Filmy sztuka

Opowieść o znanym rzeźbiarzu Xawerym Dunikowskim. Przyglądamy się pracy artysty w jego pracowni, gdzie tworzy swoje największe dzieła sztuki socrealizmu w dziejach PRL-u. Film składa hołd wielkiemu artyście.

Autorem dramatu jest Zdzisław Skowroński, który napisał sztukę dla 70-letniego wówczas aktora, Janusza Warneckiego, człowieka schorowanego, u schyłku kariery zawodowej. Przedstawia aktora tułającego się w młodości po prowincjonalnych teatrach, człowieka, który przeżył Pawiak, okupację, poniżenie i wielkie cierpienie. Przeszłość powraca we wspomnieniach młodego aktora, który kreuje postać mistrza sprzed wielu lat. W czasie okupacji przygotowuje się do roli „Makbeta”, wierząc, że zagra wymarzoną rolę po wojnie. Kiedy zjawia się gestapo, zabiera zakładników, zostawiając mistrza, który ma dokumenty księgowego…

Ćwiczenie operatorskie Marka Nowickiego, prezentujące – niekonwencjonalnie – malarstwo Jerzego Nowosielskiego.

Motyw kobiety fatalnej przewijający się w zachodniej kulturze od mitu Salome poprzez męskich malarzy okresu symbolizmu aż po czasy współczesne. Wizerunek kobiety w sztuce malarskiej kształtowany głównie przez mężczyzn zmieniał się wraz z prawami, jakie płeć piękna uzyskiwała w społeczeństwie. Jak wygląda on dziś, gdy kobiety doszły do głosu i same mogą wyrazić się poprzez sztukę?

Gry wideo obecnie to coś więcej niż tylko rozrywka. To już jest dziedzina sztuki. Przekonają nas o tym Trinity i Melek...

Wiązanie kojarzy się, w naszym kręgu kulturowym, z trywialną czynnością albo z BDSM, ale w Japonii to sztuka zwana „shibari”. Tę sztukę zgłębiała Francuzka Marie Sauvage. Obecnie przybliża ją ludziom Zachodu.

Od lat czczone jako dawca światła, ciepła i życia – Słońce – istnieje w świadomości zbiorowej wszystkich kultur i czasów. Jednak jego pojmowanie zmienia się poprzez wieki. Jak wyglądał obraz Słońca w kulturze w ciągu dziejów od starożytności poprzez średniowiecze, po epokę kopernikańską aż do czasów lotów kosmicznych?

Film Jakuba Skoczenia nie jest w ścisłym znaczeniu opowieścią o Sewerynie - aktorze. Kamera - niespokojna, żywa, z ręki - towarzyszy mu w bardzo różnych momentach: tych najbardziej oficjalnych, kiedy publiczność zgromadzona w gmachu Comedie Francaise nagradza jego kreacje oklaskami, i tych prywatnych, gdy pokazuje swojemu francuskojęzycznemu synowi ukochane miejsca w Warszawie. Obserwujemy aktora podczas pracy nad tekstem, kiedy powoli obraca, analizuje i interpretuje każde słowo sztuki, kiedy próbuje pokonać tremę przed przedstawieniem. Widzimy go podczas zdjęć do Zemsty, gdy razem z Andrzejem Wajdą pracuje dosłownie nad każdym gestem i dźwiękiem. Z drugiej strony, poznajemy Seweryna również w relacjach z bliskimi - matką, córką Marysią i wnuczką.

Kolejny dokument ukazuje kolejne etapy żmudnych prac restauratorskich i konserwatorskich mających na celu przywrócenie świetności słynnemu obrazowi "Panorama Racławicka".

Michał Greim, fotograf, który w Kamieńcu zatrzymał obraz ginącego świata. Jego obiektami byli: miejska biedota, wieśniacy, dzieci, zubożała i duma szlachta, Żydzi - mieszkańcy kresów. Pozostawił bogaty materiał do badań etnograficznych. Artysta cieszył się sławą i należał do wielu towarzystw naukowych, ale powoli odchodził w zapomnienie. Przypomniały go fotografie ofiarowane Elizie Orzeszkowej, dziś eksponowane na poważnych wystawach międzynarodowych.