Filmy surrealizm, film niezależny

Psychologiczny horror eksplorujący ciemną stronę ludzkości. Dziewięciu gangsterów w pokręconym piekle zostaje zmuszonych przez swojego demonicznego przywódcę Zero (Ciaron Davies) do zapamiętania przeszłości, która doprowadziła do tego momentu. Opowiedziany z dziesięciu różnych punktów widzenia, film stopniowo rozwija się w koszmarne i przerażające zakończenie.

Kim są? Dzielnymi, twardymi wojownikami. Ile mają lat? Kilkanaście. Kto nimi dowodzi? Tajemnicza Organizacja, która wydaje im komendy przez radio. Gdzie się znajdują? Na odciętej od świata, porośniętej gęstym lasem górze. Jaki jest cel ich misji? Mają trenować, opiekować się krową Shakirą i pewną Amerykanką. A o co tak naprawdę chodzi? To się dopiero okaże…

W Uzaku (ostatniej części tryptyku, na który składają się jeszcze Kasaba i Chmury w maju) miejscem spotkania bohaterów Ceylana jest Stambuł. Grana przez Emina Topraka postać młodego mężczyzny, który w poprzednich filmach marzył o ucieczce z prowincji, wreszcie decyduje się na porzucenie rodzinnego miasteczka. Zamierza znaleźć pracę na statku, wyruszyć w podróż, zacząć prawdziwe życie. Swoją przedłużającą się wizytą najpierw zaskakuje, a potem drażni wielkomiejskiego krewnego. Jest nim żyjący samotnie artysta (grany przez Muzaffera Özdemira), odcięty od azjatyckich korzeni. Jemu również przyjdzie rozliczyć się z własnym niespełnieniem. W Stambule pada śnieg. To rzadkie zjawisko. Stambulski śnieg jest gęsty i mokry, spada z nieba wielkimi płatkami na palmy i meczety. Bohater grany przez Topraka traci swój sen o mieście, traci złudzenia, nie udaje mu się bowiem niczego osiągnąć. Miasto go odrzuca. Jest zatopione w mglistej bieli niczym nieistniejąca nigdy Atlantyda. Jest też ruchliwe, wypełnione ludźmi, światłami, przedmiotami, które nie wiadomo do czego służą. Bohater nie znajduje w nim swojego miejsca, ani przestrzeni, która ułatwiłaby mu realizację marzeń. Ambiwalentna, milcząca relacja kuzynów uosabia istotę tureckości, melancholijne rozdarcie pomiędzy tradycją a współczesnością, nadzieją a rozpaczą. Film został poświęcony pamięci Emina Topraka, zmarłego śmiercią samobójczą w grudniu 2002 roku.

Radio On to postpunkowa podróż przez Wielką Brytanię końca lat siedemdziesiątych. Główny bohater, Robert, rusza na północ, by poznać szczegóły śmierci brata. Ważniejsza od celu jest jednak sama droga – widziany zza szyb samochodu zimowy kraj pełen industrialnych pejzaży i hipnotyzujących, odhumanizowanych przestrzeni. Równie istotna jak obraz jest muzyka towarzysząca podróży – ścieżka dźwiękowa, na którą składają się elektroniczne utwory Kraftwerku, chłodne kompozycje Davida Bowiego z berlińskiego okresu jego twórczości oraz piosenki takich twórców jak Robert Fripp, Ian Dury czy Wreckless Eric.

Muzyczno-sensacyjna komedia klasy B ze Szwecji. Zbuntowana rockowa kapela wyrusza w podróż, aby wziąć udział w konkursie. Te plany stara się pokrzyżować tajemniczy milioner władający armią cyborgów i wojowników ninja.

Podczas jednego z wystawnych bali, Pan Neville - młody rysownik, zgadza się podpisać kontrakt z Panią Herbert na namalowanie posiadłości jej męża. Ma na to dwanaście dni, ponieważ w tym czasie, pan domu wyjeżdża do Southampton. Wszystko wydaje się układać znakomicie, do momentu, gdy córka Pani Herbert, Pani Talmann, zasugeruje Panu Neville'owi, że jest jedynym świadkiem zabójstwa Pana Herberta.

Ekranizacja kultowej powieści Toma Robbinsa. Uma Thurman jako mistrzyni autostopu (natura obdarzyła ją monstrualnej wielkości kciukami, które zatrzymują każdy samochód) zmierzająca do hipisowsko-lesbijskiego rancza...