Pressboki

Na pustyni

„Słowo ‘Sahara’ oznacza pustynię – tłumaczy McConaughey - czyli burze piaskowe i upał. Otwarta przestrzeń i gdzie byś nie spojrzał, nic nie ma. Pustkowie”.

W Maroku zdjęcia odbywały się w kilku miejscach, min. nad jeziorem koło Marrakeszu i na pustyni koło Erfoud, małego miasteczka na brzegu Sahary, blisko granicy z Algierią.

„To niesamowite, jak rozwinął się tam przemysł filmowy – jeszcze 10 lat temu nikt tam nie jeździł, a teraz mają na koncie mnóstwo świetnych filmów – zauważa Breck Eisner. Są otwarci na współpracę, elastyczni i bardzo pomocni. Na przykład byliśmy w stanie wypożyczyć 3 czołgi, 10 pancernych wozów bojowych, helikoptery – właściwie całą dywizję pancerną. Ekipy były doświadczone i bardzo pracowite”. Centrum produkcji filmowej w Maroku jest Marrakesz, jednak wiele scen z Sahary wymagało plenerów oddalonych od miasta. Filmowcy wybrali miasteczko Erfoud, w północno-wschodniej części kraju, ulokowane na środku pustyni. Jak mówi scenograf Allan Cameron: „Nie można kręcić filmu zatytułowanego ‘Sahara’ nie odwiedzając pustyni”.

Trzeba pamiętać, że Maroko kompletnie się różni od Mali, w którym rozgrywa się akcja filmu. „Zajęliśmy mieścinę Rissani i zamieniliśmy ją w osadę malijską – wyjaśnia Cameron. Zmieniliśmy szyldy sklepów i rodzaj sprzedawanych towarów. Zmieniliśmy wygląd i kolory ciężarówek i taksówek. Maroko nie jest tak barwne jak Mali.”

Cameron zaprojektował także wielką elektrownię słoneczną, która jest przykrywką, która kryje mroczny sekret. Część luster zbudowano, a resztę wygenerowano komputerowo. „W scenariuszu jest także fort legionistów, który znajduje się blisko elektrowni – tłumaczy Cameron. Mogliśmy wykorzystać fort Legii cudzoziemskiej koło Erfoud, który zaadaptowaliśmy dla potrzeb filmu: eksplodowały ściany i bramy – super zabawa!

„Największym wyzwaniem była jednak rzeka – zauważa reżyser. Według scenariusza mamy dwie rzeki: na pustyni i w dżungli. Po przeszukaniu regionu znaleźliśmy idealne plenery, które można było wzajemnie łączyć: w Azzemmour, przy zbiorniku koło Marrakeszu i w południowej Hiszpanii. Wspaniale się ze sobą wiązały.”

W Hiszpanii nakręcono również kilka scen w Barcelonie, która udawała nigeryjskie Lagos. Muzeum Historii Naturalnej zostało „przebrane” za muzeum w Nigerii. Wystąpiło 150 statystów w strojach tubylczych, a sale wypełnione zostały eksponatami kultury Tuaregów i Nigeryjczyków. Zadaniem Camerona było również zaprojektowanie jaskini ozdobionej rysunkami opowiadającymi historię plemienia Tuaregów. Jednak największym wyzwaniem było zaprojektowanie scenografii do otwierającej film bitwy na rzece James w Wirginii oraz zbudowanie pancernika, który uczestniczy w bitwie, a potem zostaje przeniesiony na pustynię.

„Musieliśmy osadzić go na piaszczystej wydmie, co z pozoru wydawało się łatwe – wspomina Cameron. Ale kiedy zaczynasz przesuwać setki ton piachu i próbujesz uformować z nich wydmę, okazuje się, że to skomplikowana robota budowlana.”.

Chociaż wiosna na pustyni jest przyjemna, to jednak 12 tygodni produkcji w Erfoudzie obfitowało w różne komplikacje wynikające z klimatu i położenia.

Typowym problemem ekip filmujących na pustyni są nagłe burze piaskowe: „ O 8 rano witał nas piękny poranek – wspomina McConaughey – a w czasie lunchu była już burza piaskowa. Widzisz jak nadciąga na horyzoncie i błyskawicznie uderza”.

