Pressboki

Druga szansa

Młody, 17-letni Mike O’Donnell jest zakochany i wydaje mu się, że poznał już odpowiedzi na wszystkie pytania. Problem w tym, że nie wie nawet, jak te pytania brzmią. Wiele lat później zaczyna żałować, że nie może jeszcze raz podejść do tego życiowego egzaminu. Ale – jak to mówią – „Uważaj, o co prosisz…”.

Zac Efron, odtwórca roli 17-letniego i ponownie 17-letniego Mike’a O’Donnella, komentuje: „Myślą przewodnią filmu jest idea powrotu do przeszłości i możliwość skierowania swojego życia na zupełnie inne tory. Co byśmy zmienili, gdybyśmy przeżyli daną chwilę jeszcze raz, uzbrojeni w posiadaną obecnie wiedzę, i jakie byłyby tego skutki?”

Burr Steers, reżyser filmu 17 Again, wyjaśnia: „Myślę, że każdy na jakimś etapie życia podjął ważną decyzję, która wpłynęła na jego dalsze losy, i później zastanawiał się, czy gdyby mógł cofnąć czas, obrałby inną drogę”.

Autor scenariusza, Jason Filardi, twierdzi, że nie chodzi tylko o ponowne przeżycie tego samego momentu. Kluczową rolę odgrywają tu wspomnienia tamtych doświadczeń oraz starania, żeby nie zrobić tych samych rzeczy po raz drugi. „Zawsze uważałem, że kwestie takie jak: »Gdybym wtedy wiedział to, co wiem teraz…« to świetny materiał do żartów” – mówi Filardi. „Wracając do szkolnych lat jako dorośli wyszlibyśmy z założenia, że wiedza to potęga. Wiedzielibyśmy w końcu, jak urabiać nauczycieli, szkolne kliki, znalibyśmy wszystkie panujące tam zasady… to brzmi jak spełnienie marzeń, prawda?”. Niekoniecznie.

Adam Shankman, producent filmu, zauważa: „Wszystko sprowadza się do tego, że powinniśmy doceniać to, co mamy w życiu, zamiast przyjmować to jako coś oczywistego. Jest to motyw nieustannie przewijający się zarówno przez moją twórczość, jak i życie osobiste. Główny bohater filmu, Mike O’Donnell, znajduje się na rozdrożu. Jest zawiedziony tym, jak potoczyło się jego życie. Jak się okazuje, mężczyzna, który nie jest ze swojego życia zadowolony, woli widzieć w lustrze odbicie Zaca Efrona niż swoje” – uśmiecha się producent.

Co jest w pełni zrozumiałe, biorąc pod uwagę to, że „Zac oglądany okiem kamery to naprawdę niezwykły widok” – mówi dalej Shankman, który niedawno współpracował z aktorem przy przeboju filmowym, jakim był musical Lakier do włosów. „Ten chłopak ma w sobie to »coś«. Ma on też talent i jest bardzo pracowity. W pełni poświęca się wszystkiemu, za co się zabiera. Przez ostatnie lata miałem okazję obserwować, jak bardzo się rozwinął”.

Gdy Shankman i jego siostra, będąca jednocześnie współproducentką, Jennifer Gibgot, otrzymali od Filardiego scenariusz do 17 Again, od razu wiedzieli, że Efron będzie się świetnie nadawał do tego filmu. Jak twierdzi Gibgot: „Pomyśleliśmy, że to znakomita okazja, aby Zac otrzymał rolę wychodzącą poza ramy komedii muzycznej. Wiedzieliśmy, że potrafi być zabawny i że dobrze wypada w gagach komediowych. To człowiek o wielu twarzach, a większość ludzi nie miała jeszcze okazji, żeby wszystkie z nich poznać”.

Młody aktor, czytając scenariusz, doskonale zdawał sobie sprawę z możliwości, jaką dawała mu ta opowieść – szansy zagrania roli dosłownie ponad swój wiek. „Właśnie z tego względu na samym początku zainteresowałem się tą rolą” – mówi Efron. „Grałem już nastolatków, ale pomysł wcielenia się w trzydziestokilkulatka wydał mi się bardzo intrygujący. Doskonale rozumiem nastoletnie postacie; w końcu też przeżyłem swój pierwszy pocałunek, niezręczne sytuacje na randkach, kłótnie z rodzicami… ale nie miałem jeszcze okazji pokłócić się ze swoją nastoletnią córką” – śmieje się Zac. „Trochę onieśmielał mnie więc brak osobistych doświadczeń, z których mógłbym czerpać wiedzę potrzebną do takich scen. Jednocześnie jednak zapowiadało się to na świetną zabawę”.

Po obsadzeniu Efrona w roli głównej producenci wybrali reżysera – Burra Steersa. Steers zadebiutował jako reżyser filmów fabularnych przy docenionym przez krytyków przeboju kina niezależnego Ucieczka od życia, który Shankman określił mianem „doskonałego studium postaci”. Według producenta, „Burr to reżyser przyjazny aktorom, co było dla nas niezwykle ważne. Gdy go poznaliśmy, okazało się, że ma niezwykle ciekawe podejście do scenariusza. Bardzo nas tym zainspirował”.

„Burrowi spodobały się w tej opowieści dokładnie te same rzeczy, które ujęły w niej mnie” – mówi Gibgot. „Chcieliśmy również, żeby reżyser filmu miał w sobie coś z ekscentryka – coś, co pozwoli mu nakręcić komedię nieprzeciętną. Myślę, że udało mu się to osiągnąć”.

„Tym, co przede wszystkim zainteresowało mnie w tym pomyśle, było połączenie serca i humoru” – wspomina Steers. „Adam i Jennifer to zabawni i kreatywni ludzie. Już wcześniej podziwiałem twórczość Adama – znakomicie spisał się przy Lakierze do włosów. Jennifer jest również świetną producentką. Ma jeden cel: żeby film był jak najlepszy. Potem poznałem Zaca, z którym od samego początku doskonale się dogadywałem, i to przypieczętowało moją decyzję o współpracy przy filmie”.

„Wiele nauczyłem się od Burra” – mówi Efron. „Pokazał mi, jak być autentycznym przed kamerą, nawet jeżeli gra się w historii, która wymaga dużo wiary. Właśnie stąd bierze się spora część komizmu, jaki można obserwować w tym filmie. Bardzo dobrze mi się z nim pracowało”.

Konflikt pokoleń

W filmie 17 Again widzimy Zaca najpierw jako 17-letniego Mike’a O’Donnella, ucznia klasy maturalnej w roku 1989, którego życie przypomina bajkę. Mike jest przystojny, lubiany przez rówieśników, ale przede wszystkim – jest bohaterem szkolnej drużyny koszykarskiej i ma niebawem wziąć udział w wielkim meczu, który zaważy na jego przyszłości. Wtedy jednak spada na niego wiadomość o ciąży jego dziewczyny. Mike dokonuje decydującego wyboru: rezygnuje z udziału w meczu i pewnego stypendium w college’u i postanawia zostać ze Scarlet. Prawie 20 lat później okazuje się, że malującą się w jasnych barwach przyszłość Mike’a przyćmiły pozbawiona perspektyw praca, rozpadające się małżeństwo oraz praktycznie nieistniejące relacje z dwójką nastoletnich dzieci. Mężczyzna zaczyna się zastanawiać: Co by było, gdyby…?

„Na samym początku filmu – opowiada Efron – wszystkie drzwi stoją przed nim otworem. On jednak rezygnuje z tych szans. Wszystko sprowadza się do tego jednego, jedynego dnia; gdyby mógł do niego powrócić i zagrać w tym meczu, zachowałby perspektywy na przyszłość. W końcu co by było, gdybyśmy jedną decyzją skazali się na życie wypełnione nudą i monotonią? Jasne, że chcielibyśmy cofnąć czas i tę decyzję zmienić”.

Matthew Perry, występujący w roli dorosłego Mike’a O’Donnella, mówi: „Każdy dokonuje w życiu wyborów, których potem żałuje. Ale jeżeli wciąż to rozpamiętujemy i myślimy: »Szkoda, że nie zrobiłem tego czy tamtego«, to zawsze będziemy nieszczęśliwi. Mike jest niezadowolony z życia i znajduje się na skraju wytrzymałości. Musi nauczyć się bardziej doceniać to, co ma – wspaniałą żonę i fantastyczne dzieci – oraz uświadomić sobie, że być może problem tkwi w nim samym. Gdy czytałem scenariusz, postać ta spodobała mi się mimo całego swojego rozgoryczenia. Mogłem się z nim solidaryzować”.

