Pressboki

Droga Savannah

Savannah jest główną postacią kobiecą w filmie i, o czym wspomina Tatum, wywodzi się z bardziej uprzywilejowanego środowiska niż John. Uczy się w college'u i ma kochającą rodzinę, na tyle zamożną, że posiada starą plantację ze stadniną koni oraz dom na plaży. Z drugiej strony to idealistka, której przywileje nie przewróciły w głowie i w wolnym czasie pracuje charytatywnie – pomagając finansować budowę domów podczas ferii wielkanocnych.

Jej postać jest wielowymiarowa i złożona, dlatego znalezienie właściwej odtwórczyni roli Savannah stanowiło wyzwanie dla producentów. Nie dość, że rola była wymagająca emocjonalnie, trzeba było znaleźć aktorkę zdolną wcielić się w młodą, a potem bardziej dojrzałą Savannah. Ostatecznie, zdecydowali się powierzyć ją wschodzącej gwieździe, Amandzie Seyfried. Linden wyjaśnia to następująco, “Mając na uwadze fabułę, staraliśmy się ze wszystkich sił, żeby Savannah była postacią, która wzbudza ogromną sympatię. Pod tym względem Amanda pasuje idealnie, ponieważ nie ma w niej nic świętoszkowatego. Instynktownie tłumiła wszelkie przejawy melodramatyzmu, które mogły się pojawić w odniesieniu do jej bohaterki i okazało się, że intuicja jej nie zawiodła”.

Seyfried opisuje swoją postać następująco, “Savannah jest dobrą dziewczyną, mądrą, o szerokich horyzontach, która nie bierze życia zbyt serio. Jest też romantyczką, dlatego między nią i Johnem tak mocno zaiskrzyło. Od razu zakochuje się po uszy – to dla niej bardzo ważne”.

“Myślę, że wcześniej nigdy nie była zakochana”, mówi dalej Seyfried, “bardzo szybko zaczyna mieć wrażenie, że doskonale zna tego chłopaka, co jest bardzo piękne. Niestety, po tym, jak spędzała z nim każdy dzień przez dwa tygodnie, musi się pogodzić z rozstaniem, uczuciem dotkliwej samotności i lękiem, spowodowanym tym, że jest on żołnierzem, narażonym na niebezpieczeństwa”.

Tatum potwierdza to, co mówi Seyfried na temat uczuć, łączących ich postaci. “Kiedy John przyjeżdża do domu i poznaje Savannah, moim zdaniem, po raz pierwszy odnajduje kogoś, przed kim się otwiera. Nie może przestać o niej myśleć i chce cały czas z nią być. Ekscentryczna i urocza Savannah symbolizuje w oczach Johna wszystko, co kocha, ale niezbyt dobrze zna. Ona jest czysta i dobra, a on nigdy nie czuł się tak akceptowany”.

Tatum komentuje współpracę ze swoją partnerką następująco, “Amanda jest po prostu wyjątkowa, piękna i bystra. Pojawiła się na przesłuchaniu i zagrała swoją postać w zupełnie niespodziewany sposób – jej podejście prawie zwaliło mnie z nóg, ponieważ wniosła do postaci ironię i poczucie humoru, jak nikt inny”.

“Na dodatek jest zwariowana”, kontynuuje Tatum. “Jest kompletnie stuknięta, co mi się bardzo podoba”, śmieje się. A oto, jak widzi swoją główną aktorkę Hallström, “Amanda doskonale się spisała, wzbogacając bohaterkę o cechy własnego charakteru. Niezwykle przydatna okazała się również jej nieprzewidywalność. Potrafi unikać stereotypów i prostych wyborów”.

Filmowiec był zachwycony grą głównej pary aktorskiej oraz łączącą ich chemią. “Wspaniale było pracować z młodymi aktorami”, mówi Hallström. “Towarzystwo Channinga i Amandy było inspirujące a także”, dodaje śmiejąc się, “odmładzające dla takiego starego gościa jak ja. Obydwoje są naprawdę szczerzy i do bólu autentyczni w swoich kreacjach”.

