Pressboki

Aktorzy

JASON LEE (Dave Seville)

Laureat Independent Spirit Award za rolę w filmie „W pogoni za Amy” Kevina Smitha, znany z filmów Smitha, Camerona Crowe i Lawrence’a Kasdana. Obecnie występuje w głównej roli serialu „Na imię mi Earl”, za który otrzymał nominację do Złotego Globu. Zagrał też w filmach: „Alvin i wiewiórki”, „Krater” (w realizacji), „Iniemamocni” (głos Syndroma), „Straszny dom (głos Bonesa), „Mallrats” (wideo, tv: „Szczury z supermarketu”), „Dogma”, „Jay i Cichy Bob kontratakują”, „Clerks – Sprzedawcy 2”, „U progu sławy”, „Vanilla Sky”, „Mumford” (wideo: „Mumford”), „Dreamcatcher” (wideo, tv: „Łowca snów”), „Ballada o Jacku i Rose”, „Big Trouble” (wideo, tv: „Wielkie kłopoty”), „Wróg publiczny”, „Kissing a Fool” (wideo, tv: „Narzeczona dla dwóch”). Wyreżyserował film „The White Door”, zajmuje się też fotografią artystyczną.

DAVID CROSS (Ian Hawk)

Absolwent szkoły filmowej Emerson College w Bostonie, zdobył rozgłos i nagrodę Emmy za scenariusz serialu „The Ben Stiller Show”. Sam występował jako komik w cyklu HBO „Mr. Show with Bob & David”. Wystąpił między innymi w filmach: „Faceci w czerni” 1-2, „Waiting for Guffman”, „Straszny film 2”, „Ghost Word” (wideo, tv: „Ghost Word”), „Zakochany bez pamięci”, „Ona to on” „School for Scoundrels” (wideo: „Szkoła dla łobuzów”), „Curious George” (wideo: „Ciekawski George”), „Alvin i wiewiórki”, „I’m Not There”, „The Grand”.

CAMERON RICHARDSON (Claire)

Modelka i aktorka, zadebiutowała w serialu „Cover Me: The True Story of an FBI Family”. Później wystąpiła w filmach i serialach: „Skin”, „Point Pleasant”, „Rise”, „Adrift” (wideo: „Ocean strachu 2”), „Alvin i wiewiórki”.

Alvin i wiewiórki: biografia

Grupa muzyczna Alvin i Wiewiórki (Alvin and the Chipmunks) to fenomen wielopokoleniowy i multimedialny. Odkryci przez kompozytora i menedżera Dave’a Seville’a, który spotkał ich w jakiejś zapadłej dziurze, wyróżniany nagrodą Granny tercet podbił cały świat swymi sztandarowymi przebojami „The Chipmunk Song (Christmas Don’t Be Late)” i „Witch Doctor, jak i nominowanym do Emmy serialem tv.

Wiewiórki nigdy nie spoczęły na laurach, marząc o podbiciu srebrnego ekranu. Wreszcie osiągnęły swój cel. Film ALVIN I WIEWIÓRKI wchodzi na ekrany kin całego świata, a towarzyszy mu album ze ścieżką dźwiękową łączącą rock, pop, reggae i hip-hop.

Co będzie potem? Alvin, Szymon i Teodor jeszcze nie zdradzili, ale nowy album i film zapewne umocnią ich pozycję supergwiazd kultury masowej.

ALVIN

Frontman zespołu. Niezły chojrak i mistrz gier wideo. Alvin jest wszystkim …i jeszcze więcej (zresztą, zapytajcie go). Wielka litera A na czerwonym swetrze, który zrobił mu menedżer i kompozytor ich piosenek Dave Sewille ze swojej skarpety, odróżnia go od reszty rodzeństwa – członków zespołu. Supergwiazdor grupy jest impulsywny, czarujący, uzdolniony muzycznie i pełny zwierzęcego magnetyzmu. To, co innym wydawać się może niedopracowaną kalką, Alvin uzna za „wyzwanie rzucone przeciętności”.

Wzrost: 25 cm

Oczy: złote

Sweter: czerwony

Futro: brązowe

SZYMON

Wyrafinowane poczucie humoru Szymona w połączeniu z wrodzonym talentem muzycznym nigdy nie zawiodło zastępów fanów zespołu. Jego błyskotliwy umysł równoważy zwariowane wybryki Alvina. O ile jedynie Alvin nosi sweter z monogramem, znakiem szczególnym Szymona są okulary, „pożyczone” od pewnej zabawki, które nadają mu szczególnego wdzięku, co z kolei zachęciło miliony fanów na całym świecie do dumnego obnoszenia podobnych akcesoriów.

Wzrost: 28 cm

Oczy: niebieskie

Sweter: niebieski

Futro: ciemnobrązowe

TEODOR

Nazywany przez fanów Słodziutkim, Teodor jest pełen życzliwości, wrażliwości, łatwowierności i naiwności (jest, krótko mówiąc, zupełnym przeciwieństwem Alvina). Ma wielkie serce i jeszcze większy apetyt: potrafi zmieścić w pyszczku całe pudełko cukierków naraz. Najmłodszy z Wiewiórek, często interweniuje, kiedy Szymon i Alvin się pokłócą (co jest bardzo częste).

Wzrost: 15 cm

Oczy: zielone

Sweter: zielony

Futro: Jasne, podpalane

Animacja wiewiórek

Film "Alvin i wiewiórki" przynosi obraz Wiewiórek na miarę epoki cyfrowej. Połączenie świata realnego i sztuki cyfrowej animacji było niezbędne, by Wiewiórki były przekonujące w filmie aktorskim. Jakkolwiek ich wygląd różni się krańcowo od tego, co zapamiętali widzowie kreskówek, istota postaci nie uległa zmianie. „To było trudne wyzwanie, by Wiewiórki zostały Wiewiórkami, a jednocześnie pozostały przekonujące w świecie kina aktorskiego” – przyznaje producentka Janice Karman.

