Rob Marshall, posługując się oniryczną formą i nie przez niego wyznaczoną legendą, nakręcił film o sensie przekraczania barier między obcymi sobie światami 8
Syrenka Ariel jest zafascynowana ludźmi. W zapamiętaniu przemierza podwodny świat raf koralowych, mórz i oceanów, gdzie jej ojciec jest jedynowładcą. Tryton posiada jeszcze dwie córki. Jednak to najmłodsza przyprawia go o ból głowy. W czeluściach Arielka odnajduje wraki zatopionych statków. W ich wnętrzach ma okazje przyjrzeć się precjozom, które poszły na dno. Przedtem zostały jednak stworzone ludzką ręką. Arielka dochodzi do wniosku, że społeczność, która była w stanie wyprodukować tak wyrafinowanej próby dzieła musi stać na najwyższym szczeblu cywilizacji. Przeciwnego zdania jest Tryton. Władca wie, że to, co złego przydarzyło się jego królestwu, zawdzięcza dewastacyjnej działalności ludzkiej. Arielka wychynęła na powierzchnię wód, których granic strzegł jej tata. Wiedziona ciekawością dostała się w pobliże pokładu galeonu, jakim płynął w asyście załogi książę Eryk. On, sukcesor tronu swojej ziemskiej matki, także dławił się w murach wystawnego zamku. Książę chciał poznawać inne kultury, był otwarty na nieznane mu doświadczenia. Drogi młodych musiały się przeciąć.
Tryton deleguje zaufanego kraba Sebastiana, by ten śledził chaotyczne ruchy Arielki. Syrena coraz sprawniej wymyka się z morskich głębin, by płynąć ku lądom. Sebastian musi wykazać się zatem niemałą operatywnością. Na ich drodze stanie wkrótce krewna Trytona, która w obecnej kombinacji zwietrzyła szansę przejęcia z rąk brata podwodne królestwo. Urszula uznała, że omotawszy Arielkę, będzie w stanie zaszantażować jej ojca. Ten, nie mając wyboru, zmuszony jest oddać włości odmętów w zamian za bezpieczeństwo córki. Arielka zostaje tymczasem wyłowiona przez przypadkowego rybaka i sprowadzona na dwór królowej. Przedtem Syrena uratowała tonącego Eryka. Książę domyśla się, komu zawdzięcza swoje życie. Oboje mają się ku sobie. Na drodze ich planów stoi jednak pazerna na władzę ciotka Urszula. Morska wiedźma chce „wziąć sprawy w swoje macki”.
„Mała syrenka” - wbrew niepozornej nazwie - skrywa w swojej fabule całkiem rozhuśtane emocje i przypisane im efektowne wizje. Film Roba Marshalla chwilami aż pulsuje od blasku podwodnych feerii. Ciąg logicznych następstw, sprawi, iż to nazbyt długie, lecz dowcipne oraz zaskakujące dzieło nie razi swoim rozmachem. Pełne ekspresji kadry uwiodą zapewne nie tylko tych, dla których przeznaczone jest kino tego rodzaju. Bogate w różnorodność wizaże mogą zaskoczyć także widzów przypadkowych, jakim po drodze jest z filmem wyrafinowanym, stawiającym na pierwszym miejscu perfekcję szczegółu. Wokalne partie, którymi „Mała syrenka” jest szczodrze inkrustowana, wprawdzie nie zaspokoją do syta wyobraźni ekspertów muzycznych. Wiele z fraz i rymów utrwalonych w songach filmu wyda się nierówna i niedopracowana. A jednak część z nich doda dynamiki temu i tak mobilnemu dziełu.
Krab Sebastian zreferował „jego dogłębności” wnioski z niedawnych wydarzeń. Tryton niechętnie przyjął do wiadomości fakt świadomej ucieczki ukochanej córki spod swoich skrzydeł. Rob Marshall, posługując się oniryczną formą i nie przez niego wyznaczoną legendą, nakręcił film o sensie przekraczania barier między obcymi sobie światami. Jak widać nawet archaiczny nurt baśni i podań takich nie lekceważył. Choć przecież sam konsekwentnie przez wieki opisywał mury wznoszone pomiędzy cywilizacjami.
