Nikki Grace i Devon Berk to aktorzy zaangażowani w najnowszy projekt reżysera Kingsley'a Stewarta pod tytułem "On high in blue tomorrows". Scenariusz został oparty na cygańskiej legendzie z Polski i jest uważany za przeklęty, gdyż kilka lat wcześniej, podczas próby produkcji, dwoje głównych aktorów zostało zamordowanych. To jednak nie zniechęca Kingsleya, który głęboko wierzy, że ta produkcja przyniesie mu wielką sławę. Tymczasem Nikki i Devon przekraczają linię czystych relacji aktorskich i stają się kochankami. Wtedy zacierają się granice między światem realnym a fikcją filmową...

Aktorzy

LAURA DERN

Córka aktorów nominowanych do Oscara Bruce’a Derna i Diane Ladd. Zadebiutowała jeszcze jako dziecko w filmach z lat 70. - „Biała błyskawica” i „Alicja już tutaj nie mieszka”. Gdy została gwiazdą małego ekranu, David Lynch zaproponował jej główną rolę w „Blue Velvet” (1986). Laura nie wahała się i przyjęła propozycję. W 1991 roku otrzymała nominację do Oscara za główną rolę w „Historii Rose”. Grała zarówno w wielkich produkcjach, jak i artystycznych filmach spoza głównego nurtu. Współpracowała z uznanymi i debiutującymi reżyserami, w tym z Robertem Altmanem („Doktor T i jego kobiety”) oraz Stevenem Spielbergiem („Park Jurajski”). Po „Blue Velvet” i „Dzikości serca” INLAND EMPIRE jest trzecim filmem Laury Dern z Davidem Lynchem.

JEREMY IRONS

Rozpoczął swoją karierę w teatrze i telewizji. Zdobył Tony Award dla Najlepszego Aktora za rolę u boku Glenn Close w broadway’owskiej produkcji „The Real Thing” Toma Stopparda, nominację do Emmy Award, nagrodę Brytyjskiej Akademii i Złotego Globa dla Najlepszego Aktora za film „Brideshead Revisited”.

Duże filmy, w których występował to „Fucha” Jerzego Skolimowskiego, „Zdrada”, „Miłość Swanna” i „Misja”, w której zagrał razem z Robertem De Niro. W „Kobiecie francuskiego porucznika” wystąpił u boku Meryl Streep. Za tę rolę otrzymał nominację do nagrody BAFTA. Z kolei za „Nierozłącznych” Davida Cronenberga otrzymał Nagrodę Nowojorskich Krytyków za najlepszą rolę męską. W 1990 roku po raz kolejny pojawił się na ekranie z Glenn Close w „Drugiej prawdzie”. Za tę rolę otrzymał Nagrodę Brytyjskiej Akademii i Złotego Globa dla Najlepszego Aktora.

Irons zagrał w filmie Soderbergha „Kafka”, Cronenberga „M. Butterfly” i „Domu dusz” Augusta. Dubbingował „Króla Lwa”. Zagrał także w „Szklanej pułapce 3” i w „Ukrytych pragnieniach” Bertolucciego u boku Liv Tyler.

Inne filmy z jego udziałem to „Chinese Box” Wayne Wang’a, „Człowiek w żelaznej masce”, kontorowersyjna „Lolita” Adriana Lyne’a, „Callas Forever” Franco Zefirelliego, „Being Julia” Istana Sztabo, wyprodukowany przez Roberta Redforda „Kupiec wenecki” (Al Pacino), „Królestwo niebieskie” Ridleya Scott’a oraz „Casanova”.

