Pressboki

"Marley i ja" - pieskie życie

W.C Fieldsowi przypisuje się znane, filmowe ostrzeżenie – "Nigdy nie pracujcie ze zwierzętami lub dziećmi". Prawdopodobnie nie odnalazłby się na planie "Marleya i ja", bo kręciło się po nim sporo psów i dzieci. Za to obsada i ekipa były zachwycone. "Niemowlaki, dzieci, szczeniaki i starsze psy – było cudownie!" – mówi Jennifer Aniston.

W Marleya wcieliły się dwadzieścia dwa psy, bo bohater historii przeżył ze swoimi właścicielami trzynaście lat. Szczeniaka odegrało jedenaście czworonogów. Pozostali "Marleyowie" mieli od sześciu miesięcy do czternastu lat.

Przy okiełznaniu dwudziestu dwóch psów pomagał twórcom filmu Mark Forbes – treser. Doradzał w wyborze odpowiedniego psa do odegrania Marleya w danym wieku (ponad połowa filmu koncentruje się na pierwszych sześciu latach życia psa).

"Trening polegał bardziej na tym, żeby mieć na psy oko i pozwalać im na to, by były po prostu… psami. Film opowiada o normalnych ludziach, którzy przygarnęli normalnego labradora. Nie zobaczycie w nim zapierających dech w piersiach sztuczek, psy nie będą też mówić" – mówi Forbes.

Pozwolono Marleyowi na bycie Marleyem. Jako, że pupil Groganów był postrzelony, wcielające się w niego psy robiły na planie to, co chciały. "Praca na planie przypominała przeciwieństwo szkoleń, które prowadzę na co dzień. Marley to pies nie do okiełznania, więc odgrywający jego rolę psi aktorzy robili co im się żywnie podobało. Pozwalaliśmy im na wszystko, a wręcz zachęcaliśmy do rozrabiania!" – mówi Forbes.

David Frankel kręcił psy nawet podczas prób. Nie raz wstawiano, któreś z takich ujęć do filmu. Najbliżej do filmowego Marleya było Clyde’owi. "Ten pies to szatan. Jakby przeszedł szkolenie, na którym nauczono go bycia niewyszkolonym. Mieliśmy z nim niezły ubaw"- mówi reżyser.

Psy musiały reagować na podstawowe komendy, takie jak siad, czy leżeć. Konieczne było też nauczenie ich, żeby zajmowały określone miejsca na planie. Szczeniaki zaczynały szkolenie, gdy miały osiem tygodni, trwało miesiąc. Potem Forbes trenował kolejne kilka szczeniaków.

O filmie

Podczas ślubu Johna i Jenny Grogan (Owen Wilson i Jennifer Aniston) pada śnieg. Postanawiają opuścić mroźne Michigan i zacząć nowe życie w West Palm Beach na Florydzie. Przyjmują posady dziennikarzy w konkurujących pismach, kupują pierwszy dom i rozpoczynają wspólne życie.

John nie jest pewien, czy dojrzał do roli ojca i dzieli się obawami ze swoim kumplem Sebastianem. Ten daje mu złota radę. Niech John kupi Jenny szczeniaka! Psa wystarcza wyprowadzać na spacer, karmić i tyle.

Wtedy pojawił się Marley.

Groganowie przygarniają ślicznego, maleńkiego, biszkoptowego labradora, który wyrasta na pięćdziesięciokilogramową, biszkoptową, nieokiełznaną siłę. Nie zalicza szkolenia, obgryza tapety i meble, porywa świątecznego indyka ze stołu, zjada poduszki i kwiaty, pije wodę z kibla i gania kurierów. Ma chrapkę nawet na drogie naszyjniki.

Spędza z Gorganami całe życie. Jest przy nich, gdy przechodzą kryzysy małżeńskie, zmieniają prace, czy kupują nowy dom. Mimo, że para nazywa go "najgorszym psem na świecie", to kocha tego czworonoga. Z wzajemnością.

Fox 2000 Pictures i Regency Enterprises przedstawiają film "Marley i ja" w reżyserii Davida Frankela, z Owenem Wilsonem i Jennifer Aniston w rolach głównych. Zobaczymy w nim także Erica Dane’a i Alana Arkina, scenariusz napisali Scott Frank i Don Roos na podstawie powieści Johna Grogana. Producentami filmu są Karen Rosenfelt i Gil Nettem, a producentami wykonawczymi Arnon Milchan i Joe Caracciolo Jr. Za zdjęcia odpowiada Florian Ballhaus, za scenografię Stuart Wurtzel, za montaż Mark Livolsi. Muzykę skomponował Theodore Shapiro, kierownictwo muzyczne powierzono Julii Michaels, a zaprojektowanie kostiumów Cindy Evans.

Napisana przez Johna Grogana powieść "Marley i ja" opowiada o miłości i rodzinie. Zdobyła serca milionów czytelników na całym świecie. "Dostawałem setki listów. Czytelnicy przeżyli to, co ja. Opisałem w tej książce swoje losy, to jak zakochałem się w przyszłej żonie i jak układało nam się po ślubie. "Marley i ja" to opowieść o małżeństwie i rodzinie" – mówi John Grogan.

Mimo, że w tytule zawarte jest imię psa, John zaprzecza jakoby była to książka o psie. "Dla mnie to jest powieść o rodzinie, o jej wzlotach i upadkach. Pies oczywiście odgrywa w niej bardzo ważną rolą, ale to ciepła, zabawna historia rodziny".

