Zdjęcia do filmu trwały od sierpnia do października 1921 roku.
Taśma filmowa mierzyła 1967 metrów.
Niektóre z fragmentów filmu zostały wykorzystane w teledysku grupy Queen w utworze „Under Pressure”.
Zgodnie z warunkami ugody prawnej z żoną Brama Stokera wszystkie kopie filmu zostały zniszczone. Na szczęście przetrwały jednak kopie będące w innych krajach.
Max Schreck grający rolę Nosferatu podczas kręcenia filmu nigdy nie zdejmował swojego kostiumu, spał w nim w drewnianym pudle.
Ruth Landshoff, grająca siostrę głównego bohatera, opisała kiedyś scenę, w której ucieka przed wampirem, biegnąc po plaży. Tej sceny nie ma jednak w żadnej z wersji filmu.
Gitarzysta Metalliki w teledysku do „Nothing Else Matters” nosi koszulkę z tytułem filmu.
Podczas sceny w gospodzie stwór uznawany za wilkołaka w rzeczywistości był hieną.
Obraz jest jednym z najważniejszych filmów niemieckiego ekspresjonizmu i jednym z pierwszych horrorów w historii kina.
Tytułową rolę Nosferatu odtwarzał Max Schreck, którego nazwisko w Niemczech było synonimem zła, niektórzy wierzyli nawet, że jest prawdziwym wampirem.
W roku 1995, z okazji stulecia narodzin kina, produkcja ta znalazła się na watykańskiej liście czterdziestu pięciu filmów fabularnych, które propagują szczególne wartości religijne, moralne lub artystyczne.
Za kanwę filmu posłużyła nieco zmodyfikowana, ze względu na problemy z prawami autorskimi, fabuła „Draculi” Brama Stokera.
Obecnie film jest własnością publiczną. Dostępny jest na kopiach video, DVD oraz w Internecie.
Florence Stoker, wdowa po Bramie Stokerze, wytoczyła Murnauowi proces o nielegalne wykorzystanie powieści jej męża i dlatego reżyser nie mógł wykorzystać książkowych imion bohaterów.
W roku 2000 powstał film Cień wampira w reżyserii E. Eliasa Merhige, będący fikcyjną próbą rekonstrukcji zdarzeń, jakie miały miejsce podczas kręcenia Nosferatu.
W przeciwieństwie do książkowego Drakuli Orlok nie tworzy nowych wampirów, lecz jedynie zabija, siejąc spustoszenie niczym zaraza.
W 1979 roku powstał najsłynniejszy remake filmu, Nosferatu wampir, nakręcony przez Wernera Herzoga. Od czasu Symfonii grozy powieść Stokera uzyskała status własności publicznej, dlatego Herzog zapożyczył z niej postacie.
W filmie, podobnie jak w książce Stokera, wampir zostaje ostatecznie unicestwiony, lecz w filmie dochodzi do tego dzięki ofierze, którą Ellen składa z samej siebie: kobieta zatrzymuje wampira przy sobie aż do świtu i bestia ginie rażona światłem słońca.