Pytania bez odpowiedzi i niespełnione obietnice 6

Dzień, na który czekali wszyscy fani gwiezdnej sagi. Do polskich kin zawitała kolejna odsłona jednej z najbardziej rozpoznawalnych franczyz w historii kina – Gwiezdne wojny: Ostatni Jedi. Rian Johnson zasiadł na naprawdę gorącym stołku po tym, jak poprzedni epizod nie do końca spełnił oczekiwania fanów. Wiele osób zarzucało superprodukcji zbyt nachalne czerpanie, wręcz rimejkowanie Nowej nadziei. Twórca znany z dosyć oryginalnych pomysłów i unikania przetartych schematów zdecydował się również zrobić to w uniwersum Star Wars. Niepotrzebnie.

Jeśli miałbym opisać jednym słowem film Gwiezdne wojny: Przebudzenie mocy, to wybrałbym wyraz "bezpieczny". Fabuła w poprzednim filmie była prosta, na tyle prosta, że można ją było streścić w góra dwóch zdaniach. J.J. Abrams skorzystał ze sprawdzonych składników – dał nam kilku nowych bohaterów budzących sympatię; zaprezentował nowy czarny charakter, który poprzez swój wygląd, głos, sposób bycia i potęgę miał stać się kimś na miarę Lorda Vadera; ponownie zaprosił nas do fantastycznego świata pełnego kosmicznych ras, statków i kolorowych planet; no i najważniejsze – poprzez pytania, które pozostały po jego filmie bez odpowiedzi, dał nadzieję na możliwość przeżycia wielkiej przygody. Pod wieloma względami ta przygoda została zakończona wraz z obejrzeniem filmu Johnsona.

Rebelia ostatkiem sił próbuje obronić się przed atakami Najwyższego Porządku. Generał Leia Organa i jej wierni kompani za wszelką cenę chcą przeżyć i pozostawić nutkę nadziei dla mieszkańców całej Galaktyki. Z kolei Rey przybywa na odległą planetę, gdzie ukrywa się Luke Skywalker. Dziewczyna chce, aby legendarny Jedi został jej nauczycielem i pokazał, czym tak naprawdę jest moc.

Jestem gotów zgodzić się ze stwierdzeniem krytykantów, że Gwiezdne wojny: Przebudzenie mocy były małym bałaganem, dlatego też przed Johnsonem postawiono trudne zadania posprzątania tego wszystkiego. Nikt jednak nie spodziewał się, że filmowiec zrobi to w tak radykalny sposób. Skutkiem jego bądź co bądź odważnych decyzji było udzielenie odpowiedzi, które pod żadnym pozorem nie są dla mnie satysfakcjonujące. Nie podoba mi się sposób, w jaki pokierowano wątek Snoke’a – postaci, która była zapowiadana, jako potężniejsza od Lorda Vadera i samego Imperatora. Jestem również rozczarowany odpowiedzią na pytanie, które było zadawane po premierze Przebudzenia mocy, chyba przez każdego fana sagi – Kim są rodzice Rey?

Najbardziej boli mnie jednak historia Luke’a Skywalkera i to, co zdecydował się zrobić z tą postacią Johnson. Nie chcę nazywać Luke’a paranoikiem, ale właśnie to słowo ciśnie mi się na usta, gdy pomyślę o dzisiejszym wcieleniu bohatera, którego zupełnie inaczej zapamiętałem. Ciężko pisać o tym wątku bez wdawania się w szczegóły, dlatego też nie będę się nad tym dłużej rozwodził. Po prostu musicie zobaczyć sami w jaką stronę postanowił pójść Johnson. Wiem, że są osoby i fani sagi, którzy to akceptują i chwalą reżysera za odwagę. Ja niestety się do nich nie zaliczam.

Nie podobało mi się również to, jak dużo humoru wprowadzono do tego świata w Ostatnim Jedi. Jasne, jest on potrzebny, ale w niektórych momentach było tego już po prostu za dużo. Były sytuacje, że nawet w trakcie dramatycznych scen, któryś z bohaterów musiał rzucić jakimś – nie zawsze – śmiesznym tekstem. O ile jestem przyzwyczajony do takich zabiegów przy okazji oglądania superprodukcji należących do Kinowego Uniwersum Marvela, tak przy Star Wars tego nie kupuję.

Ostatni Jedi podobnie, jak Przebudzenie mocy może pochwalić się fenomenalnymi elementami audio-wizualnymi. Dźwięk oraz efekty specjalne to prawdziwy majstersztyk – oglądanie pojedynków powietrznych, w których udział biorą TIE i X-Wingi to prawdziwa gratka, a finałowa sekwencja kręcona na boliwijskiej pustyni solnej spokojnie może kandydować do miana jednej z najładniej wyglądających scen roku. Fajne jest również to, że twórcy nie bali się używać efektów praktycznych i animatroniki. Dodam również, że zagorzali fani zapewne będą zadowoleni z powrotu pewnej kultowej postaci.

Gwiezdne wojny: Ostatni Jedi to film, po którym czuję pewien niedosyt. Po kinowym seansie Przebudzenia mocy targały mną emocje, długo nie mogłem zapomnieć tego, co przed chwilą obejrzałem, miałem ciarki, chciałem jak najszybciej obejrzeć ten film jeszcze raz. Nawet przy okazji powtórki, którą zrobiłem sobie przed wyjściem do kina na Ostatniego Jedi, czułem lekki dreszczyk. Niestety nie mogę tego samego powiedzieć po dzisiejszej wizycie w kinie. I chyba to jest największym argumentem na to, że Rian Johnson nie spełnił nadziei, które w nim pokładałem. Doceniam za chęć wprowadzenia czegoś nowego, bycia odważnym i pokazania, że nie zawsze trzeba grać według pewnych zasad i korzystać ze sprawdzonych schematów. Niestety według mnie ta próba nie do końca się udała i Johnson stworzył widowisko pozbawione serducha.