Gibgot dodaje: „Matthew doskonale gra przeuroczych facetów, którzy dają się wykorzystywać innym. Takiej osoby właśnie szukaliśmy: kogoś, kto by wyraźnie odczuwał ból i zawód, ale jednocześnie nie narzucał się z tymi uczuciami otoczeniu. Kogoś, z kogo można by się śmiać, jednocześnie go dopingując. Nie znam nikogo, kto równoważyłby w sobie te cechy lepiej niż Matthew”.

„Matthew natychmiast wzbudza sympatię u ludzi” – dodaje Steers. „Dzięki temu widzowie przejmują się losem jego postaci, ponieważ na początku Mike cały czas użala się nad sobą”.

Jak się okazuje, w życiu Mike’a O’Donnella wciąż pozostało coś z bajki. Po przypadkowym – wydawałoby się – spotkaniu z tajemniczym staruszkiem (w tej roli Brian Doyle Murray), który najwyraźniej doskonale rozumie uczucia Mike’a, mężczyzna otrzymuje cudowny dar. Gdy spogląda w lustro, okazuje się, że w magiczny sposób ma znowu 17 lat – przynajmniej na zewnątrz. Wewnątrz wciąż jest 37-latkiem, który doskonale pamięta, kim jest, gdzie się znajduje i w jakim jest wieku. Niedowierzanie wkrótce jednak ustępuje miejsca radości i nowej fali optymizmu – Mike uświadamia sobie, że otrzymał drugą szansę na życie, które uważał za zmarnowane.

Mimo że Zac Efron i Matthew Perry nie występują razem w żadnej ze scen, świetnie się bawili, współpracując. „Graliśmy praktycznie tę samą postać” – wyjaśnia Perry. „Wiele prób polegało na tym, że czytałem niektóre z jego kwestii, a on niektóre z moich i obserwowaliśmy sposób, w jaki wypowiadamy pewne rzeczy. Starał się też naśladować niektóre z moich zachowań – na przykład zauważył, że często trzymam ręce w kieszeniach. Ciągle mi się przypatrywał, ale zarazem włożył w tę rolę też dużo od siebie”.

Efron, który przejmuje rolę w momencie powrotu bohatera do 17 roku życia, stwierdza: „Setnie się ubawiłem, grając tę postać wspólnie z Mattem. Ma on niesamowite wyczucie czasu, jeśli chodzi o momenty komiczne, i do tego dorzuca jeszcze szczyptę ironii. Jest zabawny w bardzo naturalny sposób. Co jakiś czas dzwoniłem do niego bladym świtem, mówiąc: »Cześć, Matt… mam tu taką kwestię, na którą nie mam pomysłu. Jak byś to powiedział?« A on na to rzucał kilka uszczypliwych dowcipów. Jest przy tym niesamowicie błyskotliwy. Ma też bardzo charakterystyczny uśmiech – czy też raczej uśmieszek – i wiele innych zachowań, które od razu zauważyłem i starałem wykorzystać w swoim występie.

Efron musiał opanować także inne umiejętności. Mike, stając się znowu 17-latkiem, odkrywa, że odzyskał nie tylko młody wygląd, ale i dawną sprawność na boisku. Aktor dołożył wszelkich starań, aby mieć pewność, że zna się na rzeczy. Jak sam przyznaje: „Nie byłem przedtem zbyt dobry w koszykówkę, więc pomiędzy ujęciami starałem się sporo ćwiczyć z piłką. Kręciłem nią, kozłowałem, aż w końcu stała się niemal przedłużeniem mojej ręki”.

„Zac był w tej kwestii bardzo pracowity” – mówi Shankman. „Ważna była dla niego umiejętność gry w koszykówkę, skoro już miał wcielić się w rolę gwiazdy tego sportu. Wkrótce przyswoił sobie wszystkie sztuczki. Uczył się ich z dużym zaangażowaniem i widać było, że sprawia mu to radość. Byłem z niego dumny”.

Steers potwierdza słowa producenta: „Zac pracował z kilkoma trenerami, którzy opracowali choreografię do scen, ale w ujęciach, które widzimy w filmie, naprawdę trafiał do kosza”.

O dziwo, Efron, któremu nieobce są występy przed publicznością, przyznał, że miał lekką tremę podczas kręcenia scen meczu. „Przy większości scen ogląda cię tylko garstka ludzi na planie. Tamtym ujęciom towarzyszyły całe trybuny widzów, co wywierało na mnie dużą presję”.

Bycie dorosłym w skórze 17-latka ma swoje plusy, ale też i minusy. Na przykład to, że żona Mike’a jest teraz wieku, w którym mogłaby być jego matką. Leslie Mann występuje w roli dorosłej Scarlett, którą coraz bardziej irytuje to, że Mike nie potrafi odciąć się od przeszłości. Sama Scarlett jednak również przeżywa déja vu, gdy spotyka nastolatka, który niedawno przeprowadził się do miasta i „wygląda jak jej mąż za czasów szkolnych, co wydaje jej się bardzo dziwne” – uśmiecha się aktorka. „Uwielbiam filmy, które mają w sobie odrobinę magii, i uważam, że to świetna historia” – dodaje Mann, zauważając przy tym, że na przyjęcie roli u boku Zaca Efrona miały też wpływ pewne czynniki zewnętrzne. „Moje córki go uwielbiają: starsza z nich ma pokój cały obklejony jego zdjęciami. I rzeczywiście, muszę przyznać, że jest uroczy. Świetnie się razem bawiliśmy”.

„Znam Leslie zdecydowanie za długo” – przekomarza się Shankman. „Jest błyskotliwa, zabawna i ma w sobie coś wyjątkowego. Wiedziałem, że będzie się nadawać do tego filmu, gdyż znakomicie pasuje zarówno do Zaca, jak i Matthew. Między nią a każdym z nich niesamowicie iskrzyło”.

Ponieważ małżeństwo ze Scarlett znajduje się na skraju rozpadu, dorosły Mike przeprowadził się do starego przyjaciela, Neda Golda. W szkole Ned był całkowitym przeciwieństwem Mike’a: podczas gdy ten był gwiazdą całego kampusu, Ned gwiazdą z pewnością nie był. Mimo to jednak przyjaźnili się. Teraz Ned z kujona zmienił się w mistrza technologii, ubóstwiającego powieści science fiction, fantasy i komiksy – i dysponującego pieniądzmi, dzięki którym może sobie pozwolić na ten „nałóg”. Grający Neda Thomas Lennon wyjaśnia: „Ned ma w domu największą na świecie kolekcję gadżetów science fiction. Wiele z tych rzeczy tak naprawdę można by było znaleźć u mnie… gdyby nie to, że jestem dorosłym, żonatym facetem” – żartuje. „Ale gdybym był kawalerem, mój dom właśnie tak by wyglądał”.

Jak zauważa Gibgot, „Wiedzieliśmy, że to rola, która zdominuje wiele scen, więc przesłuchaliśmy do niej mnóstwo osób. Gdy pojawił się Tom, rozśmieszył nas najbardziej ze wszystkich”.

Steers zaznacza: „Tom Lennon zwyczajnie utożsamił się z tą rolą. Był bardzo twórczy – wciąż zaskakiwał nas nowymi, zabawnymi pomysłami. Kilka ujęć straciliśmy właśnie przez to, że ekipa zanosiła się śmiechem. Najzabawniejsze jest w nim to, że potrafi robić te wszystkie zwariowane rzeczy bez cienia uśmiechu na twarzy”.

„Nigdy nie wiadomo, co się wydarzy podczas sceny granej z Tomem” – przytakuje Efron. „Musiałem cały czas być czujny, ponieważ w najmniej spodziewanym momencie potrafił rzucić zupełnie przypadkową kwestię, a ja wtedy kompletnie nie miałem pojęcia, jak zareagować. Ale trzeba było się do tego przyzwyczaić. Praca z Tomem należała do moich ulubionych aspektów kręcenia tego filmu”.

Mimo że Ned jest fanatykiem science fiction, nie był przygotowany na fantastyczną metamorfozę swojego (nie tak bardzo) starego przyjaciela. Widząc po przebudzeniu, że do jego domu wtargnął nastoletni intruz, sięga więc po najbliższą broń: miecz świetlny.

„Myślę, że walka gadżetami to jedna z najśmieszniejszych scen całego filmu” – mówi Shankman. „Webster Whinery, koordynator scen kaskaderskich, pracował nad choreografią do tej sceny z Zakiem i Tomem, którym ta zabawa wyraźnie się podobała.”

Jak wspomina Efron, „Ćwiczyliśmy najpierw z koordynatorem, ale gdy już wzięliśmy miecze do rąk, powiedziałem do Toma: »Stary, damy radę«. On się zgodził i jakoś się nam udało”.

„Trenowaliśmy do tej sceny przez dwa miesiące” – zdradza Lennon. „Wyglądało to tak, że wychodziliśmy na parking przed studiem, a koordynator ganiał mnie, wymachując kijami, aż w końcu nauczyłem się obrony”.