David Frankel był jednym z tych, których urzekła powieść. "Dobrze pamiętam jak to jest być młodym, zakochanym i zakładać rodzinę. A także to, że w małżeństwie trzeba iść na kompromis, poświęcać własne marzenia dla dobra dzieci i nie przedkładać kariery nad bliskich. To wspaniała, ciepła opowieść o tym, że w życiu czekają nas zarówno dobre, jak i złe chwile" – mówi Frankel, który ma na koncie między innymi film "Diabeł ubiera się u Prady".

"Zgadzam się z Davidem. To film o trudnościach, na które natrafiają wszystkie związki. Jak pogodzić pracę z wychowywaniem dzieci? Zarówno powieść, jak i nasz film to sympatyczne pokazanie tego, co spotyka wielu z nas. Oczywiście pies odgrywa w historii bardzo ważną rolę, ale to coś więcej, niż opowieść o szalonym labradorze. Historia Groganów i Marleya jest uniwersalna" – mówi Jennifer Aninston.

"Ten pies jest z Groganami na dobre i na złe; przeżywa z nimi wzloty i upadki. Przypomina im o tym, co w życiu najważniejsze" – dodaje Owen Wilson.

Być może nie jest to historia o psie, ale odgrywa on kluczową rolę. "W pewnym sensie poznajemy psi sposób patrzenia na świat. Groganowie uczą się od Marleya tego, żeby cieszyć się tym co tu i teraz, a nie zamartwiać się przeszłością i przyszłością" – mówi Frankel.

Nawet jako szczeniak, Marley był dobrym nauczycielem. Groganowie przygarnęli go, żeby przygotować się do roli rodziców. John nie jest pewien, czy dojrzał do bycia ojcem. Trochę zazdrości swojemu kumplowi Sebastianowi, który wiedzie szczęśliwy, kawalerski żywot. "Sebastian ma więcej możliwości zawodowych i mniej obowiązków" – mówi Wilson.

"Każdy facet chciałby tak żyć. Sebastian jest dobrym przyjacielem, zawsze chętnie wysłucha Johna i udzieli mu rady. Pod warunkiem, że na horyzoncie nie pojawi się kolejna, piękna kobieta, którą mógłby poderwać" – mówi wcielający się w Sebastiana Eric Dane, znany z roli doktora Marka Sloana w serialu "Chirurdzy".

"Prawda jest taka, że Sebastian jest samotny. John w końcu to sobie uświadamia, podobnie jak to, że ślub z Jenny to najlepsze, co go w życiu spotkało. Nie ma nic cudowniejszego niż wsparcie i miłość rodziny" – mówi Wilson.

John i Sebastian pracują w "South Florida Sun-Sentinel". Marley jest częstym bohaterem felietonów pisanych przez Johna. Zauważa to redaktor gazety, Arnie Klein (w tej roli zdobywca Oscara Alan Arkin). "Ceni Johna, uważa że nieźle pisze, ale jednocześnie musi przekonać swojego podwładnego, że felietony są tym, w czym sprawdza się najlepiej" – mówi Arkin.

John i Jenny dochodzą do wniosku, że Marleyowi przyda się szkolenie. Prowadząca kurs pani Kornblutt (w tej roli Kathleen Turner) zapewnia, że żaden pies go nie oblał. Aż do czasu, gdy nowym uczniem Kornblutt zostaje Marley. "To prawdziwa profesjonalistka. Uważa, że nie ma złych psów, tylko nieodpowiedzialni właściciele, którzy nie umieją ich wychować" – mówi o granej przez siebie postaci Kathleen Turner. Była zdeterminowana i robiła wszystko, by Marley zaliczył w kurs. W końcu jednak wydaliła go ze swojej szkoły.

Wszyscy członkowie ekipy i obsady zakochali się w tej historii. Reżyser David Frankel szczególnie się z nią utożsamia. "W mojej rodzinie jest mnóstwo "psiarzy". Sam mam cztery psy, które są pełnoprawnymi członkami rodziny. Poza tym Groganowie mieszkali na południowej Florydzie. Ja sam pochodzę z Miami".

Frankel dobrze wie, co przeżyli John i Jenny. "John opisał sytuację, w której Marley zjadł naszyjnik Jenny. Spędzili potem pół dnia szukając w ogródku jego kup. John komentował gorzko, że nie tak wyobrażał sobie swoje życie… Jak już wspominałem, mam cztery psy. Doskonale rozumiem Johna."

Reżyser dodaje, że ogromnym atutem filmu jest chemia między odtwórcami głównych ról – Owenem Wilsonem i Jennifer Aniston. "Fantastycznie się spisali. To rewelacyjni aktorzy, nie wyobrażam sobie w roli Groganów kogoś innego".

"Uwielbiam Owena, to świetny facet. Profesjonalista, ale i cudowny kolega. Wspaniale mi się z nim pracowało" – mówi Jennifer Aniston.

Wilson też nie szczędzi jej komplementów – "Byłem pod wrażeniem. Zaangażowała się w rolę w stu procentach i świetnie się spisała."

O filmie (i tworzących go dwunogach)

John Grogan opisał swoje życie na południowej Florydzie, gdzie kupił z Jenny pierwszy dom, a także w Pensylwanii do której się przenieśli (i gdzie mieszkają do dziś). Film kręcono w obu tych stanach. "Dużo czasu spędziliśmy na poszukiwaniach odpowiednich miejsc. David Frankel nie chciał, żeby dom Johna i Jenny był idealny, bo ich życie takie nie było" – mówi scenograf Stuart Wertzel.

John i Jenny kupują swój pierwszy dom w West Palm Beach. Kiedy rodzina się powiększa, przenoszą się do Boca Raton. W końcu osiadają w Filadelfii. Ekipa kręciła w West Chester, Birmingham Township, Uniondale. "Kiedy Groganowie przenosili się do Pensylwanii, Marley spędził z nimi prawie całe swoje psie życie. John wreszcie zajmował się takim dziennikarstwem, o jakim marzył, Jenny też była szczęśliwa. Marley był z nimi na dobre i na złe" – mówi Wurtzel.