Filmowi Alvin, Szymon i Teodor znacznie różnią się od swoich pierwowzorów z programu „The Ed Sullivan Show”, gdzie były lalkami animowanymi przez Bagdasariana seniora, występującego w roli Dave’a Seville’a. Wtedy Wiewiórki były bardzo wiewiórkowate – nie tyle w sensie fotograficznego realizmu, ile w podobieństwie do ówczesnych pluszaków.

Animowany serial „The Alvin Show” pojawił się w telewizji jesienią 1961 roku i przyniósł nowy wygląd Alvina, Szymona i Teodora. Ostre rysy i dzikie spojrzenie złagodniały, Wiewiórki stały się bardziej przyjacielskie i barwne. Chociaż Karman sama nadzorowała zmianę wizerunku związaną z reedycją serialu w 1983 roku, wygląd Wiewiórek nie zmienił się – aż do teraz.

Cyfrowa przemiana Wiewiórek była procesem długim i skomplikowanym, rozciągniętym w czasie na okres produkcji i postprodukcji. Ściśle współpracujące z Bagdasarianem i Karman grono specjalistów, wśród nich H. B. “Buck” Lewis, w którego dorobku są takie przeboje jak „Rabatuj” i „Epoka lodowcowa”, oraz Chris Consani, pracujący nad „Nocą w muzeum” i „Opowieściami z Narnii”, pracowało nad nowym wyglądem.

Kiedy zakończono prace scenariuszowe, do pracy przystąpił szef zespołu animatorów Chris Bailey ze studia efektów specjalnych Rhythm & Hues Studios, gdzie pracowano między innymi nad filmami: „Noc w muzeum”, „Tupot małych stóp” i „Opowieści z Narnii: lew, czarownica i stara szafa”. Pod jego kierunkiem uruchomiono magię przeobrażania Alvina, Szymona i Teodora w aktorów „żywego” kina. Jedynie Bailey był w stanie dokonań tego, na co z niepokojem czekało kilka pokoleń fanów: zamienić ukochane postacie z kreskówki w równie przyjazne postaci cyfrowe. Swoje doświadczenie Bailey zdobywał na takich filmach jak „X-Men”, „Garfield” i „Gruby Albert”.

Bagdasarian i Karman, współtwórcy fenomenu Alvina, są pod wrażeniem pracy animatorów. „W wyniku pracy animatorów Wiewiórki są nie tylko sprytne i ciekawe – twierdzi Bagdasarian. – Ma się wrażenie, że one istnieją naprawdę. Alvin nie może być jedynie mądralą i psotnikiem, musi ma też jakąś wrażliwość. Owszem, Teodor jest słodki jak zwykle, ale animatorzy dodali mu nieco naiwności, co świetnie go dopełnia. Szymon pozostał spryciarzem, ale jednocześnie ma wspaniałe poczucie humoru i kiedy tylko potrzeba wesprze Alvina. Chris Bailey i jego studio zadbali o psychologiczny wymiar postaci”.

Zanim ruszyła praca nad animacją, specjaliści z Rhythm and Hues zarejestrowali na wideo rozmowę z Karman i Bagdasarianem na temat Wiewiórek, w której producenci opowiadali o cechach charakteru postaci i ich sposobach reakcji na poszczególne sytuacje: „Alvin i Szymon mogą się pobić, Alvin i Teodor mogą się pobić, ale Szymon i Teodor nigdy nie będą ze sobą walczyć” – mówi Karman.

Bailey ściśle współpracował z reżyserem, aktorami i całą ekipą. W okresie przygotowawczym Bailey i Hill rozrysowali scenopis poszczególnych scen, szukając najciekawszych ujęć dla każdej postaci. Także podczas zdjęć, kiedy w trakcie prób Wiewiórki były zastępowane pluszakami, szukano najbardziej odpowiednich rozwiązań.

W okresie postprodukcji Bailey nadzorował prace animatorów odpowiedzialnych za poszczególne postacie. „Moja praca polegała na sprawdzeniu, czy wszyscy rozumieją swoje postacie i są konsekwentni w ich prowadzeniu”.

Także do zadań Baileya należała koordynacja zachowań poszczególnych bohaterów w trakcie dynamicznych scen, kiedy Wiewiórki dostają amoku. „Zwykle szukałem obiektów, z którymi Wiewiórki mogłyby wejść w interakcję – wyjaśnia. – Na przykład, kiedy Wiewiórki przeskakują z miejsca na miejsce, mogą odbić się w lustrze wody lub strącić książkę z półki. Bo czy musiały uważać, kiedy skakały po drzewach? Sądzę jednak, że Alvin pewnie specjalnie spadł z drzewa, by się przekonać, czy to go nie zaboli. Szymon jest ostrożniejszy, nie chciałby uszkodzić czego, co należy do Dave’a, więc pewnie chodziłby wokół drzewa, zaś Teodor waliłby głową w pień”.

Bailey zwraca uwagę na sekwencję, w której Wiewiórki wykonują nową wersję swego klasycznego przeboju „Witch Doctor” przed tłumami wielbicieli podczas wielkiej imprezy za kulisami. „W tej scenie stają się gwiazdami – opowiada. – To duża sekwencja, bogata, w świetnej scenografii i choreografii. No i ze wspaniałą piosenką. Zanim wpisano w nią animację, wszyscy – studio, reżyser i producenci – uważali, że jest za długa. Teraz wszystko jest OK, co uważam za komplement dla animatorów”.

Lyndon Barrois z Rhythm & Hues był odpowiedzialny za występy Wiewiórek, mając do dyspozycji zespół 73 animatorów z Los Angeles i 10 z Indii. Zdaniem Barroisa, wyzwaniem była skala. „Alvin, Szymon i Teodor są malutcy i muszą wchodzić w relacje z ludźmi, zachowując swoje wiewiórcze osobowości – mówi. – Chcieliśmy, żeby widownia uwierzyła, że te gadające, śpiewające i tańczące wiewiórki są ciągle wiewiórkami!”.