HARRY DEAN STANTON

Uznany aktor. Od lat 50. zagrał w ponad 160 filmach. Urodził się w Kentucky. Walczył w II wojnie światowej. Rozpoczął studia na Uniwersytecie w Kentucky. Tam zadebiutował w produkcji „Pygmalion”. Szlifował swoje rzemiosło aktorskie w prestiżowym Pasadena Playhouse. Pierwszy raz na wielkim ekranie pojawił się w „Szlaku Tomahawka” w 1957 roku. W latach 50. i 60. wystąpił w wielu mniejszych rolach telewizyjnych i filmowych, w tym w serialu „Rawhide”, „Bonanza” i filmie „Przygody Huckleberry Finn’a” z 1960 roku. W 1967 roku zagrał w „Cool Hand Luke”. Inne filmy zaliczane do klasyki kina, w których wystąpił, to „Kelly’s Heroes”, „Dillinger”, „Ojciec Chrzestny II”, „Obcy”. W „Ucieczce z Nowego Yorku” z 1981 roku Johna Carpentera Stanton zagrał dociekliwego naukowca. Wim Wenders obsadził go w „Paris, Texas” (1984). W filmie Alexa Coxa „Repo Man” Dean zagrał u boku Esteveza. W 1986 roku pojawił się w obrazie Johna Hughes’a „Pretty Pink”. W 1990 David Lynch obsadził go w „Dzikości serca” w roli prześladowanego przez pech prywatnego detektywa. Harry zagrał także w „Twin Peaks – Ogniu krocz ze mną” i „Prostej historii” z 1999 roku.

Stanton jest wciąż aktywny zawodowo. Jego ostatnie filmy to „Strach”, „Las Vegas Parano”, „Zielona mila”, „Plaga” i „The Wendell Baker Story” Andrew i Luka Wilsonów. Poza aktorstwem, Stanton zajmuje się również muzyką. Występuje w zespole nazwanym jego imieniem.

JUSTIN THEROUX

W swojej rozwijającej się karierze zachwycił rolami telewizyjnymi, kinowymi i teatralnymi. W tym roku zadebiutował jako reżyser filmem „Dedication”, którego akcja rozgrywa się w Nowym Jorku. Grał w filmach „Rajapur”, „Legenda Lucy Keyes”, „The Baxter”, „Aniołki Charliego II”, „Starsza pani musi zniknąć”, „Mulholland Drive”, „Zoolander”, „American Psycho”, „Klub złamanych serc”, „Romy and Michele’s High School Reunion” i „I Shot Andy Warhol”. Wystąpił także w telewizyjnych produkcjach takich jak „6 stóp pod ziemią”, „Alias”, „Dzielnica”, „Seks w wielkim mieście”, „Spin City”, „Ally McBeal”, „Last Defense” i „NY Undercover”. Jego role teatralne zdobyły uznanie, a Theroux otrzymał za nie wiele nagród. Aktor wciela się w postaci ze sztuk Williama Shakespeara zarówno w produkcjach Broadway’owskich, jak i innych spektaklach. Jest absolwentem College’u Benningtona.

KAROLINA GRUSZKA

Ur.12.07.1980. Po raz pierwszy pojawiła się na ekranie 1997 roku i od tego czasu zagrała w kilkudziesięciu produkcjach filmowych i telewizyjnych. W 2003 roku ukończyła warszawską Akademię Teatralną i dostała angaż w Teatrze Narodowym w Warszawie, gdzie pracuje do dziś. Występuje gościnnie w Teatrze Polonia i Teatrze Collegium Nobilium w Warszawie. W 2005 roku za film „Kochankowie z Marony” otrzymała nagrodę za pierwszoplanową rolę kobiecą na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni oraz nominacje do Orłów 2006 i do nagrody im. Zbyszka Cybulskiego. Wśród innych ról aktorki znajdują się także: Księżna de Cleves w spektaklu TV "Perła" Piotra Mikuckiego, Ewa w "Dziadach" Jana Englerta, Julia w "Zapytał czas" Izabeli Cywińskiej, Helusia w filmie "Daleko od okna" Jana Jakuba Kolskiego, Wandzia w "Przedwiośniu" według Filipa Bajona, Magda we "Francuskim numerze", którą zadebiutowała w repertuarze komediowym oraz role w serialach "Sfora - Bez litości" oraz "Fałszerze. Powrót sfory".

