Pod opieką wiecznego słońca, czyli rok w Korei Północnej 3

Pierwsze pytanie jakie ciśnie się na usta to oczywiście: jak Manskiemu w ogóle udało się pokazać życie w kraju, do którego wstępu nie mają obserwatorzy z zewnątrz? Odpowiedź jest banalnie prosta: otóż sam rząd Korei Północnej zaakceptował scenariusz filmu. Wyznaczył przy tym eskortę polityczną, która miała za zadanie nie odstępować na krok ekipy filmowej. Niemniej reżyserowi udało się przedstawić taki obraz tego zamkniętego kraju, że z całą pewnością rządzący nim Kim Dzong Un zadowolony być nie może.

Według przedstawicieli reżimu wszystkie sceny, wydarzenia i przedstawione miejsca mają obrazować wręcz idealną rodzinę żyjącą w najlepszym na świecie kraju. Manskiemu jednak z powodzeniem udało się pokazać zupełnie coś innego, a mianowicie skomplikowany mechanizm, za pomocą którego mieszkańcy Korei Północnej są poddawani po prostu indoktrynacji – i to już od najmłodszych lat.

W Pod opieką wiecznego słońca możemy przyjrzeć się np. lekcji w szkole, do której uczęszcza dziecko z takiej modelowej rodziny, Zin-mi. Wraz z koleżankami z klasy słucha z uwagą nauczycielki jednej z najlepszych szkół w Pjongjang, która z patosem opowiada o chwalebnych zwycięstwach Korei Północnej nad "japońskimi najeźdźcami" i "amerykańskimi tchórzami".

W innym ujęciu Zin-mi przygotowuje się przed dołączeniem do Koreańskiej Unii Dzieci, która jest odpowiednikiem młodzieżówki komunistycznej. Wraz z innymi mieszkańcami biorą udział w uroczystościach związanych z urodzinami Kim Ir-Sena. Warto tutaj wspomnieć, że Kim Ir-Sen posiada ponad 500 pomników w całym kraju, a portrety zarówno jego, jak i obecnie rządzącego Kim Dzon Una wiszą niemal na każdej ścianie. I to nie tylko w miejscach publicznych, także w prywatnych mieszkaniach.

Jak na modelową rodzinę przystało ojciec Zin-mi jest inżynierem w fabryce odzieżowej, matka natomiast pracuje przy produkcji mleka. Zarówno jedna jak i druga fabryka stale przekraczają narzucone przez państwo produkcyjne normy. W tym miejscu trudno nie zadać pytania, że skoro jest tak dobrze, to dlaczego cały świat trąbi niezmiennie od lat o wszechobecnym w Korei Północnej głodzie? To oczywiście pytanie retoryczne, każdy przecież wie jak jest w rzeczywistości.

A co takiego robią przeciętne rodziny po pracy? Otóż wieczorem możemy naszą rodzinę w dokumencie Manskiego zobaczyć w nowoczesnym apartamencie przy stole pełnym jedzenia. Cała rodzina wymienia się przy nim patriotycznymi sloganami i życzliwie się do siebie uśmiechają. Można by rzec: socjalistyczny raj. Tyle tylko, że ta radość rodziny jest starannie wyreżyserowana, nie przez Manskiego bynajmniej, ale przez towarzyszących ekipie przedstawicieli władzy. Zarówno w samym filmie jak i na zdjęciach poniżej możemy przyjrzeć się jak "reżyserują" oni poszczególne sceny, instruują bohaterów dokumentu, czy też każą powtarzać im przed kamerą wymyślone przez nich kwestie.

Kiedy pada komenda: akcja!, dokładnie poinstruowana Zin-mi wygłasza do kamery swoją kwestię:

Mój tata mówi, że Korea jest najpiękniejszym krajem we wschodniej części świata. Korea jest Krajem Wiecznego Słońca.

Pod opieką wiecznego słońca był pokazywany już m.in. na festiwalach w Helsinkach i Amsterdamie. Obraz zdobył Nagrodę Filmu Dokumentalnego z Europy Środkowo-Wschodniej na festiwalu w MFFD Jihlava i Nagrodę Specjalną Jury dla Najlepszego Reżysera na MFF Tallin.

W Polsce film Witalija Manskiego będzie można zobaczyć w ramach 13. edycji Millenium Docs Against Gravity. Festiwalowe projekcje odbędą się w Warszawie i Wrocławiu w dniach od 13 do 22 maja. W Gdyni w dniach od 18 do 25 maja, a w Bydgoszczy od 17 do 22 maja. 19 maja o godz. 20.30 w warszawskiej Kinotece odbędzie się spotkanie z reżyserem Pod opieką wiecznego słońca.

Poniżej prezentujemy galerię zdjęć z filmu oraz oficjalny zwiastun dokumentu:

Źrodło: informacja prasowa