Aby lepiej zrozumieć fenomen Wiewiórek, zespół animatorów spotkał się z Bagdasarianem i Karman, obejrzał oryginalny serial, wreszcie filmował prawdziwe wiewiórki na naturze, żeby przyjrzeć się ich ruchom i anatomii. „Chcieliśmy poznać istotę ruchu wiewiórek – mówi Barrois. – Śledziliśmy ich wyczyny, sposób w jaki wkładają jedzenie do pyszczka, jak biegają, skaczą i latają z drzewa na drzewo”.

Zdaniem Barrois, te obserwacje były kluczowe dla cyfrowego obrazu Wiewiórek. „Sądzę, że chłopaki wydają się ciekawsze, kiedy zachowują się jak prawdziwe wiewiórki, stając na tylnich łapkach, prężąc grzbiet i ciągle czegoś szukając. Musieliśmy się powstrzymywać, by nie były zbyt antropomorficzne”.

Inną kluczową postacią w zespole animatorów był Todd Shifflet, ekspert od animacji komputerowej, którego zadanie polegało na wpisaniu Wiewiórek w „żywy” plan aktorski. To od niego i jego zespołu zależało, czy ich futerka były nastroszone, sierść poruszała się właściwie, z odpowiednim błyskiem w oku.

Krótka historia wiewiórek

W 1958 roku Ross Bagdasarian senior był muzykiem i kompozytorem piosenek bez sukcesu, za to z rodziną na utrzymaniu. Podpisał kontrakt ze studiem Liberty Records, gorączkowo szukającym przeboju. Jak każdy prawdziwy artysta Bagdasarian był ryzykantem. Za ostatnie oszczędności kupił profesjonalny magnetofon i zaczął zastanawiać się, co można z nim zrobić. Rozglądając się wokół, zauważył książkę „Duel with the Witch Doctor” na biurku. To była jego inspiracja do napisania piosenki „Witch Doctor”, z łatwo wpadającym w ucho refrenem „OO EE OO AH AH ting tang wal-la wal-la bing Bang”.

Nagrywając tę piosenkę Bagdasarian posłużył się technicznym trickiem: zarejestrował słowa piosenki w zwolnionym tempie, posługując się niskim głosem, a następnie odtworzył zapis z normalną szybkością. Ta technika umożliwiła wkrótce stworzenie trzech głosów – Alvina, Szymona i Teodora.

Kiedy singiel „Witch Doctor” został sprzedany w trzech milionach egzemplarzy, wytwórnia Liberty Records złapała równowagę. Ale wpływy okazały się zbyt niskie, by utrzymać się na rynku, toteż zamówiono u Bagdasariana kolejny przebój. Eksperymentując z taśmą kompozytor nagrał swojego czteroletniego syna, który w środku lata 1958 roku pytał o święta Bożego Narodzenia. To był początek tworzenia piosenki, która stała się bardzo popularnym świątecznym przebojem – „The Chipmunk Song (Christmas Don’t Be Late)”, ale – ponieważ Wiewiórki jeszcze nie istniały, nie mógł tak zatytułować piosenki.

Bagdasarian polubił głos, jaki stworzył na potrzeby „Witch Doctor”, ale nadal szukał czegoś nowego, co można by obdarzyć jakąś osobowością. Pewnego dnia, podróżując z rodziną przez Park Narodowy Yosemite, zobaczył wiewiórkę, która przebiegając przez drogę, stanęła na dwóch łapkach, kierując pyszczek w stronę samochodu, jakby rzucała wyzwanie kierowcy. Ta właśnie wiewiórka jest pierwowzorem Alvina.

Bagdasarian stworzył jeszcze parę wspólników Alvina: praktycznego i mądrego Szymona oraz małego przylepę Teodora. Tak powstała grupa Alvin i Wiewiórki, zawdzięczająca swoje imiona szefom Liberty Records, Alowi Bennettowi, Si Waronkerowi i Theodore’owi Keepowi. Sam Bagdasrian przyjął sceniczny pseudonim Dave Seville.

Z początku stacje radiowe nieufnie traktowały piosenkę „The Chipmunk Song (Christmas Don’t Be Late)”, której premiera odbyła się na długo przed początkiem sezonu świątecznego, ale jedna z rozgłośni z Minneapolis zgodziła się ją grać. Popularność utworu przekroczyła wszelkie oczekiwania – nie tylko grało ją coraz więcej rozgłośni, ale singiel z jej nagraniem był najszybciej sprzedającą się płytą: w ciągu siedmiu tygodni piosenka osiągnęła nakład 4 mln egzemplarzy (to rekord, jaki pobiją dopiero Beatlesi w 1964 z przebojem „I Want to Hold Your Hand”), z czasem zdobywając trzy nagrody Grammy z czterech nominacji.

Wiewiórki zadebiutowały w telewizji, występując z „Dave’em Seville” (Bagdasarianem) w programie „The Ed Sullivan Show” i odnosząc oszałamiający sukces. Ludzie domagali się Wiewiórek, chcieli się z nimi zaprzyjaźnić. Wszelkie maskotki i zabawki o wyglądzie wiewiórek rozchodziły się jak ciepłe bułeczki, podobnie jak płyty z ich piosenkami. Wydawało się, że słuchacze nie mogą się nimi nacieszyć. Kiedy w 1960 roku Bagdasarian wydał singla z piosenką „Alvin for President”, senator John F. Kennedy wysłał do kompozytora list z podziękowaniami. W ciągu trzech lat Wiewiórki sprzedały 16 mln płyt, zdobyły kilka nagród Grammy i stały się częścią bezprecedensowej wówczas kampanii marketingowej. Przyszedł czas na bardziej dynamiczne, wizualne medium.

Serial „The Alvin Show” wszedł do programu telewizyjnego na jesieni 1961 roku, kreując nowy wizerunek Alvina, Szymona i Teodora – a także Dave’a Seville’a – na miarę ówczesnej animacji.

