Arka Noego 1933

Noe, wraz z synami Szemem, Chamem i Jafetem oraz rozmaitymi zwierzętami budują arkę, podczas gdy ich żony zajmują się zaopatrzeniem jej w prowiant na drogę. Ludzie umacniają drewnianą konstrukcję, natomiast zwierzęta dostarczają materiałów budowlanych. Małpy ścinają drzewa piłami, nosorożec jest wykorzystywany jako żywy hebel, a hipopotam swoimi potężnymi kłami dziurkuje gotowe deski, które chłopcy przybijają kołkami do szkieletu statku. Gdy kończą, spadają pierwsze krople deszczu. Ulewa przybiera na sile z każda chwilą, więc zwierzęta spieszą, aby schronić się w arce, u wejścia na pokład której stoi Noe i sprawdza czy wszystko przebiega zgodnie z ewidencją. Nie obywa się bez problemów podczas zaokrętowania. Słoń z racji swych potężnych gabarytów grzęźnie w drzwiach, osioł zapiera się przed wejściem na trap, a para skunksów przybywa spóźniona, gdy statek odbija już od brzegu. Arka jest miotana przez potężny sztorm, a udręczeni kołysaniem pasażerowie statku ślą żarliwe modły do Boga, aby uciszył burzę. Gdy ustaje deszcz, morze się uspokaja, a niebo wypogadza, pojawia się tęcza i wychodzi słońce a ludzie i zwierzęta wylegają na pokład, aby śpiewem dziękować za jego promienie. Wkrótce opadają wody potopu a zwierzęta opuszczają arkę. Misja Noego zostaje pomyślnie spełniona. Anonimowy