Żeby podkreślić to, że Groganowie dorośli i dojrzali, Wurtzel postanowił nadać ich pensylwańskiej posiadłości wyjątkowo przytulnego i ciepłego charakteru. Znalazł piękny, wiejski dom w Birmingham Township, który tak spodobał się Groganom, że postanowili kupić podobny.

Para zagrała w filmie – w scenach rozgrywających się na szkoleniu dla psów. Miło wspomina ten epizod. "To było bardzo zabawne – obserwowaliśmy jak znani aktorzy, Owen Wilson i Jennifer Aniston, odgrywają wydarzenia z naszego życia. Wtedy uświadomiłem sobie, że naprawdę powstaje o nas film " – wspomina John Grogan.

O obsadzie

OWEN WILSON (John Grogan) to nie tylko aktor, ale i scenarzysta. Pochodzi z Teksasu, obecnie mieszka w Los Angeles.

Do najnowszych filmów z jego udziałem należy "Drillbit Taylor" Stevena Brilla wyprodukowany przez Judda Apatowa, a także "Pociąg do Darjeeling" ("The Darjeeling Limited") z Adrianem Brodym i Jasonem Schwartzmanem oraz "Noc w muzeum" Shawna Levy’ego z Benem Stillerem i Robinem Williamsem.

W 2006 roku wystąpił w hicie "Polowanie na druhny" ("Wedding Crashers") z Vince’em Vaughnem, a dwa lata wcześniej w "Podwodnym życiu ze Steve’em Zissou ("The Life Aquatic with Steve Zissou") Wesa Andersona. Pracował już z Andersonem przy "Genialnym klanie" ("Rogal Tannenbaums"), do którego obaj napisali scenariusz (nominacja do Oscara , a także "Trzech facetach z Teksasu" ("Bottle Rocket") i "Rushmore" (zagrał w nich i był współtwórcą scenariusza). Był także koproducentem nagrodzonego Oscarem "Lepiej być nie może" ("As Good As It Gets").

Na koncie ma udział w takich filmach, jak "Telemaniak" ("Cable Guy"), "Armagedon", "The Minus Man", "Kowboj z Szanghaju" ("Shanghai Noon"), "Poznaj mojego tatę" ("Meet The Parents"), "Zoolander", "Za linią wroga" ("Behind Enemy Lines"), "Ja, szpieg" ("I Spy"), "Rycerze z Szanghaju"("Shanghai Knights"), czy "Starsky & Hutch".

JENNIFER ANISTON (Jenny Grogran) urodziła się w Kalifornii, ale wychowała w Nowym Jorku. Wcześnie zaczęła przygodę z aktorstwem – jej ojciec występował w znanej telenoweli "Dni naszego życia" ("Days of Our Lives"), a chrzestnym był Telly Savalas.

Ostatnio wystąpiła z Benem Affleckiem, Drew Barrymore i Scarlett Johansson w "Nie zależy mu na tobie" (“He’s Just Not That Into You") na podstawie powieści Grega Behrendta i Liz Tuccillo. Zagrała też w "Travelling" z Aaronem Eckhartem i "Management" ze Steve’em Zahnem, które miało premierę na festiwalu filmowym w Toronto. Wraz z Cristin Hahn przymierza się do wyprodukowania "Goree Girls" – historii więźniarek osadzonych w teksańskim więzieniu w latach czterdziestych, które utworzyły pierwszy, damski zespół country.

Przez dziesięć lat występowała w jednym z najpopularniejszych seriali komediowych wszechczasów – "Przyjaciołach" ("Friends"). Za rolę Rachel Green otrzymała pięć nominacji do nagrody Emmy, po dwie do Screen Actors Guild Award i Złotego Globu, i cztery do People’s Choice Award. W 2002 i 2003 roku otrzymała Złoty Glob.

Po ogromnym sukcesie telewizyjnym przyszedł czas na kino. Wystąpiła w "Sztuce rozstania" ("The Break-Up") z Vince’em Vaughnem, a także "Przyjaciołach z kasą" ("Friends with Money"). Na koncie ma także występ w "Z ust do ust" ("Rumor Has It") Roba Reinera i "Wykolejonym" ("Derailed") z Clive’em Owenem.

Zagrała z Benem Stillerem w przebojowej komedii "Nadchodzi Polly" ("Along Came Polly"), a także z Jimem Careyem i Morganem Freemanem w filmie "Bruce Wszechmogący" ("Bruce Almighty"). Krytycy docenili jej rolę w "Życiowych rozterkach" ("The Good Girl") Miguela Artety – nominowano ją do Independent Spirit Award, a film miał premierę na festiwalu filmowym w Sundance.

Na koncie ma role w takich filmach, jak "Gwiazda rocka" ("Rock Star") z Markiem Wahlbergiem w reżyserii Stephena Hereka, "Ta jedyna" ("She’s the One") Edwarda Burnsa, "Mąż idealny" z Kevinem Baconem i Olimpią Dukakis, "Dopóki tam byłaś" ("’Til There Was You") z Jeanie Tripplehorn, Sarah Jessicą Parker i Dylanem McDermottem, a także "Moja miłość" ("The Object of My Affection") z Paulem Ruddem, "Życie biurowe" ("Office Space"), czy "Sposób na bezsenność" ("Dreams for an Insomniac")

W 2006 roku zadebiutowała jako reżyserka – nakręciła "Room 10".