KALENDARIUM: KAMIENIE MILOWE KARIERY WIEWIÓREK

1958 – premiera singla „Witch Doctor”; premiera singla „The Chipmunk Song (Christmas Don’t Be Late)”.

1959 – trzy nagrody Grammy dla „The Chipmunk Song” z czterech nominacji; Wiewiórki wypuszczają swój pierwszy album „Let’s All Sing with the Chipmunks”; pierwszy publiczny występ – jako kukiełek - w „The Ed Sullivan Show”.

1960 – piosenka „Alvin’s Harmonica” zdobywa nagrodę Grammy; premiera singla „Alvin for President”; prezydent Kennedy dziękuje Wiewiórkom za wsparcie Rossowi Bagdasarianowi seniorowi.

1961 – w CBS rusza serial animowany „The Alvin Show”; album „Let’s Sing with the Chipmunks” zdobywa Grammy, „Alvin for President” nominowany do dwóch nagród Grammys.

1962 – album „The Alvin Show” nominowany do Grammy.

1963 – album „The Chipmunk Songbook” nominowany do dwóch nagród Grammy.

1964 – album „The Chipmunks Sing the Beatles” zyskuje status płyty multiplatynowej.

1966 – piosenka „Supercalifragilisticexpialidocious” w wykonaniu Wiewiórek nominowana do Grammy.

1969 – premiera serialu „The Chipmunks Go to the Movies”.

1972 – umiera Ross Bagdasarian senior.

1978 - Ross Bagdasarian jr i Janice Karman wskrzeszają Wiewiórki.

1980 – premiera albumu „Chipmunk Punk”, który zyskuje status platynowej płyty.

1981 – premiera filmu tv „A Chipmunk Christmas”, album z piosenkami z filmu zostaje platynową płytą, podobnie jak album „Urban Chipmunk”.

1982 – premiera albumów „Chipmunk Rock” oraz „Chipmunks Go Hollywood”.

1983 – rusza serial animowany „Alvin and the Chipmunks”, powstaje animowany zespół The Chipettes.

1984 – premiera albumu „Songs from Our TV Shows”.

1985 – serial „Alvin and the Chipmunks” nominowany do nagrody Emmy.

1987 – premiera filmu kinowego „The Chipmunk Adventure”; serial „Alvin and the Chipmunks” nominowany do Emmy po raz drugi. 1988 – serial „Alvin and the Chipmunks” nominowany do Emmy po raz trzeci; film „Alvin and the Chipmunks” nominowany do Young Artist Award.

1990 – premiera filmu tv „Rockin’ with the Chipmunks” z udziałem Willa Smitha.

1992 – premiera platynowego albumu „Chipmunks In Low Places” z udziałem Alana Jacksona, Charlie Danielsa, Waylona Jenningsa, Tammy Wynette, Aarona Tippina i Billy Ray Cyrusa.

1994 – premiera albumu „A Very Merry Chipmunk” z udziałem Celine Dion, Alana Jacksona, Kenny G, Gene Autry’ego i Patty Loveless.

1995 – premiera albumu „When You Wish Upon A Chipmunk”

1996 – premiera albumu „Club Chipmunk: The Dance Mixes”

1998 – premiera albumu „The A-Files: Alien Songs”

1999 – premiera albumu „Greatest Hits: Still Squeaky After All These Years”

1999 - premiera filmu wideo „Alvin and the Chipmunks Meet Frankenstein”

2000 – film „Alvin and the Chipmunks Meet Frankenstein” zdobywa Golden Reel Award

2007 – premiera filmu kinowego ALVIN I WIEWIÓRKI

2008 – pięćdziesięciolecie narodzin Wiewiórek

O filmie

Serial "Alvin i wiewiórki", dla wielu pokoleń widzów na całym świecie kultowy fenomen, zamienia się w wydarzenie z dziedziny filmu łączącego kino aktorskie z animacją komputerową. Twórca piosenek Dave Seville zamienia śpiewające Wiewiórki Alvina, Szymona i Teodora w sensację rynku muzyki pop, wcześniej jednak wymykające się spod wszelkiej kontroli trio wtargnie do domu Dave’a, niemal zniszczy jego karierę i wywróci uporządkowane życie Dave’a do góry nogami.

W filmie występują: Jason Lee („Na imię mi Earl”) jako Dave Seville, David Cross („Zakochany bez pamięci”) i niemal debiutująca na dużym ekranie Cameron Richardson. Reżyserem jest Tim Hill, twórca „Garfielda 2”, zaś autorami scenariusza są Jon Vitti, weteran serialu “Simpsonowie” oraz spółka Will McRobb - Chris Viscardi („Dzień bałwana”). Producentami filmu są Ross Bagdasarian jr, syn twórcy serialu “Alvin i Wiewiórki”, oraz jego żona Janice Karman.

Alvin i Wiewiórki robią zamieszanie w domu Dave’a Seville’a – i bawią widownię na całym świecie - od blisko 50 lat w różnych wcieleniach. Są dziełem piosenkarza i autora piosenek Rossa Bagdasariana, zaś temat muzyczny serialu stał się dla wielu pokoleń trwałym fragmentem kultury masowej.

Według producenta Rossa Bagdasarian jr. pełnometrażowy film ALVIN I WIEWIÓRKI był planowany od dawna. „Janice Karman i ja rozważaliśmy realizację filmu o Wiewiórkach od ponad 10 lat i był to jeden z naszych priorytetów, by zaspokoić oczekiwania trzech pokoleń wielbicieli Alvina”. Jak dalej wyjaśnia: „Czegokolwiek nie robiliśmy z Wiewiórkami, zawsze staraliśmy się podtrzymać ich świeżość. Postanowiliśmy w końcu wprowadzić animowane Wiewiórki w świat kina aktorskiego i tak spojrzeć na postacie, by stały się wiarygodne w tym otoczeniu”.