Gdy Mike’owi udaje się w końcu przekonać Neda, że naprawdę odmłodniał, chłopak posuwa się o krok dalej i namawia przyjaciela, żeby udawał jego „tatę”, aby niby-nastolatek mógł zapisać się do szkoły i zacząć życie od nowa. Początkowa niechęć Neda do tego pomysłu ustępuje miejsca entuzjazmowi, gdy mężczyzna zakochuje się w dyrektorce szkoły, Jane Masterson, granej przez Melorę Hardin. Jak mówi Steers, „Melora znakomicie wciela się w postacie apodyktyczne, które mają w sobie nutkę ciepła i humoru. Ona i Tom stworzyli naprawdę wspaniały duet oparty na przeciwieństwach”.

Mike O’Donnell jest niezmiernie uszczęśliwiony powrotem do szkoły i nie może się doczekać, aż znowu wyjdzie na boisko. Wkrótce jednak odkrywa, że bycie nastolatkiem w XXI wieku to gra na zupełnie nowych zasadach i że różnica pomiędzy młodzieńczym wyglądem a młodzieńczym światopoglądem jest olbrzymia. Mike musi stawić czoła kłopotliwej świadomości, że jego własne dzieci są teraz jego rówieśnikami. Ma też okazję dowiedzieć się z pierwszej ręki, jak wyglądają niepokoje przeżywane przez nastolatków i przekonać się, że ucieczka od dorosłości jest niczym w porównaniu z ucieczką od bycia rodzicem.

Żeby było jeszcze ciekawiej, okazuje się, że Mike wpadł w oko swojej nastoletniej córce, Maggie, która naturalnie nie ma bladego pojęcia o tym, że nowy uczeń w jej szkole to tak naprawdę jej staruszek. „Jest trochę zbuntowaną nastolatką” – mówi odtwórczyni tej roli, Michelle Trachtenberg. „Spodobała mi się w niej silna osobowość, pewność siebie, inteligencja i własne zdanie. Według mnie atrakcyjne jest w niej to, że jest zabawną, fajną, nowoczesną nastolatką”.

„Od lat jestem fanem Michelle, więc wiele znaczy dla mnie to, że mogłem ją wreszcie poznać. Granie jej ojca było jednak bardzo dziwne” – śmieje się Efron.

Matthew Perry podziela jego zdanie, patrzy na to jednak z nieco innej perspektywy. „Niepokojąca była dla mnie świadomość, że gram ojca nastolatki” – mówi Perry, pół żartem, pół serio. „Na tym właśnie polega cała magia tego filmu. Mniejsza o zamianę ról – gram ojca nastolatki. Właśnie w to chyba nikt nie uwierzy” – dodaje ze śmiertelną powagą.

W filmie Efron i Perry dzielą również rodzicielskie obowiązki wobec syna Mike’a, Alexa. Ojciec chłopaka szybko przekonuje się, że z małego wcale nie jest wykapany tatuś. „Jest beznadziejny” – przyznaje Sterling Knight, dla którego rola Alexa to debiut w filmie fabularnym. „Nie ma pojęcia o tym, jak się ubierać, jak rozmawiać z dziewczynami i każdego dnia jest obiektem zaczepek. I oto pewnego dnia w szkole pojawia się nowy, który bierze go pod swoje skrzydła. Cała ironia sytuacji tkwi w tym, że Alex ma fatalny kontakt z ojcem. Potrzebuje wskazówek, a nowy przyjaciel daje mu to, czego mu brakuje, mimo że chłopak nie ma pojęcia, że jest on jego ojcem”.

Steers komentuje: „Sterling Knight jest ciekawym zjawiskiem. Ma niewinną twarz, ale jego wygląd wprowadza w błąd – chłopak ma sarkastyczne poczucie humoru. Natomiast Michelle Trachtenberg jest bardzo zabawna i w dodatku jest stuprocentową profesjonalistką. Mieliśmy dużo szczęścia, że udało nam się zebrać tak utalentowaną młodą obsadę”.

Obsada aktorska

Zac Efron (Mike O’Donnell) jest jednym z najbardziej utalentowanych hollywoodzkich aktorów, posiadającym imponujący dorobek artystyczny, obejmujący zarówno role filmowe, jak i teatralne.

Efron pracował już wcześniej z Adamem Shankmanem przy kasowym musicalu filmowym z roku 2007, Lakier do włosów, w którym wcielił się w postać uroczego Linka Larkina. Wraz z resztą gwiazdorskiej ekipy Efron został w 2007 roku uhonorowany takimi nagrodami, jak Critics’ Choice Award dla „Najlepszej obsady”, Hollywood Film Festival Award za „Osiągnięcie roku” oraz otrzymał nominację do nagrody Screen Actors Gild Award za „Najlepszą obsadę filmu kinowego”. Ponadto Efron zdobył statuetkę na gali MTV Movie Awards w kategorii „Najlepsza rola przełomowa”.

Wspólnie z Benem Chaplinem i Claire Danes wystąpił też w filmie Richarda Linklatera, Me and Orson Welles, będącym adaptacją powieści Roberta Kaplowa o dojrzewaniu. Efron wciela się w nim w postać licealisty, który, przechodząc przypadkiem w pobliżu nowo powstającego Mercury Theatre, zostaje zauważony przez samego Orsona Wellesa. Film ten podczas swojej premiery na festiwalu filmowym w Toronto otrzymał znakomite recenzje.

W ostatnim czasie Zac Efron zagrał w filmie Kenny’ego Ortegi High School Musical 3: Ostatnia klasa, który już podczas pierwszego weekendu wyświetlania pobił rekordy oglądalności. Efron zagrał w nim kapitana szkolnej drużyny koszykówki, Troya Boltona – postać, która po raz pierwszy pojawiła się na małym ekranie w kasowej produkcji stacji Disney Chanel, High School Musical – zdobywcy Nagrody Emmy.

Talent Efrona doceniono po raz pierwszy w 2006 roku, gdy za swoją rolę w pierwszej części High School Musical otrzymał statuetkę Teen Choice Award w kategorii „Najlepszy debiut telewizyjny”. Efron ponownie wcielił się w postać Troya Boltona w High School Musical 2, który pobił rekordy oglądalności, gromadząc przed ekranami 17,5 miliona widzów.

Kolejną produkcją telewizyjną z udziałem Efrona jest serial wytwórni Warner Brothers, Summerland. Wystąpił on także gościnnie w takich produkcjach, jak Ostry dyżur, Obrońca, CSI: Kryminalne zagadki Miami czy Agenci NCIS.

Efron występował również na deskach teatru, biorąc udział w takich spektaklach, jak „Piotruś Pan”, „Mame”, „Little Shop of Horrors”, „The Music Man” czy musical „Gypsy”.

Matthew Perry (dorosły Mike O’Donnell) znany jest głównie ze swojej nominowanej do Nagrody Emmy roli Chandlera Binga z serialu Przyjaciele, emitowanego przez stację NBC przez wiele sezonów. Perry zdobył również uznanie za swoją pracę przy wielu produkcjach zarówno filmowych, jak i telewizyjnych.

Matthew Perry ukończył niedawno pracę nad pilotem serialu The End of Steve, w którym wciela się w postać egocentrycznego gospodarza lokalnego talk show, który dalece odbiega od ideału. Perry jest nie tylko współautorem scenariusza, który stworzył razem z Peterem Tolanem, ale także współproducentem wykonawczym tego projektu.

Czterokrotnie nominowany do Nagrody Emmy, statuetkę zdobył dopiero przy ostatniej nominacji w kategorii „Najlepszy aktor w miniserialu lub filmie”, za rolę tytułową w filmie telewizyjnym stacji TNT, The Ron Clark Story. Co więcej, postać nauczyciela, który opuszcza swój dom w Północnej Karolinie, aby uczyć w jednej z najgorszych szkół w Nowym Jorku, za co w 2002 r. otrzymał tytuł „Nauczyciela Roku”, przyznawany przez Disneya, przyniosła Perry’emu nominację do Złotego Globu i nagrody Screen Actors Guild Award (SAG).

W roku 2006 Perry powrócił do seriali telewizyjnych. Pierwszą propozycją, jaką otrzymał, była napisana specjalnie dla niego rola w dramacie stacji NBC, Studio 60 on the Sunset Strip, w reżyserii Aarona Sorkina. Perry pracował już wcześniej z Sorkinem, przy serialu The West King, w którym wcielił się w postać Joego Quincy. Za ta właśnie rolę, Perry otrzymał w latach 2003 i 2004 kolejne nominacje do Nagrody Emmy w kategorii „Najlepszy aktor drugoplanowy w serialu dramatycznym”.

