Malownicza wyspa Fårö, wspomnienia o Bergmanie i dwie równoległe historie miłosne 6

Szukając inspiracji w swojej pracy artystycznej, para filmowców z USA, Chris (Vicky Krieps) i Tony (Tim Roth), wynajmuje dom na wyspie Fårö, słynącej z tego, że żył i tworzył tu Bergman - powstała tu między innymi Persona, Godzina wilka, czy Sceny z życia małżeńskiego. Do tego ostatniego dyskretnie nawiązuje film, bo życie dwojga Amerykanów toczy się w zasadzie osobno, każde pracuje nad własnym scenariuszem, a atmosfera wyspy przywołuje u Chris wspomnienia związane z jej pierwszą miłością.

Mia Hansen-Løve, autorka scenariusza i reżyserka filmu, ma na swoim koncie już kilka ważnych nagród za poprzednie filmy - między innymi nagrodę specjalną Jury za obraz Ojciec moich dzieci, pokazywany w ramach Przeglądu Un Certain Regard Festiwalu w Cannes w 2009 roku, wyróżnienie specjalne z MFF Locarno za Żegnaj, pierwsza miłości (2011) czy Srebrnego Niedźwiedzia Berlinale 2016 za Co przynosi przyszłość. Również Wyspa Bergmana została doceniona na festiwalach, a film brał udział w tegorocznym konkursie głównym w Cannes.

Fabularnie zbyt wiele się tu nie dzieje - są to w zasadzie dzieje dwóch historii miłosnych, z czego zdecydowanie ciekawsza wydaje się ta fikcyjna, pisana przez Chris, z uroczą Mią Wasikowską w roli bohaterki opowieści. Ta aktorka polskiego pochodzenia rozpoczęła prawdziwą międzynarodową karierę filmem Alice in Wonderland Tima Burtona, warto wymienić również jej kreacje w Bez pożegnania czy Tylko kochankowie przeżyją. W Wyspie Bergmana tworzy postać Amy, zakochanej w dawnym przyjacielu kobiety, zawodowo również zajmującej się filmem.

Dużym plusem filmu są zdjęcia (autorstwa Denisa Lenoira) - urzekające widoki bałtyckiej wyspy u północnych wybrzeży Gotlandii, która nie bez powodu stała się wybranym domem dla Bergmana, a następnie także miejscem kultowym dla innych miłośników filmu. Warto dodać, że reżyser mieszkał tam od połowy lat 70. do końca życia, widząc w nieposkromionej naturze wyspy idealne miejsce do zdjęć plenerowych, jak również bezpieczne miejsce na życie z dala od ludzi.

Wyspa Bergmana wykorzystuje motyw "filmu w filmie", nadmiernie mieszając obydwa wątki i zacierając granice między fikcją a rzeczywistością, przez co widz najzwyczajniej zaczyna się w tej historii gubić. Niemniej piękne krajobrazy szwedzkiej wyspy i nostalgiczna atmosfera obrazu sprawiają, że jest to dobry seans na szary jesienny wieczór.