„Chcieliśmy, by kinowe Wiewiórki stały się kwintesencją postaci, z jakimi wychowywali się nasi widzowie – dodaje Karman. – Dzięki efektom komputerowym Alvin stał się trójwymiarowy, ale duchem ciągle jest taki sam”.

Pod czujnym okiem pary producentów Wiewiórki pozostały sobą: Alvin nadal będzie pełnym dobrych chęci psotnikiem, Szymon – błyskotliwym umysłem, zaś Teodor – wiecznym uwodzicielem.

Mówi Karman: „Ja i Ross nigdy nie traktowaliśmy Wiewiórek jak postaci z kreskówki. Ich emocje były prawdziwe. Być może Alvin jest nadmiernie śmiały, ale jednocześnie bardzo wrażliwy. Szymon jest najstarszy, a ponieważ Wiewiórki nie mają rodziców, zastępuje ojca najmłodszemu Teodorowi i jednocześnie stara się temperować ruchliwego Alvina”.

Jak zauważa reżyser Tim Hill, przed występem na dużym ekranie Wiewiórki musiały przejść kilka ważnych stylistycznych i charakterologicznym modyfikacji. „To nie są Wiewiórki naszych rodziców – śmieje się Hill. – Mają nie tylko współczesne talenty i poczucie humoru, ale wyglądają i poruszają się inaczej niż wcześniej. Są zabawne i ruchliwe, śpiewają i tańczą, są gwiazdami pop – w futerkach”.

Ale najważniejsze, że filmowcy związali się emocjonalnie z Alvinem, Szymonem, Teodorem i Dave’em. „Chcieliśmy opowiedzieć krzepiącą historię o tworzeniu się nowej rodziny – wyjaśnia Hill. – Dave, mimo licznych wątpliwości dotyczących swojej osoby i nowych obowiązków, zwyczajnie pokochał Alvina, Szymona i Teodora”.

Obsada: kto zagra z wiewiórkami?

Stara reguła show-biznesu „Nigdy nie graj z dziećmi lub ze zwierzętami” nabiera nowego sensu na planu "Alvina i wiewiórek", gdzie trzeba było pracować ze zwierzętami, które są dziećmi! Szczęśliwie dla wszystkich zainteresowanych, relacje między aktorami dwunożnymi z czteronożnymi, wygenerowanymi przez komputer, układały się bez zarzutu.

Ale dobór obsady nie był wcale łatwy. Reżyser Tim Hill uważa, że postać Dave’a Seville wymaga szczególnego połączenia talentów komediowych, charyzmy i sympatii – „tego wszystkiego, co Jason Lee wniósł do projektu”. Ross Bagdasarian dodaje: „Musieliśmy znaleźć aktora, który będzie potrafił odpowiednio krzyknąć „ALVIN!”, nie tracąc ani wdzięku, ani siły oddziaływania. Szczęśliwie, Jason jest takim aktorem”.

Dodatkowo Lee musiał nauczyć się grać z trzema partnerami, których – oczywiście – nie było na planie. „Znacznie ważniejsze od właściwej mimiki było zyskanie przeświadczenia, że Alvin, Szymon i Teodor są na planie – tak, aby zachowanie aktora było przekonujące – dodaje Bagdasarian. – Zadanie Jasona było o tyle trudniejsze, że partnerowała mu trójka, która rzadko kiedy trzymała się razem. Zawsze musiał mieć na uwadze, która Wiewiórka co mówi i z której strony”.

„Jason wyglądał na mistrza gry z cieniem – zgadza się Tim Hill. – A David Cross bez trudu przechodził od jednej sceny do drugiej”.

„Najtrudniejsze było zapamiętanie, co Wiewiórki będą robić w czasie ujęcia – dodaje Lee. – Alvin idzie tędy, Szymon tamtędy, a Teodor będzie stać tu, potem tu i jeszcze tu!”. Aktor ze śmiechem pokazuje, co działo się na planie.

„Granie do niewidzialnego partnera bywa trudne ze względu na techniczne ustalenia – mówi David Cross. – Czasem nawet jakiś paproch w moim oku potrafi zniszczyć ujęcie i trzeba robić dubla”.

Lee i Cross dołączyli do projektu jednocześnie z McRobbem i Viscardim – ku zadowoleniu scenarzystów. „Dobrze było wiedzieć, że to Jason Lee i David Cross będą posługiwać się naszymi dialogami” – mówi McRobb. Obsadzenie Crossa w roli chciwego szefa wytwórni płytowej dodało postaci Iana dodatkowego waloru. Jak wyjaśnia Viscardi: „David nie wygląda na typowy czarny charakter, co dało nam dodatkową satysfakcję. W poprzednich wersjach scenariusza Ian był typowym menedżerem z branży muzycznej. David wnosi do postaci nieco mroku, jego Ian jest facetem, który gra kogoś, kim nie jest, udając fajnego gościa z klasą. Ale w środku ciągle jest palantem”.

Postać byłej – i może przyszłej – dziewczyny Dave’a, Claire, dodaje nowy rys do charakterystyki kompozytora. „Dave jest bardzo spięty w swoich kontaktach z kobietami, to jeden z aspektów braku umiejętności prowadzenia uporządkowanego życia – twierdzi Cameron Richardson. – Jego związek z Claire to wątek adresowany raczej do dorosłego widza. Dave musi dojrzeć, a jego kontakty z Claire są częścią tego procesu”.

Odświeżanie wiewiórek: scenariusz

Producenci i studio zaprosili Jona Vitti do napisania fabuły do "Alvina i wiewiórek". Bagdasarian i Karman tak byli przekonani o walorach pracy Vittiego, że czekali aż osiem miesięcy aż scenarzysta będzie wolny. Vitti, który przez długi czas pisał scenariusze serialu „Simpsonowie” i należał do ekipy tworzącej „Simpsonów – wersję kinową”, z zapałem podjął okazję wcielenia w życie nowej wersji bohaterów uwielbianego serialu. „Czułem, ze szykuje się fajna zabawa, bo film powinien być adresowany do widzów w każdym wieku – zauważa scenarzysta. – Temat jest ponadczasowy i mimo szalonej oprawy niesie sporo ciepła: zastępczy ojciec dla trzech gadających i śpiewających Wiewiórek, które z czasem stają się jego dziećmi”.