KRZYSZTOF MAJCHRZAK

Ur. 02.03.1948. W 1974 roku ukończył PWST w Warszawie. Na ekranach pojawia się już od wielu lat, a zasłynął z występów w takich filmach: "Aria dla atlety" (1979; reż. Filip Bajon), "Golem" (1979; reż. Piotr Szulkin), "Konopielka" (1981; reż. Witold Leszczyński), "Yesterday" (1984; reż. Radosław Piwowarski),"Siekierezada" (1985; reż. Witold Leszczyński), "Kuchnia Polska" (1991; reż. Jacek Bromski), "VIP" (1991; reż. Juliusz Machulski), "Cudowne miejsce" (1994; reż. Jan Jakub Kolski), "Historia kina w Popielawach" (1998; reż. Jan Jakub Kolski). Jest laureatem wielu nagród m.in. Srebrnych Lwów Gdańskich w 1975 roku za rolę w filmie "Koniec babiego lata"; W 1980 roku otrzymał także nagrodę im. Zbyszka Cybulskiego; w 1994 roku na XIX Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdańsku nagrodzona go za rolę drugoplanową w "Cudownym miejscu" w reżyserii Jana Jakuba Kolskiego. Znany jest także z ról telewizyjnych m.in. "Małego biesa" (reż. Krzysztof Lang), "Nieboskiego stworzenia" (reż. Paweł Karpiński), "Małego Księcia" (reż. Natalia Koryncka-Gruz), "Diabła przewrotnego" (reż. Jan Jakub Kolski), "Dziadów" (reż. Jan Englert). W swoim dorobku ma także role teatralne; był aktorem Teatru Narodowego (1974-1975) i Powszechnego (1975-1991) w Warszawie. Od 1991 roku gra w Teatrze Studio w Warszawie

PETER LUCAS (Piotr Andrzejewski)

Ur. 2.06.1962 r. Od dziecka grał na różnych instrumentach i ładnie śpiewał. Kiedy miał 12 lat nauczył się grać na akordeonie. Ukończył studia rolnicze na poznańskiej politechnice. Jest magistrem inżynierem rolnictwa, specjalistą od traktorów i kombajnów. Ukończył także Zawodowe Studium Piosenkarskie w Poznaniu. Kilka lat występował na estradzie, zdobywał nagrody na festiwalach studenckich. W 1984 roku zadebiutował w roli Ślepego Głuchoniemego w spektaklu „Ślepcy” Jana Astriaba w reżyserii Lecha Terpiłowskiego na scenie Teatru Wielkiego im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu. Był pierwszym wykonawcą, nie zawodowym aktorem, który został dopuszczony do Przeglądu Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu, gdzie w 1987 roku odebrał dwie nagrody; wyróżnienie oraz nagrodę Programu III Polskiego Radia.

Kiedy w 1987 roku wyjechał do Anglii, jego ówczesna dziewczyna, brytyjska aktorka namówiła go na udział w castingu do reklamówki. Bardzo się spodobał, wystąpił w serii filmów reklamowych.

W 1989 roku brytyjska agencja reklamowa umożliwiła mu wyjazd do Hollywood. Statystował w filmach i dublował aktorów podczas prób światła i dźwięku w studiach nagraniowych. Po pół roku miał chwilę zwątpienia. Przyjechał do Polski na święta i chciał tu zostać. Namawiany przez rodziców, postanowił spróbować swoich sił jeszcze raz. Za pożyczone od nich 1000 dolarów wrócił do Los Angeles.

Po gościnnym udziale w serialach „Napisała: Morderstwo” (Murder, She Wrote, 1994), „Nocny patrol” (Baywatch Nights, 1995) i „Strażnik Teksasu” (Walker, Texas Ranger, 1996), dostał wreszcie debiutancką rolę Alekseja w pełnometrażowym thrillerze „Niebezpieczny ciężar” (Dangerous Cargo, 1996) oraz kasowym sensacyjnym thrillerze sci-fi „Dzień Niepodległości” (Independence Day, 1996) jako rosyjski reporter. Wystąpił w popularnych serialach telewizyjnych, m.in. „Słoneczny patrol” (Baywatch, 1998), „JAG - Wojskowe Biuro Śledcze” (JAG, 2002), „Ostry dyżur” (ER, 2003), „Agentka o stu twarzach” (Alias, 2003). W 1996 otrzymał nagrodę w kategorii Najlepszy Czarny Charakter Roku (The Best Villain of The Year) za rolę barona Von Glowera w grze komputerowej „The Beast Within: Gabriel Knight 2: The Beast Within” (1996). W filmie Davida Lyncha „INLAND EMPIRE” (2006) u boku Jeremy'ego Ironsa wcielił się w postać Piotrka Krola.

Chętnie też przyjmuje propozycje w rodzimych produkcjach. Pojawił się w komedii Juliusza Machulskiego „Kiler-ów 2-óch (1999), zagrał główną rolę Andrzeja "Andre" Kostynowica w thrillerze sensacyjnym „Ostatnia misja” (2000), a także wystąpił w serialach: TVP2 „Na dobre i na złe” (2002-2003) i TVN „Oficerowie” (2006). W 2007 wystąpił jako Jacek Stępiński, ojciec Łukasza Dunina w serialu „Samo życie”.