Z pochodzenia jest Greczynką. Spędziła w Grecji rok, po czym przeniosła się z rodziną do Nowego Jorku kiedy jej ojciec dostał rolę w serialu "Love of Life". W wieku jedenastu lat dołączyła do kółka teatralnego w szkole Rudolfa Steinera. Nie interesowała się tylko aktorstwem, ale i malarstwem.

Kształciła się w New York's High School of the Performing Arts, którą ukończyła 1987 roku. Występowała na off-Broadwayu (między innymi w “For Dear Life" i “Dancing on Checker’s Grave.") W 1989 roku dostała rolę w serialu "Molloy". Na małym ekranie można było ją oglądać także w "The Edge" i "Ferris Bueller" oraz ""Herman’s Head", "Zagubionym w czasie" ("Quantum Leap") i "Prawie Burke’a"("Burke’s Law").

ERIC DANE (Sebastian Tunney) słynie przede wszystkim z roli doktora Marka Sloana z nagrodzonego Złotym Globem serialu "Chirurdzy"("Grey’s Anatomy"). Obsada otrzymała Screen Actors Guild Award.

Dane pochodzi z San Francisco. W liceum uprawiał sport, ale złapał aktorskiego bakcyla, kiedy zagrał w "All My Sons" Arthura Millera. W 1993 roku przeniósł się do Los Angeles. Debiutował w "Cudownych latach" ("The Wonder Years"), zagrał także w "Czarodziejkach" ("Charmed") i "Ambasadzie USA" ("The Amercian Embassy"). Wystąpił także w kilku filmach telewizyjnych – "Sekrecie Margarethe Cammermayer ("Serving in Silence: The Margarethe Cammermeyer Story") i remake’u "Helter Skelter". Ostatnio można było go oglądać w "Wedding Wars" z Johnem Stamosem.

Na dużym ekranie debiutował w "Koszykówce" ("The Basket"), zagra w komedii "Sol Goode". Inne filmy z jego udziałem, to "Krwawa uczta" ("Feast") i "Ocean strachu 2" ("Open Water: Adrift"). Wcielił się także w Jamie’ego Madroxa w "X-men: Ostatni bastion" ("“X-Men: The Last Stand")

ALAN ARKIN (Arnie Klein) to wszechstronny aktor, którego kariera trwa od czterdziestu lat. W 2007 roku nagrodzono go Oscarem, BAFTĄ, a także Independent Spirit Award i statuetką przyznawaną przez SAG – wszystko to, za rolę w "Małej miss" ("Little Miss Sunshine"). Ostatnio można było go oglądać w "Dorwać Smarta" ("Get Smart") i "Transferze" ("Redention") z Reese Whiterspoon, Jake’em Gyllenhaalem i Meryl Streep. Do najnowszych filmów z jego udziałem należy "Sunshine Cleaner" z Emily Bunt i Amy Adams.

Arkin pochodzi z Nowego Jorku, ale zaczynał karierę w Chicago (w rewii "Second City"). Za swoją pierwszą rolę na Broadwayu (w "Enter Laughing" Carla Reinera) otrzymał nagrodę Tony. Tego samego roku wystąpił w "LUV" Mirraya Schisgala, a w 1998 roku wyreżyserował i wystąpił w "Power Plays", do którego napisał także scenariusz, razem z Elaine May.

Przygodę z reżyserią teatralną zaczął od "Eh?" z Dustinem Hoffmanem. Otrzymał nagrodę Obie za wyreżyserowanie "Little Murders", potem wystawił "The White House Murder Case". Te trzy sztuki wystawiano w Circle on the Square przez kilka lat. Po nich Arkin wystawił "The Sunshine Boys" na Broadwayu, “Rubbers and Yanks Three" w American Place Theater, “Joan of Lorraine" w Hartman, “The Sorrows of Stephen" w Burt Reynolds Theatre (w sztuce zagrał jego syn, Adam Arkin) oraz “Room Service" w nowojorskim Roundabout.

Na dużym ekranie debiutował rolą w filmie "Rosjanie nadchodzą" (“The Russians Are Coming, The Russians Are Coming"), za którą otrzymał Złoty Glob i nominację do Oscara. Drugą nominację do nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej otrzymał za "Serce, jak samotny myśliwy" ("The Heart is a Lonely Hunter"). Na koncie ma takie filmy jak "Hollywoodzki kowboj" ("Hearts od the West"), "Paragraf 22" ("Catch 22"), "Edward Nożycoręki" (“Edward Scissorhands"), "Glengarry Glenn Ross", "Matka noc" ("Mother Night"), "Ulubieńcy Ameryki" ("America’s Sweethearts"), czy "Trzynaście rozmów o tym samym" ("Thirteen Conversations About One Thing"), "Czekając na cud" ("Noel") i "The Novice".

Napisał i wyreżyserował dwa filmy krótkometrażowe – "T.G.I.F" i "People Soup". Ten pierwszy nominowano do Oscara.

Arkin występował w "Prawnikach z Centre Street"( “100 Centre Street"), które napisał i wyreżyserował Sidney Lumet. Na małym ekranie można go było oglądać także w "Aktach Pentagonu" ("Pentagon Papers"), "Ucieczce z Sobiboru" ("Escape From Sobibor"). Razem z synem wystąpił w "Chicago Hope", za co nominowano go do Emmy. Ostatnio można było go obejrzeć w "Pancho Villa we własnej osobie"("And Starring Pancho Villa as Himself") stacji HBO.

Wyreżyserował film telewizyjny – adaptację sztuki "Twigs", a także "The Visitor" z Jeffem Danielsem, Swoozie Kurtz i JulieHaggerty.

Kiedy nie gra, poświęca się muzyce i pisaniu. Napisał sześć książek, w tym jedną dla dzieci – "Cassie Loves Beethoven". Jedna z pierwszych ("The Leming Condition") sprzedaje się od dwudziestu lat i została uhonorowała przez The Book Sellers of America.