Swoją pierwszą nominację do tej nagrody otrzymał w roku 2002 za kreację, którą stworzył w serialu Przyjaciele. Podczas swojego dziesiątego sezonu na planie tegoż serialu wspólnie z resztą obsady Perry otrzymał nagrodę SAG oraz kolejnych 6 nominacji do tej nagrody w kategorii „Najlepsza obsada w serialu komediowym”.

Matthew Perry pojawił się niedawno na dużym ekranie, występując w niezależnej produkcji, Birds of America, która miała swoją premierę podczas Festiwalu Filmowego w Sundance w roku 2008. W filmie wyreżyserowanym przez Craiga Lucasa udział wzięli także Hilary Swank, Lauren Graham, Ben Foster i Ginnifer Goodwin. Rok wcześniej Perry wystąpił wspólnie z Mary Steenburgen, Kevinem Pollakiem i Lynn Collins w innym filmie kina niezależnego, Otępienie, w reżyserii Harrisa Goldberga. Perry jest także współproducentem tego obrazu, który miał swoją premierę w 2007 roku podczas Tribeca Film Festival.

Matthew Perry wystąpił także u boku Bruce’a Willisa w kasowej komedii Jak ugryźć 10 milionów, oraz jej sequelu Jak ugryźć 10 milionów 2. Inne filmy z jego udziałem to między innymi: Kto pierwszy ten lepszy, w którym towarzyszy mu Elizabeth Hurley; Troje do Tanga z Neve Campbell, Dylanem McDermottem i Oliverem Plattem; Bohaterowie z przypadku z Chrisem Farleyem i Eugene’em Levym; Polubić czy poślubić w reżyserii Andy’ego Tennanta, gdzie zagrał u boku Salmy Hayek; oraz A Night in the Life of Jimmy Reardon – debiucie aktorskim Perry’ego, w którym partnerował mu River Phoenix.

W 2003 roku Perry osiągnął swój zamierzony cel – wystąpił na deskach londyńskiego West Endu w sztuce Davida Mameta „Sexual Perversity in Chicago”. Wspólnie z nim na scenie pojawiły się takie gwiazdy jak Minnie Driver, Hank Azaria czy Kelly Reilly. Produkcja ta pobiła wszelkie rekordy oglądalności w całej historii West Endu.

Perry miał także swój debiut reżyserski w jednym z odcinków serialu komediowego Hoży doktorzy, nakręconym w roku 2004. Zagrał w nim także rolę mężczyzny chcącego oddać nerkę swojemu ojcu, w postać którego wcielił się prawdziwy ojciec Perry’ego – John Bennett Perry.

Chociaż Matthew Perry urodził się w Williamston w stanie Massachusetts, swoje młode lata spędził w stolicy Kanady, Ottawie. W wieku 15 lat przeprowadził się do swojego ojca do Los Angeles. Perry nie tylko grał w szkolnym teatrze, ale był także zapalonym tenisistą, co zapewniło mu siedemnaste miejsce w kraju wśród juniorów w singlu i trzecie w deblu. W lipcu 2005 roku Perry powrócił na chwilę do świata lekkoatletyki, aby poprowadzić galę rozdania nagród ESPY Awards (z ang. Excellence in Sports Performance Yearly Awards). Gala ta miała największą oglądalność w całej swojej historii. Ponadto Perry od dawna wspiera Lili Care Foundation oraz jest gospodarzem corocznej gali tejże fundacji, zbierającej pieniądze dla osób z zespołem Williama oraz innymi wrodzonymi wadami neurogenetycznymi.

LESLIE MANN (Scarlett) pojawi się wkrótce u boku Adama Sandlera i Setha Rogena w obrazie Funny People. Film ten wejdzie na ekrany 31 lipca 2009 roku. Tego lata Mann zagra także w filmie familijnym Roberta Rodrigueza Shorts, w którym towarzyszyć jej będą James Spader, Jon Cryer oraz William H. Macy.

Na początku tego roku Mann zagrała wspólnie z Jimem Carreyem i Ewanem McGregorem w filmie I Love You Phillip Morris. Scenariuszem i reżyserią tego opartego na faktach filmu zajęli się Glenn Ficcara i John Requa, a jego premiera miała miejsce podczas Festiwalu Filmowego w Sundance w 2009 roku.

W roku 2007 Mann wystąpiła w obrazie Judda Apatowa Wpadka, w którym zagrali także Seth Rogen i Paul Rudd. Rola ta przyniosła jej znakomite recenzje oraz nominację do nagrody Chicago Film Critics Association w kategorii „Najlepsza aktorka drugoplanowa”. Wpadka zarobiła na całym świecie 300 milionów dolarów, a także zdobyła nagrodę People’s Choice Award dla „Najlepszej komedii” oraz nominację do nagrody Critics Choice Award w tej samej kategorii. Film ten znalazł się w dziesiątce najlepszych filmów roku w rankingu American Film Institue.

Pozostałymi filmami w dorobku aktorki są takie produkcje, jak Drillbit Taylor. Ochroniarz amator, 40-letni prawiczek, Super tata, Telemaniak, Kasa albo życie, Kwaśne pomarańcze, Timecode, George prosto z drzewa oraz Ta jedyna.

Thomas Lennon (Ned Gold) pochodzi z Oak Park w stanie Illinois i jest pisarzem oraz aktorem komediowym. Uczęszczał on do Tisch School of the Arts na Uniwersytecie Nowojorskim, tam też założył wpływową grupę komediową o nazwie The State. Dało to początek popularnemu serialowi telewizyjnemu o tej samej nazwie – The State – emitowanemu przez stację MTV przez 3 sezony. Serial ten otrzymał nominację do nagrody ACE Award (Award for Cable Excellence) w kategorii „Najlepszy serial komediowy”. Po zakończeniu pracy nad The State Lennon i jego wspólnik, Ben Garant, stworzyli dwa kolejne programy, które okazały się strzałem w dziesiątkę: Viva Variety, emitowany przez trzy sezony i nominowany do ACE Award dla „Najlepszego serialu komediowego” oraz Reno 911!, w którym Lennon zagrał porucznika Jima Dangle’a. Reno 911! gości na ekranach już szósty sezon, a jego popularność dawno przekroczyła granice Stanów Zjednoczonych.

Jako aktor, Lennon wziął udział w wielu produkcjach filmowych, pośród których znalazły się Rozwód po francusku, Heights, Rozmowy z innymi kobietami oraz Memento. Wkrótce będzie go można zobaczyć w komedii Kocham cię stary.

Jako pisarz, Lennon współtworzył seriale telewizyjne, do których zaliczają się The State, Reno 911!, Viva Variety oraz Strangers with Candy. Jest on także autorem czterech z „50 najlepszych skeczy komediowych wszechczasów” w rankingu IFC (Independent Film Chanel).

Lennon wraz z Robertem Benem Garantem napisał scenariusze do dziewięciu filmów, w tym do Nocy w muzeum, Nocy w muzeum 2: Ucieczka z wystawy, Taxi, Reno 911!: Miami, Balls of Fury oraz Pacyfikatora.

Lennon mieszka wraz z żoną, aktorką Jenny Robertson, w Los Angeles.

Michelle Trachtenberg (Maggie) pojawi się wkrótce w komedii Amerykańskie nastolatki, w której zagrała wspólnie z Topherem Grace’em oraz Anną Faris. Premiera filmu zaplanowana jest na kwiecień 2009 roku. Michelle wystąpiła także u boku Josepha Fiennesa w niezależnym dramacie Against the Current, który miał premierę podczas Festiwalu Filmowego w Sundance w 2009 roku. Obecnie można ją oglądać także na małym ekranie, gdzie w popularnym serialu stacji CW, Gossip Girl, wciela się w postać Georginy Sparks.

W 2006 roku Trachtenberg zagrała w docenionej przez krytyków opowieści o dorastaniu w reżyserii Chada Lowe’a, Beautiful Ohio, w której partnerowali jej William Hurt i Rita Wilson. Pokazy filmu odbyły się na kilku festiwalach, w tym na Sarasota Film Festival, gdzie Trachtenberg otrzymała nagrodę za „Najlepszą rolę przełomową”. Do filmów, w których niedawno wzięła udział, należą między innymi horror Krwawe święta z Oliverem Hudsonem i Lacey Chabert; Księżniczka na lodzie, gdzie zagrała rolę tytułową; niezależny dramat Zły dotyk w reżyserii Gregga Arakiego, oraz hit komediowy Eurotrip.