“Zarówno Channing jak i Amanda są niezwykle naturalni”, dodaje Linden. “Wszystko, co robią wydaje się niewymuszone i naprawdę się lubią. Chemia to coś niezwykle naturalnego. Nie można do niej podejść intelektualnie – a ich łączyła chemia. Kiedy są razem, z jakiegoś powodu pasują do siebie i są bardzo przekonujący”.

Drogi Johnie

Myśląc o swojej karierze aktorskiej, Channing Tatum nie widział się w wielu romantycznych filmach. “Dorastając, wyobrażasz sobie, jak biegasz z bronią i skaczesz z budynków”, mówi. “Nie ma zbyt wielu wspaniałych opowieści o miłości, pokazanych z męskiego punktu widzenia, więc uznałem, że to doskonała okazja. Książka Nicholasa Sparksa jest bardzo piękna, w tej historii jest też aspekt, nieobecny w wielu innych książkach. Doszedłem do wniosku, że bardzo przyjemnie będzie wystąpić w czymś subtelniejszym, spokojniejszym – usiąść i zagrać coś dla odmiany”, śmieje się. Wyjaśniając, dlaczego John tak szybko nawiązuje głęboką więź z Savannah, Tatum twierdzi, “Po raz pierwszy John poznaje kogoś, przed kim się otwiera. W moim życiu są ludzie, którzy sprawiają, że czuję się szczęśliwy i myślę, że dla niego kimś takim jest Savannah. To ludzie, o których nie możesz przestać myśleć – chcesz zawsze być przy nich”.

Tatum starannie przygotowywał się do tej roli. Poznając bohaterów filmu i wyjaśniając dlaczego małomówny John i energiczna Savannah są tacy, jacy są, Tatum wskazuje na to, że znacznie różnią się od siebie pod względem pochodzenia społecznego i sytuacji materialnej. “Ponieważ jego ojciec cierpi na [niezdiagnozowany] autyzm i przejawia antyspołeczne zachowania, John raczej nie nabrał ogłady”, mówi Tatum. “Zawsze był w pewnym sensie samotnikiem. W zasadzie zaciągnął się do wojska, żeby uciec od wszystkiego, co znał dorastając – może nawet od własnego ojca. Miałem wyjątkowe szczęście grać wcześniej w filmie o wojsku, G.i. Joe i poznałem wielu żołnierzy. Często są to bardzo zwyczajni ludzie. Jest w nich pewna cisza – w ich oczach zawsze widać coś w rodzaju spokoju”. Tatum pozwolił, żeby doświadczenia z tymi żołnierzami ukształtowały postać Johna na ekranie. Oprócz pracy nad aspektem militarnym i rozwijaniem postaci, przygotowując się do filmu Tatum odkrył nową pasję: surfing. Na początku filmu John pływa na desce, a Tatum chciał zrobić to sam. “Pochodzę z Florydy”, mówi, “ale jakoś nigdy nie zostałem surferem. Pierwsza lekcja z Markiem, moim trenerem, była niesamowita. Codziennie wstawaliśmy o piątej rano i surfowaliśmy do dziewiątej. Było przeraźliwie zimno. Mimo to, świetnie się bawiłem, obserwując, jak staję się coraz lepszy. Nie ma w tym żadnej logiki, robisz wszystko na wyczucie.”

Według Hallströma, który wcześniej prowadził już takich aktorów jak Johnny Depp, Leonardo DiCaprio i Tobey Maguire we wczesnych rolach, Tatum wzbogaca Johna o “błyskotliwość, cudowne poczucie humoru i urok. Potrafi improwizować w sposób nie ujęty w scenariuszu; ma bardzo subtelne poczucie humoru i mógł zaprezentować swój imponujący warsztat aktorski”.