KATHLEEN TURNER (Panna Kornblutt) jest nie tylko aktorką filmową, ale i teatralną. Za rolę w "Żarze ciała" ("Body Heat") nominowano ją do Złotego Globu, a nagrodzono za "Miłość, szmaragd i krokodyl" ("Romancing the Stone") i "Honor Prizzich" ("Prizzi’s Honor"). Za "Peggy Sue wyszła za mąż" nominowano ją zarówno do Oscara jak i Złotego Globu. Kolejną nominację do Złotego Globu dostała za "Wojnę państwa Rose" ("War of the Roses").

W 2008 roku wydała autobiografię zatytułowaną "Send Yourself Roses: Thoughts on my Life, Love, and Leading Roles". Jej współautorką była Gloria Fedlt.

Na koncie ma role w takich filmach, jak "Przekleństwa niewinności" (“The Virgin Suicides") Sofii Coppoli, "Człowiek z dwoma mózgami" (“The Man with Two Brains") ze Steve’em Martinem, "Klejnot Nilu" (“Jewel of the Nile") z Michaelem Douglasem, "Zbrodnie niewinności"(“Crimes of Passion")","Przypadkowy turysta" (“The Accidental Tourist"), "Detektyw w szpilkach"( “V.I. Warshawski"),"W czym mamy problem" (“Serial Mom"), "Nagi w Nowym Jorku" (“Naked in New York") oraz "Księżyc i Valentino" (“Moonlight and Valentino"). Użyczyła także głosu Jessice Rabbit w "Kto wrobił Królika Rogera?(“Who Framed Roger Rabbit?").

W 2008 roku wyreżyserowała "Crimes of the Heart" , sztukę nagrodzoną Pulitzerem. Rok wcześniej otrzymała nominację do Laurence Olivier Award, a także nagrody Evening Standard i London Critics Circle za "Who’s Afraid Of Virginia Woolf?" w reżyserii Edwarda Albee’ego. Za swoją rolę dostała nominację do nagrody Tony. W 2000 roku wcieliła się w panią Robinson w teatralnej adaptacji "Absolwenta". Dwa lata później wystawiła go na Broadwayu.

W 1998 roku debiutowała w Anglii – wystąpiła w Chichester Festival Theater, założonym przez sir Laurencja Oliviera. Współpracowała z Michaelem Lessaciem, który wyreżyserował monodram "Tallulah", z którym Kathleen zjeździła całe stany.

Wystąpiła między innymi w takich sztukach, jak “Indiscretions." “Maggie the Cat", “Cat on a Hot Tin Roof", “Gemini", “Camille", "Travesties", “The Seagull", “Toyer" i “A Midsummer’s Night Dream".

Angażuje się charytatywnie – działa w Planned Parenthood, zasiada w radach City Meals on Wheels, People for the American Way, Childhelp i Ms. Foundation.

Pochodzi z Missouri, ale wychowywała się w Kanadzie, na Kubie i w Anglii – jej ojciec był dyplomatą.

O twórcach

DAVID FRANKEL (reżyseria) wyreżyserował przebojowy film "Diabeł ubiera się u Prady" ("The Devil Wears Prada") z Meryl Streep i Anne Hathaway. Współpracuje z HBO dla którego reżyseruje serial "Ekipa" ("Entourage"), za co w 2005 roku nominowano go do nagrody Emmy. Dla HBO reżyserował też seriale "Seks w wielkim mieście" ("Sex and the City") i "Kompanię braci" ("Band of Brothers"). Za ten drugi zdobył statuetkę Emmy.

Jest nie tylko reżyserem, ale i scenarzystą. Pisał i produkował dla telewizji jeszcze zanim zajął się reżyserią. Debiutował "Rapsodią Miami" ("Miami Rapsody") w 1995 roku z Sarah Jessicą Parker.

Jest synem Maxa Frankela, chciał zostać humorystą i pisać o polityce. Studiował na Harvardzie, a jego pierwszym zleceniem było napisanie artykułu do "Esquire" – sylwetki tenisisty, Johna McEnroe’a.

Współpracę z telewizją zaczynał od "The Ellen Burstyn Show" w 1986 roku. Razem z Normanem Steinbergiem reżyserował, produkował i pisał scenariusz do "Doctor, Doctor" z Maxem Frewerem. Serial opowiadał o ekscentrycznym lekarzy i zdobył uznanie krytyki, choć nie cieszył się dużą popularnością wśród widzów. W 1991 roku Frankel i Steinberg stworzyli "Teech" – sitcom z Phillem Lewisem, który przez krótki czas gościł na antenie CBS. Frankel wyreżyserował też i napisał scenariusz do "Grapevine" (CBS) świetnie przyjętego przez krytykę.

W 1990 roku Frankel i Steinberg napisali scenariusz do "Miłość to nie żart" ("Funny About Love") z Gene’em Wilderem. W 1993 roku napisał "Nervous Ticks" o bagażowym z lotniska. Trzy lata później napisał pilotażowy odcinek "Dear Diary" – sitcomu z Bebe Neuwirth, który dystrybuowano później jako film krótkometrażowy i nagrodzono Oscarem.

SCOTT FRANK (scenariusz) debiutował "Świadkiem bez pamięci" ("The Lookout"), do którego nie tylko napisał scenariusz, ale i wyreżyserował. Writers Guild of America nagrodziła go za najlepszy scenariusz adaptowany, na koncie ma też nagrody od Mystery Writers of America, National Society of Film Critics i The Boston Society of Film Critics, a także nominację do Oscara za scenariusz do "Co z oczu, to z serca" ("Out of Sight") na podstawie powieści Elmore’a Leonarda.

