Miller/, “Deliverance”, “Wejście smoka” /Enter The Dragon/, “Ulice nędzy” /Mean Streets/, „Egzorcysta” /The Exorcist/, „Płonące siodła” /Blazing Saddles/, „Płonący wieżowiec” /The Towering Inferno/, „Pieskie popołudnie” /Dog Day Afternoon/, „Superman” oraz „Rydwany ognia” /Chariots of Fire/. W 1981 roku Calley zdecydował się uniezależnić, podejmując samodzielnie współpracę producencką m.in z Mikem Nicholsem przy takich filmach jak: „Pocztówki znad krawędzi” /Postcards from the Edge/ i „Okruchy dnia” /The Remains of the Day/. Na prezesowski fotel powrócił jednak podpisując kontrakt z wytwórnią United Artists Pictures, pod szyldem której nadzorował produkcje „Klatki dla ptaków” /The Birdcage/, „Goldeneye”, „Zostawić Las Vegas” /Leaving Las Vegas/ i „Rob Roy’a”.

W 1996 roku zajmując stanowisko prezesa zarządu i dyrektora wykonawczego Calley znalazł się w szeregach Sony Pictures Entertainment. Stanowisko to zajmował przez kilka lat, po czym ponownie postanowił zająć się filmami jako niezależny producent. Jego pierwszym filmem w tym charakterze był wspomniany na początku „Closer”, drugim jest prezentowany właśnie „Kod Da Vinci”.