Drogi Pani Tyree

Wątkiem pobocznym, chociaż niezwykle istotnym, jest w filmie relacja Johna z ojcem, panem Tyree. Gra go Richard Jenkins, niedawno wyróżniony nominacją do Nagrody Akademii za kreację w filmie Spotkanie, Thomasa McCarthy'ego.

Jenkins postrzega swojego bohatera jako “człowieka, który wychował Johna samotnie i szczerze kocha swoje dziecko, ale nie potrafi tego wyrazić. Jest dziwnym człowiekiem, bardzo cichym, niezbyt komunikatywnym, nieobytym towarzysko. A z synem łączy go relacja co najmniej problematyczna”. “Kiedy w ich życiu pojawia się Savannah”, mówi dalej Jenkins, “tworzy się coś na kształt trójkąta. Uczy Johna o jego ojcu. Jak to się czasem zdarza, kiedy ktoś z zewnątrz wydaje się rozumieć członka rodziny lepiej niż jego krewni, Savannah zaczyna Johnowi otwierać oczy na fakt, że jego ojciec nie postępuje celowo, nie chce być nieuprzejmy ani obcesowy. Po prostu nie wie, jak się z synem porozumieć”. “Zafascynowało mnie”, mówi Jenkins, “że ojca i syna łączyła kiedyś wspólna pasja polegająca na kolekcjonowaniu monet, która rozwinęła się u Johna jako małego chłopca. Jednak chłopcy dorastają i zaczynają się interesować dziewczynami i sportem, ojciec zaś pozostał w swoim świecie monet i ich relacja się pogorszyła. Ta postać zaczęła dla mnie ożywać, kiedy zobaczyłem monety. Wtedy naprawdę zrozumiałem obsesję tego człowieka. Jest niezwykle skoncentrowany, a monety dają mu poczucie bezpieczeństwa i kontroli. Dlatego staje się niezwykle rozmowny, kiedy zaczyna się naprawdę otwierać po tym, jak Savannah wyraża zainteresowanie jego kolekcją”.

Hallström tak opisuje postać pana Tyree, “Uważałem postać ze scenariusza za interesującą, ale Richard sprawił, że stała się jeszcze ciekawsza. Zupełnie mnie zaskoczył. Ma doskonałe oko do szczegółów, do obserwowania ludzkich zachowań. Richard zawsze, bez wyjątku robi coś fascynującego i wyjątkowo autentycznego, co sprawia, że jego postać budzi się do życia”.

Drogi Panie Reżyserze

Mając już scenariusz, projekt wzniósł się na kolejny poziom, kiedy producentom udało się zaangażować doświadczonego reżysera, Lasse Hallströma. Wysoko cenione filmy Hallströma znane są ze swej bogatej strony wizualnej oraz bohaterów, odważnie zgłębiających niespodzianki i rozczarowania, jakie niesie ze sobą życie. John i Savanna mają pewne cechy, jak chociażby wytrwałość, typowe dla wielu postaci z filmów Hallströma, na przykład chłopca Ingemara (Anton Glanzelius) z pierwszego filmu reżysera, który odniósł międzynarodowy sukces, czyli Moje pieskie życie; Gilberta (Johnny Depp) z Co gryzie Gilberta Grape; Homera (Tobey Maguire) z Wbrew regułom i Vianne (Juliette Binoche) z Czekolady – wszystkie te filmy unikają taniego sentymentalizmu, choć pokazują na ekranie głębokie emocje.

“Jeśli masz scenariusz, poruszający uczuciowo i nie chcesz popaść w melodramatyzm, a jednocześnie zrealizować sugestywny i poruszający film, musisz przekonać jedną osobę, żeby go wyreżyserowała: Lasse Hallströma”, mówi Bowen. Jak nikt inny potrafi ustrzec się nadmiernego intelektualizowania, pompatyczności i melodramatyzmu. Jest wyjątkowy, ponieważ pozostaje w kontakcie ze swoimi uczuciami i potrafi przenieść je na ekran, nie tracąc autentyczności – zamiast kreować je sztucznie na potrzeby filmu”.