Napisał scenariusze do takich filmów, jak "Tłumaczka" ("The Interpreter"), "Lot Feniksa" ("Flight of the Phoenix"), "Raport mniejszości" ("Minority Report"), "Dorwać Małego" ("Get Shorty"), "Malice", "Umrzeć powtórnie" ("Dead Again") i "Tate-mały geniusz" ("Little Man Tate").

Dorastał w Los Gatos w Kalifornii, studiował filmoznawstwo na Uniwersytecie Kalifornijskim.

DON ROOS (scenariusz) wyreżyserował i napisał scenariusz do "Szczęśliwych zakończeń" ("Happy Endings") - czarnej komedii o miłości, rodzinie i nieprzewidywalności życia.

Debiutował w 1998 roku "Wojną płci" ("The Opposite of Sex"), za którą nagrodzono go dwoma statuetkami Independent Spirit Award. W 2000 roku wyreżyserował "Grę o miłość" ("Bounce") z Benem Affleckiem i Gwyneth Palthrow na podstawie własnego scenariusza; współpracował także z NBC przy serialu "M.Y.O.B".

Wyreżyserował "Love and Other Impossible Pursuits" z Natalie Portman na podstawie powieści Ayelet Walkman; napisał scenariusze do "Pola miłośći" ("Love Field"), "Sublokatorki" ("Single White Female"), "Chłopaków na bok" ("Boys on the Side") i "Diabolique" z 1996 roku.

KAREN ROSENFELT (produkcja) od piętnastu lat pracuje w Paramount Pictures, ma też podpisane kontrakty z Fox 2000 Pictures i Twentieth Century Fox.

Wyprodukowała między innymi "Diabeł ubiera się u Prady" ("Devil Wears Prada"), "Co zdarzyło się w Vegas" ("What Happens In Vegas") i "Alvina i wiewiórki" ("Alvin and the Chipmunks").

Specjalizuje się w filmach skierowanych do młodzieży i rodzin. Współpracowała przy takich produkcjach, jak "W rytmie hip hopu" ("Save the Last Dance"), "Trener Carter" ("Coach Carter"), "Wredne dziewczyny" ("Mean Girls"), czy "Lemony Snicket" Seria niefortunnych zdarzeń") ("Lemony Snicket’s Series of Unfortunate Events").

Kierowała współpracą Paramountu z Nickelodeon Movies, w ramach której powstały adaptacje filmowe kreskówek Nickelodeona – "The Rugrats Movie: Gdzie jest bobas?" ("the Rugrats") i "SpongeBob Kanciastoporty" ("SpongeBob SquarePants"). Powstały też "Jimmy Neutron," "Dzień bałwana" (“Snow Day") i "Harriet szpieg" (“Harriet the Spy").

Zaczynała karierę od współpracy z Sue Mengers. Pracowała w Jerry Weintraub Productions i MGM. Ma na swoim koncie współpracę przy takich filmach, jak "Zmowa pierwszych żon" ("The First Wives Club"), "Niemoralna propozycja" ("Indecent Proposal"), "Uciekająca panna młoda" (“Runaway Bride") i "Córka generała" ("The General’s Daughter.")

GIL NETTER (produkcja) współpracuje z Davidem Zuckerem w Zucker-Netter Productions. Wyprodukowali "Telefon" ("Phone Booth") z Colinem Farrellem w reżyserii Joela Schumachera. We współpracy z Wayne’em Ricem’em wyprodukował komedię "Stary, gdzie moja bryka?" ("Dude, Where’s My Car") Danny’ego Lenera z Ashtonem Kutcherem i Seanem Williamem Scottem. Na koncie ma takie filmy jak “Zagniewani młodociani" (“High School High"), “Bejsbolo-kosz"(“BASEketball"), “Córka mojego szefa"(“My Boss’s Daughter"), “Miłosną zagrywkę" (“Fever Pitch") braci Farrelly i “Flicka."

Przez siedem lat kierował Zucker Brothers Productions. Wyprodukował wtedy takie filmy jak "Mój chłopak się żeni" ("My Best Friend’s Wedding"), “Rycerz króla Artura" (“First Knight"), “Naga broń 33 I 1/3" (“Naked Gun 33 1/3: The Final Insult"), “Naga broń 2 I 1" (“Naked Gun 2 1: The Smell of Fear") I “Spacer w chmurach" (“A Walk in the Clouds").

Zaczynał karierę od bycia agentem literackim. Do najnowszych filmów, które wyprodukował należy “Eragon".

ARNON MILCHAN (kierownictwo produkcji) to uznany producent kina niezależnego. W ciągu ostatnich dwudziestu pięciu lat zrealizował ponad sto filmów. Urodził się w Izraelu, studiował na Uniwersytecie w Genewie. Jego pierwszym sukcesem, było przekształcenie firmy ojca w największe przedsiębiorstwo agrochemiczne w kraju. Do tej pory, Milchan ma zmysł do interesów.

Niedługo potem zaczął pisać do filmu, telewizji i teatrów, co zawsze go interesowało. Jednym z jego pierwszych projektów był "Amadeusz" Romana Polańskiego, a także "Dizengoff 99", "La Menace", "The Medusa Touch" i mini-serial "Masada". W latach osiemdziesiątych wyprodukował między innymi "Króla komedii" (The King of Komedy") Martina Scorsese, "Dawno temu w Ameryce" ("Once upon a time In America") Sergio Leone i "Brazil" Terry’ego Gilliama.