Cameron: „Budowaliśmy plan filmowy, a widoczność sięgała wielu mil. 10 minut później nie widziałem własnej ręki. A poza tym robi się piekielnie gorąco”.

Eisner: „Zawsze sądziłem, że w hollywoodzkich filmach efekt burzy piaskowej jest przesadzony. Muszę jednak przyznać, że widok takiej burzy jest imponujący i przerażający. Masz tylko 30 sekund na znalezienie schronienia. Potrafi zmarnować cały dzień zdjęciowy.”

Ekipa była przygotowana na takie trudności, jednak Sahara zafundowała dodatkowe, nieoczekiwane „atrakcje”.

Producent Howard Baldwin: „Wszyscy mówią, że na pustyni nigdy nie pada, że nie było tu deszczu od 40 lat. A nam przytrafiła się burza z prawdziwą ulewą.”.

A jeśli nie było burzy piaskowej lub ulewy, to była....szarańcza. Potężna plaga szarańczy zaatakowała plan, wciskając się wszędzie i uniemożliwiając pracę.

No i oczywiście był też zwykły wiatr... Pozornie nieszkodliwe podmuchy, które podnosiły piach, delikatny i drobny, jak talk.

„Jeden dzień był przepiękny, a następnego dnia w powietrzu unosiły się tumany kurzu, które uniemożliwiały zdjęcia”– wspomina producent Mace Neufeld. Pomimo wszystkich niedogodności i przeszkód nastrój na planie był optymistyczny. Ekipa i aktorzy najmilej wspominają dni zdjęciowe na Saharze, kiedy musieli nocować w namiotach i co wieczór rozpalali ognisko.

Numa

Większości z nas przygody pokazane w Saharze wystarczyłyby na całe życie. Jednak dla Dirka i Ala były jedynie kolejnym dniem z ich życia, bowiem są oni członkami NUMA (National Underwater and Marine Agency), istniejącej od 1979 roku agencji która skupia naukowców, podróżników, poszukiwaczy przygód i skarbów. Są oni gotowi do natychmiastowej realizacji zadania w dowolnym zakątku świata. NUMA jest prywatną organizacją, która zajmuje się poszukiwaniem zaginionych, często ukrytych w głębinach mórz i oceanów obiektów i przedmiotów o historycznej wartości.

Filmowi bohaterowie, Dirk i Al są członkami NUMA specjalizującymi się w najtrudniejszych zadaniach, wymagających wysokich umiejętności i dużego hartu ducha.

O bohaterach

„Dirk Pitt to prawdziwy człowiek renesansu – mówi Matthew McConaughey, który wciela się w postać nowego typu bohatera w przygodowym filmie akcji Sahara. To taki typ faceta, który w sobotę rano ukręca łeb aligatorowi, a wieczorem idzie w smokingu na bal z królową. Jest synem senatora, naukowcem, człowiekiem wykształconym i światowym.

Czasami jest odkrywcą, czasami naukowcem, a czasami szuka przygód. Z drugiej strony jest poszukującym skarbów piratem, łobuzem wszczynającym burdy w barach, łajdakiem, który ponad wszystko lubi się napić tequili. Ale zawsze pozostaje gentlemanem. Zawsze ma plany, tylko że często się one zmieniają. Jest gotów na wszystko, co niespodziewane. Świetnie się przystosowuje. Można go nazwać marzycielem, ale z drugiej strony ma poparcie w historii i faktach naukowych, więc nie buja kompletnie w obłokach, gdy szuka na środku afrykańskiej pustyni pancernego okrętu sprzed 150 lat”.

Będąc odważnym facetem, równie często używającym mózgu, co i mięśni, Dirk Pitt wydaje się przewyższać swojego najlepszego kumpla Ala Giordino, którego gra Steve Zahn. Razem stanowią duet, który postanawia rozwiązać zagadkę zaginionego okrętu z czasów wojny secesyjnej i w tym celu ląduje... na Saharze.