Hallström wyjaśnia, co przekonało go do projektu, “We Wciąż ją kocham najbardziej zaciekawiły mnie postaci, historia dwójki dzieciaków, które się w sobie zakochują”. Mówi też, że pociągała go “możliwość opowiedzenia epickiej historii miłosnej na wielkim ekranie, z ogromnym rozmachem”.

“Pociągają mnie tylko historie, oparte na dynamice postaci”, mówi dalej Hallström”, “ważna jest dla mnie siła uczuć, więc wystrzegam się sentymentalizmu, ale nie uczuciowości. To cienka linia, na której uwielbiam balansować, żeby się przekonać, czy sobie poradzę. Zależy mi, żeby osadzić w rzeczywistości i utrzymać tę autentyczność”.

“Ekipa filmowa jednym głosem wychwala Hallströma. Channing Tatum przyznaje, że był “podekscytowany, kiedy Lasse dołączył do ekipy, ponieważ bardzo spodobał mu się scenariusz. Jest niezwykle wrażliwy i delikatny w zupełnie genialny sposób”. “Jest bardzo skoncentrowany” mówi Amanda Seyfried. “Potrafi słuchać i dostrzega wszystko, co dzieje się wokół. No i jest Europejczykiem”, śmieje się. “Ci Szwedzi mają coś w sobie”. Richard Jenkins mówi, “Lasse pragnie zgłębiać i odkrywać to, co nie jest oczywiste. To wspaniałomyślny człowiek, który potrafi pracować z innymi i zależy mu, żeby kreacje aktorskie były wciągające i autentyczne. Człowiek zawsze na to liczy, przystępując do pracy nad filmem”. “Chciałem zagrać w tym filmie głównie ze względu na udział Lasse Hallströma” przyznaje Henry Thomas. “Wiem z doświadczenia, że kiedy pracujesz z wielkimi reżyserami, na planie panuje podniosły nastrój, ale tym razem atmosfera była bardzo luźna”.

Duch pracy zespołowej, typowy dla Hallströma uwidaczniał się na wszystkich poziomach produkcji. Według współproducenta/scenarzysty, Jamie'go Lindena, Hallström był “idealny do tego typu opowieści z powodu swojej wrodzonej intuicji. Przejrzał scenariusz, usuwając wszelkie fragmenty, które jego zdaniem ocierały się o jawny sentymentalizm. Zależało mu, żeby postaci mogły się wyrazić poprzez milczenie, nie omawiając wszystkich najdrobniejszych wydarzeń”.

Scenograf Kara Lindstrom podziwia, jak “ciekawość Lassego wzbogaciła cały proces filmowy o dodatkowy wymiar, co stanowi podstawę autentycznej współpracy. Oczywiście, zależało mu na dobrych planach filmowych, ale dla mnie najważniejsze było to, że chciał wiedzieć, dlaczego uważam je za odpowiednie albo czemu sądzę, że się sprawdzą. Z chwilą, kiedy dyskusje przenoszą się na ten poziom, praca staje się prawdziwą przyjemnością”. Ukłonem Lindstrom w stronę reżysera jest wyblakły znak uliczny z napisem “Chocolat” oraz szwedzka flaga, powiewająca wśród innych w bazie wojskowej w Afganistanie.

Drogi Timie i Alanie

Tima, przyjaciela rodziny Savannah, który stara się ją ochraniać ze wszystkich sił, gra Henry Thomas. Thomas opisuje swoją postać jako “człowieka, którego niełatwo zdefiniować. Ma syna, który wymaga specjalnej troski i jest w trakcie rozwodu, co do którego nie jest do końca szczery wobec innych. Jest jednak niezwykle porządnym gościem i zależy mu, żeby być wobec innych jak najbardziej w porządku.