Trachenberg, dobrze znana publiczności telewizyjnej, zagrała w zeszłym roku razem z Billem Campbellem w filmie telewizyjnym The Circuit. Ponadto Michelle wystąpiła gościnnie w wielu serialach, między innymi w Gossip Girl i Sześć stóp pod ziemią – wielokrotnie nagradzanym serialu stacji HBO. Trachtenberg jest jednak najbardziej znana dzięki roli Dawn Summers, którą stworzyła w serialu Buffy: Postrach wampirów i która przyniosła jej nagrodę Young Artist Award w kategorii „Najlepsza aktorka drugoplanowa w serialu dramatycznym”. Co więcej, otrzymała ona nominację do nagrody Daytime Emmy dla gospodyni/narratora programu stacji Discovery, Truth or Scare.

Michelle Trachenberg już w wieku 10 lat, kiedy to otrzymała główną rolę w filmie Harriet szpieg, stała się bardzo zapracowaną dziecięcą gwiazdą. Dzięki tej roli zdobyła nagrodę Young Artist Award dla „Najlepszej aktorki poniżej 10 roku życia”. Później Michelle wystąpiła u boku Matthew Brodericka w komedii akcji Inspektor Gadżet.

W roku 2003 Trachenberg została zaliczona przez magazyn Teen People do grupy „20 nastolatków, którzy zmienią świat”. Była także rzecznikiem prasowym takich organizacji charytatywnych, jak R.A.D.D., DARE America czy The Starlight Children’s Foundation. Trachenberg miała także zaszczyt reprezentować młodzież amerykańską podczas kampanii „Coalition for a Drug Free America” prowadzonej przez ówczesnego prezydenta Stanów Zjednoczonych, Billa Clintona.

Sterling Knight (Alex) debiutuje w filmie 17 Again.

Obecnie Knight jest gwiazdą nowego serialu stacji Disney Channel, którego premiera miała miejsce w lutym, Sonny with a Chance. Wciela się on w nim w postać uroczego Chada Dylana Coopera. Knight wystąpił także gościnnie w takich produkcjach telewizyjnych, jak The Closer, Chirurdzy, czy Hannah Montana.

Sterling Knight, rodowity mieszkaniec Houston, wystąpił również w kilku przedstawieniach, takich jak „On Golden Pond”, „Lost in Yonkers”, „Bye Bye Birdie” oraz „The Mad Adventure of Mr. Toad”, wystawianych w jego rodzinnych stronach.

Melora Hardin (Dyrektor Jane Masterson) jest dziś znana dzięki roli w serialu stacji NBC, Biuro, w którym wcieliła się w postać Jan Levinson – szefowej i ukochanej Steve’a Carella. Wspólnie z resztą obsady serialu otrzymała dwie nagrody Screen Actors Guild Awards w kategorii „Najlepsza obsada w serialu komediowym”. Można ją było także zobaczyć w popularnym serialu emitowanym przez jedną ze stacji amerykańskich, Detektyw Monk, w którym wcieliła się w postać zmarłej żony tytułowego bohatera, powracającej w jego wspomnieniach.

Od 10 kwietnia będzie ją można obejrzeć w filmie Hannah Montana: The Movie, gdzie wciela się w postać ukochanej Billy’ego Raya Cyrusa. Niedawno Melora Hardin zadebiutowała po drugiej stronie kamery – wyreżyserowała niezależny obraz You, którego premiera przewidziana jest na kwiecień 2009 roku.

W jej dorobku aktorskim znalazły się również takie filmy, jak komedia romantyczna z Katherine Heigl, 27 sukienek; komedia sportowa Sportowy film; satyra Jasona Reitmana, Dziękujemy za palenie; thriller Władza absolutna, z Clintem Eastwoodem i Gene’em Hackmanem; Żelazny Orzeł w reżyserii Sydneya Furiego, w którym partnerują jej Louis Gossett, Jr. oraz Jason Gedrick; a także Afera na North Avenue – film będący jest aktorskim debiutem. Ponadto Hardin, której przygoda z aktorstwem rozpoczęła się jeszcze w dzieciństwie, w ciągu ostatnich trzydziestu lat wystąpiła gościnnie w dziesiątkach popularnych seriali telewizyjnych.

Hardin, będąca także utalentowaną piosenkarką, miała okazję pokazać swoje umiejętności wokalne w obrazie Człowiek rakieta oraz w filmie telewizyjnym Straszny hotel. Wydała także 2 albumy: „Purr” w 2000 roku oraz „The Melodrama” w roku 2008. Ostatnio Melora Hardin odniosła duży sukces na deskach Broadwayu, gdzie w kasowym musicalu „Chicago” wcieliła się w postać Roxie Hart. W sierpniu 2008 roku otrzymała rolę Fantine, głównej bohaterki w przedstawieniu „Les Misérables in Concert”, koncertowej wersji musicalu opartego na powieści Wiktora Hugo „Nędznicy”. Wydarzenie to miało miejsce w słynnym amfiteatrze Hollywood Bowl, a bilety wyprzedano do ostatniego miejsca.

Spotkanie klasowe

Burr Steers, wraz z resztą ekipy filmowej – w tym z reżyserem obrazu Timem Suhrstedtem, scenografem Garrethem Stoverem i projektantką kostiumów Pamelą Withers Chilton – pracował nad stroną wizualną filmu, która pozwoliłaby w subtelny sposób ukazać zmiany w sposobie postrzegania świata, jakie zachodzą w Mike’u. Reżyser wyjaśnia: „Gdy Mike ma 17 lat, cały świat ma dla niego jasne i o wiele jaskrawsze barwy. Gdy robi się starszy, patrzy na rzeczywistość przez ciemne okulary – kolory są przyćmione, ponure i odzwierciedlają smutne realia życia dorosłego, który ma na utrzymaniu rodzinę i nienawidzi swojej pracy”.

17 Again nakręcono w wielu lokalizacjach na terenie Los Angeles i w pobliżu miasta. Dom O’Donnella znajdował się na przedmieściach San Fernando Valley. Garreth Stover wraz z ekipą zamienił tamtejsze podwórko w bujny ogródek, który miał odzwierciedlać aspiracje Scarlett do zajęcia się architekturą krajobrazu.

Dom na wzgórzach w pobliżu Griffith Park został mieszkaniem Neda Golda, zaprojektowanym tak, by przypominało enklawę maniaka science fiction – łącznie z łóżkiem wyglądającym jak pojazd antygrawitacyjny z Gwiezdnych Wojen. „Nasza scenografka, Natalie Pope, odwaliła kawał dobrej roboty, wyszukując w sklepach wszelkie rodzaje gadżetów rodem z literatury science fiction i komiksów” – mówi Stover. „Otrzymaliśmy od wytwórni Lucasfilm pozwolenie na wykorzystanie akcesoriów z Gwiezdnych Wojen, co było wspaniałym gestem z ich strony”.

Pamela Withers Chilton wykazała się niebywałą kreatywnością jeśli chodzi o garderobę Neda. Thomas Lennon stwierdza, że znajdują się w niej ubrania „od dziwacznych po strasznie ohydne. A ponieważ Ned jest także bogaczem, wszystkie te ciuchy są też horrendalnie drogie. Za każdym razem, gdy ktoś wieszał coś takiego w mojej przyczepie, nie mogłem w to uwierzyć – miałem nosić błyszczącą kamizelkę, która wyglądała jak wykonana z plastikowego worka na śmieci i kosztowała ponad tysiąc dolarów. Sądzę, że credo mojego bohatera brzmiało: »Z gustu się nie rozliczam«”.

Chilton stwierdza: „Thomas Lennon jest przezabawny i świetnie się bawiłam, pracując z nim. Kompletowanie garderoby wymagało ścisłej współpracy: szukałam różnych ubrań i przynosiłam mu je do przymiarki. Moim ulubionym momentem było, gdy założył pewien strój i powiedział: »Myślę, że trochę przesadziliśmy«” – śmieje się.

Projektantka twierdzi, że ubrania dla Zaca Efrona przygotowywała z myślą o ukazaniu przemiany, jaką jego bohater przeszedł, przystosowując się do współcześnie obowiązującego stylu. „Gdy Mike po raz pierwszy idzie do szkoły, żeby się zapisać, jest ubrany aż nazbyt modnie i uświadamia sobie, że nie ma pojęcia o tym, jak rzeczywiście ubierają się nastolatki. Następnym razem Mike bardzo się stara wyglądać fajnie: zakłada dżinsy, biały podkoszulek i skórzaną kurtkę. Potem jednak zaczyna czuć się coraz swobodniej w swoim »nowym wcieleniu« i nie musi nikomu szpanować. Wygląda świetnie, ale przychodzi mu to bez wysiłku”.

Jedną z głównych lokalizacji wykorzystanych w filmie 17 Again było liceum Santa Monica, w którym obsada wraz z ekipą filmową miała okazję przekonać się, jak to jest być na miejscu Mike’a O’Donnella… przynajmniej przez chwilę. Jak wspomina Efron, „Sama myśl o powrocie do szkoły, gdy jest się dorosłym, to coś niesamowitego… aż do momentu, gdy rzeczywiście się tam trafi. Przypomina to przerażający świat pełen nastoletnich niepokojów, w którym wszyscy starają się dociec, co chcą zrobić ze swoim życiem. To taki chaos kontrolowany”.