Vitti zapamiętał reakcje ludzi na wiadomość, że pracuje nad kinową wersją "Alvina i wiewiórek". „Wszyscy byli autentycznie podekscytowani. Ludzie świetnie pamiętają Wiewiórki i kochają ich piosenki”.

Znany tandem scenariopisarski Will McRobb - Chris Viscardi miał także ważny wkład w ostateczną wersję scenariusza, dopisując między wielki koncert Wiewiórek na scenie w obliczu tysięcy fanów, kiedy Dave szuka sposobu na uwolnienie ich z rąk bezwzględnego producenta Iana. „To wielka scena, kulminacja filmu, która dała nam mnóstwo satysfakcji – zauważa McRobb. – Ale nie mogliśmy jej skończyć, zanim nie została wybudowana dekoracja”.

Dekoracją okazało wnętrze Orpheum Theatre w Los Angeles, jedna z najbardziej znanych sal koncertowych miasta. Wysterował tu każdy – od młodziutkiej Judy Garland do laureatów ostatniego „Amerykańskiego Idola”, co dla Alvina i spółki oznaczało dołączenie do samej czołówki show-biznesu.

McRobb i Viscardi podjęli się przystosowania "Alvina i wiewiórek" dom oczekiwań nowych generacji fanów. „Niemal wszyscy na całym świecie znają „The Chipmunk Song” – mówi Viscardi. – Postacie i ich muzyka jest częścią naszej kultury masowej, więc musieliśmy być bardzo ostrożni”.

Na szczęście, odpowiedzialności za zmiany towarzyszyło mnóstwo radości związanej z Wiewiórkami. „Kiedy pisaliśmy scenariusz, mieliśmy wrażenie, że uczestniczymy w czymś autentycznie fajnym. Na przykład, kiedy pisałem na komputerze onomatopeje i zastanawiałem się, jak zostaną one wyartykułowane” – śmieje się McRobb.

Trzy wiewiórki dostają amoku

Historia zaczyna się od spotkania z trzema wiewiórkami, Alvinem, Szymonem i Teodorem, które obserwują, jak ich dom zostaje ścięty przez firmę przygotowującą choinki na święta. Drzewo – wraz z wiewiórkami – zostaje dostarczone do holu prestiżowego budynku Jett Records, kierowanej przez Iana Hawka (David Cross) firmy płytowej w Los Angeles. Ian jest dawnym kolegą Dave’a Seville’a (Jason Lee), pechowego kompozytora i twórcy piosenek, który nigdy nie stracił nadziei, że jego muzyczna wrażliwa zdolna jest stworzyć jakiś przebój.

Kiedy Dave odwiedza Jett Records, by pokazać Ianaowi nową piosenkę, zostaje brutalnie wyrzucony za drzwi. Biorąc koszyk babeczek na pocieszenie, zastanawia się nad przeszłością choinki, ustawianej w holu. Bez jego wiedzy Wiewiórki, zwabione zapachem smakowitych ciastek, włażą do koszyka i zostają zawiezione do mieszkania Davida, w którym sekretnie moszczą sobie nowe lokum.

Zanim jednak uda się powiedzieć „Alvinnnn!!!”, Wiewiórki dostają amoku, zamieniając nową siedzibę w pobojowisko. Rzeczy Wiewiórek zostają ukryte pod dywanem (tylko na czas zimy, oczywiście), lokal pogrąża się w tajemniczym mroku, a mnóstwo okrągłych drobiazgów (zdaniem Szymona – rodzynek) zostało porozrzucanych wokół. Zszokowany widokiem tego, co Wiewiórki zrobiły z jego domem, Dave czeka jeszcze większe zdumienie, gdy okazuje się, że wprawdzie jego goście nie mówią, ale za to potrafią śpiewać.

Mimo cierpkiej opinii o nowych lokatorach, Dave postanawia wykorzystać sposobność połączenia swoich zdolności kompozytorskich z talentami Wiewiórek. Pierwszy owoc ich współpracy, „The Chipmunk Song (Christmas Don’t Be Late)” staje się sensacją dnia, zaś Wiewiórki zyskują status supergwiazd. Ich udziałem staje się to, co należne jest gwiazdom rocka: przyjęcia, limuzyny, błyski fleszy, tłumy fanów i wywiady prasowe.

Jednocześnie Alvin, Szymon i Teodor postanawiają zmienić się w kupidynów i aranżują romantyczne spotkanie Dave’a z jego byłą dziewczyną Claire (Cameron Richardson). Ku konsternacji i zażenowania Dave’a Wiewiórki okazują się lepszymi piosenkarzami niż swatami.

Ale problemy Dave’a sięgają dalej niż stracona okazja na romans. Chciwość Iana i niezręczność Dave’a w dochodzeniu do porozumienia prowadzą do rozdźwięku między kompozytorem i jego kumplami gryzoniami. Alvin, Szymon i Teodor wyruszają w świat i lądują w kreowanym przez Iana skorumpowanym świecie współczesnej muzyki pop. Kiedy Ian próbuje wycisnąć z nich ostatnie poty, Wiewiórki uświadamiają sobie prawdziwe znaczenie lojalności, rodziny i przyjaźni. Ale czy nie jest za późno na ucieczkę od Iana i powrót do Dave’a?

Twórcy

TIM HILL (Reżyseria)

Zaczynał swą karierę w Nowym Jorku, gdzie współtworzył zespół off-broadwaywski Chucklehead. Później zainteresował się animacją telewizyjną, współpracował z kanałem Nickleodeon i Disneyem. Z czasem został scenarzystą serialu i filmu „SpongeBob Kanciastoporty”. Mając za sobą liczne prace jako scenarzysta, producent i reżyser dla kanałów tv Nickelodeon, Disney, Comedy Central, USA Network, ABC Family i Discovery Kids, stworzył serial „Action League Now!”