“Jako, że mieszka w domu na plaży po sąsiedzku z Savannah”, mówi dalej Thomas, “zna jej rodzinę, a ona zna jego rodzinę. Jest też między nimi więź, która w toku fabuły okazuje się bardzo silna. Jego głównym celem, w obliczu rozkwitającego romansu pomiędzy Johnem i Savannah jest upewnienie się, że chłopak jej nie wykorzysta. Potem widzimy inny aspekt troski Tima – tak naprawdę jest zakochany w Savannah, prawdopodobnie od dłuższego czasu”.

“Tim jest starszy w scenariuszu niż w powieści Sparksa”, zwraca uwagę Linden. “Obserwował, jak Savannah dorasta. Chcieliśmy, żeby nasz Tim był stanowczym gościem, który troszczył się i chronił Savannah przez całe jej życie. Dlatego później, kiedy sam potrzebuje pomocy i ochrony, zwraca się do osoby, którą się zawsze opiekował. Dla Hallströma praca z Thomasem była czystą przyjemnością. “Henry był idealnym wyborem do roli Tima”, mówi. “Jest szczery i bardzo spokojny. Miałem wrażenie, że jest bratem czy kuzynem – czułem dziwną swojskość, pracując z nim i chciałbym pracować z nim ponownie”.

Szukając chłopca do roli Alana, młodego, autystycznego syna Tima, z którym Savannah łączy głęboka więź, filmowcy zdecydowali się na nowatorskie podejście. Producent Marty Bowen wyjaśnia, “Prawdziwa sztuka filmowa polega na tworzeniu wytycznych, które zapewnią powodzenie danej sceny, a jednocześnie nadziei, że wydarzy się także coś nieoczekiwanego. Pomyśleliśmy z Lassem, że byłoby bardzo interesujące, gdyby udało się nam znaleźć do tej roli młodego człowieka, który naprawdę byłby autystyczny”. Zdobył ją sześcioletni, autystyczny chłopiec, Braeden Reed.

“Braeden jest niesamowity”, mówi Tatum. “Od pierwszej chwili był aktorem. Wiedział, co ma robić, a potem się tym bawił. Od czasu do czasu robił coś kompletnie szalonego, spontanicznego i pięknego – to była czysta magia. Chciałbym być mieć taką wolność podczas grania. Wiem, jak ciężko pracowali z nim rodzice, a na planie miałem okazję porozmawiać z jego tatą, który jest z niego bardzo dumny”.

“Na etapie przesłuchań”, mówi Bowen, “przekonaliśmy się, że Braeden jest naturalnie uzdolniony aktorsko. Zna swoje kwestie, ale znajduje też inne ciekawe aspekty w danej scenie i zmusza innych aktorów do zachowania czujności, reagowania w autentyczny sposób”.

Hallström, który w swojej karierze nie raz wydobył wielowymiarowe i piękne kreacje aktorskie z dzieci, mówi, “Braeden wniósł do roli swoją osobowość – to było niezwykłe doświadczenie. Był nieustraszony i pozbawiony zahamowań, typowych dla wielu dzieci przed kamerą. Był też czarujący, twórczy i nieprzewidywalny w dobrym tego słowa znaczeniu”.

O produkcji

Projekt ekranizacji Dear John “zaiskrzył”, kiedy w ręce producenta Marty'ego Bowena trafił rękopis powieści autora bestsellerów, Nicholasa Sparksa, jeszcze przed jej opublikowaniem. “Wzruszyła mnie”, wyznaje Bowen. “Sparks pisze w sposób, który pozwala zagubić się w jego świecie, postaciach i malowniczych opisach Karoliny. Poza tym historia miała zupełnie niespodziewane zwroty akcji. Kiedy skończyłem czytać książkę, najbardziej martwił mnie fakt, że nie przychodzi mi do głowy żaden aktor, który będzie w stanie odegrać rolę tego 'idealnego mężczyzny'. Z jednej strony jest to postać bardzo męska, żołnierz gotowy na wszystko w służbie dla ojczyzny, lecz ma też łagodną stronę, dzięki której jest w stanie zakochać się bez pamięci w dziewczynie, ryzykując złamane serce”.