Po sukcesach "Pretty Woman" i "Wojny państwa Rose" ("The War of the Roses"), Milchan założył New Regency Productions, w ramach którego zrealizowano takie filmy jak "J.F.K" , "Sommersby", "Czas zabijania" ("A time to kill"), "Uwolnić orkę" ("Free Willy"), "Klient" ("The Client"), "Tin Cup", "Liberator" ("Under siege"), "Tajemnice Los Angeles" ("L.A Confidential"), "Adwokat Diabła" ("The Devil’s Advocate"), "Negocjator" ("The Negotiator", "Miasto Aniołów" ("City of Angels"), "Osaczeni" ("Entrapment"), "Podziemny krąg" ("Fight Club"), "Agent XXL" ("Big Momma’s House"), "Nikomu ani słowa" ("Don’t say a Word"), "Daredevil", "Człowiek w ogniu" ("Man on fire"), "Zgadnij kto" ("Guess who"), "Pan i Pani Smith" (Mr. And Mrs. Smith"), "Agent XXL 2", "Komedia romantyczna"), "Strażacki pies" ("Firehouse dog") i najnowszy hit - "Alvin i wiewiórki" ("Alvin and the chipmunks")

Wśród nadchodzących projektów są "Lustra" ("Mirrors") z Kieferem Sutherlandem, "Ślubne wojny" ("Bride Wars") z Kate Hudson (która jest także producentką filmu) i Anne Hathaway, "Przybysze z pierwszego piętra" ("They Came from Upstairs") – komedię przygodową o grupie nastolatków, która broni swojego domu w Michigan przed atakiem kosmitów; "Marley i ja" ("Marley and me") na podstawie książki Johna Grogana z Owenem Wilsonem, Jennifer Aniston, Alanem Arkinem, Erichem Danem i Kathleen Turner.

Milchan nawiązał współpracę z dwoma, wpływowi partnerami – Nine Network i Twentieth Century Fox. Fox odpowiada za dystrybucję filmów Regency na całym świecie (z wyjątkiem Niemiec, z którymi Regency zawarło osobną umowę), łącznie z sieciami kablowymi w Stanach, a także telewizją płatną i publiczną w innych krajach.

Firma Milchana prężnie działa na rynku telewizyjnym, za pośrednictwem Regency Television ("Zwariowany świat Malcolma" ("Malcolm In the middle"), "The Bernie Mac Show"). Regency wykupiło także udziały Chanel 10, BabyFirstTV i Izraeli TV Network. Ma także wyłączność do transmisji wydarzeń związanych z Sony Ericsson Women’s Tennis Association.

JOSEPH CARACCIOLO, JR (kierownictwo produkcji) zaczynał od kierowania planem filmu "Stracone lata" Sidneya Lummeta.

Caracciolo był producentem wykonawczym przy "Co się zdarzyło w Vegas" ("What Happens In Vegas") z Cameron Diaz i Ashtonem Kutcherem i "Diabeł ubiera się u Prady" ("The Devil Wears Prada") z Meryl Streep i Anne Hathaway. Na koncie ma też takie filmy jak "Całe szczęście" ("Just My Luck") z Lindsay Lohan, “Siła strachu" (“Hide and seek") z Robertem DeNiro, "Dziewczyny z wyższych sfer" ("Uptown Girls") z Brittany Murphy i Dakotą Fanning oraz "Wielbicielka" ("Swimfan") Johna Polsona.

Współpracował także przy "Glengarry Glen Ross" Jona Amiela, "Psychopacie" ("Copycat"), "Człowieku, który wiedział za mało" ("The Man Who Knew Too Little"), “W czym mamy problem" ("Serial Mom"), "Fotokłopoty" ("Pecker") i "Cecil B. Demented").

FLORIAN BALLHAUS (zdjęcia) współpracował ostatnio przy filmie "Diabeł ubiera się u Prady" ("The Devil Wears Prada") z Meryl Streep i Anne Hathaway oraz "Planie lotu" ("Flightplan") z Jodie Foster. Współpracował z Robertem Schwentke’em przy "Złodziejach męskości" ("The Family Jewels"), a także "Sekretnym życiu dentysty" ("The Secret Lives os Dentists") i "Investigating Sex." Pracował przy takich filmach, jak "Gangi Nowego Jorku" ("Gang sof New York"), "Faceci w czerni II" ("Men Ib Black II"), "Nazywał się Bagier Vance" ("The Legend of Bagier Vance") i "Z księżyca spadłeś?" ("What Planet Are You From?").

Jest synem nagrodzonego Oscarem Michaela Ballhausa. Zaczynał karierę od bycia kamerzystą. Pracował między innymi przy "Godzilli", "Facetach w czerni" ("Men in Black"), "Epidemii" (“Outbreak"), "Wieku niewinności" ("The Age of Innocence"), “Draculi" "Chłopcach z ferajny" ("Goodfellas"), "Pracującej dziewczynie" (“Working Girl") "Telepasji" (“Broadcast News") i "Po godzinach" (“After Hours").

Był operatorem zdjęć ostatniej serii serialu "Seks w wielkim mieście" ("Sex and the City"), a także wielu, niemieckich filmów.

STUART WURTZEL (scenografia) był nominowany do Oscara za "Hannah i jej siostry" ("Hannah and Her Sisters") Woody’ego Allena. Współpracował z nim także przy "Purpurowej róży z Kairu" ("Purple Rose of Cairo"). Na koncie ma także trzykrotną współpracę z Peterem Yatesem - przy "Podejrzanym" ("Suspect"), “The House on Carroll Street" i "Niewinnym człowieku" ("Innocent Man"). Do jego najnowszych filmów należy "Zaczarowana" ("Enchanted").