„Nie chciałabym wrócić do szkoły” – mówi producentka, Jennifer Gibgot. „Mam szczęście, że nie muszę znowu przechodzić przez wszystkie niezręczne życiowe sytuacje, żeby stać się tym, kim jestem. Chociaż – uśmiecha się – spoglądam na tamte czasy z radością i przyznam, że ponowne przeżycie części tych doświadczeń dzięki filmowi było nawet przyjemne”.

Producent Adam Shankman podsumowuje: „Myślę, że większość ludzi miewa w życiu momenty, w których chcieliby znowu być młodzi i zacząć wszystko od początku. Lubię rozrywkę, która ukazuje nasze aspiracje, i filmy, które pozwalają nam przeżyć to, o czym marzymy. Sądzę, że właśnie dlatego takie filmy sprawiają ludziom aż tyle radości”.

Twórcy filmu

BURR STEERS (reżyser) zadebiutował jako reżyser docenionym przez krytyków niekonwencjonalnym dramatem komediowym Ucieczka od życia, w którym główne role zagrali Kieran Culkin, Claire Danes, Jeff Goldblum i Susan Sarandon. Steers otrzymał także nominację do nagrody Independent Spirit Award za „Najlepszy scenariusz”, który stworzył do tego filmu. Został on również uhonorowany nagrodą dla „Najlepszego reżysera” podczas U.S. Comedy Arts Festival w 2003 roku. Co więcej, za stworzone w tym filmie kreacje Culkin i Sarandon otrzymali nominacje do nagrody Złotego Globu.

Steers był również współtwórcą scenariusza do komedii romantycznej Jak stracić chłopaka w 10 dni z Kate Hudson i Matthew McConaugheyem w rolach głównych. Jego kolejnym dziełem reżyserskim będzie komedia romantyczna The Fiancé, w której główną rolę zagra Anne Hathaway.

Jeżeli chodzi o mały ekran, Steers wyreżyserował kilka odcinków serialu emitowanego przez stację HBO, Trzy na jednego, oraz seriali telewizji Showtime: The L Word i Trawka.

Przed rozpoczęciem kariery filmowca Steers pracował jako aktor. Zagrał między innymi w takich produkcjach jak film niezależny Rytmy nocy czy Pulp Fiction w reżyserii Quentina Tarantino.

JASON FILARDI (scenarzysta) zadebiutował scenariuszem do komedii będącej jednym z największych przebojów 2003 roku, Wszystko się wali, w reżyserii Adama Shankmana, w której główne role zagrali Steve Martin i Queen Latifah. W roku 2004 postanowił spróbować czegoś nowego i został scenarzystą oraz producentem wykonawczym południowoafrykańskiego dramatu opartego na faktach, Drum. Główną rolę w tym filmie zagrał Taye Giggs, który wcielił się w postać Henry’ego Nxumalo – dziennikarza z RPA, którego pełne odwagi i dociekliwe artykuły zapoczątkowały w latach 50. ruch antyapartheidowski.

Obecnie Filardi i Shankman tworzą remake klasycznej komedii o duchach, Topper, w której główną rolę gra Steve Martin.

Filardi pracuje także nad kilkoma innymi filmami będącymi obecnie w fazie przygotowań. Są to między innymi komedia Life for Sale oraz komedia o zderzeniu kultur, Korean Wedding, której Filardi będzie także producentem wykonawczym.

Filardi, absolwent Uniwersytetu George’a Washingtona, powrócił niedawno na tę uczelnię, aby poprowadzić zajęcia ze scenopisarstwa.

ADAM SHANKMAN (producent) jest wszechstronnym twórcą filmowym, który osiągnął sukces jako reżyser, producent i choreograf. Jego ostatnim dziełem jest komedia rodzinna, Opowieści na dobranoc, z Adamem Sandlerem i Keri Russell w rolach głównych. Od dnia premiery w Dzień Bożego Narodzenia 2008 roku film zarobił na całym świecie ponad 192 miliony dolarów.

W lipcu 2007 roku jego Lakier do włosów, film będący adaptacją uhonorowanego nagrodą Tony broadwayowskiego musicalu, otrzymał znakomite recenzje. Na całym świecie produkcja ta zarobiła ponad 202 miliony dolarów oraz zdobyła trzy nominacje do Złotych Globów, w tym za „Najlepszy film komediowy lub musical”. Ponadto gwiazdorska obsada filmu, w której skład weszli John Travolta, Queen Latifah, Michelle Pfeifer, Christopher Walken, Zac Efron i debiutantka Nikki Blonsky, zdobyła statuetkę Critics’ Choice Award w kategorii „Najlepsza obsada”.

Shankman sprawdza się także w roli producenta – wraz ze swoją siostrą, Jenniffer Gibgot, prowadzi firmę Offspring Entertainment, zajmującą się wieloma projektami, będącymi obecnie w fazie produkcji lub realizacji. Najnowszym dziełem firmy będzie All of Me, film oparty na komedii z roku 1984 ze Steve’em Martinem i Lily Tomlin, w którym główną rolę zagra Queen Latifah. Kolejnym projektem Offspring Enetrtainment jest obraz Monday Monday, opowiadający o neurotycznym nastolatku zmuszonym do przeżywania swojego pierwszego dnia w liceum ciągle na nowo, dopóki nie sprawi, że będzie on taki, jak być powinien. Firma, we współpracy ze studiem Benderspink, pracuje również nad filmem skierowanym do starszej publiczności, przedstawiającym losy poszukiwaczy skarbów.

Pod szyldem Offspring Enetrtainmet Shankman wyprodukował także takie filmy jak Step Up – Taniec zmysłów, wyreżyserowany przez Anne Fletcher – osobę, wraz z którą stworzył choreografię do filmu, który na całym świecie zarobił ponad 114 milionów dolarów; drugą część filmu, Step Up 2, w reżyserii Jona M. Chu, która okazała się równie wielkim sukcesem, co przełożyło się na całkowity zysk w wysokości ponad 148 milionów dolarów, oraz thriller Przeczucie, z Sandrą Bullock w roli głównej.

Początki kariery reżyserskiej Shankmana sięgają 2001 roku, kiedy to zadebiutował filmem Powiedz tak, z Jennifer Lopez i Matthew McConaugheyem. W kolejnym roku Shankman nakręcił dramat romantyczny Szkoła uczuć z Mandy Moore i Shane’em Westem. Rok 2003 zaowocował komedią Wszystko się wali, w którym główne role zagrali Steve Martin i Queen Latifah. Film ten przez trzy kolejne tygodnie utrzymywał się na pierwszym miejscu listy hitów kinowych i zarobił na całym świecie 165 milionów dolarów. W roku 2005 Shankman podjął się reżyserii komedii akcji Pacyfikator z Vinem Dieselem w roli głównej oraz komedii familijnej Fałszywa dwunastka II, będącej kontynuacją przeboju kinowego z 2003 roku, w której ponownie mogliśmy zobaczyć Steve’a Martina i Bonnie Hunt.

Przed rozpoczęciem kariery reżyserskiej i producenckiej Shankman był jednym z najlepszych choreografów tanecznych i twórców gagów komediowych w przemyśle rozrywkowym – z jego udziałem powstało wiele znanych komedii, dramatów, thrillerów i filmów animowanych. Wśród filmów, nad którymi pracował, znalazły się takie hity jak Rodzina Adamsów, Kacper, Inspektor Gadżet, Anastazja, George prosto z drzewa, Boogie Nights, Rapsodia Miami czy Flinstonowie, za których otrzymał nominację do Nagrody im. Boba Fosse’a. Za swoją współpracę z Simonem Westem przy produkcjach komercyjnych, Shankman został uhonorowany Nagrodą im. Boba Fosse’a.

W wieku 24 lat Shankman nawiązał współpracę z wpływowym reżyserem wideoklipów Julianem Temple’em, dla którego pracował jako choreograf teledysków. Jednym z pierwszych teledysków, do których stworzył choreografię, był klip Whitney Houston „I’m Your Baby Tonight”. Ponadto Shankman pracował także nad choreografią do wideoklipów takich wykonawców, jak B-52, Barry White, Aaron Neville, Chic czy Stevie Wonder.

Shankman, rodowity mieszkanie Los Angeles, już we wczesnej młodości odkrył swoją miłość do teatru. Po ukończeniu szkoły średniej przeniósł się do Nowego Jorku, gdzie rozpoczął naukę w renomowanej Juilliard School.