Wtedy Bowenowi przyszedł do głowy Channing Tatum. “Widziałem Channinga w kilku filmach, w tym Wszyscy twoi święci i Step up: taniec zmysłów”, mówi producent. “Pomyślałem, 'Jeśli Channing zechce nad tym pracować, to będzie bardzo ekscytujący projekt'. Daliśmy książkę jego agentowi, a Channingowi bardzo się spodobała. To była idealna rola dla niego”. W ten sposób film miał już swojego “Drogiego Johna”. Kiedy Tatum zaangażował się w projekt, Bowen oraz producent, z którym współpracuje, Wyck Godfrey (ten sam duet przeniósł na ekran fenomen Zmierzch i kolejne części serii) wiedzieli, że to będzie ich kolejny film. Kiedy książka „I wciąż ją kocham” została kolejnym hitem w niesamowitej serii bestsellerów Sparksa, filmowy projekt zaczął nabierać tempa i realnych kształtów. Producenci zwrócili się do Jamiego Lindena z prośbą o zaadaptowanie powieści. Scenariusz do Męskiego sportu, autorstwa Lindena, wzbudził ich podziw, budząc ich nadzieję, iż scenarzysta podejdzie do materiału z ciekawej perspektywy. O dziwo, początkowo jednak Linden nie przyjął propozycji, nie mając doświadczenia (ani całkowitego przekonania) w pisaniu historii miłosnej. “Jednak wciąż o tym myślałem”, mówi Linden, “i nie mogłem przestać”. W przeważającym stopniu Wciąż ją kocham jest historią miłosną, ale to co przekonało scenarzystę i pozwoliło mu zagłębić się w tę historię była relacja Johna z jego ojcem, panem Tyree. Linden znalazł inny niż w książce sposób na przedstawienie kluczowej sceny między ojcem i synem i dzięki temu zapragnął zmierzyć się z całym scenariuszem filmowym.

“W książce [podczas sceny między ojcem i synem] mówią oni w otwarty sposób o swoich uczuciach”, ujawnia Linden. On natomiast postanowił wykorzystać wątek korespondencji i w jego wersji John pisze do ojca list, który odczytuje mu podczas ich najbardziej emocjonalnego spotkania. “Bardzo mi zależało, żeby ta scena znalazła się w filmie”, mówi Linden. “Żeby to osiągnąć, musiałem wziąć udział w projekcie”. I tak scenarzysta przyjął propozycję pracy przy projekcie Wciąż ją kocham. “Wciąż ją kocham to historia miłości Johna i Savannah”, mówi dalej Linden, “lecz także historia miłości Johna i jego ojca. To, moim zdaniem, nadaje filmowi głębi, nowej perspektywy i charakteru, które zwrócą na niego uwagę”.

P.S.

W podsumowaniu Tatum mówi, “Według mnie, ten film opowiada o tym, co czuje John i o tym, jak przekonuje się, że miłość jest możliwa. Nie wiem, czy wcześniej naprawdę kochał, i według mnie film jest, po prostu, o zdolności otwarcia się i odnalezienia miłości. O tym, żeby o nią walczyć. A także o tym, że jeśli ją stracimy, to określa nas, jak się zachowamy potem”.

Seyfried mówi, “Mam nadzieję, że widzów zafascynuje ta opowieść i wzruszy siła miłości dwojga ludzi oraz to, co są gotowi dla niej zrobić”.

„Jestem bardzo zadowolony z końcowego efektu filmu”, mówi Hallström. „Jest przekonujący emocjonalnie i ma epicki rozmach, który kocham. Ma w sobie wszystko, co uwielbiam oglądając filmy i jestem z niego dumny”.

Streszczenie

“Co znaczy prawdziwie kogoś kochać?” Gdy miłość dwojga młodych ludzi i ich wzajemne oddanie zostaje wystawione na próbę w obliczu sił poza ich kontrolą, poznajemy zawiłą naturę miłości w romansie Wciąż ją kocham, wyreżyserowanym przez trzykrotnie nominowanego do Oscara Lasse Hallströma (Najlepsza Reżyseria, Wbrew regułom z 1999 roku oraz Najlepsza Reżyseria i Najlepszy Scenariusz Adaptowany, Moje pieskie życie z 1985 roku) na podstawie bestsellerowej powieści Nicholasa Sparksa.