Kilkakrotnie współpracował z HBO. Zaczął od "Dowcipu" Mike’a Nicholsa z Emmą Thompson, współpracował z nim także przy "Aniołach w Ameryce", za które nagrodzono go Emmy i statuetką od Art Directors’ Guild. Ostatnio pracował z HBo przy "Empire Falls" Freda Schepisiego z Paulem Newmanem i Edem Harrisom, za które nominowano go do Emmy i nagrodzono statuetką od Art Directors’ Guild.

Wurtzel jest autorem scenografii do takich filmów, jak “Wczoraj i dziś“ ("Before and After"), “Stepmom," “Hair," "Druga miłość" (“Used People"), "Syreny" (“Mermaids") "Krwawy Romeo" ("Romeo is Bleeding"), "Trzech mężczyzn i mała dama"("Three Men and a Little Lady"), "Stary gringo" (“Old Gringo"), “Brighton Beach Memoirs", "Królowie mambo"(“The Mambo Kings"), "Kiedy mężczyzna kocha kobietę"("When a Man Loves a Woman"), "I.Q.", "Śmiertelna wyliczanka"(“Murder by Numbers"), "Duch i mrok" (“The Ghost and the Darkness"), "Mały Manhattan" (“Little Manhattan") i "Pajęczyna Charlotty" (“Charlotte’s Web").

Debiutował scenografią do "Ulicy Hester" ("Hester Street") Joan Micklin Silver, przy którym współpracował ze swoją żona, Patrizią von Brandenstein. Powtórzył kolaborację z Silver przy "Bernice Bobs Her Hair" i "Między wersami" ("Between the Lines").

Wychowywał się w New Jersey. Studiował scenografię na Carnegie Mellon University. Karierę zaczynał od pracy w teatrze; cztery lata pracował w American Conservatory Theater w San Francisco i trzy lata Cincinnati’s Playhouse in the Park.

Po przeprowadzce do Nowego Jorku pracował na Broadwayu – między innymi przy takich sztukach, jak “Summer Brave," “Unexpected Guests," “Tiny Alice," “A Flea in Her Ear," “Sizwe Banze Is Dead," “The Island," and “Wally’s Café." Off-Broadway credits include “Trumpets and Drums", a także “Rosmersholm" w Roundabout Theater; “Gimme Shelter" w BAM; “Sorrows of Stephen" (za które nagrodzono go Joseph Maharam Award) i “Henry IV, Part I" na New York Shakespeare Festival.

Na małym ekranie można było podziwiać jego prace w “Little Gloria…Happy at Last", za które nominowano go do nagrody Emmy.

MARK LIVOLSI (montaż) pracował przy takich filmach, jak "Diabeł ubiera się u Prady" ("The Devil Wears Prada"), "Vanilla Sky", "Elizabethtown", "U progu sławy" ("Almost Famous"), "Wizyta u April" ("Piece sof April"), "Dziewczyna z sąsiedztwa" ("The Girl Next Door"), "Mark and Grace", czy "Spin the Bottle". Asystował przy takich produkcjach, jak "Zbrodnie i wykroczenia" ("Crimes & Misdemeanors"), "Afera Thomasa Crowna" (“The Thomas Crown Affair"), "Dotyk miłości"(“At First Sight"), "Pomiędzy niebem, a ziemią" (“Heaven & Earth"), "Joe Black" ("Meet Joe Black"), "Przejrzeć Harry’ego" (“Deconstructing Harry"),"Pokój Marvina" (“Marvin's Room"), "Dotyk"(“Touch"), "Cienie we mgle" (“Shadows and Fog") “Alice", "Francuski pocałunek"(“French Kiss"), czy "Dzika rzeka" (“The River Wild").

CINDY EVANS (kostiumy) zaczynała od pracy przy "Memento" Christophera Nolana. Zaprojektowała kostiumy do "Wolności słowa" ("Freedom Writers") i "P.S Kocham cię" ("PS I Love You") Richarda LaGravenese’a.

Dwukrotnie współpracowała z Charlize Theron – przy filmach "Nazywał się Bagger Vance" (The Legend of Bagger Vance") i "Daleka północ" ("North Country"). Dla Catherine Hardwicke zaprojektowała kostiumy do filmów "Trzynastka" ("Thirteen") i "Królowie Dogtown" ("Lord sof Dogtown"). Przy "Laurel Canyon" po raz trzeci połączyła siły z Hardwicke.

Ostatnio współpracowała z Guillermo Arriagą przy jego debiucie – "The Burning Plan".

THEODORE SHAPIRO (muzyka) na koncie ma takie filmy jak "Diabeł ubiera się u Prady" ("The Devil Wears Prada"), "Jaja w tropikach" ("Tropic Thunder"), "Semi-Pro: Drużyna marzeń" ("Semi-Pro"), "Ja, ty i on" ("You, Me and Dupree"), czy "Ostrza chwały" ("Blades of Glory").

Skomponował muzykę między innymi do "Idiokracji" ("Idiocracy"), "Zabaw z piłką"(“Dodgeball: A True Underdog Story"), "Zabawy z Dickiem i Jane"(“Fun with Dick and Jane"), "Nieudacznika"(“The Baxter"), “Starsky’ego i Hutcha", czy "Nadchodzi Polly"(“Along Came Polly").

Nagrodzono go BMI Music Award za muzykę do “Diabeł ubiera sie u Prady" (“The Devil Wears Prada"), "Ja, ty i on" ("You, Me and Dupree"), "Zabaw z piłką"(“Dodgeball: A True Underdog Story"), “Starsky’ego i Hutcha", “Nadchodzi Polly"(“Along Came Polly") i "Ostrzy chwały" ("Blades of Glory").

Nie zajmuje się tylko muzyką filmową. Jego utwory były grane między innymi przez Los Angeles Philharmonic i Seattle Symphony.