Po pięciu latach występów aktorskich i tanecznych zarówno na scenach teatrów nowojorskich, jaki regionalnych, Shankman postanowił wrócić do Los Angeles, gdzie występował jako tancerz w wideoklipach takich artystów jak Paula Abdul czy Janet Jackson. W roku 1989 swoim występem uświetnił galę rozdania Nagród Akademii.

JENNIFER GIBGOT (producentka) rozpoczęła swoją karierę producencką w roku 1995 od założenia własnej firmy, Tapestry Films. W ciągu ośmiu lat prowadzenia własnej działalności Gibgot stworzyła wiele projektów i wyprodukowała takie przeboje kinowe jak Cała Ona czy Powiedz tak z Jennifer Lopez i Matthew McConaugheyem w rolach głównych. Do wyreżyserowania filmu Powiedz tak Gibgot zaangażowała swojego brata, Adama Shankmana, cenionego wówczas choreografa, dla którego film ten okazał się początkiem kariery reżyserskiej.

W roku 2003 Gibgot i Shankman założyli firmę Offspring Entertainment oraz podpisali umowę o prawie pierwokupu produkcji z wytwórni Disneya. Jennifer Gibgot była również producentem wykonawczym filmów wyreżyserowanych przez Shankmana, takich jak Pacyfikator z Vinem Dieselem oraz komedia familijna Fałszywa dwunastka II ze Steve’em Martinem i Bonnie Hunt w rolach głównych. Ponadto Gibgot i Shankman wyprodukowali wspólnie taneczny przebój kinowy, Step Up – Taniec zmysłów oraz jego drugą część, Step Up 2, która odniosła jeszcze większy sukces.

Kolejnym projektem powstałym pod szyldem Offspring Entertainment był kasowy musical z 2007 roku, Lakier do włosów, w którym wystąpiły takie sławy, jak John Travolta, Michelle Pfeifer, Christopher Walken, Zac Efron oraz debiutantka Nikki Blonsky, a którego Gibgot i Shankman byli producentami wykonawczymi.

Ostatnio firma Offspring wyprodukowała kasową komedię Opowieści na dobranoc, której premiera odbyła się w Dzień Bożego Narodzenia 2008 roku. Ta komedia familijna z Adamem Sandlerem i Keri Russell w rolach głównych zarobiła na całym świecie ponad 192 miliony dolarów.

Obecnie firma Offspring Entertainment przygotowuje się do produkcji filmu Step Up 3D oraz obrazu opartego na bestsellerowej powieści Nicholasa Sparksa, w którym główną rolę zagra Miley Cyrus.

TOBY EMMERICH (producent wykonawczy) jest prezesem oraz dyrektorem operacyjnym wytwórni New Line Cinema.

W latach 2001–2008, w czasach największej świetności firmy, Emmerich zajmował stanowisko prezesa ds. produkcji. Na wzrost prestiżu firmy wpływ miały sukcesy takich filmów, jak oscarowa trylogia Władca pierścieni, najbardziej kasowa komedia 2005 roku Polowanie na druhny, Sposób na teściową; Teksańska masakra piłą mechaniczną; Elf; Pamiętnik; Lakier do włosów oraz Seks w wielkim mieście. Ostatnio po szyldem New Line Emmerich był producentem wykonawczym takich filmów, jak Podróż do wnętrza ziemi 3D, Cztery Gwiazdki, oraz Kobiety pragną bardziej.

Emmerich jest związany ze studiem New Line od wielu lat. Wcześniej pełnił funkcję prezesa New Line Music, będąc jednocześnie uznanym scenarzystą i producentem, który stworzył scenariusz i odpowiadał za produkcję filmu Częstotliwość, nieoczekiwanego sukcesu kasowego studia New Line.

Toby Emmerich był studentem Wesleyan University. Obecnie zasiada w zarządzie Fundacji Neila Bogarta oraz American Cinematheque. Jest także członkiem zarządu The Calhoun School mieszczącej się w Nowym Jorku.

MARK KAUFMAN (producent wykonawczy) jest wiceprezesem wykonawczym produkcji realizowanych przez Unique Features – nowo utworzoną firmę producencką, zarządzaną przez założyciela wytwórni New Line Cinema Boba Shaye'a i jego wieloletniego partnera biznesowego Michaela Lynne’ego.

W ciągu swojej 15-letniej kariery w New Line Cinema Kaufman odegrał kluczową rolę w funkcjonowaniu takich działów w wytwórni, jak dział muzyczny, dział produkcji filmowej oraz dział teatralny. Jako producent wykonawczy nadzorował powstawanie takich filmów, jak Wakacje Waltera, Wytańczyć marzenia czy Lakier do włosów. Ostatnio Kaufman pracował jako producent wykonawczy przy filmie Cztery Gwiazdki, z Reese Witherspoon i Vince’em Vaughnem w rolach głównych. Jest on także producentem wykonawczym filmu My Sister's Keeper, którego premiera zapowiadana jest na czerwiec tego roku.

Kaufman ma tytuł naukowy magistra sztuk pięknych wydziału filmowego Uniwersytetu Columbia oraz tytuł licencjata wydziału anglistyki Uniwersytetu Pennsylvania.

KEITH GOLDBERG (producent wykonawczy) jest starszym wiceprezesem wytwórni Darkhorse Entertainment. Obecnie zajmuje się produkcją komedii akcji Rogera Kumble'a, Furry Vengeance z Brendanem Fraserem w roli głównej.

Przed objęciem stanowiska w Darkhorse Goldberg był wiceprezesem ds. rozwoju w wytwórni New Line Cinema, gdzie nadzorował produkcję takich filmów, jak Transfer, Facet od WF-u oraz Numer 23.

JASON BARRETT (producent wykonawczy) jest ważną postacią w wytwórni Alchemy Entertainment, reprezentującej interesy wielu wybitnych aktorów, pisarzy oraz reżyserów. W roku 2007 Alchemy i LL Cool J, wspólnie z Anthonym Zuikerem – twórcą serialu CSI – wyprodukowali dla stacji CBS godzinny odcinek pilotażowy serialu The Man.

Barrett rozpoczął swoją przygodę z filmem w wieku 16 lat, kiedy to założył Barrett Sports Enetrprises (BSE), firmę organizującą wystawy kart baseballowych, uświetniane obecnością przez znajdujących się na owych kartach sportowców. Za czasów BSE Barrett miał okazję współpracować z takimi znakomitościami świata sportu, jak Dave Winfield, Jose Canseco, Hank Aaron czy Willy Mays.

W wieku 21 lat Barrett otrzymał posadę gońca w International Creative Management (ICM). W ciągu zaledwie 4 lat, uparcie wspinał się po szczeblach kariery, stając się najmłodszym agentem w firmie, reprezentującym interesy wielu znanych osobistości.

W 2001 roku Jim Wiatt opuścił ICM i objął posadę prezesa w William Morris Agency (WMA). Pół roku później Barrett poszedł w jego ślady i dołączył do grona pracowników WMA, zabierając ze sobą większość swoich klientów.

Pod koniec 2004 roku zrezygnował z pracy w agencji, aby założyć własną firmę – Alchemy Entertainment.

TIM SUHRSTEDT (reżyser obrazu) ma na swoim koncie zdjęcia do ponad 50 filmów, zarówno wielkich produkcji, jak i małych obrazów kina niezależnego, włącznie ze zdobywcą Oscara, niespodziewanym przebojem Mała Miss. Suhrstedt jest także laureatem Nagrody Emmy za zdjęcia do produkcji telewizyjnych.

Suhrstedt stworzył zdjęcia do takich premier kinowych, jak The Side of the Truth, którego scenarzystą i reżyserem – oraz jednym z aktorów – był Ricky Gervais, The Marc Pease Experiment z Benem Stillerem w roli głównej, Wszystko o Stevenie z Sandrą Bullock oraz Extract w reżyserii i na podstawie scenariusza Mike'a Judge'a.

Suhrstedt współpracował już wcześniej z Judge'm przy Idiokracji i Życiu biurowym. W jego dorobku artystycznym znalazły się też takie filmy, jak Bracia Solomon, Zatrzymani w czasie, Letnia przygoda, Od wesela do wesela, Miłość z marzeń, Poza sceną, Wspaniała przygoda Billa i Teda oraz Mystic Pizza.

Tim Suhrstedt jest laureatem Nagrody Emmy za „Najlepsze zdjęcia” do serialu telewizyjnego Szpital Dobrej Nadziei. Niedawno postanowił powrócić do innego gatunku filmowego, mianowicie do dramatu medycznego, czego efektem jest jego wkład w powstanie wielu odcinków serialu Chirurdzy.

GARRETH STOVER (scenograf) stworzył scenografię do wielu produkcji, zarówno filmowych, jak i telewizyjnych. Kolejnym dziełem, w którym będzie można zobaczyć jego pracę, jest horror Roba Zombiego H2: Halloween 2, którego premiera zapowiadana jest na sierpień.