John Tyree (Channing Tatum) jest przystojnym, zamkniętym w sobie żołnierzem Sił Specjalnych, odwiedzającym na przepustce ojca w Karolinie Południowej. Savannah Curtis (Amanda Seyfried) jest piękną, pełną ideałów studentką z bogatej rodziny z Południa, spędzającą w domu ferie wielkanocne. John i Savannah pochodzą z różnych światów, ale kiedy poznają się przypadkiem na plaży, natychmiast budzi się w nich wzajemne uczucie. To spotkanie zamienia się w szalony, dwutygodniowy romans, podczas którego rodzi się między nimi głęboka i namiętna miłość. Odnajdują w sobie nawzajem coś czego im brakowało, chociaż wcześniej nie zdawali sobie z tego sprawy. Kiedy John musi wracać do swojej jednostki, a Savannah do college'u, obiecują sobie, że będą kontynuować znajomość listownie. Ich miłość rozkwita w bogatej korespondencji, a widz ogląda niezwykle romantyczną love story. John i Savannah widują się sporadycznie. Okazuje się, że John będzie musiał dłużej zostać na placówce zagranicą, a Savannah nadal mieszka w kraju. Ich sytuacja komplikuje się coraz bardziej. Dziewczyna bez przerwy martwi się o bezpieczeństwo Johna, zaś on jest rozdarty pomiędzy oddaniem służbie i pragnieniem życia w domu z Savannah. Walcząc z narastającym napięciem, wynikającym ze zderzenia ich pragnień i obowiązków, para usiłuje utrzymać swój związek. Kiedy jednak powrót Johna do domu w wyniku nagłej tragedii wywołuje emocjonalną burzę, młodzi kochankowie będą musieli przekonać się, czyich miłość przetrwa.

Główne role w filmie Wciąż ją kocham, wyreżyserowanym przez Lasse Hallströma (Wbrew regułom, Czekolada) odtwarzają Channing Tatum (G.i. Joe, Step Up) i Amanda Seyfriend (Mamma Mia, Trzy na jednego,). W filmie na podstawie scenariusza Jamie'go Lindena (Męski sport), opartego na powieści Nicholasa Sparksa (Pamiętnik, List w butelce), zobaczymy także Henry'ego Thomasa (E.T. Wichry namiętności) w roli Tima, przyjaciela rodziny, zdeterminowanego, by uchronić Savannah przez zranieniem; Scotta Portera (serial telewizyjny Friday Night Lights); i nominowanego do Nagrody Akademii Richarda Jenkinsa (Najlepszy Aktor, Spotkanie z 2007 roku, serial telewizyjny Sześć stóp pod ziemią) wcielającego się w postać ojca Johna.

Szkoda, że Cię tu nie ma

Wciąż ją kocham został niemal w całości zrealizowany w pięknym i historycznym mieście Charleston, w Południowej Karolinie. Zróżnicowana architektura i malownicze krajobrazy wykorzystano jako plany domu na plaży Savannah (Wyspa Sullivana), molo, na którym kochankowie się poznają (Isle of Palms) oraz plaży, na której się spierają (Folly Beach). Autentyczny lokal Bowens Wharf Restaurant, tło ich pierwszej randki oraz dom pana Tyree, w którym John dorastał, znajdują się na James Island. Savannah pisze i odbiera listy od Johna w historycznym Randolph Hall, znajdującym się w College of Charleston (gdzie filmowano też sceny z filmów Pamiętnik, Wzgórze Nadziei i Patriota), zaś jej dom i stadnina koni to Cassina Point Plantation w Edisto.