Eisner: „Dirk i Al są głównym składnikiem filmu, dostarczają niespożytą energię. Są najlepszymi kumplami, znają się od przedszkola. Maja niesamowite odzywki i porozumiewają się skrótami”. McConaughey: „Al jest w tym duecie głosem rozsądku. Kiedy Dirk przedstawia jakieś wysoce nierealne plany, Al go od nich odwodzi. Ale równocześnie Al wie, kiedy może polegać na przeczuciach swojego kumpla, aby wyjść cało z opresji. Relacja między nimi jest fundamentem, na którym zbudowana jest cała historia”.

„To oczywiste, że Dirk nie przetrwałby bez Ala ani minuty – podkreśla Zahn. Dirk jest przystojniaczkiem, ma maniery i miłą nawijkę. Jest dyplomatą. Ale to Al wie, gdzie wiewiórki zakopały orzeszki. Al jest bardziej cyniczny i często nie dowierza opowieściom Dirka. Mają różne talenty i dzięki temu tworzą tandem nie do pokonania”.

Szukając zaginionego okrętu natykają się na dr Evę Rohas (Penelope Cruz), wysłanniczkę WHO (Światowej Organizacji Zdrowia), która bada tajemniczą chorobę rozprzestrzeniającą się w tym rejonie Afryki.

Cruz zaintrygowała w roli dr Rohas siła jej charakteru: „Czytałam wiele scenariuszy, w których role męskie są dużo ciekawsze od ról kobiecych. W tym filmie jest inaczej. Eva jest bardzo barwną i złożoną postacią i integralną częścią historii. Ważne jest, co mówi, co chce odkryć. Nie boi się przygód. Nie jest jakąś przerażoną, zastraszoną dziewczyną , wręcz przeciwnie, jest niezwykle aktywna i kilka razy ratuje życie Dirka. Nie muszę dodawać, że jego pociągają takie właśnie kobiety.”

Kiedy Dirk i Al spotykają na swej drodze Evę, ta od razu świetnie się do nich dopasowuje. „Dirk i Eva są jak dwie nie zaznające spokoju dusze, dwoje indywidualistów, którzy przypadkiem na siebie się natykają – mówi reżyser. Eva jest samotna w swojej walce, może polegać tylko na sobie i tylko ona wierzy, że jest zagadka do rozwiązania. Podobnie Dirk, chce rozwikłać zagadkę, w którą tylko on wierzy. To naturalne, że nadają na tej samej częstotliwości”.

Reżyser Breck Eisner wyjaśnia: „Przygoda, tajemnica i humor, które tworzą ten film, podbiły moje serce. Wszyscy twórcy starali się, aby te cechy filmu jak najlepiej wydobyć na ekranie”.

„W tym filmie nic nie powinno być brane zbyt poważnie – zaznacza McConaughey. To film przygodowy, bajeczka. Trzeba wziąć parę garści magii i zamienić ją w rzeczywistość. Kiedy zadziała magia, wszystko łączy się ze sobą we właściwy sposób”.

O filmie

Kiedy badacz i poszukiwacz przygód Dirk Pitt (Matthew McConaughey) znajduje monetę, która jest potwierdzeniem legendy z czasów wojny secesyjnej, natychmiast wyrusza na poszukiwanie zaginionego skarbu, który najprawdopodobniej ukryty jest w pustynnych piaskach Zachodniej Afryki. Szukając „Statku śmierci” – okrętu wojennego konfederatów, który wiózł równie tajny, co bezcenny ładunek, Dirk i jego dowcipny pomagier Al Giordino (Steve Zahn) spotykają dr Evę Rohas (Penelope Cruz), piękną i odważną panią doktor, która zgłębia tajemnicę dziwnej epidemii wyniszczającej ten niebezpieczny region Afryki.

Jednocząc siły, wspólnie poszukują statku, w którego istnienie nikt nie wierzy, oraz źródła tajemniczej zarazy, która oficjalnie wcale się nie szerzy.

Dirk, Al i Eva mogą polegać jedynie na swojej inteligencji, przebiegłości i brawurze, które pozwolą im przetrwać w morderczych pustynnych warunkach, przechytrzyć niebezpiecznych lokalnych generałów i wszechmocnych dygnitarzy i ujść z życiem przed depczącymi im po piętach oddziałami specjalnymi, aby w końcu ujawnić szokującą prawdę.