LEON NIEMCZYK

Ur.15.12.1923 – zm. 29.11.2006

Był jednym z najwybitniejszych aktorów starszego pokolenia, mistrzem drugiego planu, rekordzistą w ilości zagranych ról. W czasie II Wojny Światowej służył w 444 batalionie III Armii Pattona. Po powrocie do Polski pracował w Objazdowym Teatrze Komedii Muzycznej w Warszawie (1948), w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku (1949) i w Teatrze Ziemi Pomorskiej w Bydgoszczy (1950-53). W latach 1953-79 pracował w łódzkim Teatrze Powszechnym. Od 1979 pracował wyłącznie w filmie. Najważniejsze filmy kinowe to: "Celuloza" w reż. Jerzego Kawalerowicza (1953), "Eroica" w reż. Andrzeja Munka (1958), "Krzyżacy" w reż. Aleksandra Forda (1960), "Nóż w wodzie" w reż. Romana Polańskiego (1961), "Rękopis znaleziony w Saragossie" w reż. Wojciecha Hasa (1964), "Wielki Szu" w reż. Sylwestra Chęcińskiego (1982), "Odwet" w reż. Tomasza Zygadło (1983), "C.K. Dezerterzy" w reż. Janusza Majewskiego (1987), "Obywatel Piszczyk" w reż. Andrzeja Kotkowskiego (1988), "Beyond Forgiveness" w reż. Boba Misiorowskiego (polski tytuł Anioł Śmierci, 1994), "Docteur Semmelweis" w reż. Rogera Andrieux (1996), "Sztos" w reż. Olafa Lubaszenko (1997), "Patrzę na ciebie Marysiu" (1999), "Chłopaki nie płaczą" (2000), "Przedwiośnie" (2001), "E=mc2" (2002), "Nienasycenie" (2003), "Ubu Król" (2003), "Szatan z siódmej klasy" (2006). Wystąpił w licznych serialach, w tym m.in. ostatnio w "Ranczo".

O filmie

Od dawna oczekiwany film Davida Lyncha zrealizowany częściowo w Polsce z udziałem gwiazd światowego i polskiego kina, m.in. Karoliny Gruszki i Krzysztofa Majchrzaka, którzy zagrali obok Laury Dern, odtwórczyni roli Nikki, aktorki starającej się o udział w remake’u pewnego filmu. Jego produkcja została przerwana kilka lat temu z powodu śmierci dwójki głównych bohaterów. Mimo tego Nikki przyjmuje rolę. Bez wątpienia miał na to wpływ wybór jej filmowego partnera, którym okazuje się przystojny Devon (w tej roli znany z Mulholland Drive Justin Theroux).

Produkcja, przy której mają okazję pracować, to historia o miłości, zdradzie i zemście… Filmowa fikcja bardzo szybko staje się rzeczywistością. Nikki i Devon mają romans, o którym dowiadują się ich współmałżonkowie, a na planie zaczynają się dziać coraz dziwniejsze rzeczy.

O książce

Polska premiera najnowszej książki Davida Lyncha W pogoni za wielka rybą (Catching the big fish) – już na przełomie listopada i grudnia podczas 15 edycji Festiwalu Camerimage 2007 w Łodzi. Wydawca – Dom Wydawniczy REBIS.

W pogoni za wielką rybą to jedyny w swoim rodzaju przewodnik po twórczej metodzie Lyncha. W krótkich rozdziałach autor opisuje proces powstawania swych pomysłów – mówi, skąd się biorą, jak je przetwarza i które najbardziej do niego przemawiają, a zwłaszcza, jak wprowadza je w życie i zaraża nimi współpracowników.

Ta książka to kopalnia wiedzy dla miłośników dzieł Lyncha, pragnących lepiej zrozumieć jego twórczość. Prawa do wydania tej książki kupiły wydawnictwa z 13 krajów.