Jako reżyser filmów kinowych zadebiutował filmem „Muppety z kosmosu”, następnie nakręcił komedię „Max Keeble’s Big Move” (wideo, tv: „Wielka misja Maksa Keeble’a”), film „Garfield 2” oraz „Alvin i wiewiórki”. Jest też twórcą seriali: „Skeeter”, „Welcome Freshmen” oraz „Exit 57”.

JON VITTI (Scenariusz)

Jako scenarzysta pracował nad serialem „The Simpsons” oraz nad filmem „Simpsonowie – wersja kinowa” oraz „Alvin i wiewiórki”. Pracował także – jako konsultant – przy filmach: „Epoka lodowcowa”, „Epoka lodowcowa – Odwilż”, „Roboty”. Uczestniczył też w realizacji „Króla wzgórza” oraz programu tv „Saturday Night Live”.

WILL McROBB & CHRIS VISCARDI (Scenariusz)

Autorzy scenariuszy do filmów: „Alvin i wiewiórki”, „The Tales of Despereaux” (w realizacji), „Snow Day” (wideo, tv: „Dzień bałwana”), „We’re Having a Baby”, „Artemis Fowl”. Są także autorami scenariuszy do seriali: „Interns”, „Nie ma sprawy”, „Brutally Normal”. McRobb jest także scenarzystą serialu „The Ren and Stimpy Show”, zaś Viscardi wyprodukował wideoklip R.E.M do piosenki „Shiny Happy People”.

PETER LYONS COLLISTER (Zdjęcia)

Jest autorem zdjęć do filmów: „Alvin i wiewiórki”, „Garfield 2”, „Amityville”, „Surviving Christmas” (wideo, tv: „Przetrwać święta”), „Win a Date with Tad Hamilton” (wideo, tv: “Wygraj randkę!”), „The Master of Disguise” (wideo, tv: “Mistrz kamuflażu”), „Mr Deeds – milioner z przypadku”, „Home of the Brave” (wideo: „Odwaga i nadzieja”), „Zwierzak”, „Deuce Bigalow – boski żigolo”, „Zabójczy układ”, „The Beautician and the Beast” (wideo, tv: „Piękna i Borys bestia”), „Małpa w hotelu”, „Poetic Justice” (wideo, tv: „Poetic Justice – film o miłości”), „Kochany urwis”.

RICHARD HOLLAND (Scenografia)

Ceniony twórca scenografii filmowej, telewizyjnej i reklamowej, chwalony zwłaszcza za swoje prace z pogranicza fantastyki. Do najbardziej znanych filmów, nad którymi pracował, należą: „Alvin i wiewiórki”, „Sound of Thunder” (wideo: „I uderzył grom”), „Batman i Robin”, „Ostatni Mohikanin”, „Wydział Rosja”, „Licencja na zabijanie”, „Kto wrobił królika Rogera?”, „The Princess Bride” (tv: „Narzeczona dla ksiecia”), „Indiana Jones”, „Never Say Never Again” (wideo, tv: „Nigdy nie mów nigdy więcej”), „Superman III”.

PETER E. BERGER (Montaż)

Zdobył nominację do Oscara za montaż filmu „Fatalne zauroczenie”. Inne tytuły: „Alvin i wiewiórki”, „Star Trek: Insurrection” (wideo, tv: „Star Trek: Rebelia”), „Holy Matrimony”, „Star Trek: The Final Frontier” (wideo, tv: „Star Trek V: Ostateczna granica”), „The Good Mother”, „Oh God! Book Two” (wideo, tv: “O, Boże! Księga II”).

CHRISTOPHER LENNERTZ (Muzyka)

Ceniony twórca muzyki do filmów niezależnych, wyróżnianych na najbardziej prestiżowych festiwalach filmowych, współpracuje z telewizją i wielkimi wytwórniami hollywoodzkimi. Aranżował i nagrywał muzykę do takich filmów jak „Ręka Boga”, „Uwolnić orkę 2”, „Księga dżungli”, „101 dalmatyńczyków”. Jest kompozytorem muzyki do filmów: „Alvin i wiewiórki”, „Saint Sinner” (wideo: „Święty grzesznik”), „The Deal” (wideo, tv: „Kontrakt”), „Soul Plane” (wideo, tv: „Soul Plane – wysokie loty”), „Dr Dolittle 3” (wideo, tv: „Dr Dolittle 3”), „Sposób na rekina”, „The Comebacks”, „Meet the Spartans”, „The Perfect Christmas”.

ALI DEE THEODORE (Piosenki)

Współpracuje z czołowymi piosenkarzami świata, między innymi z Mary J. Blige, Natalie Imbruglią, Shakirą, M.O.P, Rev Runem, Fabolous, Jadakiss, Kool G Rap, Silkk The Shocker, Busta Rhymes, Keke Palmer i Baby Cham. Napisał piosenki do filmów: „Alvin i wiewiórki”, „Transformers”, „Noc w muzeum”, „Wielkie kino”, „Mr i Mrs Smith”, „Komedia romantyczna”, „Ghost Rider”, „Fantastyczna Czwórka” 1-2.

JULIANNE JORDAN (Oprawa muzyczna)

Pracowała przy filmach: „Alvin i wiewiórki”, „Mr i Mrs Smith”, „Włoska robota”, „Tożsamość Bourne’a”, „Wojownicze żółwie ninja”, „Rollerball” (2002), „Agent Cody Banks” (wideo, tv: „Agent Cody Banks”).