“Szukając domu rodziców Savannah”, mówi Bowen, “rozglądaliśmy się za miejscem, które pozwoliłoby widzom poczuć, iż wypełnia jej rodzinna historia – niekoniecznie chodziło o wrażenie zamożności, ale o fakt, że mieszka w nim od pokoleń. Wszystkie rezydencje były wspaniałe i zapierające dech w piersiach, ale wreszcie znaleźliśmy miejsce, pozbawione ostentacji, a mimo to imponujące”. Według Tekli Earnshaw (obecna właścicielka Cassina Point), dom został zbudowany w 1847 roku przez Carolinę Lafayette Seabrook (wywodzącą się z rodziny Edisto) oraz jej męża Jamesa Hopkinsona z Filadelfii (wnuk Francisa Hopkinsona, sygnatariusza Deklaracji Niepodległości z ramienia stanu Nowy Jork i domniemanego twórcy amerykańskiej flagi wg projektu Betsy Ross). Rodzina mieszkała w posiadłości do roku 1861, kiedy Port Royal wpadł w ręce konfederatów i generał Robert E. Lee wydał rozkaz ewakuacji rodzin, mieszkających na tym obszarze. Wyspę okupowały oddziały Unii, zostawiając po sobie pamiątkę w postaci graffiti w piwnicy. Po wojnie secesyjnej, rodzina odzyskała dom i mimo, iż żyła na znacznie niższym poziomie finansowym, ustrzegła go przed ruiną. W roku 1951 zainstalowano w nim elektryczność. Dom pozostał w rękach rodziny do roku 1987; jego obecni właściciele Tecla i Bill Earnshaw, którzy od dziewięciu lat prowadzą w nim pensjonat, są dopiero trzecimi z rzędu właścicielami.

Wiarygodność militarna

John należy do sił specjalnych amerykańskiej armii, znanych także pod nazwą „zielonych beretów”, które na ich stronie określają siebie jako „wyjątkową, niekonwencjonalną organizację doskonale wyszkolonych i doświadczonych specjalistów”. Ci najbardziej wszechstronni żołnierze w zakresie operacji specjalnych, są elitą, wielozadaniową jednostką, przeznaczoną do realizacji zadań o wysokim priorytecie i znaczeniu strategicznym.

Konsultant wojskowy, Gavin McCulley, spędził dwa okresy służby jako kapitan w Iraku i jedną w Afganistanie. “Już na etapie preprodukcji”, mówi, „doradzałem w kwestii scenariusza oraz logistyki tych konkretnych sił specjalnych w kontekście fabuły. Potem pracowałem z ekipą, odpowiedzialną za scenografię, rekwizyty i garderobę. Udało się nam pokazać, jak siły specjalne działają niezależnie, a czasem bardzo odmiennie od regularnej armii. Skupiliśmy się na takich niuansach, jak relacje żołnierzy różnej rangi oraz interakcja pomiędzy członkami zespołu.

McCulley i żołnierze sił specjalnych pracowali także z Channingiem Tatumem oraz innymi aktorami, którzy grają żołnierzy z jego jednostki na tym „jak posługiwać się bronią, jak porozumiewać się ze sobą, jak poruszać się w budynku jako zespół”.

McCulley chwali Tatuma za to, że aktorowi bardzo zależało na autentyczności. “Channing był wśród nas i zrozumiał, o co chodzi”, mówi. „Jest typem twardziela z pasją”.

Chociaż żołnierze w filmie reprezentują czasy współczesne, filmowcy starali się nie włączać do filmu wątku Iraku ani Afganistanu – film nie ma przesłania, dotyczącego bieżących konfliktów zbrojnych USA. „To, co przemówiło do nas wszystkich”, mówi Linden, „to fakt, że moglibyśmy przenieść postaci i fabułę do innego pokolenia. To mógłby być film z czasów pierwszej albo drugiej wojny światowej. To nie jest film polityczny. Z drugiej strony, jako członek sił specjalnych John mógł zostać wysłany w dowolny zakątek świata, jako że jednostki te działają dosłownie wszędzie”.