Mimo typowych dla produkcji telewizyjnych schematów film porusza mocną tematykę. 8

Dramat kryminalny z 1992 roku, oparty na prawdziwej historii zabójstwa Michele Avila. Telewizyjny film tamtych lat, który chociaż podąża za schematami, skutecznie porusza widzów swoją tematyką i solidnym wykonaniem. To jest, proszę Was, bardzo autentyczne i poruszające.

Fabuła koncentruje się na postaci Jean Monroe (Patty Duke), matki zamordowanej dziewczyny, tutaj odegranej przez Tiffani Thiessen. Wyrusza ona w podróż w poszukiwaniu prawdy. To, co czyni ten film szczególnie niepokojącym, to fakt, że mordercami okazują się najbliżsi przyjaciele ofiary. Ten szokujący zwrot akcji, oparty na faktach, jest osią, wokół której budowana jest cała narracja. Film doskonale oddaje ból i niedowierzanie Jean, która musi zmierzyć się z okrutną rzeczywistością, że jej dziecko zostało zdradzone i zabite przez osoby, którym ufała.

Jednym z najbardziej uderzających aspektów filmu jest jego fragmentaryczność, niczym z sennego koszmaru. Wspomnienia, retrospekcje i urywki wydarzeń przeplatają się ze sobą, tworząc poczucie dezorientacji i narastającego niepokoju. O dziwo, doskonale odzwierciedla to stan psychiczny bohaterów. Ten zabieg potęguje wrażenie, że oglądamy historię, która wymyka się racjonalnemu pojmowaniu. Nie dziwota, chodzi o morderstwo i próbę jego zrozumienia.

Wyróżnia się przedstawieniem autentycznej historii z ogromną dbałością o szczegóły. Nie jest to jedynie fikcyjna opowieść, ale wstrząsające świadectwo prawdziwej tragedii. Dzięki temu zyskuje na wiarygodności i mocy oddziaływania, co sprawia, że widz jest bardziej zaangażowany emocjonalnie w losy bohaterów. Zaznaczę tutaj ponownie postać graną przez świetną Patty Duke w roli matki. Ta pani jest znakomita, wiarygodnie oddając spektrum emocji – od rozpaczy, przez gniew, aż po determinację w dążeniu do sprawiedliwości. Jej występ jest sercem filmu i to ona dźwiga na swoich barkach ciężar opowieści. A towarzysząca jej Loretta Swit świetnie to dodaje. Godne uwagi są również kreacje młodych aktorów. Role sprawczyń zbrodni. Ich portrety są złożone i niejednoznaczne, co tylko potęguje uczucie grozy i niezrozumienia.

Mimo że film nie jest pozbawiony pewnych schematów typowych dla produkcji telewizyjnych z tego okresu, to jego siłą jest realistyczne podejście do tematu. Twórcy unikają sensacji na rzecz ukazania psychologicznych aspektów tragedii. Skutecznie buduje to napięcie i utrzymuje widza w niepewności co do motywów zbrodni i dalszych losów sprawców.

Wizualnie i technicznie jest poprawny. Nie wyróżnia się niestety szczególnie. Jest to jednak zrozumiałe, biorąc pod uwagę jego telewizyjne przeznaczenie. Ważniejszy jest przekaz i emocje, które skutecznie docierają do widza. A one bardzo mocno do mnie trafiły.