Wiewiórkomania

W "Alvinie i wiewiórkach" Alvin, Szymon i Teodor prezentują całkiem nową ścieżkę dźwiękową. Zawiera ona ich dawne przeboje w nowych aranżacjach – rockowych, popowych i reggae i hip-hopowych. Są to takie utwory jak „Funkytown”, „Witch Doctor” oraz „The Chipmunk Song (Christmas Don’t Be Late)”, a do tego nowe piosenki „Get Munk’d”, „Follow Me Now” i znany z list przebojów „Bad Day”.

Odpowiedzialny za muzykę w filmie jest Ali Dee Theodore, ceniony zarówno w branży muzycznej, jak i filmowej. Jego wcześniejsze dokonania świetnie predysponowały go do wskrzeszenia zespołu znanego jako Alvin i Wiewiórki.

Zadanie Theodore’a polegało na stworzeniu popularnego zespołu – a kluczem do tego może być jedynie muzyka taka jak w MTV, w równym stopniu odwołująca się do gustów dzieci, nastolatków i dorosłych. „Chciałem, aby każda piosenka mogła znaleźć się na singlu i dlatego każdy utwór traktowałem jak materiał na singla - wyjaśnia. – Po raz kolejny tematem jest to jak Wiewiórki dostają amoku. Zachowują się wtedy jak prawdziwe gwiazdy. Prywatne samoloty, zapchane wnętrz hoteli stają się wtedy częścią życia. Jedna z piosenek, „Ain’t No Party” opowiada o tym, że nie ma takiego party jak u Wiewiórek. Jst utrzymana w tonacji hip-hopowej”.

Dla Ali Dee Theodore’a kluczową kwestią przy tworzeniu nowego brzmienia Wiewiórek był końcowy mix ścieżki. „Kiedy zgrywaliśmy muzykę w studiu, zaczęły się nam kiwać głowy i dośpiewywaliśmy chórki. To działa – trzy futrzaki śpiewający o miłości, o clubbingu i o spędzaniu wolnego czasu z kumplami. Niby każda piosenka jest inna w nastroju, ale razem tworzą jedną całość. Wszyscy byliśmy zaskoczeni, ale płyta Wiewiórek to prawdziwy hit!”.

Kolejnym elementem sceniczneg0o wizerunku Wiewiórek jest taniec. Choreograf Rostro McCoy opracował kroki dla Alvina, Szmona i Teodora. Podobnie jak piosenki, także taniec łączy elementy trakcyjne z nowoczesnymi. „Chciałem, aby te kroki były modne przez rok z okładem” – przyznaje McCoy.

Te współczesne kroki wywodzą się ze snap dance, rodzaju tańca hip-hipowego, jaki narodził się w Atlancie, street dance z Oakland oraz z krumpingu, nowej formy tańca z Los Angeles, która charakteryzuje się bardzo ekspresyjnymi i gwałtownymi ruchami (coś dla Wiewiórek). Nie zabrakło też kroków wymyślonych przez Wiewiórki, które nazwały „grzebaniem łapą” czy „wiewiórczym podskokiem”.

Przekazanie ekspresji tańca Wiewiórek było zadaniem animatorów. Ale zanim ludzie z Rhythm & Hues ruszyli do pracy, McCoy przeprowadził próby z ludzkimi tancerzami, którzy zastąpili na scenie Alvina, Szymona i Teodora. Zapis tego tańca pomógł animatorom pojąć formy tańca i ruchy, ale tak czy inaczej przełożenie tańca ludzi na taniec wiewiórek było trudnym zadaniem. Mówi szef animatorów, Chris Bailey: „Animatorzy musieli nie tylko rozłożyć wagę i energię dorosłego człowieka na małe ciało wiewiórki, ale także wzbogacić małych tancerzy o indywidualne cechy charakteru. I tak Alvin na scenie zachowuje się dumnie, bo wierzy, że gwiazdorstwo jest jego przeznaczeniem. Teodor ma większy talent, ale jakby nie wierzył, że znalazł się na scenie, chociaż marzy, by ludzie go kochali. W końcu Szymon, mózg tria, ku naszemu zaskoczeniu jest najlepszy z całej trójki”.

Zdaniem Lyndona Barrois z Rhythm & Hues, animatorzy ulegli nastrojowi zabawy i wzbogacili repertuar Wiewiórek o kilka wymyślonych przez siebie kroków. „Nasi ludzie zaczęli tańczyć, słysząc muzykę w czasie animacji. Zaczęli podskakiwać, wystukiwać rytm, nastrój poderwał wszystkich”.

Hip -hopowy taniec jest ciekawym kontrapunktem dla nostalgicznej dekoracji, jaką stworzył specjalnie zaproszony na plan przez Bagdasariana scenograf Richard Holland. Na przykład, fortepian, przy którym Dave Seville komponuje „The Chipmunk Song (Christmas Don’t Be Late)”, jest tym samym fortepianem, przy którym Ross Bagdasarian senior skomponował ten przebój. Nawet numer domu ma swoje znaczenie: 1958 to rok narodzenia się Wiewiórek.

„Uwielbiam takie przedmioty na ekranie – mówi Bagdasarian jr. – Przydają takiemu obrazowi autentyczności.

Ale jednak najważniejsza w ALVINIE I WIEWIÓRKACH jest fabuła. „Powiedziałem Janice Karman, że w żadnym odcinku serialu z lat 60. nigdy dotąd w serialu nie poruszono wątku, jak Wiewiórki układają sobie życie z Dave’em Seville. Taki temat podjął jeden z pierwszych odcinków, jaki napisaliśmy z Janice w 1983 roku. Bardzo się cieszymy, że identyczny temat leży u podłoża naszego filmu.

„To także historia o narodzinach więzi – dodaje Karman. – Trzeba się do tego przygotować, a jeśli osiągniemy nasz cel, widzowie poczują się wspólnotą w obliczu wyzwań, jakie zobaczą na ekranie. To wspaniałe uzupełnienie wszystkich poprzednich przedsięwzięć związanych z Wiewiórkami – konkluduje Bagdasarian. – Marzenie stało się rzeczywistością, wykonaniem ostatniej woli mojego ojca, który je stworzył przed 50 laty”.