W 1591 roku, za pontyfikatu Klemensa VIII, Giordano Bruno (Gian Maria Volontè), były mnich dominikański, powrócił do Wenecji i zamieszkał u szlachcica, który zaproponował mu gościnę. Tu swobodnie wygłasza tezy zbliżone do koncepcji kopernikańskich i filozofii pitagorejskiej naznaczonej panteistycznym humanizmem, w udowodnionej sprzeczności z obowiązującymi dogmatami katolickimi. Jego gospodarz nie traci czasu na zadenuncjowanie go władzom religijnym. Kardynał Sartori (Hans Christian Blech), który kieruje Świętym Oficjum, żąda jego przeniesienia do Rzymu, gdzie musi zostać przekazany Świętej Inkwizycji. Oskarżony o herezję i apostazję Bruno został spalony żywcem 17 lutego 1600 r.