Portret Davida Lyncha

David Lynch: gładki, wyprasowany, grzeczny, ze świeżą twarzą szczerego Amerykanina ze Środkowego Zachodu. Przypomina swojego najpopularniejszego bohatera: agenta Dale'a Coopera z Twin Peaks. Pije milkshakes i słodką kawę, zajada wiśniowy pie, rzuca nie do końca zrozumiale żarty. Pogodny i pozytywnie nastawiony do świata, jakby nie do końca pasuje do swoich filmów. O jego filmach mówi się: ekstrawaganckie, barokowe, mroczne, surrealistyczne, oniryczne, chore. Wszyscy zgadzają się co do jednego: kino Lyncha jest dziwne. Nic dziwnego - bohaterką jego filmów jest Tajemnica.

Tymczasem Lynch twierdzi, że prowadzi normalne życie. To znaczy pracuje. Jest wcieleniem wszędobylskiego renesansowego artysty totalnego. Z wykształcenia malarz, maluje obrazy, fotografuje, wystawia w galeriach, prowadzi sklep z meblami, które wykonuje według własnych projektów. Pasjonuje się designem i architekturą nowoczesną. Prowadzi własne studio nagraniowe, od czasu do czasu wraz ze swoim stałym kompozytorem Angelo Badalamentim sam zagra w jakimś kawałku. No i oczywiście kręci filmy. Najbardziej niezwykłe, jakie współcześnie powstają.

Pierwszy kontakt z kinem Lyncha jest zwykle szokiem. Jego nad-ekspresyjny styl dosłownie poraża widza. Wyolbrzymione detale i przejaskrawione kolory. Nie licząca się z prawami logiki narracja. Szokująco drastyczna przemoc i perwersyjna erotyka. Galerie najosobliwszych postaci. Absurdalny humor i nastrój dusznego horroru. Wszystko to sprawia, że seans z Lynchem jest intensywnym doświadczeniem, bardziej przypominającym przedziwny sen niż zwykłą wizytę w kinie.

Reżyser swobodnie żongluje konwencjami. Krwawy film drogi miesza się z baśnią, telenowela obyczajowa zmienia się w groteskowy horror, kino w stylu noir w fantasmagorię. Lynch z upodobaniem wprowadza rozwiązania nijak nie dające się wyjaśnić zgodnie ze zdrowym rozsądkiem. Główna postać może zmienić się w połowie filmu w kogoś zupełnie innego, zwrot sensacyjnej akcji spowodować może wróżka, sprawcą zabójstwa czasem okazuje się demon. Bohaterowie miewają wizje, halucynacje, widzą zjawy i odwiedzają inne wymiary.

Rzeczywistość filmów Lyncha składa się jakby z dwóch warstw. Pierwsza, powierzchowna, to świat jaki znamy, w którym świeci słońce i rządzi rozum. Pod podszewką tego świata znajduje się jednak drugi, ukryty wszechświat. To rzeczywistość jak z sennego koszmaru - irracjonalna, dziwna, niebezpieczna. Normalni ludzie ujawniają tu swoją drugą, mroczną twarz, realizują stłumione, perwersyjne pragnienia. Działają niezbadane siły, króluje szaleństwo, pojawiają się znaki na niebie i ziemi, niegodziwcy z piekła rodem, zjawy i demony. Najdziwniejsze jednak jest to, że ów świat dzikiej, niekontrolowanej podświadomości przenika się na każdym kroku z najzwyklejszą codziennością - jest jej pilnie strzeżoną tajemnicą.

Reżyser mnoży tajemnice i zagadki. Ale nigdy ich nie rozwiązuje. Ba, na końcu filmu wszystko jest jeszcze bardziej niejasne niż na początku. Sekret pozostaje sekretem. Lyncha bowiem najbardziej fascynuje samo istnienie tajemnicy - przeczucie, że pod banalną codziennością kryje się "coś" więcej. Nawet jeżeli tego czegoś nie da się do końca uchwycić i zrozumieć. Do wielu dziwnych scen u Lyncha nie ma żadnego klucza ani wyjaśnienia. Reżyser komponuje swoje historie inaczej niż klasyczni hollywoodzcy scenarzyści. "Moje historie nie są skomplikowane - powiada. - Aby je zrozumieć, trzeba zaufać swoim odczuciom. To może być trudne dla obecnej publiczności, bo współczesne filmy są, jakie są. Wszystko jest w nich bardzo powierzchowne. Więc kiedy wprowadzasz do filmu jakiś motyw abstrakcyjny, umysł widza nie jest przygotowany, by go zobaczyć. Tymczasem muzyka jest zupełnie abstrakcyjna i nikt jakoś nie ma z nią problemu. Ja tymczasem traktuję film jak muzykę; staram się go budować z pewnych harmonii, a nie jasno powiedzianych zdań."

