Diego Armando Maradona był piłkarzem argentyńskim, przez wielu fachowców uważanym za jednego z najlepszych piłkarzy wszech czasów. Urodził się w miejscowości Villa Fiorito, położonej niedaleko Buenos Aires. W wieku 10 lat zapisał się do młodzieżowej drużyny piłkarskiej Los Cebollitas. W profesjonalnym futbolu zadebiutował w 1976, dołączając do Argentinos Juniors (1976–81). Lata 1981–82 spędził w Boca Juniors, gdzie rozegrał 40 meczów i strzelił 28 goli. W 1982 zdecydował się na opuszczenie Argentyny i przejście do hiszpańskiego klubu FC Barcelona, z którym wygrał Copa del Rey. Największe sukcesy odnosił razem z klubem SSC Napoli. Grając tam w latach 1984–1991, zdobył dwukrotnie mistrzostwo Włoch (1986/87 i 1989/90), Coppa Italia (1987), Puchar UEFA (1989) oraz Superpuchar Włoch. W reprezentacji Argentyny grał od 1977. W 1982 znalazł się w kadrze na Mistrzostwa Świata. Jego drużyna przeszła pierwszą rundę turnieju, przegrywając z Belgią oraz pokonując reprezentację Węgier i Salwadoru. W drugiej rundzie Argentyna odpadła, a Maradona nie zdołał zaprezentować swoich umiejętności. Udało mu się natomiast pokazać światu swój temperament, ponieważ w ostatnim meczu otrzymał czerwoną kartkę. Maradona poprowadził drużynę narodową do zwycięstwa w Mistrzostwach Świata w 1986 roku w Meksyku. W meczu finałowym Argentyna pokonała reprezentację RFN 3:2. Najsłynniejszym wydarzeniem tamtych mistrzostw był mecz ćwierćfinałowy z Anglią. Maradona zdobył w nim dwie bramki. Jedną z nich strzelił ręką, natomiast druga, strzelona po rajdzie przez niemal całe boisko i minięciu sześciu angielskich zawodników, uznawana jest do dziś przez wielu za jedną z najpiękniejszych w historii. Pierwsza bramka wywołała kontrowersje i protesty strony angielskiej. Maradona odrzucał oskarżenia o nieprzepisowe zagranie, choć na zdjęciach widać, jak Argentyńczyk przerzuca piłkę ręką nad angielskim bramkarzem Peterem Shiltonem. Po meczu tłumaczył, że pomogła mu „ręka Boga”. Dopiero po 19 latach w jednym z udzielanych wywiadów przyznał się, że gola zdobył niezgodnie z przepisami. Podczas Mistrzostw Świata w 1990 roku we Włoszech Maradona był kapitanem swojej reprezentacji. Z jego pomocą Argentyna dotarła do finału, pokonując po drodze m.in. Brazylię, Jugosławię i Włochy. Finałowy mecz z RFN zakończył się porażką 0:1, po golu zdobytym z dyskusyjnego rzutu karnego w ostatnich minutach spotkania. Porażka z Niemcami była początkiem końca kariery. W marcu 1991 podczas testu antydopingowego wykryto w organizmie zawodnika niedozwolone środki. Efektem tego była 15-miesięczna dyskwalifikacja. Maradona nigdy nie wrócił już do klubu z Neapolu. Przez rok grał w Sevilli, skąd wrócił do Argentyny do drużyny Newell’s Old Boys. Mistrzostwa Świata w Stanach Zjednoczonych (1994) mimo świetnych meczów z Grecją, a zwłaszcza Nigerią były praktycznie końcem kariery Maradony. Został z nich wykluczony po ponownie pozytywnym teście antydopingowym. W kolejnych latach próbował swoich sił jako trener, wrócił nawet do swojego dawnego klubu Boca Juniors. 30 października 1997 oficjalnie zakończył swoją karierę. W 2004 roku, po zawale serca, większość czasu spędził w klinice medycznej na Kubie. W 2000 roku wydał swą autobiografię zatytułowaną „El Diego” napisaną we współpracy z Danielem Arcuccim i Ernesto Cherquisem Bialo. Opisał w niej swoje dzieciństwo, karierę piłkarską, a także zawarł w niej listę stu, jego zdaniem, najlepszych piłkarzy świata. Książka ukazała się w Polsce w 2005 roku nakładem wydawnictwa Zysk i s-ka; przełożył ją Wojciech Charchilis. W 2005 roku wziął udział w drugiej edycji włoskiego „Tańca z gwiazdami”. W 2008 roku na odcinku testowym przed Rajdem Argentyny zasiadł na prawym fotelu Citroëna C4 WRC – rajdówki Sébastiena Loeba, czterokrotnego Rajdowego Mistrza Świata.