Stover współpracował także z reżyserem Jonem Turteltaubem przy czterech jego filmach: Brzdąc, Instynkt, Fenomen oraz Ja cię kocham, a ty śpisz. W jego dorobku znalazły się również takie filmy, jak przygodowa komedia akcji Ultrapies, Święta Last Minute oraz Ulubieńcy Ameryki w reżyserii Joego Rotha; Dziś 13, jutro 30 Gary’ego Winicka; Wielkie kłopoty Barry’ego Sonnenfelda oraz Rodzinka z piekła rodem w reżyserii Diane Keaton.

Jeżeli chodzi o mały ekran, Stover pracował ostatnio nad scenografią do znakomitego filmu stacji HBO Prayers for Bobby, opartego na faktach dramatu z Sigourney Weaver w roli głównej. Pracował on także przy wielu odcinkach serialu stacji Showtime, Californication. Do jego dorobku telewizyjnego można zaliczyć również takie produkcje długometrażowe, jak Family Man, Smog Jona Favreau, film stacji HBO Nocna zmiana, filmy Mimi Leader: Baby Brokers i Nasz Mały Chłopiec oraz Dziki kwiat w reżyserii Diane Keaton.

Stover przez rok studiował w Art Center College of Design w Pasadenie, otrzymał tytuł naukowy licencjata sztuk pięknych Uniwersytetu Kalifornia oraz ukończył studia na wydziale biochemii Uniwersytetu Columbia. Jego twórczość została opisana w takich czasopismach jak Architectural Digest czy Cinematographer. Stover jest także współautorem kilku publikacji naukowych, które pojawiły się na łamach magazynu Cell and Nature.

PADRAIC McKINLEY (montażysta) w zeszłym roku pracował nad montażem filmu Gery’ego Fledera, The Express – sportowego dramatu biograficznego z Denisem Quaidem w roli głównej. Obecnie pracuje nad filmem familijnym Eloise in Paris w reżyserii Charlesa Shyera, który trafi niebawem do kin.

McKinley pracował już wcześniej z Shyerem przy okazji kręcenia remake’u obrazu Alfie, w którym główną rolę zagrał Jude Law. Na początku swojej drogi zawodowej McKinley współpracował z reżyserem Burrem Steersem nad montażem niekonwencjonalnego obrazu niezależnego Ucieczka od życia. W jego dorobku artystycznym znalazły się również takie produkcje jak Miasto śmierci na podstawie scenariusza i w reżyserii Gregory’ego Navy oraz dramat romantyczny Jeśli tylko. McKinley był także jedną z osób pracujących nad montażem obrazu Reggiego Rocka Bythewooda, Czarna komedia.

Jeżeli chodzi o produkcje telewizyjne, pracował on jako montażysta przy takich serialach, jak Lie to Me, Dexter, Świat gliniarzy czy uznanym dramacie stacji PBS, American Family w reżyserii Gregory’ego Navy.

W roku 2007 McKinley znalazł się na liście „Next Generation” magazynu The Hollywood Reporter.

PAMELA WITHERS CHILTON (kostiumograf) pracowała jako kostiumograf przy takich filmach Adama Shankmana, jak Wszystko się wali ze Stevem Martinem i Queen Latifah oraz Powiedz tak, w którym główne role zagrali Jennifer Lopez i Matthew McConaughey.

Withers Chilton współpracowała także wielokrotnie z uznanymi twórcami filmowymi, Peterem i Bobbym Farrelly przy takich komediach jak Płytki facet, Osmosis Jones oraz Ja, Irena i Ja. Ponadto Wihers Chilton była asystentką kostiumografa podczas powstawania kasowej komedii braci Farrelly Sposób na blondynkę oraz kierownikiem ds. kostiumów na planie Kręglogłowych oraz filmu Głupi i głupszy.

W jej dorobku znalazły się również takie produkcje kinowe, jak Tygrysy Murawy, Piżama party, American Pie: Wesele, Męska rzecz, Niczyje dziecko oraz Stary, gdzie moja bryka?

Pamela Withers Chilton zaprojektowała także kostiumy do kilku seriali telewizyjnych, w tym do emitowanego przez stację Lifetime Rita Rocks czy Living with Fran stacji WB z Fran Drescher w roli głównej.

ROLFE KENT (kompozytor) skomponował muzykę do ponad 40 filmów. Za ścieżkę dźwiękową do dramatu komediowego Alexandra Payne’a, Bezdroża otrzymał nominację do Złotego Globu i nagrody Critics’ Choice Award. Współpracował także z Payne’em przy takich filmach tego reżysera jak Schmidt, Election oraz Złe i gorsze.

Kent współpracował również z reżyserem Markiem Watersem przy pięciu jego filmach. Ostatnio skomponował ścieżkę dźwiękową do Ghosts of Girlfriends Past – filmu, którego premiera zapowiadana jest na 1 maja, a w którym główne role zagrali Matthew McConaughey i Jennifer Garner. Kent napisał także muzykę do kilku innych filmów Watersa: Jak w niebie, Wredne dziewczyny, Zakręcony piątek oraz Upiorne święto. Ponadto współpracował on wielokrotnie z Richardem Shepardem, tworząc ścieżkę dźwiękową do takich jego filmów, jak W pogoni za zbrodniarzem, Kumple na zabój, Mexico City oraz Zabójczy warunek.

W jego dorobku kompozytorskim znalazły się również takie produkcje filmowe, jak dramat niezależny Neila Burgera Szczęśliwy powrót, Zabić wspomnienia Mike’a Bindera, satyra Jasona Reitmana Dziękujemy za palenie, kasowa komedia Davida Dobkina Polowanie na druhny; Legalna blondynka oraz Legalna blondynka 2, Siostra Betty Neila Labute’a oraz Sztuka latania w reżyserii Paula Greengrassa.

Rok 2007 przyniósł Kentowi nominację do Nagrody Emmy w kategorii „Przewodni temat muzyczny” za ścieżkę dźwiękową do serialu Dexter, emitowanego przez stację Showtime.

Kent, rodowity Anglik, rozpoczął swoją karierę muzyczną od skomponowania muzyki do musicalu „Gross” wystawionego podczas Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego w Edynburgu – festiwalu będącego drzwiami do kariery dla wielu autorów, kompozytorów i artystów.

Wstęp

Rocznik ’89, Mike O’Donnell (Zac Efron) jest gwiazdą szkolnej drużyny koszykówki, mającą przed sobą świetlaną przyszłość i uniwersyteckie stypendium sportowe w kieszeni. Niestety, Mike postanawia zaprzepaścić swoją szansę, poślubiając Scarlett – dziewczynę, która spodziewa się jego dziecka.

Prawie 20 lat później najlepsze lata życia Mike (Matthew Perry) ma już dawno za sobą. Jego małżeństwo ze Scarlett (Leslie Mann) rozpadło się, w pracy znów ominął go awans, jego nastoletnie dzieci mają go za nieudacznika, a życie towarzyskie sprowadza się wyłącznie do spotkań z Nedem (Thomas Lennon) – jego najlepszym przyjacielem z czasów licealnych, który z kujona wyrósł na potentata przemysłu technicznego.

Jednak pewnego dnia Mike budzi się ponownie jako siedemnastolatek, dostając tym samym od losu szansę zmiany swojego życia. Niestety, Mike może i ma znów 17 lat, ale jego wizerunek trzydziestokilkulatka dalece odbiega od trendów obowiązujących w 2009 roku.

W pogoni za przeszłością Mike może stracić najlepszą rzecz, jaka go w życiu spotkała.

New Line Cinema przedstawia produkcję Offspring Entertainment, 17 Again. W rolach głównych występują Zac Efron, Leslie Mann, Thomas Lennon, Michelle Trachtenberg, Sterling Knight oraz Matthew Perry.

Reżyserii filmu, który powstał na podstawie scenariusza Jasona Filardiego, podjął się Burr Steers. Producentami obrazu są Adam Shankman i Jennifer Gibgot. Toby Emmerich, Mark Kaufman, Keith Goldberg oraz Jason Barrett są producentami wykonawczymi, natomiast Dara Weintraub jest współproducentem filmu.

Na czele ekipy filmowej stoją; Tim Suhrstedt – reżyser obrazu, Garreth Stover – scenograf, Padraic McKinley – montażysta oraz Pamela Withers-Chilton – projektantka kostiumów. Ścieżkę dźwiękową do filmu, we współpracy z kierownikiem muzycznym Buckem Damonem, skomponował Rolfe Kent.

Za krajową dystrybucję filmu 17 Again odpowiadają Warner Bros. Pictures oraz Warner Bros. Entertainment Company.