Komedia to jest to!
Anne Fletcher bardzo się ucieszyła, gdy zaproponowano jej reżyserowanie komedii. Komedię od zawsze miałam we krwi – wyznawała. – Wchodziłam przecież w skład zespołów komediowych. Improwizowane występy, praca nad skeczami… Pamiętam to do dziś. Komedia to gatunek, który czyni mnie szczęśliwą. Po moim reżyserskim debiucie Step Up – Taniec zmysłów myślałam o komedii filmowej. Ale w ten gatunek nie możesz ot, tak sobie wskoczyć, bez przygotowania. Dlatego najpierw nakręciłam 27 sukienek – była to komedia romantyczna, w której dużą rolę odgrywały wątki liryczne. Natomiast w "Narzeczonym..." dawka elementów czysto komediowych jest o wiele większa.
Reżyserka podkreślała także, że do realizacji zachęciła ją planowana obsada, w której pierwsze skrzypce grała rzecz jasna Bullock. Sandra Bullock to kobiecy komediowy geniusz – entuzjazmowała się Fletcher. – Moim zdaniem jest po prostu niepowtarzalna. Byłam pod wielkim wrażeniem jej profesjonalizmu, talentu i poczucia humoru. Z kolei Ryan Reynolds łączy w sobie zalety takich wybitnych komików, jak Jack Lemmon i Chevy Chase.
Producent Todd Lieberman oryginalnościTodd Lieberman tekstu i najważniejszego źródła komizmu dopatrywał się w relacji głównych bohaterów. Najbardziej przemówiła do nas zabawna dynamika charakterów pomiędzy starszą kobietą a sporo młodszym mężczyzną – mówił. Rzeczywiście ten wątek brzmi aktualnie, zwłaszcza (choć przecież nie tylko) w Hollywood, gdzie tego typu związki są coraz powszechniejsze. Fletcher była zdania, że postać Margaret może intrygować. Poznajemy ją jako twardą, żeby nie powiedzieć bezwzględną kobietę sukcesu, której jedynym żywiołem jest kariera, dążenie na szczyt. Z czasem jednak zaczynamy sobie zdawać sprawę, że to nie cała prawda o pannie Tate. Ma ona wiele słabości. Myślę, że nasz film to opowieść o tym, jak ta kobieta powraca do samej siebie.
Scenarzysta Pete Chiarelli przyznawał, że modelem dla postaci Andrew i Margaret byli hollywoodzcy decydenci, a raczej (w tym przypadku) decydentki i ich asystenci. Zauważyłem, że często nawiązuje się pomiędzy tymi ludźmi bardzo specyficzna, wręcz intymna więź, choć nie wiedzą wiele, albo w ogóle nic o swym życiu prywatnym. Z czego to wynika? Spójrzmy na Margaret – ta kobieta ani przez chwilę nie chce okazać słabości, poświęca dla sukcesu właściwie wszystko. W tej sytuacji na odrobinę bliskości może sobie pozwolić tylko z Andym.
Bullock z uznaniem wyrażała się o pracy Chiarellego. Postać Margaret została napisana w sposób, w jaki pisze się role dla mężczyzn, i to te najlepsze – mówiła gwiazda. – Są bardziej skomplikowane, zabawne, często też nie podkreśla się przesadnie fizycznej atrakcyjności. Jednym słowem, jest co grać. Reynolds z kolei zauważył: Bardzo często komedie zawierają mocno męski punkt widzenia i mówią o męskich sprawach. Tym razem mamy interesujące odwrócenie schematów: Margaret jest tu kimś, kto osacza otoczenie, w tym i Andy’ego. Aktor uznał za wielce trafny pomysł przeniesienia kobiety o przywódczych skłonnościach w zupełnie jej obce i zadziwiające ją środowisko. Jest zagubiona w małej alaskańskiej społeczności, poza swą strefą bezpieczeństwa. W dodatku dowiaduje się zaskakujących rzeczy o Andrew i jego rodzinie. Margaret wydaje się tu zupełnie nie na miejscu, traci grunt pod nogami i to jest powodem wielu komediowych spięć – zauważył Reynolds.
Bullock komentowała: Andrew, zdominowany przez swą szefową, która blokuje jego karierę, jest jednocześnie jedyną osobą, która ją naprawdę zna i rozumie.
Andy jest szlachetnym gościem. Mógłby prowadzić wygodne życie na Alasce, przejąć rodzinny interes i nie martwić się niczym – wyjaśniał Chiarelli. – Zamiast tego wybrał o wiele trudniejszą drogę. A to dlatego, że jego zajęcie daje mu niezbędne doświadczenie. Andy ma przecież ambicje pisarskie. Margaret, dowiadując się coraz więcej o Andym, zaczyna zauważać podobieństwo, które ich łączy – on też podąża wyboistą ścieżką kariery.
Bullock podkreślała zalety tekstu: Ten film przypomina mi dobrze skonstruowane komedie, które opowiadają o tym, jak związek przeżywa kryzys, potem znowu działa, a następnie znowu się załamuje. To nie jest lekka komedia, to rzecz nawiązująca twórczo do bogatej tradycji "screwball comedy". Weteranka Betty White, grająca babcię Andrew, odnotowała, że jej zdaniem film zachowuje równowagę pomiędzy wyrafinowaniem a czysto "fizycznymi" gagami. Nikt tu nie stara się mówić widzowi: Uwaga, teraz będzie dowcipna kwestia! Dialogi są wypowiadane z pełną powagą i właśnie tak stają się prawdziwe i zabawne.
Malin Akerman, odtwórczyni roli Gertude, dodawała: Ten rodzaj humoru przypominał mi słynny serial I Love Lucy. Aktorzy nie starają się być śmieszni, po prostu są ostrzy, a przez to zabawni. Producent David Hoberman potwierdzał taki zamysł twórców filmu: Staraliśmy się nawiązać do klasycznych komedii z lat 40. i 50., do filmów z Carym Grantem i Jackiem Lemmonem. Mamy tu atmosferę walki płci, splotu miłości i nienawiści. To dlatego dialog podawany jest naprawdę szybko i ostro, a bohaterowie złośliwie dopowiadają swoje kwestie.