Treść filmów Lyncha tkwi między wierszami fabuły: trzeba ją wyczytać z nastroju, obrazu, muzyki, osobliwych gestów ekstrawaganckich postaci, rebusowych dialogów. U Lyncha nie ma co szukać dosłownego rozszyfrowania fabuł; lepiej rozejrzeć się za oddechem czegoś nienazwanego.

Prasa o filmie

Absolutnie najlepszy film Davida Lyncha. Jean-Luc Douin, Le Monde

Magiczny, fascynujący i hipnotyzujący. Widescreen

David Lynch wznosi się ponad „Mulholland Drive”. James Christopher, The Times

„INLAND EMPIRE” to mistrzowska opowieść o wciąż rozrastającym się imperium filmu. Wspaniały hołd oddany krainie kina, której stolicą jest Lynch. Laura Dern jest absolutnie FANTASTYCZNA od samego początku do samego końca. Olivier Seguret, Liberation

Tajemniczy nastrój filmu przeszywa widza. „INLAND EMPIRE” z całą stanowczością powinien być obejrzany kilka razy. Dave Calhoun, Time Out

„INLAND EMPIRE” wciąga i intryguje. […] Każdy widz może ten film zrozumieć w inny sposób. Barbara Hollender, Rzeczpospolita

„INLAND EMPIRE Davida Lyncha to wyjątkowa dawka filmowej adrenaliny dla każdego wielbiciela kina. Cała olśniewająca technika wykorzystana w filmie służy pokazaniu wzruszającej historii, która rozwija się w oparciu o pomysły Lyncha znane już z Zagubionej autostrady. Reżyser opowiada o kruchości ludzkiej egzystencji, sposobach, w jaki zaborczy mężczyźni niszczą kobiety, które kochają i nienawidzą oraz o walce o odnalezienie prawdy w zdominowanej przez media kulturze. Jim Hemphill, Reel

Sylwetka reżysera

DAVID LYNCH

Urodził się w Missouli w stanie Montana, 20 stycznia 1946 roku. Swoją edukację artystyczną rozpoczął w Bostonie w School of the Museum of Fine Arts. Młodzieńcza fascynacja filmem przerodziła się w sposób na życie a jej pierwszym widocznym efektem był obraz "The Alphabet" będący połączeniem filmu fabularnego i animowanego, za który otrzymał stypendium na zrobienie kolejnego obrazu "The Grandmother". Pierwszym filmem, który przyniósł mu międzynarodową sławę była "Głowa do wycierania” w 1978 roku. Następnie stworzył takie niesamowite widowiska, jak: „Człowiek Słoń”, „Diuna”, „Blue Velvet”, czy „Dzikość serca”. Na początku lat dziewięćdziesiątych Lynch zrealizował znany i ceniony na całym świece serial telewizyjny „Miasteczko Twin Peaks”. Lynch jest zdobywcą dwóch Złotych Palm na Festiwalu w Cannes, czterokrotnie był nominowany do Oskara. W 2000 roku otrzymał Nagrodę Specjalną dla Reżysera o Szczególnej Wrażliwości Wizualnej podczas Festiwalu Camerimage. W swojej kolekcji ma jeszcze 33 inne nagrody i 32 nominacje. Umacniając swoją pozycję w świecie filmu, tworząc kolejne dzieła doskonale wpasował się w media XXI wieku prezentując na własnej witrynie internetowej animacje "Dumbland", czy świetny surrealistyczny film "Rabbits". Znajomość z Markiem Żydowiczem oraz Andrzejem Walczakiem zaowocowała powstaniem w Łodzi Fundacji Sztuki Świata, a sympatia do tego miasta, – w którym, jak sam mówi czuje się wspaniale – była bezpośrednią inspiracją do powstania jego najnowszego projektu - "INLAND EMPIRE”, którego światowa premiera odbyła się na Festiwalu w Wenecji w 2006 roku, a pierwszy pokaz w Polsce odbył się podczas otwarcia 14 edycji Festiwalu Camerimage w listopadzie tego samego roku.

Więcej informacji

Proszę czekać…