Jeden z największych aktorów polskich XX wieku. Urodził się w Podhajce k. Lwowa, zmarł w wieku 65 lat w Poznaniu. Po ukończeniu Gimnazjum Handlowego w Dębicy (1942), przybył do Krakowa, gdzie łączył pracę zarobkową (robotnik kolejowy, praca w banku) z nauką gry na skrzypcach. Wstąpił do Szarych Szeregów. W sezonie 1946/47 występował w Teatrze Miejskim w Katowicach. Po powrocie do Krakowa, w latach 1947-49 występował w Miejskich Teatrach Dramatycznych: Słowackiego i Starym, gdzie zadebiutował jako dramaturg (sztuka "Noe i jego menażeria"). Od 1949 grał w Warszawie, zaangażowany do Teatru Współczesnego. W 1951 został członkiem PZPR. Od roku 1952 był w zespole Teatru Narodowego. W 1957 ponownie przeszedł do zespołu Teatru Współczesnego i pozostał tam aż do 1974. Jako reżyser zadebiutował w 1965 na Małej Scenie Teatru Współczesnego. W latach 1975-81 kierował Teatrem na Woli. Na VII zjeździe PZPR (1975) został wybrany członkiem KC. W latach 1969-70 prorektor warszawskiej PWST, w latach 1970-81 jej rektor. Od 1981 był w zespole Teatru Polskiego. Po wprowadzeniu stanu wojennego wystąpił z partii. Choroba serca i operacja w Londynie spowodowały blisko 2-letnią przerwę w jego życiu zawodowym. W roku 1984 przeszedł do zespołu aktorskiego Teatru Studio. Od roku 1988, nie związany już etatem z żadną sceną, występował nadal gościnnie w Teatrze Dramatycznym, Powszechnym i Współczesnym. Pisał także wiersze, nowele, eseje i wspomnienia ("Spotkania teatralne", 1984). W 1996 z okazji 20-lecia otwarcia Teatru na Woli odsłonięto pamiątkową tablicę, a scenie tej nadano imię artysty. 22 lutego 2002, w 10. rocznicę śmierci aktora, Teatrowi Nowemu w Poznaniu nadano jego imię. Brat reżysera Jana Łomnickiego, ojciec operatora Jacka Łomnickiego.